Isaac Vos: Klucht van Robbert Leverworst. 1699.
Eerste druk 1650.
Uitgegeven door Marti Roos
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton095750 - Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue
[p. 1]

Klucht van

ROBBERT

LEVERWORST.

Gerijmt door

ISAAK VOS.

Gespeelt op de Amsterdamse Schouburg.

[Vignet: portret]

t’AMSTERDAM,
_______________________________________________

By de Weduwe van Gijsbert de Groot, Boekverkoopster op den Nieuwen-dyck, tusschen de twee Haarlemmer Sluysen 1699.*


[p. 2: blanco]
[p. 3]

OPDRACHT

Aen mijn Heer, mijn Heer

Mr. JOAN van SEVENHOVEN

Bailjou van de heerlijkheyt Nieuwkoop.

        Mijn Heer,
UE. Beleeftheyt aan ons (onverdient) bewesen, heeft my geparst yets voor te nemen, ’t geen ik nimmer kan volbrengen, nog evenaren; dog aangemaant zijnde door ’t oude Spreeckwoort, ’t welk zeit:*

    Hy heeft krachts genoeg, die moets genoeg heeft,

    Heb ik my verstout dees’ Boertery alhoewel dat ik versekert ben dat U E. met hoognodiger, en ernsthaftiger gescheften, genoeg bekommert zijt, aan U E. op te dragen, tot bewijs van mijn dankbare wil, doch onvermogene gelegentheyt.*Mijn Heer, om U E. met geen onnodige praat langer op te houden, versoeke ik seer vriendelijck dat U E. heusheyt gelieve te ontfangen voor ’t geen het is, en niet voort gene dat het behoorde te wesen, ik sal onderwijlen my bevlytege om te wesen, en te blyven
U E. zijn altijts gewillige
en verplichte Dienaer
ISAAK VOS.


[p. 4]
                        Namen der Vertoonders.
                   
    Robbert Leverworst.
    Lijsbet, sijn Vrouw.
    Lucy, de Nicht.
    Fop-Oom.
    Kryn-Oom.
    Eelhart, Lijsbets Boel.
    Reymerich.
Balichje.		 } 2. Buurwijven.
    Herr Hinrich, een Hoogduytser.
    Lakey.
    Sinjoor Braatverken.
    Sinjoor Kapoen.
    Twee Juffrouwen stom.

Continue
[p. 5]

Klucht van

ROBBERT LEVERWORST.

Lijsbet en Robbert Leverworst.

Lijsb. WEl lieffste gaeje heen?
Rob.                                             Ja maer ’k kom daetlijk weer;
    ’k Moet op de Doele zyn; daer hebbe wy een smeer
    Van eenige boeten op de Wacht verbeurt, ten besten,
    Doch ’k ga om ’t selschap maer.
Lijs.                                                 Ja omje gat te mesten.
Rob. (5) Nu Lijsbet dat is gang, ay sluit het Huys by tyt,
Lijs. Ik weet niet waer dat jy jou harssens mee verslyt,
    ’k Ben ommers wys genoeg.
Rob.                                           Hadieu, daer gae ik heenen.     Binnen.
Lijs. Ja Bachus Priester gae, iou tyt die is verscheenen,
    Vermaeckie vry een poos, het uyrtie is nu kort,*
    (10) Dat nu die kleyne vreugt aen iou vergolden wort,
    Die ik van iou geniet; ik hoop dat het wantrouwen,
    En ’t gulsig suypen, eer het daegt, iou sel berouwen.
    Die vent die maekt men hooft wel werveloos en dol:
    Want ’s morgens is hy leég, en ’s avonts is hy vol.
    (15) En wil ik, als ’t behoort, wat vreugde by hem rapen,
    Soo is ’t, ay houdie rust, en laetme noch wat slapen.
    Men hooft dat doetme seer. En verlaet hem de vaek,
    Soo barst syn achterslot met donderen en gekraeck,
    Dat het te yslyk is; nu geef ik iou te raden,
    (20) Of soo een vrou als ik, niet dapper ben beladen,
    Met sulck een dronken beest, en nimmer nuchteren bloet,
    Die op een aer mans beurs syn holle darmen voet.
    Geen vyant kan so naeu op syn party niet passen,
    Als hy doet op de slemp, hy weetse te verrassen,
[p. 6]
    (25) Hy is mee van de soort, die men vrywilligen hiet,
    Of voluntarisen, och Heer! daar en geschiet,
    Niet een begraeffenis, of straks soo sulje vijnen,
    Dit onbeschaemde rot, by drie of vier dosynen,
    Besingelen jou huys, en geven geen quartier,
    (30) Aen glasen, kleyn, of groot, gevult met wijn, of bier,
    Had don Frederiko eer tot Haerlem sulks bedreven,
    Voor geen kat noch muys, noch mens behiel het leven,
    Hier spil ik vast men tijt, dat door onnutte praet,
    ’t Is best dat ik terstont mijn Eelhart halen laet;
    (35) En vraegh’em of’t nou al bestelt en wel te deeg is,
    Lucy segt Eelhart dat hier nu niet in de weeg is,
    Maer dat hy daetlijck hier komt, ick moet hem noodigh spreecken.
Lucy. ’t Is wel nichtje.
Lijs.                             Nou moet ik ’t onse buurwijven ook gaen insteecken,
    Hoe dats’er te nacht houwe sullen, Goe navont Reymrich-buur,
    (40) Jemeny Balighje ben jy daer ook! jy luy selt immer passen op de bestemde uur?
    Robbert is na den Doelen, en als hy te nacht komt kloppen,
    Soo houdje ofje hem niet en kent, gut wy sullen’er so louter voor soppen,
    En lustig van aeltje singen, dat beloof ik je als vrouw van men woort.
Balighje Maer selje hem seker so uytstrijcken?
Reym.                                                                 Wel dunckje dat het soo niet hoort?
    (45) Ik sou hem noch al aers hebben, en dat aere haer kloovers tot exempel,
    Ja wel om de waerheydt te seggen, ik sou sulcken gortenteller niet over men drempel,
    Sien willen, noch maecken men voeten oyt weer by hem warm.
[p. 7]
    Dat seg ik uyt rechte miening.
Bal.                                             Lieve Lijsbet, ik beklaagje in men hart, och arm!
    Arme jonge vrou als je bent, hebje geen meer geneugt,
    (50) Gelijck asme Reymerig daar vertelt heeft, soo benje te beklagen, dus in ’t hartje vanje jeugt.
Lijs. Patientie hier na een beter. Nou ik wensje genavont metje allen.
Bal. Goenavont keyeren, ’k heb mijn tijdt hier staen verkallen. binnen.
Luc. Hier is hy.
Lijs.                 Dat is goet. Wel Eelhart benje daar?
Eelh. O myn! ik ben soo moe.
Lijs.                                         Hoe vaartet benje klaer?
Eelh. (55) Ja, soo ten naasten by.
Lijs.                                             Ten naesten by maar seg, hoe sieje soo verwildert?
Eelh. Ja dat geloof ik wel, eer men de deur geschildert,*
    En weer aan ’t droogen kreeg, en dan de wynkrans ook,
    En voort d’Hoogduytse Mof, de Speelluy, en ’t gespoock,
    Van krauwels, kocks, kocks knechts, en de genoode gasten
    (60) Die al een dag twee, drie, op ’t maal hebben gaen vasten.
Lijs. Is ’t dat’et de Hoogduytser niet verknolt. als daar maar wat verstant by sit.
Eelh. Verstant daar twijffel ik niet aan, hy sel heel wel presenteeren voor de bol van de kit:
    Wel waar is Robbert heen?
Lijs.                                         Robbert is na de Doelen.
    Om zijn sponsieuse keel met wijn en bier te spoelen,
    (65) Maar ’t goet, is ’t by der hant?
Eelh.                                                     O ja, wy zijn al reet.
Lijs. Lust je niet eens te drincken?
Eelh.                                               Neen.
Lijs.                                                           Wat lustje dan?
Eelh.                                                                                   Niet een beet.
    Nou Lijbetje alsje hem uytgestuyrt hebt, laet het ons dan weten,
[p. 8]
    Hooriet wel soete bakkesie?                                                 Binnen.
Lijs.                                           Sorg iy niet ik sel dat niet vergeten.
    Sie daer, daer komt hy aen, en blaest gelyk een gent,
    (70) Sie dat ’s een laedje gat.
Rob.                                           Men buyck ryst over ent,
    Men darm die is ront als ofse opgevult lag,
    Had se ymant opsen schoer ’k wed men noyt grooter bult sach
    Daar heb ik wel geweest, en hiel goet koop gesmeert;
    Want sulcken leepel toe, en niet een bruy verteert,
    (75) Dat is gien kleynigheyt: Hier Lubbert uyt Westphalen.
    Die kreeg’er me soo een, en gonck het strack verhalen,
    Aan Jurien Rapk’ en sey, ’k heb nicht eyn duut versuumt,*
    Van wachtgelt ’t gansche Joor, on kwaam dus in de Rumt.
    Wel duyvel had gedacht, sey Luytke tot Hans Volden,
    (80) Dat wy wy domme luy, noch hier heer kamen scholden,
    Ont werden* sulke luy, als wy noch sint to hant;
    Daer wy met beddel-korf eerst keemen hier to lant,
    Ja sey doe Tode Tjeerts, dat maegstoe heel wol seggen,
    Wy sunt die hose koppen to slim, se meugter eer broeck by leggen,
    (85) Woor man eyn Officike, wy seen soo bang bet dat men ’t ons gift,
    Of buyten de pilaers in de karcke, gelyk asse Harmen Schift,
    Die nou onlangs Kaporool worden is, on syn broer assedent*
    Ont Guedert Folkendool schryver, on die dwatse vent,
    Die snyder Adelborst. Wat duncktie van die Moffen,
    (90) Van die geveynsde huychelaers? hoe dat die kerels stoffen,
    Alsse een lens* in de mars hebben, dochde Vroome niet te na
    Nou men dunckt ’t sel wel oorbaer wesen dat ik na huys ga.
    O bloet! die wyn die smaeckt soo, ’k wou soo gaeren dat kint zyn gat noch* ereys veegen.
[p. 9]
    Genavont Lysbetie, hoe vaert’et moer, benie niet te deegen?
    (95) Wat schorter aen? hoe isset, spreeckie niet? hoe benje dus blieck?
Lijs. Ay my!
Rob.             Och! arme sloof.
Lijs.                                         Ay my ik ben so sieck.
Rob. Benedztus wat is dit? wil ikie wat ontgorden?
    Kom sit wat over eynt.
Lijs.                                 Och! datie me so niet porden.
    Het waer veel beter,
Rob. Nou, nou myn bakkesie sit naer,
    (100) Wil ’k om een Docter gaen?
Lijs.                                                   Wat Docter? lieve Heer,
    Een Biegtvaer, om myn biegt voor ’t laetste eens te spreken,
    Waer me veel nutter.
Rob.                             Wel, so ga ik om de Deken
    Van sint Rochus Kerk, dat’s sulcken goeden man;
    En sulcken krancken troost, onse ouwe petemuy An
    (105) Doe s’ op ’er sterven lag, en* elck heur ging begeven
    Om datse (dats alleens) doe waegde hy zyn leven,
    En trad in ’t sterffhuys, hy troostese met vlyt,
    En gaffer sulcken moet; soo datse voor haar tydt
    Van sterven, met gewelt wou klimmen na den Hemel,
    (110) Mit greepse na een leer.
Lys.                                             Ay waar toe dit gefemel,
    Je maakt men hooft slegts moe, ik ben heel wel te vreen
    Datie de Priester haalt: maar ’k bidie gaat eerst heen,
    Indienie immermeer my voorie huysvrouw kenden,
    En haeltmen Tryntie nicht, ik sal de buuren senden
    (115) Om Pater Valencyn.
Rob.                                       Wat souie Nicht hier doen?
Lys. Och man! is ’t niet hoog tyt dat ik me weer versoen,
[p. 10]
    Met heur van onse twist, eerdat ik kom te sterven,
    En ook soo sou ik hem nou niet wel kenne derven,
    Daer leydt yets op men hardt, och man! dat moet’er uyt:
    (120) Daer om soo ’t jou belieft, soo maakt een kort besluyt
    En gaat toch daetlyck heen.
Rob. Get liefste konje wachten
    Tot morgen, ’k bid’er om, want in dees duystere nachten
    Dus in de winter-tijdt is’t pryckeleus te gaan,
    De sterren benne schuyl, daar toe een donckere maan.
    (125) Ay stuur Lucitje heen, die sel het heur wel seggen.
Lucy. Ik durf niet Oom, ’t is laet.
Lijs.                                             Wat mach ik hier noch seggen
    En breecken men hooft met die nurck, jou rechte wijve beul,
    Souje soo veel voorje siecke vrou niet doen willen?
Rob.                                                                               Is ’t niet even veul
    Of ik het doe of sy; hoe binje dus wonderlyk? wat gort segent,
    (130) ’t Is soo doncker datmen niet een hant voor sen oogen sien kan, en het regent
    Of ’t met emmers gegooten worden, wie weet of je nicht ook soo laat sou will me gaan
    Hoor hier laetewe die raat weer gebruycken, diewe eertijts hebben gedaan
    Die Dibberig Joosten jou gaf, weetje de vrouw van Symen Takel,
    Dat was een halve Oranje schil gestooten, met een ons* Veneetse Driakel,
    (135) En dat op de navel vanje buyck gesmeert, daar gaat het moerspul strack van weg.
    Wat segje, wil ik hier by tot d’Apteeckers wat gaen halen, wilje ’t hebben, seg?
[p. 11]
Lijs. Wech schelm uyt mijn gesicht, O oorsaeck van men sterven,
    Doch ’k hoop dat jy jou loon hier namaels selt verwerven.
    Jou rechte moordenaar, elk zugt die ’k doe uyt noodt
    (140) Die geeft jou goede hoop van mijn aanstaande doot,
    Op datje met ’er haast moogt met dat Hoertje trouwen.
Rob. Ik wou wel datje wout je mont een beetje houwen;
    Of ’k jaag de boose siekt van stonden aan eens weg
    Met ongebrande as.
Lucy.                           Dreyg jy mijn meuy te slaan? jou moordenaar, ik segh,
    (145) Heb jy dat hart een reys, ygut het sel so hagelen,
    De oogen uyt je hooft ruck ik met dese nagelen.
Rob. En ik met deuse stock de boosheyt uyt je kop.
Lijs. Jou schelm, jou vagebont, jou beul, jou hoere dop,
    Moort! moort! moort! ay my, ’k schey uyt dit leven,
    (150) O! buren stame by, men man het me vergeven,
    O! buren staeme by.
Rob.                             Wat duyvel seyt het wijf?
    Sie daer ik krijg van angst een grillingh over’t lyf.
    Nu wijfje weest gerust.
Lijs.                                   Och hael men nichje
Rob.                                                                     Gaeren.
    Bloet!waerje maer gesont, Ontsteeckme een lantaren,
Lucy. (155) Sie daer, daer is de slons.
Rob.                                                     Slae vlytig op haer acht,
    Ik gaeder soo nae toe, dus in de naere nacht.
Lijs. Ay komt doch daetlijk weer.
Rob.                                             Men selderiens na lesen.     binnen.
Lijs. Waer mocht mijn Eelhart nou met al het wercktuyg wesen?
[p. 12]
Eelhart met deur en krans, met Hoog-
duytser, en al ’t gevolg uyt.
Eelh. Sie hier myn Engeltie, hier stae ik ommer ree,
    (160) De speelluy en al ’t Volk, die breng ik hier ook mee.
Lijs. Gut Eelhart dat is kant, hoe kunj’et soo verçieren?
Eelh. Kom. sa! de deur, de krans, ’tis hier geen tydt te vieren.
    Wat dunk je staat het wel?
H. Henrich.                           Es sthet ja wonder wol,
    Was mensch wer in der welt der anders dencken sol,
    (165) Den dit ist eyne kroeg.
Lys.                                           Kom Kinderen, kom in
    En stel jou kunst te werk, een ieder maakt begin.
Eelh. Stae jy op schildt-wagt hier, om ons zyn komst te seggen.
Lakey. Dat sal ik heel wel doen.
Rob.                                           De duyvel mogt soo leggen,
    Te soeken in der nagt. O my ik ben soo nat,
    (170) Ik loof ik sie der uyt als een verdronken kat,
    Daar heb ik door dick, door dun, door slyck en dreck gaan stappen
    Gelyk een Modderman, de droes die mogt soo tappen.
    ’k Heb wel aarhalf uur na deuse schoone pop
    Gesogt, en weer hersogt, en iuyst isse haas op,
    (175) En woont niet meer in ’t stee. Gut mogt ik nu eens kitten
    Uyt paters beste vat, en met men scheenen sitten
    Een uur of twee voor ’t vuur, bylo ’k was wel te weeg.
    Daar heb ik nou eweest, nog wed ik silt geen deeg
    Met onse Lysbet zyn, ik vreesse sel nog knorren;
    (180) Dog knortse, niet een bruy, ik sel der teugen gnorren
[p. 13]
    Gien noot, dat kost na huys;
Lakey.                                       Sa Speelluy! voort begint,
    Daar gints komt Robbert aan.                                     binnen.
Rob.                                           Wel! heb ik me versint?
    Ik ben hier t’onrecht, wat ick bent niet, dit lycke droomen,
    Bylo dat soet geluyt, schynt uyt ons huys te komen,
    (185) Hoe na het sen vrienden denck ik op het schey mael genoot,
    Of dats’ een bergomas nou danst met monsieur doot,
    ’t Is dattet is, ik kan wel hooren dat het geen dootluyen of kerckbengelen is,
    Ik ’k loof by men sieter nae dat het Sinte Cicilia met heur musyk en aller Engelen is.
    Om soo heur ziel, hoewel sy ’t niet verdient heeft, te voeren om hoog.
    (190) Hoe duyvel is het hier? is dit myn huys of niet? of bedriegtme men oog?
    Wel degelyck is ’t myn, en daar houw ik’et ook veur.
    Wat pocken doet hier dese krans, met dese nieuwe deur!
    Wat staeter toch al moys? ik sie sy is geschildert,
    Een mannetje met een paert, en noch een met een roemer, dit maakt myn hooft verwildert:
    (195) En hier staet noch een naeckt blint wyf, en boven heur hooft staet schrift.
    De duyvel hael men wyf, met heur doortrapte nift,
    Gans bloedt ick ben soo quaet, ick moet dit schrift eerst lesen,
    Eer dat ik klop, In de blinde Fortuyn, wel hey! wat wil dit wesen?

                In de blinde Fortuyn vermaert,
            (200) Soo ellick mach aanschouwen,
                Logeert men te voet en te paert,
            Heeren en edel Vrouwen.

[p. 14]
    Wat bruyme dat advijs, dat het een schelm emaeckt.
    Hoe drommel is mijn huys aen deuse deur geraeckt!
    (205) Dat kan ick niet verstaen; want doe ick flus gingh heenen,
    Doe was’er d’ouwen noch, en die is nou verdwenen.
    O Sinte Juttemus help, soo waer ick weet geen raet,
    Ick ben verbystert och! dit ’s een verkeerde straet,
    Hoe zijn mijn oogen dus bedeckt met sulcken nevel?
    (210) Alleycke wel is ’t mijn huys, ick ken het aen de geevel;
    En aen de heele buyrt. Hoe nou! Wat wil dit zijn?
    Daer opent men de deur.
Sr. Braetvercken.               O! neen heer, geen meer wijn,
    Ick danck u hartelijck, gae voor uyt met de toorts,
    Kom lief geef my u hant.                                     binnen.
Rob.                                     Ja wel ick krijgh een koorts
    (215) En grillingh op het lijf: o bloet! is dat fexxeren?
    Kan in een uyr of twee, een huys so transformeeren!
    Dat fluys een sterfhuys was, is nou een huys vol vreught!
    Hier woond’ noyt herbergier, soo langhe als ’t mijn heught,
    Altoos in deuse straet, wat droes het dit versonnen,
    (220) En in de middernacht een tapje hier begonnen?
    Droom ick! of is ’t de wijn die in men hooft dus woelt?
    O neen! de regen het die kracht al of espoelt.
    Wat dwael-geest of hier nou is uyt de aerdt geresen;
    Ick moet al eeve wel dit schrift noch eens deur leesen.

                (225) In de blinde Fortuyn vermaert.
            Soo ellick mach aenschouwen,
                Logeert men te voet en te paert,
            Heeren en edel Vrouwen.

    De Duyvel haelt ’t advijs, dat segh ick noch al weer,
    (230) Het wijstme uyt het mijn, om dat ick juyst geen heer,
[p. 15]
    Of kaele eelman ben, men selme soo niet foppen,
    Zie daar by gort doe op, of ’k sel nog harder kloppen.
    Wel hoortmen niemandt niet, of houwese me voor ’t Kindt?
    Dat ’s al een kragtige Fortuyn: want se maakt me ziende blindt.
    (235) Hoe of nog in het eynd’ dit spilletje of sel loopen?
    Gort wouts nou lukt’et eens, daar gaat een venster oopen.
Lak. Wie klopt ’er, spreeck?
Rob.                                       Wie? ik.
Lak.                                                     Wat hebje in den sin
    Met sullick kloppen, he?
Rob.                                     Hoe soo? ick wil’er in.
Lak. De plaets die is beset, oock hebbewe geen bedden,
    (240) Voor ditmael leeg, men vrient je moetje selver redden,
    En sien na een and’re plaets, dus raest niet meer.
Rob.                                                                           Wel hoe!
    Ick soeck geen herreberg ofse hoortmen selven toe;
    En daerom wil ick ook sonder veel teugen praten,
    Dat men my als het hooft, terstont hier in sal laten.
    (245) Maer hoor jy kalliebaert, wie raet jou luy so stout,
    Dat jy dit huys, dat ik alleen in mijn gewout,
    Als eygenaer besit, daer niemant aen mach raecken,
    ’t En zy het myn belieft, een kroegje van gaet maecken,
    Ik die het heb ge-erft van Overbestevaer,
    (250) Soo dat’er niemant op te pretendeeren het, verstaeje dat wel?
Lak.                                                                                                         Maer,
    Fijnman na men dunkt soo schort het jou in ’t hooft, wis,
    En dat jou het verstant door Bachis nat berooft,, is.
    Gae, eer een knuppelbuy jou op de kop komt reeg’nen,
    Dus schuwt die harde vlaeg, die jou licht mocht bejeg’nen.
[p. 16]
Rob. (255) Wat roert het jou wat ik drink, luyshont, so langh als jy ’t niet betaalt hebt.
Lak. Flux segh ik voort van hier, en brengt ’et daar jet gehaelt hebt.
    Wat bruytme deze fielt.                     binnen.
Rob.                                   Doe jy de deur maer oopen;
    Of’k selse met een voet, dat sweer ikje, oploopen.
    Sie daer, daer bruyt hy ’t veynster toe, die schelm, mijn ter spyt,
    (260) ’t Is wonder dat ik selfs men keel niet of en bijt.
    Gans suyckermelcken, bloedt! och mocht ik me eens wreecken
    Aen dat vervloekt geslacht: maar om recht uyt te spreecken,
    Soo loof ik, dat ik ben betovert en bekolt.
    Sie hier! al weer wat nieus.
Hr. Henr.                                 Vohrwahr meyn Herr, ich wolt,
    (265) Ehr noch eyn weynich bleib.
Sr. Kap.                                               Mijn Huysvrou is wat pijn’lijck.
Rob. Hoe bruyn daeght het daer gints! dat is de droes oogschijnelijck.
Hr. Henr. Ey last es doch gescheen.
S. Kap.                                             Neen, ’k wens uw goede nacht;
    En danck uws tractement.                         binnen.
Hr. Henr.                               Saght, saght doe kerel, sacht,
    Woor teybel wilstoe hin?
Rob.                                     Waer heen? ’k wil in men eygen.
Hr. Henr.(270) Bald slaeg ich dihr ant oor.
Rob.                                                           Wel wat let jou te dreygen?
Lak.Dat is hy die flus soo het op de deur gebonst.
Rob. Stracx bons ik op jou kop, jou rekel, dat het gonst.
    Flux seg ik laat men in.
Hr. Henr.                         Was tausent wolt ihr machen?
Rob. Ik seg ik wil in ’t myn.
Hr. Henr.                           In ’s deyn! des mus ich lachen.
[p. 17]
    (275) Ach, ach! doe armer tropf*, unt volgesoffner zweyn,
    Ghe doe mur bald nach haus, unt macht dus doe de wijn:
    Feyn aus slaefst, es ist dihr best.
Rob.                                               Wel doet de deur dan oopen,
    So sel ick in het mijn, en niet in ’t jouwe loopen,
Hr. Hinr. Wen ich mihr nicht beswungh soo wolt ich dihr den kof,
    (280) Versetsen mit dem stock, doe fauler groober tropf.
Lakey. Heer ’k heb hem flus geseyt, als dat’er nou geen plecken
    Voor ymant leedigh zijn.
Rob.                                   Selje noch met me gecken?
Hr. Henr. Solstoe meyn famulos slahn? was bistoe vohr eyn beest?
    Meyn saegh mihr doch wie langh is dis deyns haus geweest?
Rob. (285) Al over ’t negentigh jaer is ’t van ons bewandert,
    Schoon dat het deuse nacht is in een kroeg verandert.
Hr. Henr. Uber neuntsigh jahr.
Lakey.                                     So schellem, lieg al voort.
Hr. Henr. Scheme dich in deyn harts.
Rob.                                                   Ick segh ick stae men woort.
Lak. Hy wort root om sijn kop, dit zijn gewisse teeckenen
    (290) Van een die leugen dicht.
Rob.                                               Leugens! Kom aen ik seltje reeckenen,
    Waer is men Tafelboeck? sta hier wat nader by,
    Soo sel ickje late sien de hiele geonology
    Daer ’k uyt esprooten ben. Mijn bestevaders vader
    Hans Jurgen Leverworst, die eertijts meester baeder
    (295) Te Erffurt is geweest, en met hem heer Gramuys
    In Hollant quam, die koft van stonden aen dit huys,
    Besat het dartien jaer, en gingh doe legge sterven;
[p. 18]
    Men bestevaer hiet Koen, die quam het doe te erreven,
    En die besat dit huys wel vyftig jaer in vree,
    (300) Tot dat hy ook was mort, en doe quam in sen stee,
    Me vaertje Zaliger, die ook soo was geheeten
    Als ik, die heeft dit huys wel twintig Jaer beseeten,
    En ik hiet Robbert, na men vaertje zaligers naem,
    En doe bleef ik alleen ligitimo erfgenaem,
    (305) En heb ’t vijf Jaar bewoont. Nou kenje wel versinnen,
    Dat dit in ’t minste deel ommers geen leugens binnen;
    Want alsje dit sommetje te degen rekent, en op malkander hoopt*;
    En segt, vyf en drie nul ’k hou een, een en twee is drie, en vyf is acht, een is negen, dat ’et effen t’negentig beloopt.
    Of rekenje het eens, sie daer.
Hr. Henr.                                   Was wilstoe mich viel scheeren?
Rob. (310) Adeer een reys, hou vast.
Hr. Hen.                                             Ich scheys in dem ageeren.
    Ich ken Hans Jurgen nicht, noch Robbert oder Koen,
    Mit al die scheerery hab ich nicht mit su t’ hoen.
Rob. Ik seg van dat geslacht daer ben ik of gesprooten,
    Mijn wijf, ook datje weet, is van geen slechte looten:
    (315) Maar van een goet geslacht, en Lysbet is haer naem;
    Indiense slechts niet is verandert soo ik raem,
    In een wijntappers vrou.
Hr. Henr.                             Was wilstoe hier mit saagen
    Oder was mangelt dich?
Rob.                                   Maar hoor, ik moet jou vragen
    Of jy me met gewelt wilt houwen uyt men huys?
Hr. Henr. (320) Ay zweyg doe droncke nar.
Rob.                                                             O! neen ik ben niet buys.
H. Henr. Was sag stoe von deij’m haus? was stehstoe viel in plaeren?
[p. 19]
Ich hab dis haus bewohnt yets uber de tyehen jahren;
    Ont hab die gantsche t’ seyt gehalten gastery,
    Voor ieder manichlich; und steht eyn jeder frey,
    (325) Wen ich raum hab, und ehr gelt by mihr zu logieren.
Rob. Kan thien jaar in een uer of twee, soo licht verkeeren?
    Dat loof ik nimmermeer, ook heb ik in dees straat
    Noyt herberg meer gesien, hoe drommel of het gaet.
Hr. Hinr.Scher weck, den diese mahl sehe ich dich durch de vinger.
Rob. (330) Maar hoe is doch je naem?
Hr. Hinr. Ich haeys Herr Henrich altringer.
Rob. Aldringer! drangs genoch, je dringt me uyt men huys:
Hr. Hinr. Sweyg, zweyg doe tolpel zweyg.
Rob. Ik swyg gelyck een muys.
    Maar hoor je dring al, hoor, wil jy het oordeel stellen,
    In onse buurluy? spreek, en soo sy ’t vonnis vellen,
    (335) Benje daar me te vreen?
Hr. Hinr.                                       Jo freylich! wie doe wolst,
    Ich denck das doe gahr wol meyn nachbers kennen solst.
Rob. Kennen! sie daar woont Don Rodrigo Farardo Spinoso, die op geblasen Spanjert?
    En aan deus zy woont Domine Docter Meulepaart, alias Docter Canjert,
    En hier woont Master James Kinghan, de Engelse staertman van Kent;
    (340) En daar woont de smeerige Speck-koper, Tade Tydes, van Runen, uyt het Landtschap Drent.
    En dit is het huys van monsu Galiaerda la Pulvia, die alamode Fransman.
    Die Madame Bellegatto, spyt d’Italiaanse Latro, van den dans nam
    Hier woont die geleerde Switser, Herr Joachimus Veselius Bonavanture,
[p. 20]
    En ke daar in Valencijn, woont die Luycker-waal, Pierre Mahu Riguere;
    (345) Daar digt aan woont Arriaan Koorrevelt, die onlangs gescheyden van zyn wyf Tryn is.
    En hier in Malega woont Gran Marchand, die hovaardige Zeeuw, Sinjoor Glaude Marquis,
    Die uyt zyn mont anders niet vloeyen, als hondert duysent ponden Vlaams, sestien Schellingen, veertien Grooten.
    En in zyn beurs is het zo ebb’, datjet de heele Zuyer Zee in goot ’k loof datter niet een penning sou vlooten.
    Ik weet niet de Hollanders zyn al hiel anders van humeur;
    (350) Winnese wat, se meugent aan haar veur mouwen late blycken, maar aars gaanser al stilletjes mee deur.
    Sie hier jy Aldringer, daar woont wel een Hamburger Schipper, dat een Poep is, genoemt Seyger Harmense Grien:
    Maer soo een Hoogduytse hans mof maf (as jy bint) heb ik men leven in deuse buurt niet esien;
    Of kenje als je wilt in visibel gaan, en dat jou niemant siet as onse hont.
    Want die het dat woort van mof mof mof, geweldig in sen mont.
    (355) Nou al weeran: Sie hier woont Baligje die heur Man op de Vaart,, is,
    En daer de Weeuw van Ysbrant Krelissen, die onlang gestorven, en al onder de aart,, is.
    Kom benje nou belust om ’t rechte vinaal te weeten, ’k wedse my altemaal kennen,
Hr. Hinr. Ont wen das aber nicht wahr ist.
Rob.                                                           Soo meugje vry ie handen aen men schennen;
    En Beucken me soo murru als Stockvis, soo ’k ie leugens wys maeck.
[p. 21]
    (360) Sie daer me, dat gater na toe.
Bal.                                                     Wie klopt daer?
Rob.                                                                             Al goet vrient.
Bal.                                                                                                     Luck raek
    Sou men man, dat hy hier of daer wat laet het sitte drincke, van de reys gekoomen wesen?
Rob. Neen Balichje ik benie buurman Robbert, gutt! daer is sukken questy eresen,
    Tusschen deuse man, en myn, ik weet ommers datie me heel wel kent?
    Is dit myn eygen huys niet Balichie buer? spreeck iy de waerheyt.
Bal.                                                                                                       Wat seyt die vent?
Hr. Hinr. (365) Ehr sacht, frauw nahberse, das dises seyn haus ist, da ich it zunder in wohne.
Rob. Ja dat seg ik nog, en selt goet make, niet waar buurvrou?
Bal.                                                                                             Wech, wech, ie bent in de boone,
    De biergeest het iou beseten, ie reutelt.
Rob.                                                           Wel hey! kenie me niet?
    Ik ben ommers iou ouwe buurman, Robbert Leverworst.
Bal.                                                                                       Ja wat roert het myn hoeie hiet,
    Die man die ken ik wel, die het hier tien iaer gewoont, wat mach dese vent uyt sen kruyn stoten.
Hr. Hinr. (370) Heursto wol? verantwoort dig.
Rob.                                                                   Ja dat loof ik wel nuse heur veinster het toe eslooten.
    Ho! dat ouwe varcken het’er gat vol gehadt.
Hr. Hinr.                                                             I! woor tzum krank, wilstoe noe wedder hin?
Rob. Waer sou ’k heen willen, ’k wil men granie soecken of mienie dat ik hier in de buurt niet bekent bin?
    Nou sel ik Reymerich de weeuw op kloppen, daer selie wel aere tyngh hooren,
    Hoo hoo! ’t selder soo wieck niet eens in gaen.
Hr. Hinr.                                                                 Ach wee kitzien dich die ohren,
    (375) Noe balde, mach es kurts.
[p. 22]
Reym.                                             Wie klopt hier in de nacht?
    Wel wat gebons is dit?
Rob.                                 Ik klop immers soo sacht.
Reym. Wel Sinjeur Hendrykes! wat mach jou hier soo laet ombreecken?
Hr. Hinr. Ich kom hier mit dem nahr.
Rob.                                                   Holt smuyl mof, laat myn spreeken.
Reym. Hoe valje die eerlijcke man soo in sen woorden? foey jou onbeschaamde bloet,
Rob. (380) Is ’t hier ook misverstant? hadieuw dan huys en goet!
Hr. Henr. Der nahr begehrt ich sol ihm in meyn haus unt erbgut ’t setsen,
    Unt sagt es gehoort ihm zhu, aber sijns schellems zwetsen,
    Das acht ich nicht eyn haer, ihr kent mihr immer wol?
    Unt das dis haus is ’t meyn?
Reym.                                       Wel kerel wordje dol?
    (385) Soek jy op sulcken wijs een ander ’t zyn t’ontjagen?
    Foey schaamje in jou hart.
Rob.                                       Maar hoor ik moetje vraegen,
    En bidje datje myn hier recht bescheyt van doet,
    Kenje me niet heel wel, die hier ben opgevoet,
    Van jongs op in dees buurt? als ook myn zalige Vaertje,
    (390) Die tot zyn Huysvrouw had het alderklaarste Klaartje
    Het puyckje van de stad, se is al by den Heer.
    En dan men Huysvrou ook, verstaje wel?
Reym.                                                             Wat meer!
    Wat komter noch al uyt.
Rob.                                   Wat noch al? ’k seltje seggen,
    Je heugt wel doe men Vaar zyn hooft ging leggen,
    (395) Myn maekte Erfgenaam*? en ’t eygen Testament
    Dat heb ik noch in huys, je waart’er me ontrent,
[p. 23]
    Al houje u soo slecht, en mocht het wel verklaren
    Met eeden, sooje wilt.
Reym.                             Wat selme noch weervaren.
    Hoe reutelje fijn man? of is ’t verstant op loop?
    (400) Of leesjet uyt een boekje, het zegent sulcken hoop,
    Te praten in ienaem, ’k heb niet een beet onthouwen
    Van al jou reen, vaer voort.
Rob.                                         Die man ter quader trouwen
    Die het, terwijlik voor men vrouw een bootschap dee
    Men huys verovert, en de deur genomen uyt sen stee,
    (405) En daar een ander weer met een nieu hengels an
    Gehangen.
Reym.           Hoe’s je naam?
Rob.                                     ’k Hiet Robbert.
Reym.                                                             Hoe na benje een Engels-man?
    Die benne wel gewent een ander ’t zyn t’ ontraecken.
Rob. Soo stemjet met mekaer dan om men dol te maecken:
    Wel reymerig kenje dan je buurman Robbert niet?
Reym. (410) ’k Weet niet dat ik men leven een buurman gehat heb die Robbert hiet.
Rob. Je liegt ’et al den bruy, den een soo wel als d’ander.
Reym. Ja wel, kyck wysheyt hier, jy bent alleenig schrander
Rob. I gut, je weet soo wel wat ik veur een man ben, ’t selje rouwen datje daar hebt geseyt.
Reym. Wel hoe! jy bent een man als speck, recht vierkant, een jaar ouwer als de bockweyt.
Rob. (415) Souje dat wel met eede verklaren, datje daar stracx dorst seggen;
    Te weten datje me niet en kent, noch dat ikje buurman niet en bin?
Reym.                                                                                                     Wat mach ik hier toch leggen
    En breken men hooft: ik kenje niet, veel minder waarje woont.
[p. 24]
    Heyndrijkes buur goe nacht.
Hr. Henr.                                   Ich bitt frauw nachberse verschoont
    Mir, es ist seyn schult das ihr nicht habt geslaffen.
Rob. (420) Goe nacht Heyndrykus buur! get kock hoe sel dit schaffen?
    De back die het een gat, het smeer loopt langs de vloer.
    Goe nacht Heyndrykus buur! de duyvel noch sen moer,
    En is niet half so slim, as die besete wyven,
    Die de verbruyde Mof noch in sijn boosheyt styven.
    (425) Hem seytse goede nacht, en myn spreecktse niet toe.
    Goe nacht Heyndrykus buur! ik weet nau wat ik doe;
    Of hoe ik dit in ’t eynt sel diene aen te vangen.
    Die hoeren kenneme wel, en hebbeme over langen,
    En mennige tyt ekent, en noch ’t en is niet lanck,
    (430) Doe had’kse bey te gast, en kijck dit is men danck.
    Goe nacht Heyndrykus-buur! dat ken ik niet vergeten.
    Ik sou men eygen hart van boosheyt wel op eten.
    Och! och! waer kom ik toe?
Hr. Henr.                                 Was saegstoe noe doe hans,
    Wer hat gewonnen? he.
Rob.                                   Ik segh dat ik bykans
    (435) Mijn eygen selven mis door ’t geen mijn hier bejegent.
    Was ik niet soo beslickt, noch oock soo nat deur-regent,
    Dat noch een teycken is als dat ik Robbert ben,
    ’k Sou twijff’len of ik selfs myn eygen selfs oock ken.
Hr. Hinr. So heurt nun gutte freynt, ich hab nichts mit dihr zu schaffen,
    (440) D’rumb geht nur feyn nach haus, unt legh dich hin zu slaffen,
    Ich hab dijner verschoont, zunst het ich mit dem stock,
    Den lenden euch gesmihrt, dahr zu eyn blauwen rock,
    Gegeben om deyn leyb, den nicht bald vergesset,
[p. 25]
Scher wech ehr das dihr wihrt das ruckenbein gemesset.
    (445) Kom Bartel ghe hin eyn, slies thur unt fenster wol.
Rob. Daer hebie weer ’t gespeul, de duyvel, ik word dol,
    Hy gaet en sluyt de deur, en ik, ik blyf’er buyten?
    De Eygenaer van ’t huys selmer die buyten sluyten?
    Waer is dat meer ehoort? gans bloemer helten, noch,
    (450) Wie hoorden immermeer van sulck een schelms bedrog?
    De Werelt is op ien endt, se kan niet staende blyven,
    Nou dat ik wordt versaeckt van Wijf en van Buurwyven.
    Noyt ongeluck allien, ist nou niet wel ebruyt?
    De keers brant in de pyp, men slonsie dat gaet uyt.
    (455) Wel aen ik weet goe raet, nou hier niet lang te dralen,
    Ik sal van stonden aen men Wyf haer Ooms gaen halen,
    En d’ ander vrinden ook, op datse eens besien,
    Hoe dat ik word getroont, o ackerment ik mien,
    Nou op een andere wys dien hoop na ’t gat te tornen,
    (460) Ik sel er dat gedans en speelen wel uyt kornen,
    Sie daer me dat is gang, dat kostie daetlyk heen.
    Gut Lysbet wacht iou kop.
Lijs.                                       Ja breeck vry hals en been.
    Kom vrienden hy is al wech, ’t sa lustig, wiltie reppen,
    En brengt het aen d’een zy. Lucitie, by de fleppen,
    (465) Daer leyt een halve schoon, kom brengme die eens hier,
Lucy Daer isse, is ’t nou wel, geliefie ook iets mier?
Lijs. Ja ook de nacht-hals-doeck, ik moet de sieckert maecken.
Eelh. Heer! Lysbetie, soo wit: men machie pas aenraecken,
    Ofme besmetie stracx.
Lijs.                                 Ay lieve Eelhart, sus,
    (470) Seker ’t is tydt om gaen.
Eelh.                                           Goe nacht dan met dees kus.
[p. 26]
Lijs. Goe nacht, tot datte wy de tyd eens beeter raken.
    Maer ’t volck?
Eelh. Wees jy gerust, ik stelt met ’t volck wel maken.
    Adieu myn lief, vaer wel.
Lijs.                                      Balichje komje voort?
    Reymerich slaepje noch?
Reym.                                   Neen, ik hebje al ehoort,
    (475) Ik komje daetlyk by. Wat dunckje van de rancken:
    Hebben we’t wel emaeckt?
Lijs.                                         Ik dou jou bey bedancken,
    Ay komt toch in ons huys, Robbert is om sen Oom
    Te halen, maer och heer, hy sel een doode stroom,
    Juyst vinden, of het noch al vry wat heeft doen lyken,
    (480) Ik hoop hem in het eynd noch beter uyt te stryken.
    Nu kind’ren komt in huys, sluyt jy de deur dicht toe.
Rob. Ja by men ziel ’t is waer, waerachtig Oom.
Krijn.                                                                   Maer hoe?
    Hoe kan dat meuglyk zyn?
Rob.                                       De duyvel* moetme halen.
Krijn. Ay vloeck niet Robbert neef ik loof jou sinnen dwalen,
    (485) Jou huys te nacht een kroeg! je droomt myn lieve schaep.
Rob. Soo moet ik hier terstont veranderen in een Aep:
    Of in een Spinnekop, of Olifant, of Tyger,
    Of in een Krokodil, sie daer Kryn-Oom, ik ryger,
    Tien, twalef aen een spit, dat sweer ik duur en hoog.
Fop. (490) Men hart gelooft het niet, voor dat het eerst men oog,
    Te deegen heeft besien.
Rob.                                   Kom laeten wy’er heen stappen:
    Op dattewe by tyts dat slempend’ rot betrappen.*
    Dit is altoos de straet.
Krijn.                             Dat ’s waer.
Rob.                                                  Hoe duyvel is het hier?
[p. 27]
    Ik hoor nou niemant niet.
Krijn.                                   Hoe, en was’er flus getier:
Rob. (495) Getier! men song, men sprong, ja by den elementen,
    Men danste, vrat en soop, men speulde op Instrumenten,
    Dan quam ’er een wammeskat, en scheyde met Monseur.
Krijn. Maer waer is de wijnkrans nou, met de geschilderde deur?
Rob. De deur by gort, dat ’s waer, sie daer mee barst de bommel.
Krijn. (500) Hoe! dit jou aygen deur, wel Robbert neef!
Rob. De drommel,
    Geloof ik vastelyk, dat hier ’s nachts rengeneert,
    Men huys eerst in een kroeg, soo ras getransformeert,
    En in een ommesien weer in sijn ouwe staet! ’k moet kloppen,
    En sien op wat manier se hier de eyeren doppen.
Lucy. (505) Wie* klopt’er?
Rob.                                  Al goe vrient, doe op de deur.
Lucy.                                                                               Ben jy ’t?
    Je bent een fraeye quant, je past wel op jou tijt,
    Seg toch op wat manier sel jy jou excuseeren?
Rob. Swijg kleuter houdje beck, sel jy mijn ook fexxeeren:
    Ik heb ’t doch quaet genoch.
Lijs.                                           Wie is daer?
Luc.                                                               ’t Is jou man.
Rob. (510) O! bloet daer is men wijf, wat drommel gaet men an?
Lijs. Wel Joncker. ben je daer? je bent een sorrigdrager,
    Je staet jou huys wel veur, jou rechte wyve-plager,
    Jou deugt die is bykans, ruym duysent gulden waart:
    Indienje waart een korts, je bleef staag achter waert.
    (515) Nou brengt mijn Kryn-Oom, quanswys, om te ontschulden,
    ’t Is wonder dat ik jou mach voor men oogen dulden:
[p. 28]
    In wat bordeel of kot is hy nou weer geweest:
    Wat onbeschaamde hoer of ander pockig beest,
    Heeft nou zyn lust geboet terwyl ik lag op ’t sterven:
    (520) O booswicht! meende iy myn goetie soo te erven,
    Je komt’er niet aen te pas, iou schelm, guyt, iou dief.
Fop. Bedaerie Lysbet nicht.
Rob.                                     Ik bidie toch myn lief,
    Ay kyf doch niet soo seer, ’k heb myn gedult verlooren,
    Van deuze nacht’ ik mach geen qualyk spreecken hooren.
Krijn. (525) Gewisselyk myn nicht het is soo inder daet;
    Jou man die heeft geen schult: maar ’k loof vast dat een quaet,
    En duyvelse gedrocht heeft dese twist besteecken.
Rob. Dat is waerachtig waer, laet my nou oock eens spreecken,
    Doeie me om iou Nicht uyt stuurde deese nacht,
    (530) En doe ik quam na huys, doe sach ik onverwacht,
    Hoe dat men hier in huys soo vrolyk waer, men schranste.
    Men song, men vrat, men soop, men trommelde, men danste,
    En speulde dat het klonk, daer was een nieuwe deur,
    Die braeckte elckereys een Juffer en Sinjeur,
    (535) Daer hong een Wynkrans uyt, ook stonder me geschreven,
    Hier is seer goet logys, ie hebt van al iou leven,
    Sulck weesen niet gesien, ik most’er buyten staen:
    Want een Hoogduytse mof die dreygde my te slaen;
    En iy luy woudt men ook niet voor iou Buurman kennen.
Reym. (540) Wel Robbert buur, wat ’s dit: iou raest men vaer, wy bennen*
    Hier meest den heele nacht by Lysebet geweest.
Lys. Sie hier al weer wat nieus, ô! iou versopen beest,
    Die niet ter werelt weet, als van onteydig snappen,
    O! groote leugenaer, men sou in huys hier tappen,
[p. 29]
    (545) Men sou hier vrolyk zyn daer ik op sterven leg:
    En sonder haer luy hulp gewis ik waer al weg.
    Lucytje, pack men goet, ik wil niet langer beyen:
    Ik sel sien of ons de wet wil van malkander scheyen.*
Rob. Ik bit om gootsele, men lieve wyfje, hoor,
    (550) Leent aen jou echte man een weynig doch jou oor.
Lijs. Flux seg ikje laet los, en bruyt heen na jou snollen,
    Die jou om ziel en lyf, en om je welvaert pollen.
Rob. Ey gunme daer ik heb soon ’n quade nacht gehadt,
    Doch geen bedroefde da, ik sweer by dit en dat,
    (555) By kroes, by krus, by kras, en by sint Barbers tooren,
    By sint Aecht heur keurs, en by sint Huyberts hooren,
    By sint Anteunis swyn, en sinte Pleun heur tant,
    Dat het waerachtig is dat ik het hier soo vant,
    Gelyk ik heb eseyt, geloofmy by myn vloecken.
    (560) Maer wyf, recht uyt eseyt, ik loof het moet hier spoecken,
    Ik heb den bruy van ’t huys, kom seite wy ’t te koop,
    En sien weer na een aer, daer sellewe dan soo ’k hoop,
    In eendracht, en in vree, soet met malkander leven.
Lijs. Hoor, iy behoeft de schult aen ’t huys niet eens te geven,
    (565) Maer ’t suypen en* ’t geslemp dat staeg van iou geschiet,
    Is van dees zwaere plaeg, de kleynste oorsaeck niet,
    Ten zy iy iou bekeert, ik waerschouwie te veuren,
    Soo selie een grooter straf, dat weet ik wis, gebeuren.
    Voor desen heeft het noyt hier in dit huys gespoeckt:
    (570) Daerom laet af van sond, en bandt doch dat vervloekt,
    En godloos suypen, of sie daer, ’k sel iou begeven.
Krijn. Nou nichtie niet soo quaet. al wat’er is bedreven,
    Doet dat doot, en te niet, neef Robbert die is wel,
    En ik, ik blyf sijn borg dat hy hem beetiren sel.
Lijs. (575) Wat noot waer dat hy ’t doe.
Rob.                                                       Ay lieve wyf ’t berouwt me.
Lijs. Bekenie dan ie schult?
Rob.                                     Wel deeg’lyk, och het rouwt me.
[p. 30]
Lijs. Maer selje dan voortaan jou vrouw gehoorsaam zyn.
Rob. Och jaa ’k.
Lijs.                   En komen t’huys niet meer gelyk een zwyn:
Rob. Neen.
Lijs.           En passen op jou tyd:
Rob.                                             De droes die moet me zeeg’nen,
    (580) Indien ik ’s avonts niet ben t’huys voor hallef neeg’nen.
Lijs. Wel, daer op neem ik jou weer in genaden an.
Bal. Soo soent me kaer weer peys, doen jy gelyk een man,
    Sy sel doen als een vrouw.
Rob.                                       Kom hier myn suycker stroopje,
    Ga je luy me in huys, Lucy, hael ons een Soopje
    (585) Annijs met kneel gemengt, laet sien, kom daetlyk weer.
    Na deuse tydt gae ik soo laet by nacht niet meer;
    O! neen die spoockery die mocht me weer bejeegenen,
    Heer-Oom die sel ons huys voor ’t waren wel weer zeegenen,*
    Wel is het spreeckwoort waer, dat ons te rechte leert,
    (590) Dat die niet heel en doolt, die weer ten halven keert.
Continue

Tekstkritiek:

p. 1 Boekverkoopster er staat: Boekverkopster
p. 3 nimmer er staat: nimmmer
ibid. Heb ik my er staat: Heb ik my my
ibid. verseker er staat: versekert
vs. 9 uyrtie er staat: uyr-ie
vs. 56 geschildert, er staat: geschildert.
vs. 77 duut versuumt er staat: dunt versnumt
vs. 81 werden er staat: wesden
vs. 88 assedent, er staat: asseden Schift,
vs. 91 lens er staat: leus
vs. 93 noch er staat: uoch
vs. 105 en er staat: cn
vs. 134 een ons er staat: eeno ns
vs. 275 tropf er staat: trosph
vs. 307 hoopt er staat: hoop
vs. 395 Erfgenaam er staat: Frfgenaam
vs. 483 duyvel er staat: duyven
vs. 492 betrappen er staat: berappen
vs. 505 Wie er staat: Wier
vs. 540 bennen er staat: bennen. (met punt)
vs. 548 scheyen. er staat: scheyen (zonder punt)
vs. 565 en er staat: eu
vs. 576 me. er staat: mee.
vs. 588 zeegenen er staat: zeegenee

Continue