Jacob Westerbaen

Continue

FARRAGO LATINA

In: Gedichten van Jacob Westerbaen, Ridder, Heer van Brandwijck en Gybland &c.
Verdeylt in vyf boecken.
I. Minne-dichten.
II. Helden-dichten.
III. Mengel-dichten.
IV. Ockenburgh.
V. Farrago Latina.
In ’s Graven-Hage, By Anthony, Johannes ende Pieter Tongerloo, Boeckverkoopers, 1657.


Hier volgen de Nederlandse gedichten aan en over Barlaeus (Mengeldichten, p. 366-368, 378-380) en de Farrago Latina (p. 203-247). In aparte documenten vindt men het Antwoordt op Barlaeus’ heldinnenbrief van Frederik Hendrick aan Amelia van Solms, de Heldinnenbrieven van Ovidius in alexandrijnen vertaald door Westerbaen, de Uytvaert der Vereenichde Nederlanden, Westerbaens vertaling van Barlaeus’ gedicht op de dood van Frederik Hendrick en de vertaling van Erasmus' Lof der zotheid.
Uitgegeven door A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Gebruikt exemplaar: KBH 3176 G 29.

[pag. 366]

        Aen den Heere

        C. BARLAEUS

Professor tot Amsterdam, op de Bruyloft van zijn
                E. Soon.

’T Is nu langh genoegh geseten
Aen de vette bruylofts beeten,
Al de gasten syn versaedt
Aen gebacken en gebraedt.
    (5) Wat sou nu een posje smaecken,
Om de maegh weer scherp te maecken,
Wat sou nu een leckerny
Syn een botjen uyt het Y?
So de zee-visch nu kon duyren,
(10) Visch, gevangen van ons buyren,
Voor ons’ oogen onder land
Lanx het Schevelinger strand,
’Ksond u schel-visch, kleyn gekurven,
Even van het mes gesturven,
(15) Dicke schar, gekrompe schol,
Kreeft en Krabbens, versch en vol,
Wel voorsien in schaer’ en schelpen,
Om de Bruygom wat te helpen;
Pietermannen, hard van vis,
(20) Die t’hans op syn eelsten is;
Tongen die de Fransse prysen
Boven alle zee patrysen,
En wat dat de soomer-stond
Aen den armen Visscher gont.
(25)     Doe ick niet met leege handen
’Twaeter koomen in uw tanden?
Heb ick niet uw honger met
Ydle woorden weer gewet?
[pag. 367]
Waerom hoor ick u dan kyven
(30) Dat ick u m’er tergh met schryven,
Dat het bitter is als roet
Lust gemaeckt en niet geboet?
    Wel ick sal het beter maecken
Als ick hier uw hand sal raecken,
(35) Hier by ’t loose-duyner sand
Als gy eens aen dese kant
Sult uyt spelen koomen vaeren
Met de luyden die nu paeren,
Daar het vinnigh bedel-wyf
(40) Uyt Margrietje Floris lijf
Heel de Almanack vol sielen
Door haer vloecken dede krielen,
So de Coster of syn knecht
Hier de kijckers onderrecht:
(45) Als gy in de oorlofs weecken
Eensjes uyt sult willen breecken
En uw Son sich eens vertoont
Daar uw vriend en dienaer woont.
    Maer begint gy niet te lacchen
(50) Dat ick hier in rym kom pracchen
Daer gy t’uwent zyt versien
Met de staepel van de lien
Die in kunst van wel te dichten
Voor geen volckeren en swichten?
(55) Doch al syn ’t hier drooge stroomen,
Al en valtter niet te droomen
Op Parnas noch Helicon,
Al is uyt den Hengsten-bron
Ons geen heyligh nat geschonken,
(60) Daer gy t’uwent af syt droncken,
Daer den Amstel is verkeert
In den aeder van het Peert,
Evenwel so wil ick rymen
Al sou uw gedult beswymen.
[pag. 368]
(65) Hola weer: ick scheyer uyt,
Want daer door myn ooren tuyt
Dat, al quam Homerus binnen
Selver met de Sang-Godinnen
Met Apollo aen syn hand,
(70) Schoon hy was so lieven Sant
Datter seve Stéen om keven,
Heeft hy niemendal te geven,
Is hy nergens mee gelaen,
So magh hy wel henen gaen.
(75) Dat gevaer mocht ick mee loopen:
Doch om meer gelux te hoopen
Send ick hier een Sallem mee
Die te nacht noch swom in zee.

28 July Anno 1644.

Aen den selfden.

Myn Heer, wanneer ick u somtyts een haese send
Segt gy, Dit is een spys tot mynent ongewent,
En dat ick so vereer de taefel der Pöeten
Met een gerecht, alleen van Princen waerd gegeeten:
    (5) Maer ick, wyl van de Goon de dichters syn bemint
En d’een en d’ander vry wat godlijx in haer vindt,
Seg, datse waerdigh syn van Goden-kost te leven,
En haesen syn te slecht om op haer disch te geven.
    Die u dan willen sou onthaelen nae waerdy
(10) Die most u geven niet als hemelsch’ ambrosy.


[pag. 378]

GRAF-GEDICHTEN

Ter gedachtenisse van wijlen den Hoog-geleer-
den ende seer vermaerden Heere

CASPAR BARLAEUS,

In zijn Leven der Medicynen Doctor ende Profes-
sor der Philosophie inde Universiteyt tot Leyden
ende namaels in de Doorluchtige Schole tot
Amsterdam, Prince der La-
tijnsche Poëten &c.

Uyt myn Latijn naeghevolght.

[Zie ook de plano-editie, Den Haag, Anthony Tongerloo, 1648.
KBH Pft. 5796]
[Zie ook de andere grafgedichten op Barlaeus in Bibliografie Barlaeus]

                            I.

DIe by dees’ asch kan sonder suchten staen
En sien dit graf met drooge wangen aen
En op dees sarck geen bittre traenen schreyt,
Of weet het niet dat hier BARLAEUS leyt,
Of is geteelt van Wilden in het woudt,
Daer sich de Swart’ of wrêe Tapoeyer houdt,
En pens en darm met menschen bouten vult
En krappen van zyn bloed-verwanten smult
Indien ’t verlies van so een waerdigh man
[pag. 379]
Hem in zijn borst het hert niet raecken kan.
    O slagh! o schae, die niet is om vergoen,
Selfs van de Gôon! wat Gôon? wie sou het doen?
Minerf, Apol, de Dochters van Jupijn
Hier al gelijck met hem begraeven zijn.

                            II.

O Vreemdeling, dit is van Baerles Graf,
Die wijsheyds les aan Rhijn en Amstel gaf,
De rijcke bron van veele wetenschappen,
Vol geestigh nat van niemand uyt te tappen,
Een eeuw’ge stroom van hoog-geleerde reen,
Het pit en karn van schrand’re aerdigheen,
De monster-steen, het puyck der Opper-Schoolen,
Die door zyn geest, gelijck sich selfs ontstolen
En opgevoert ver boven menschen macht,
Liet achter sich de Dichters hoogst geacht
Van onser eeuw. jae, die het oude Roomen
De Laure-krans heeft selver afgenomen.

                            III.

Terwijl van Baerles pen de Lijck-koets gingh geleyden
Van den Oranje-Vorst, schreef hy, (a) ô FREDERIJCK,
Nu ghy niet meer en zyt mocht ick van hier wel scheyden,
En siet, in dit gedicht was ’t voorspoock van zyn lijck.
    Hoe raecken sy ’t op ’t hooft, die van Poeeten schryven
Dat sy Propheten zyn! De Dichter leyt gevelt;
Apollo mocht niet langh nae Mars hier over blyven
Noch Baerle nae de dood van zyn gepresen Heldt.

                (a) ----- cum desinis esse
                    Iam possem, Frederice mori.

[pag. 380]

              VERGODINGH.

    De Susters, die de wol des levens trecken,
Die sponnen voor Barlaeus met gemack
En sorgden, om zyn jaeren langh te recken,
Dat doch zyn draed niet onverhoeds en brack,
    (5) Wanneer Jupyn den gonstigen Godinnen
Heel schielijck wirp het rocken uyt de hand,
En sey: waer toe dit onprofytig spinnen?
Gy quist uw tydt en brenght de wol ter schand.
    Dit groot vernuft heeft om zyn hooft gelaeden
(10) Een groene krans van onverderflijck loof
Van eeuwigh Veyl en frissche Laure-blaeden
Die voor de Dood hem stellen buyten roof;
    Zyn Zang-godin heeft hem ghemaeckt onsterflijck
(15) En voerd’ hem op ten Schouw-burgh van de Goon
Om nevens haer te sitten onverderflijck
Aen mynen disch tot zyn verdiende loon.
    Die ’t leven had in eeuwigheyd gegeven
D’Oranje-Vorst door zyner daeden lof
Behoord’ oock selfs onsterfelijck te leven
(20) Van heylg Ambroos en Nectar in myn hof.
Continue
[pag. 203]

HET

VYFDE BOECK

der

GEDICHTEN

Van

I. WESTERBAEN

waer in

FARRAGO LATINA.

[pag. 204: blanco]
[pag. 205]

EPITHALAMIUM
In nuptias Ornatissimi doctissimique juvenis, Studio-
rum & itineris mei in Galliis socii,
D. THEODORI
à STEENBERGH, M.D.
Sponsi
& lectissimae Virginis
EUPHEMIAE SCHERMS
Sponsae,
Celebratas Amstelodami Anno 1623.

HIc, ubi sidereas levat Amsteldamia turres
Et ferit excelsas sublimi vertice nubes
Excepta est udo Venus aurea cespite primum
Cum formata recens spumantibus esset in undis.
(5) Hic illi primae tellus Neptunia cunae;
Hic teneram castis primum circumdedit ulnis
Cymothöe & primos vixit Cytheraeïa menses.
Hinc Amsteldamum terris magis omnibus unum
Posthabitâ colit Idalia. non alta Cythaera,
(10) Non Amathus tanta Divam dulcedince [sic, = dulcedine] mulcent,
Saepe, ubi vicini se lavit in aequoris undis,
In ripâ madidos fertur siccare capillos;
Saepe etiam mediâ faciem mutata vegatur
Urbe ibi & [sic, = Urbe, et] divinos afflat mortalibus ignes.
(15) Hic passim locus & sociâ cum gente Cupido
Haeret & incautis multos inspirat animores [sic, = amores],
Nusquam tam crebras nervo torquere sagittas
Creditur & multâ miseros prosternere plagâ
Vix aliquis, nec vix, illas delatus in oras
(20) Effugit intactus, vix, qui non pectore virus
[pag. 206]
[pag. 207]
[pag. 208]
Musa pedem referas: Sponso quod restat agendum
In super, hoc uni servant sibi, Schermia, Divi.

In
OTIA
Praestantissimi Juvenis
D. CONSTANTINI HUGENII
Equitis &c.

INclyta magnanimo qualis sub Caesare quondam
    Roma Quirinali jura dedit populo,
Et qualis nunc est, prisci vix corporis umbra
    Qualem se medio contrahit illa die,
Gallia, quae Iusto sub Principe florida multum
    Trudit sublimi sidera celsa coma,
Belgica, quae doctas media inter classica Musas
    Iam dudum summo culmine constituit,
[...]

[pag. 209]

FREDERICUS HENRICUS
AMELIAE,
sive,
Responsio ad Epistolam Ameliae, quam pro illâ ad Fre-
dericum Henricum, maritum, dum Sylvam-Ducis
obsidebat, scripserat clariss. Barlaeus.

AD loca plena metu per castra minantia SYLVAE,
    Udus ubi multo sanguine fumat ager,
Ferratasque acies, ipsis sub moenibus urbis,
    Bellica ubi mediis vinea serpit aquis,
(5) Perrumpunt tenerae, quas mittis AMELIA, chartae,
    Et venit ad nostras litera vestra manus;
Nec timet armatam HENRICI contingere dextram,
    Pulsat ubi celsas machina saeva domos.
Plurima das mandata tuis portanda tabellis,
    (10) Et defert multas pagina moesta preces,
Nec metuis ne disruptis excussa cavernis
    Discerpant questus fulmina nostra tuos.
Quid lachrymis oculos, quid amaro flumine vultus,
    Nec profecturis fletibus ora rigas?
(15) Quid nitidam macerare cutem, quid tundere pergis
    Pectora Riphaea candidiora nive?
Desine tam mulier nimium indulgere dolori,
    Et dura, quando dura vir arma gerit.
Uxor ARAUSIADAE, lenis cui militat aether,
    (20) Cui summa Superum Rector ab arce favet,
Et conjurati surgunt ad classica Soles,
    Corda gerat gelido conglaciata metu?
Excute foemineum, Princeps generosa, pavorem,
    Et turbent frontem nubila nulla tuam;
[pag. 210]
(25) Indue Sidonio flagrantem murice vestem,
    Ac tegat augustos coccina lana sinus;
Fulva tuo radient demissa monilia collo
    Temporibusque micet lactea gemma tuis,
Et, quam docta manus multo distinxerat auro,
    (30) Caesaries Paphias spiret odora rosas.
Hoc videant matres, sociataque Belgica discat
    Exemplo, conjux, fortior esse tuo.
Auriacus mediâ ludat tibi parvulus aulâ,
    Absentis vultus ille parentis habet.
(35) Ludat, & exigua, patrios imitatus honores
    Fingat in aridulo pulvere castra manu;
Hîc Belgas, illic Gallos acresque Britannos,
    Hîc equitum turmas cornipedesque locet:
Hîc discat terram transversis scindere sulcis
    (40) Et ducat caecis agmina tuta viis:
Hîc penetret fossor divulsae viscera Vestae
    Sulphureoque tonet rupta caverna Deo:
Atque aliquis nostros cernens in imagine vultus
    Dicat, et hac poterit BELGICA stare manu.
(45) Principis esse cupis, non duri militis, uxor,
    HENRICI hoc titulis exime, sospes eris:
Non potes Auriaci conjux, nisi militis, esse,
    Dum locat hostili castra tremenda solo;
Dum, quae concordes conjunxit BELGICA gentes
    (50) Inferet Hesperiis arma coacta Diis.
Sic mihi lanificae duxerunt fila Sorores
    Et totum nasci Belga sibi voluit.
Tuque puerque meus blandissima nomina, sed quae
    Auriacum Patriae postposuisse decet.
(55) Patria sponsa prior, cui cedat Amelia fas est,
    Quando Nassovium publica cura vocat:
Patria sponsa prior, cuncti mihi pignora cives,
    Hos mea sollicito protegat ense manus.
Sunt juvenes bello insignes, sunt arma, Ducesque
    (60) Castraque, sunt Batavi, Martia corda, mei:
[pag. 211]
Sunt mihi, queîs acres in Schetzos excitat iras
    Illa Briautaeâ caede cruenta dies:
Sunt mihi, quos laxis transmittit Rhaetia braccis,
    Queîs ambas armat dira machaera manus:
(65) Albion et fortes junxerunt agmina Scoti,
    Illaque Cimbrorum pace soluta manus:
Scilicet hi subeant vallos, hi moenibus instent,
    Et formidatis stentque cadantque locis;
Auriacus lateat subter testudine densa
    (70) Et procul intrepidis dividat arma viris:
Non ita degenerem magni genuere parentes,
    Nec dederit victas inclyta SYLVA manus.
Cuncta Ducem spectant, omnes animantur ab uno,
    Principis exemplo fortius arma movent.
(75) Voce ciere viros, Martemque accendere vultu
    Praesentemque animos addere crede Ducem.
Tum ruit adversum miles generosus in hostem,
    Palantemque retro trudit in arma pudor.
Cum Macedo totum ferro sibi subderet orbem
    (80) Saepe cruentatâ venit ab hoste manu.
Ipsius ante oculos mactari vulnere miles
    Strenuus ad laudes credidit ire suas.
Non tibi regalem decorassent lilia vestem,
    Borboni, gentis gloria magna tuae;
(85) Nec tibi devictis cessisset Regia vallis
    Quam rapidus vitreis Sequana lambit aquis,
Si non tanta tuis didicisset miles in armis
    Exemplo vinci praelia posse tuo.
Nec tu, digna patris proles, Ludovice, putasti
    (90) Te, sine te, populum vincere posse tuum.
Te quoque Cantabrico manantes sanguine cristas
    Raptaque victrici signa referre manu
Vidimus, Auriacis tremeret cum Flandria castris,
    Frater, & Austriaci clade ruberet humus.
(95) Sume serenatos, Amelia mascula, vultus,
    Et pigeat molles commaculasse genas.
[pag. 212]
Lugeat Hesperii sublimis Regia Ditis,
    Squalleat & tristi Clara Isabella situ.
Jam sua sentit Iber trepidis delubra moveri
    (100) Sedibus, & priscis atria culta Diis;
Jam mihi victa suas submittet SYLVA secures
    Et poterit flexo succubuisse genu.
Ipsa triumphales monstrat Victoria lauros
    Et parat Auriacis florea serta comis.
(105) Tunc mihi loricam reduci galeamque resolves
    Excipiesque tuo corpora lassa sinu;
Injiciensque meo dulcissima brachia collo
    Mille leges labris basia carpta meis;
Basiaque ipsa dabis, qualis nec Cypria Marti
    (110) Nec dedit Aemonio Laodameïa viro.
Forsitan ex isto geminos certamine nasci
    Et patriae & nobis gratia dia dabit.
Hoc Patriae, hoc nobis dent Numina, pronaque Belgis
    Fata velint isto nos superesse modo.

        Scripta Anno 1629. quo sylva ducis a Principe
            Auriaco obsessa & capta est.

[pag. 213]

EPITHALAMIUM
IN NUPTIAS
Nobilissimi, fortissimique Viri,
D. ADRIANI vander MYLE.
Domini in Bleskensgraef &c.
SPONSI,
&
Nobilissimae, Lectissimaeque Virginis
AGATHAE à RAEPHORST
SPONSAE.
Celebrandas IV. Nonas Julii M D CXXXIV.

FLos Batavûm, Myli, & generosae gloria pubis,
Quem melior Lachesis gnatis de pluribus unum
Concessit magno incolumen superesse parenti,
Ac sero, saturum vitae, coelestibus inter
Illustres Heroüm animas Deus inferat astris,
Quam cuncti semel à tenero superamur Amore
Et debellati Paphiis succumbimus armis!
Urit & in medias grassatur flammula venas
[...]
[pag. 214]
[pag. 215]
[pag. 216]
[pag. 217]
[pag. 218]
[Ook Barlaeus op dit bruidspaar].
[pag. 219]

[pag. 220]

Ad Clarissimum virum
D. CASPARUM BARLAEUM.

SI quando leporem mitto tibi, maxime vatum,
    Insolitas, inquis, praebuit ille dapes,
Meque cibis Procerum mensam decorare Poëtae
    Quos tu Principibus debita fercla putas:
(5) Ast ego, Cum Divum dicantur cura Poëtae,
    Sint etiam, qui vos numen habere putent,
Ambrosiâ dico debent & nectare pasci,
    Nec mensâ vatum est digna ferina lepus.
Te faciat, Barlaee, epulis accumbere Divum
    (10) Qui tibi pro merito fercla parare volet.

        1643.

********
[pag. 221]

In effigiem
Dn. JOHANNIS WTENBOGARDI,

[pag. 222]

EJUSDEM EPITAPHIUM.

HAec urna condit ossa venerandi Senis,
Sacrae profunda paginae scientia,
[...]
[pag. 223]
Non abnegavit veritatem creditam
Caetumque fovit segregem, monens suos
Authoritati publicae se subdere,
Suum tribuere Caesari, suum Deo.
                                    Anno 1644.

EPITAPHIUM
Illustris viri
HUGONIS GROTII
Coronae Sueciae ad Regem Galliarum
Legati &c.

HOspes, in hac ingens requiescit Grotius urna,
    Et cineres tanti continet illa viri,
Qui supra vastum fama subvectus Olympum
    Unus erat secli faxque pharosque sui.
[...]
[pag. 224]

[pag. 226]

ELEGIA

Ad clarissimum virum
D. CASPARUM BARLAEUM
M.D & Philosophiae apud Amstelam
Professorem, &c.

Eerder verschenen in Ockenburgh.

CYnthius Herculei calcabat terga leonis
    Virgineos properans acer inire sinus,
Jamquë aestiva Scholis indixerat Otia fervens
    Sirius & cathedris venerat alta quies,
[pag. 227]
(5) Palladium nulla resonabat voce lycaeum,
    Nullus docta inter pulpita pulvis erat;
Tunc ego, summe virum, nostro te rure videre
    Sperabam & charam consociare manum.
Jam variis culti vernabant floribus horti,
    (10) Nunc pyra, nunc aestas mitia pruna dabat,
Nunc in adoptivis fragrabant praecoqua ramis
    Persica, non ipsis despicienda Diis;
Jam maturescens gratum spirabat odorem,
    Et poterat summo melo placere Jovi,
(15) Plurima frigidulam praebebat porticus umbram
    Et totam densa fronde tegebat humum,
Unde per apricos se pandunt pascua campos,
    Ludit ubi laetum luxuriatque pecus;
Hic, quae cruda prius, paulatim coxerat aestas
    (20) Placabant nobis vina rubella sitim;
Nix aderat, glaciesque altis servata cavernis
    Si placitum potu frigidiore frui;
Innocuos calices & amicam vatibus herbam
    Praebebat gracili fictilis urna tubo,
(25) Jam fumos paritura leves, si sicca juvaret
    Irriguos inter sumere pocla Scyphos;
Sed fumus fuit atque in ventos tota recessit
    Spes mea, nec voti copia facta mei est.
Non licuit te vate frui, non inter amicos
    (30) Dulcia festivis sugere mella jocis;
Non avidas praebere tuis sermonibus aures,
    Non doctos inter fercla notare sales.
Forte mihi bibulam rursus culpabis arenam
    Quod facit haud facilem pulverulenta viam.
(35) Cur non nostra jubes jungi carpenta quadrigis?
    Cur, Barlaee, meis tam male parcis equis?
Non Phäethontaeos metuisset Jupiter ignes,
    Sedisses altis Delius ipse rotis.
Nunc ïterum Domini Praesepe silentia fecit
    (40) Otiaque* inclemens longa minatur hyems;
[pag. 228]
Constitit unda gelu, decurrunt amnibus axes,
    Et patitur traheas qui tulit Ya rates:
Stat fluviis equus & soleis sublimis acutis
    Marmoreas sonipes per mare pulsat aquas:
(45) Aequora ferratâ conscendit nauta carinâ,
    Vix tamen est uno longior illa pede;
Nullus honos hortis, non jam Pandïone nata
    Nos facit ad varios surgere nocte modos;
Non caper & teneri saliunt in collibus haedi,
    (50) Non pecus & laetis vallibus errat ovis;
Non Galathea suis alnis incidit amores,
    Non Thyrsis cantat Phyllida, non Coridon;
Cessit rure Pales & agrestum numina Fauni,
    Exulat & sylvis ipsa Diana suis:
(55) Non ego lassa toro venator membra repono,
    Non queritur noctes esse marita breves:
Errat ab effossis impune cuniculus antris,
    Nec cum montivagis sunt mihi bella feros;
Non arvis leporem, non altis sector arenis,
    (60) Non exercitium corporis ille mei est:
Bruma vetat, rigidisque canes a saltibus arcet,
    Offendit teneros ferrea gleba pedes.
Quin aliquot, vir amice, dies comburimus una?
    Non arcum semper tendit Apollo suum.
(65) O utinam te nunc perdulces inter amicos
    Detur apud notrum posse videre focum,
Et praestare fidem, tua quam mihi litera fecit!
    Quodpue negat messis hoc mihi bruma ferat!
Sed quid vota juvant, quid me spes lactat inanis?
    (70) Quic juvat adversis pandere vela Notis?
Jam venisse quidem vicinam diceris Hagam,
    Sed quoque jam retro diceris isse domum.
Quid culpem? dicamne leves, vir magne, Poëtas,
    Teque datam nuper contemerasse fidem?
[pag. 229]
(75) An quod amas limen calcare potentis amici,
    Et levis ignoti sit tibi cura laris?
An quod amicorum numero non sufficis, & te
    Nunc his, nunc illis, invida fata negant,
Hagaque te pellax aliis avertit ab oris
    (80) Ut toto Siren te queat illa frui?
Quae si dura negat blandis te elabier ulnis,
    Nec detur nobis pars quotacunque tui,
Invertat solitum naturae Iupiter orbem
    Et faciat variis te simul esse locis.

                        In Praetorio Westescampiano.
                                            Anno 1646.

ALLOCUTIO

Ad Nobilissimum, Amplissimum, Fortissimumque virum

D. ADRIANUM vander MYLE

Dominum in Myle, Dubbeldam, Baccum &c. Equestris
Hollandiae Ordinis membrum, Gubernatorem
in Willemstad, Clundert &c.
secundo

SPONSUM,

Cum domum duxisset Nobilissimam, lec-
tissimamque virginem

D. PETRONELLAM a WASSENAER,

Sponsam.

DUm sua jam mites ejurant jura Philippi
    Et pacem Batavis vult Saragossa dari:
Dum libertatem nostris adjudicat agris,
    Et placidum terris Murcia monstrat ebur,
Nec socios Belgas ultra Castella rebelles
Dicit, & has potuit dedidicisse minas:
[pag. 230]
[pag. 231]

In OBITUM
Clarissimi & multifariae eruditionis fama
celeberrimi viri
D. CASPARIS BARLAEI
EPITAPHIUM.

[Zie ook de andere grafgedichten op Barlaeus in Bibliografie Barlaeus]

QUisquis apud cineres istos non ingemis Hospes,
    Et potes haec siccis busta videre genis,
Aut hoc Barlaeum condi sub marmore nescis,
    Aut certè tellus barbara te genuit,
(5) Si tanti jactura viri, nec publica pectus
    Damna vovent, ipsis non reparanda Diis.
Quid reparanda Diis? doctâ cum Pallade Phaebus
    Pieridesque istâ contumulantur Humo.

            ALIUD.

Barlaeus isto conditur sub marmore
Scientiarum fons perennis plurium,
Pater leporum, gratiarum corculum,
Medulla Suadae, literatrum nucleus,
(5) Splendor Lycaei, qui sacro plenus Deo
Evectus ultra cardines mortalium
Post se reliquit saeculi vates sui,
Laurosque priscis incidendat abstulit.
In hoc statyra perdidisse principem
(10) Potuit Sophorum & alterum Machaona
Graji sub altis Pergamorum maenibus,
Caesar Maronem, Claudianum Honorius,
Flaccum Venusia, Martialem Bilbilis,
Suos alumno Corduba & Sulmo suum.
(15) Heu, quantum in uno Mors viro stragem dedit!
[pag. 232]

            ALIUD.

Dum facit Auriaco Barlaeus Justa, Ducisque
    Exequias docto prosequitur calamo,
Iam possem, Frederice, mori, cum desinis esse
    Inquit, [...]
[pag. 234]
[pag. 235]
[pag. 236]
[pag. 237]
[pag. 238]
[pag. 239]
[pag. 240]
[pag. 241]
[pag. 242]
[pag. 243]
[pag. 244]
[pag. 245]

In verba M.T. Ciceronis

lib. III. de Nat. Deorum:

Cum fruges Cererem, vinum Liberum dicimus, genere
quidem sermonis utimur usitato: sed dic, quem
tam amentem esse putas, qui illud, quo vesca-
tur, Deum esse credas?

NUllum tam dixit dementen Tullius olim
Qui quod edit putet esse Deum: nunc ergo videret
Romulidas sine mente suos, cum vescitur omnis
Roma Deo, figitque suos in Numine dentes,
(5) Et totum late mundum fanaticus error
Ipse tenet, vel se dementia judice, quà sub
Triplice Pontifici didicit parere coronâ.

In inscriptionem Saxi
CONCORDIA RES PARVAE CRESCUNT Supra portam
Armamentaii Hagiensis , quod contiguum est Tem-
plo Claustrali, a Contraremonstrantibus occu-
pato , Anno M.D.CXVII.

CAndida Relligio pura quse veste arridet,
Et multo Bellona manus imbuta cruore
Contiguas habitant aedes, et proxima toto.
Divisas caelo jungit vicinia Divas.
(5) Quid, lector, miraris? habes in Marmore caufam.
[pag. 246]
[pag. 247]

In Olum.

Pro concione, quicquid intrat in buccam,
Effutit Olus, ordinis sui struma:
In Principes grassatur & Magistratus,
Et impotenti quemlibet ferit lingua.
(5) Quid est, quod Olum tam feroculum reddit?
Suo infimeto gallus, ut libet, cantat.

In Collibus Ockenburgicis.

Bacchus amat colles, veniunt in collibus uvae:
    Quam vellem hoc femper verum & ubique foret!
Deficit in nostris haec regula collibus, eheu!
    Hic pro vite mihi spartum & erica venit
(5) Quid, male cantatae domino, rubuistis arena?
    Non omnis tellus omnia ferre potest.
Liber pampineas vobis inviderit umbras:
    Mensa tamen nobis non fuit absque mero.
Qui volucres alis, alme Deus, qui lilia vestis,
    (10) Parcâ, quod satis est, da mihi porro manu.

Continue