Joost van den Vondel: Leeuwendalers. Lantspel. Amsterdam 1647.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton093310 - Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue
[
fol. A1r]

I. V. VONDELS

LEEUWEN-
DALERS.

LANTSPEL.

PAX OPTIMA RERUM.

[Vignet: Elck zyn beurt, putje met emmer rechts].

t’AMSTERDAM, Gedruckt by Jacob Lescaille.
_________________________________________

Voor Abraham de Wees, Boeckverkooper op den Middeldam,
in ’t nieuwe Testament, in ’t jaer M. D. C. XLVIII.

Continue
[
fol. A1v: blanco]
[fol. A2r]

Den Heere

MICHIEL LE BLON,

AGENT der Kroone en Konin-
ginne van Zweden,


By de doorluchtighste

MAJESTEIT VAN GROOT BRITANJE.*

MYN HEER,
    Dichters zijn niet deurgaens zulcke ongeluckige Waerzeggers, of men ziet zomtijts, oock buiten alle hope, gebeuren het geen zy een goede wijl te vore spelden. Dat getuight ons de profecy des Stroomgodts van de Maze, die, eenige jaren geleden, den Hollanderen dit voorzong:
            Zoo wort met vier het eeuwigh vier gebluscht:
                Zoo vreet de vlam des hemels taeie roe:
            En
HENRICK houdt de heirbaen van August,
                En sluit de poort van ’t gruwlijck oorloogh toe.

Dees vrolijcke dagh, dees gouden dagh is ten lange leste eens opgegaen. Wy hooren de zilvere vredetrompet den VREDE inblazen. Wy beleven het geenwe naulix gelooven, namelijck het gewenschte einde des eeuwigen oorlooghs, die den ganschen weereltkloot met zich omtrock, en in een gedurige bloetkoortse en onruste hielt. Prins VREDERYCK HENRICK heeft [fol. A2v] zijnen naem met de daet, en alle zijne oorlooghstriomfen, en laurieren met eenen eenigen Vredetriomf, en den gezegenden olijftack gekroont, en ons den Vrede, zijnen lesten adem, tot een geluckigh testement nagelaten. Hierom magh de Hollantsche Melcker, in de schaduwe des beukebooms gedoken, den hemel en hem wel ter eere zingen:
                O Maetelief, ick hou gewis een Godt,
                Een Godtheit, holp ons aen dit vreedzaem lot.
            Ick wil hem oock opoffren mijn gedachten,
            En lam en vaers, het puick der kudde, slaghten;
                Dewijl hy my laet weiden zoo gerust,
                En spelen wat mijn hart begeert, en lust.

Wy mosten dan mede op het spoor van Virgilius (die in ’t geruste bezit van zijn hoeve en lantgoet herstelt, Augustus aldus met Herderszangen eerde) den Hoogen mogenden Heeren Staten, d’assche van den Nassauschen Vredehelt, uit Keizerlijcken stamme, WILLEM, zijnen eenigen zone, Prince van Oranje, en onze Burgemeesteren, die getrouwe Vredevaderen, dit Lantspel toespelen, het welck wy uwe E. opdragen, die een rechtschapen Neêrlanders aert, uit den bloeienden welstant der Nederlanderen niet dan blyschap kunt scheppen, en wiens onbloedigh ampt eigentlijck bestaet in Vrede tusschen drie en vier Kroonen aen te voeden en t’onderhouden, en Koningkrijcken door zachte zijde banden van vrientschap en eendraght onderling te verbinden. Heerlijcke pallaizen zijn zelfs Koningen en hun Gezanten en Agenten zoo aengenaem niet, of het lust [fol. A3r] hun zomtijts, ten platten lande, by simpele herders en ackerluiden, zich te vermeiden, en hoffelijcke grootsheit en pracht voor kleenheit en eenvouwigheit te verwisselen. Ghy naemt, om u zomtijts van gewightige bekommeringen wat t’ontlasten, altijt geenen lust in historischilderyen van Vorsten, Vorstelijcke personaedjen, en trotse hofgebouwen, maer oock dickwils in kunstige lantschappen, dorpen, en gehuchten, van boeren en herderen bewoont; en zaeght ’er met genoegen zelfs de Goden uit den hemel, in de gedaente van sterflijcke menschen, den stockouden Filemon en Baucis, onder hun rieten dack vergasten, hun schamele hut in eenen rijcken tempel, hen beide in boomen veranderen. Hierom durven wy den Heer Agent te vrypostiger ditmael aen den boerendisch noodigen, op natuurlijck veltgewas, in teene korfkens, houte nappen, en aerdewerck aengerecht. Uwe goetrontheit en rustigheit zal ons open hart aenzien, dat zich en anderen, op dit gezegende vredefeest wenscht, uit danckbaerheit voor zulck een onuitsprekelijcke deught en hemelsche weldaet, te verquicken, en in het groen spelen te voeren, zonder gal, zonder erghwaen, zonder de helderheit van dien schoonen zomerschen zonneschijn, en dat zuivere hemelblaeuw met een allerminste neveltje te rimpelen en misverwen. Honighbyen zullen uit deze bloemen niet dan honigh en nekter zuigen. Indien by ongeval een spinnekop hier venijn uit trecke; het komt by haren aert, niet by de bloem toe. De Voorredenaer zal het wit van dit werck ontvouwen. Wie hier te diep in ver- [fol. A3v] zinckt, en neuswijs, in alle personaedjen vaerzen en woorden, geheimenissen zoeckt, zalze ’r niet visschen. Wy hebben slechts eenige verwen en geuren, die ons voornemen dienen konden, uitgezocht, en onder een gemengt, en het beloop van oorloge en vredehandel aldus in het klein ten ruighsten ontworpen, om alle hatelijckheit te schuwen; anders had men de bloem van deze verzieringe netter op de zaeck zelf konnen passen. D’aeloutheit getuight nergens dat de Heidenen Pan, maer wel Diane, menschen opofferden. Evenwel brengen wy Pan op het tooneel; eensdeels dewijl de veerijckheit der Nederlanden een Veegodtheit vereischt; anderdeels om iet grooters aen te wijzen, ’t welk van het Heidendom door dien zeldtzamen afgodt uitgebeelt wert. Want die vervloeckte afgodery, en het menighvouwdigh verdeelen van het enckele en eenige Wezen der Godtheit in ontelbare bygoden, ter zijde gestelt, zoo schilderde Pan haer wat groots en waerachtighs voor d’oogen. Pan is in het Griecksch AL gezeit, en de natuurwijze Heidenen wouden door zijn beelt de geheele Natuur, of liever de Godtheit, die zich in alle schepselen uitstort, uitbeelden. Zijn bovenste deel vertoont den hemel; zijn onderlijf en ruige bocksvoeten, het aertrijck met zijn ruighte, en bosschaedjen, en boomen, en steenklippen. De roode troni betekent het vier, dat om hooge zweeft: de horens op het voorhooft, de maen: de lange baert, de zon met hare stralen: de gespickelde huit om het lijf geslagen, de starren: de gekringkelde wichelstock in d’eene hant, het ronde [fol. A4r] jaer, ’t welck zijn begin aen het einde knoopt: het speeltuigh van zeven ongelijke fluiten aen een gekleeft, de zeven dwaelstarren en het goddelijck muzijck der overeenstemmende hemelklooten. Zy wouden met Pan het zelve zeggen, dat Anchises geest tegens Eneas zeide:
            Een innevloeiend Geest voedt hemel, aerde en zee,
            De klare zon en maen, en alle sterren meê.
            Een eenigh Geest, gestort door ’s weerelts lijf en leden,
            Beweeght dit groot gevaert, van boven tot beneden.

In zulck eenen zin, en niet anders moet men vatten deze woorden van eenen anderen Poeet:
            Al wat ghy ziet, in ’t lang en breê,
            Is Godt, het zy dan lucht, of zee.

D’allerootmoedighste en wijste Filosoof, die in den derden hemel, ja in den Paradijze, ter schole voer, pooghde zelf den bygeloovigen Atheneren den waerachtigen Godt, in wien wy leven en zweven, levendigh in te boezemen door het opschrift van hun eigen altaer, DEN ONBEKENDEN GODT toegewijdt. Het zal den Agent gelieven onze onnozele tooneelschildery aldus of andersins een luttel te helpen ontschuldigen, nu wy, naer den aert der weelige Poëzye en hare vryheit, onder de schors van een verziersel, toeleggen, om jeught en burgery by deze gelegenheit vermakelijck te stichten, niemant t’ontstichten, met dit Lantspel, dat niet te plat en plomp van toon moet vallen, nochte hooger dan zijn behoorlijcke maet rijzen, en welcks onbebloet tooneel doorgaens vast en stil staet: gelijck het Spel oock [fol. A4v] niet bloot behoorde te wezen van gezonde leeringen en zeden, en die beide van outs her gepreze eigendommen, de Herkennisse en den Overgangk, hier van zwaricheit en verlegenheit in blyschap en geluck, het welck uwe E. in zijn doorluchtigh Agentschap toegewenscht wort van


                            Uwe E. dienstschuldige


                                        JOOST VAN DEN VONDEL.



[fol. B1r, p. 1]

Inhoudt.

TOen de Leeuwendalers, door vrede en voorspoet verwaent en baldadig geworden, op de feestspelen van vee-en-jaghtgod Pan de groote lant-maeltijt hielden, gebeurde het datze, al beschoncken, en droncken, van woorden tot vuisten, en messen quamen. Waerandier, Helt genoemt, om zijn sterckheit, en vromicheit, een zoon des Woudtgodts; en Duinrijck, een zoon van Pan, zich midden onder het gevecht werpende, om onheil te verhoeden, en hevigen te scheiden, lieten ’er onnozelijck hun leven. Woudt- en Veegoden hierom gestoort, plaegden het lantschap, dat sedert noit rust hadde: want Zuidtzy en Noortzy bleven door haet en nijt gedeelt, en beschadighden, en quetsten elckandere dagelijcks; de Zuidtzijde onder Lantskroon; de Noortzijde onder Volckaert, en zijn Medeheemraden. Godelieve, Waerandiers weduwe, was op haer mans lijck overleden, en had eenen zoon nagelaten, Adelaert genoemt, dien Lantskroon aennam, en opvoedde. Vredegunt, Duinrijcks zwangere weduwe, wert gedwongen met Kommerijn, wiens man onnozelijck neergeleit was, in duin te vluchten, gelijck meer andere vrouwen; daerze van een schoone dochter beviel, en op haer verscheiden leggende, Kommerijn, wiens borsten zy gezogen hadde, haren merckring gaf, en belofte van haer nam, datze het kint, alzoo zy voor vergift vreesde (want men uit boosheit Duinrijcks bloet zocht te vernielen) zoude onbekent op Heemraet Volckaerts werf te vondeling leggen, en des zelfs herkomste twintigh jaren verbergen. Aldus wert dit kint, met een bloetroos op den arm geboren, in de hage gevonden, Hageroos hier naer geheeten, en Grooten Vrerick overgelevert, die het zorghvuldigh opvoedde. Kommerijn uit haer armoetje geschupt, en hier langer geen heil te gemoet ziende, vertrock naer een vreemt gewest, daerze zich armelijck en eerlijck beholp. Verscheide voorspoken van aenstaende zwaricheden, en een vreesselijcke staertstar voor haer vertreck opkomende, en de lantzaten dreigende, beweegden hen raet te vragen by Velleede, Priesterin en Waerzeghster van Pan, die jaerlijcks eenen jongeling, ten gezetten dage wettigh by keur en lot getrocken, eischte, om tot een zoenoffer der gequetste Godtheit gestelt te werden ten doele des Wildemans, hun van Pan opgezonden: en hoewel men ondertusschen dickwils by Velleede om een uitkomst aenhielt; zy troosteze niet dan met dubbelzinnigh antwoort. Na twintigh jaren keerde Kommerijn, oudt en arm, weder, op het verschijnen van Vredegunt, haer radende den schuilhoeck [fol. B1v, p. 2] der ballingschappe, oock door tweedracht en oproer gesteurt, te verlaten, en het vaderlant en d’oude buurt te bezoecken, daerze heur geluck zou vinden. Zy quam ’er dan juist ten zelven dage, dat het bloedigh lot op Adelaert viel, en hy na vele moeite ten doele des Wildemans gestelt wert. Hageroos uit minne, en door Adelaerts langdurige gedienstigheit bewogen (te meer, alzoo hy haer, effen te voren op de jaght, des schoffeerders handen ontweldighde) boodt zich aen voor hem te sterven; maer Pan verschenen, schutte dien scheut, en schortte het offer, niet zonder een duistre uitspraeck, waer over d’omstanders verbaest stonden. Kommerijn, op dit gerucht aenkomende, en hoorende den naem van Vredegunt noemen, geraeckte in gespreck met hun, broght de gelegenheit der geboorte van Hageroos aen den dagh, en wert voor haer getrouwicheit beloont. Toen zagh men den dagh door het orakel, sloot het huwelijck van Adelaert en Hageroos, beide uit Ackergoden gesproten; en vereenighde en verzoende in dit paer Zuidtzijde en Noortzijde. Lantskroon kende de Noortzijde van Leeuwendael voor een VRYHEIT op zich zelve. Men verwelkomde en omhelsde malkandere van wederzijde, en hier op ging de bruiloft in.
    Het tooneel vertoont Leeuwendael. De Rey bestaet uit Leeuwendalers.


PERSONAEDJEN.

            KOMMERYN. Vredegunts minnemoeder.
            BLINDE WOUTER. Roeper, en bode.
            ADELAERT. Lantskroons voesterkint.
            HAGEROOS. Groote Vrericks voesterkint.
            REY VAN LEEUWENDALERS.
            HEEREMAN. Heemraet van de Zuidtzijde.
            VOLCKAERT. Heemraet van de Noortzijde.
           LANTSKROON.
VRERICK.
} Heerschappen.
           WARNER.
GOVAERT.
} Huismans.
            VELLEEDE. Priesterin en Waerzeggerin van Pan.
            DE WILDEMAN.
            PAN. Vee-en-jaghtgodt.

Continue
[
p. 3]

J. V. VONDELS

LEEUWENDALERS.

LANTSPEL.

VOORREDENAER.

    SChoon nu alle personaedjen
    Ree staen, om op dees stellaedjen,
    Op dit groene speeltooneel,
    In dit boere lantprieel,
    (5) Uit te komen, en uw ooren
    Haere rol te laten hooren;
    Noch zent my Taelleie hier
    Eerst vooruit (’t is haer manier)
    Om onze Aemstelnymf te groeten,
    (10) En met reden te gemoeten;
    Want zy niet begrijpt, noch weet
    Hoe Melpomens Treurpoëet,
    In Taelleies dienst getreden,
    Dorpen kiest voor groote steden;
    (15) Mangelt al de pracht van ’t hof
    Voor een stulp, en ackerstof;
    Leiendack voor riete daken;
    Tabberts, die van purper blaecken,
    Voor een ruwe huismans py;
    (20) Koningklijcke leckerny
    Voor wat melcks, en rogge korsten;
    Koningen en rijcke Vorsten
    Voor een’ lantman, slecht genoegh;
    Scepters voor een schup en ploegh;
    (25) Kroonen, trots om op te roemen,
    Voor een krans van boterbloemen;
[p. 4]
    Treurzang voor een boereliet
    Op een fluit, of herdersriet.
    Goelijke Aemsteljoffer, luister,
    (30) Zaeghtghe Apollo niet zoo duister
    Schuilen in een’ herdersrock,
    Met een’ hazelaeren stock,
    En een’ staf de schapen drijven?
    Lees dan wat al d’Ouden schrijven.
    (35) Zaeghtghe Paris, en Adoon,
    Elck een Koningskint en zoon,
    Niet op ’t velt de harten winnen
    Van hun Nymfen en Godinnen?
    ’k Gaef den Dichter ongelijck.
    (40) Maer de stadt is nu te rijck
    Om een Lantspel te begapen,
    En een dorp, vol herdersknapen.
    Herdersspelen, het is nacht,
    Roept de Heere- en Keizersgracht.
    (45) Wegh met herderinne, en boeren.
    Legh ons marmersteene vloeren.
    Treck de gevels hemelhoogh:
    Trots van buiten in het oogh.
    Bouw de zalen trots van binnen,
    (50) Dat een storremleêr de spinnen
    Daer bestorme, reis op reis.
    Kleet den wandt van ’t graftpallais
    In tapijt: ontzie geen kosten.
    Dat de schoorsteen met haer posten
    (55) Vry van louter marmer glimm’.
    Dat de stoep by trappen klimm’,
    Als een troon, en kunst van leunen
    Onzen Adel ondersteunen.
    Dat de rijckdom, vol ontzagh,
    (60) Door een ysre trali lach’,
[p. 5]
    En beschimpe een’ kermiskinckel,
    Die hier kraem en poppewinckel
    Komt bekijcken uit het groen;
    En verbaest om ’t nieuw fatsoen,
    (65) Stockstijf staet en gaept daer buiten,
    En vergeet zijn’ mont te sluiten.
    Zacht Mejoffer, niet te prat:
    Amsterdam is tot een stadt
    Uit de groene zo gewassen,
    (70) Uit haer veen, en visschersplassen.
    Laeck den huisman niet te veel.
    Rome roept met luider keel:
    ’k Haelde voortijts met genoegen
    Burgemeesters van de ploegen:
    (75) Die in dorp en acker school,
    Klom op ’t gouden Kapitool.
    Hooptghe, als Rome, noch wat verders?
    Danck den hemel: danck uw Herders,
    GROOTEN VRERICK, Vooght van ’t lant:
    (80) Danck der landen rechte hant,
    Ons Stadthuis met al zijn Heeren,
    Die het zwijn des oorlooghs keeren,
    Dat de weerelt ommewroet,
    Zat en dol van menschenbloet.
    (85) Maer wie zal de paiskroon spannen
    Onder ons doorluchte mannen,
    Vredevaders, nimmer moe?
    Zingze prijs en eere toe.
    Noem nu elck een’ lantbeschermer,
    (90) Waert een beelt van gout, of marmer,
    By ’t gekroonde wapenkruis,
    Midden voor ons nieuw stadthuis;
    Dat gebouwt op die pylaren,
    D’eeuwigheit, ontelbre jaren,
[p. 6]
    (95) Kan verduren, zonder last,
    Schoon de Nijt hier tegens bast.
    Laet den Dichter dan geleiden
    Door de Nederlantsche weiden
    Met een Lantspel deze vreught;
    (100) Dat u toone, hoe de Deught
    Zoo van hooge als lage Heeren
    Haere rol in boerekleeren
    Uitvoer’ met een boeretael;
    Hoe dit kleine Leeuwendael
    (105) Durf heel Neerlant overschreeuwen,
    Dat met wapenen, vol leeuwen,
    (Nu getoomt, en mack, en tam)
    Brullende te velde quam.
    LANTSKROON houde ’t woort van Spanje.
    (110) VRERICK ga hier voor Oranje;
    Heereman van genen kant,
    Volckaert hier, voor Staet van ’t lant,
    Dat gereten aen twee deelen,
    Zuidt- en Noortzy hoort krackeelen.
    (115) Zie eens hoe een Wildeman
    U wat groots verbeelden kan,
    En den oorloogh weet te schilderen,
    Daer de menschen door verwilderen,
    En alle ackers, wilt en woest,
    (120) Maejen eenen jammeroegst.
    Zie wat Wildaert u kan dwingen,
    Die de bloem der Jongelingen
    Jaerlicks eischt, en helt op helt
    Deerlijck schiet, en nedervelt,
    (125) Eer in ’t loof van Haeghsche linden
    Wy door Godt een uitkomst vinden,
    Die partyen, korts zoo schuw,
    In een paer te gader huw’.
[p. 7]
    Leen dan leerzaem ons uw zinnen,
    (130) Want men gaet de rol beginnen:
    Looptze op uw genoegen af,
    Danck den Dichter, dieze gaf.

Continue

HET EERSTE BEDRYF.

KOMMERYN. BLINDE WOUTER.

    TEr goeder ure toont de klaere morgenstrael,
    Een veurbo van de zon, my ’t oude Leeuwendael,
    (135) Het vleck van mijn geboorte, en zijn beplante wallen;
    Waer langs de versche Beeck zachtzinnigh komt gevallen,
    De zandige oevers schaeft, en Zuidt-en-Noortzy deelt:
    Terwijl een morgenlucht in ’t boomloof ruischt, en speelt.
    Hier rijst de Leeuwenbrugh, en ginder breit de linden,
    (140) Waer onder my ter sluick mijn vryer wist te vinden,
    Zijn bevende armen uit, en is alreede krom,
    En gemelijck, als ick, van hoogen ouderdom.
    Aen deze zijde plagh de koe van room te zwellen;
    Aen d’andre ’t weeligh ooft, en pruimen, en moerellen.
    (145) Ick zie de lantkappel des Veegodts in ’t verschiet,
    En ’t schamel dack des Godts, gedeckt met mosch en riet,
    Daer ’t volck om zegen bidt. Ick zie ons boerehuizen,
    En hoore, zoo my dunckt, van veer de baren bruizen.
    Ter goeder ure broght ick ’t hier al steenende aen,
    (150) In ’t kriecken van den dagh, op ’t kraejen van den haen,
    Die vast den huisman weckt, en duizent nachtegalen,
    Gewoon hun’ wilden zangk te leeren aen de dalen.
    O goede vader, Pan, ghy zegenaer van ’t vee,
    Mijn komst mishage u niet, in mijn geboorteste,
    (1555) Den zeilsteen van mijn hart, zoo krachtelijck bewogen.
    Heeft Vredegunt my hier in deze streeck getogen,
    Zoo stierme voort te recht met dezen krommen stock,
    Waer op ick leun en steun: verdelgh den bittren wrock,
[
p. 8]
    En wortel van ’t krackeel, indien het noch blijf duren,
    (160) En legh een’ bant van vrede om zulcke nageburen.
    Maer luister: wat bediet dat ysselijck getoet,
    Gevolght van iemants stem en galm, die my gemoet?
    Hoe vat ick deze leus, en onbekende reden?
    Men wort door vragen wijs: hier komt hy aengetreden.
    (165)Verstout u, Kommerijn, en vraegh hem naer bescheit.
WOU. Ghy Leeuwendalers, rijst: de zoendagh, lang beschreit,
    Het gruwlijck jaergety verdaeght u om te loten.
    De Wildeman heeft noch zijn pijlen niet verschoten:
    Hy eischt den Jongeling, tot boete van ’t geschil.
    (170) Ghy Leeuwendalers, op: gehoorzaemt ’s hemels wil.
KOM. Ay Roeper, wat bediet dit blazen van den horen,
    Dit roepen voor de zon? wat komt my hier ter ooren?
    Wat eischt dit jaergety? wat wil de Wildeman,
    De Jongeling, en ’t geen ick niet begrijpen kan?
WOU. (175) O bestemoêr, ghy zijt te grijs en out van dagen,
    Om naer de jammeren van Leeuwendael te vragen:
    Al ’t omgelegen lant gewaeght van ’t ongeval,
    Dat jaren heeft geduurt, en eeuwigh duren zal,
    Ten zy de Woutgodt zelf, of vader Pan dit keere.
    (180) Wy vieren dezen dagh, dit feest, geen’ mensch ter eere,
    Noch reuckloos, maer door last, ja Godtheên tot een’ zoen,
    En offren haer een’ man, om erger te verhoên.
    Het Leeuwendaelsch krackeel was reede hoogh geloopen,
    En d’aerde had het bloet der Ackergoôn gezopen,
    (185) Wanneer Velleede ons riedt met haren eigen mont,
    Voor dezen Wildeman, dien vader Pan ons zondt,
    Een’ Jongelingk, by keure en lotinge uitgekoren,
    Te stellen, tot een wit en boete van Godts toren.
    Wy zagen twintighmael den bloessem aen den boom,
    (190) Dat hier de zode dreef in eenen rooden stroom
    Van dit onnozel bloet, uit hoogen noot vergoten;
    En sedert heeft ons ramp de Godtheit noit verdroten.
[p. 9]
    Ghy zult, eer noch de zon de westkim raecken kan,
    De jaerlijcksche offergaef zien offeren aen Pan,
    (195) En dien rampzaligen, van ’s Wilden pijl getroffen
    En Wildemans geweer, ter aerde hooren ploffen.
    Ick blaze met den dagh aldus het hooghtijt in.
    Men vraeght d’Orakels vast, en ’s lants Waerzeggerin,
    Door welck een middel best dees roe werde afgebeden;
    (200) Maer zy vertroost ons slechts met dubbelzinnigheden,
    Dat Pan genezen zal de langgeproefde smart,
    Wanneer de wilde boogh hem micke naer zijn hart.
    Wy zien dien tijt te moet, en tellen dagh en uren,
    Te lang, ocharm, vergeefs. KOM. En blijft die twist noch duren?
    (205) Wat Wildeman is dit, die dus het lantschap quelt?
WOU. Een gruwzaem boschgedroght: hy houdt zich op het velt,
    In bosch, in duin, aen strant, en leeft by raeuwe kruiden,
    En dorre wortelen, dan Noortwaert, dan ten Zuiden,
    Waer hem een buy, in ’t brein gestegen, henedrijf.
    (210) Een holle boom is ’s nachts zijn slaepstal, en verblijf.
    Men zagh hem onder dack, gebouwt met menschenhanden,
    Noit rusten. Hy erkaeuwt de boomschors met de tanden,
    En valt op d’aerde plat voorover met zijn borst,
    En slorrept plassen uit, tot lessing van den dorst.
    (215) Wanneer de zee begint het avontvier te dooven,
    Dan leunt hy op zijn’ rugh, en roockt, gelijck een oven,
    En ronckt, dat koe noch kalf kan rusten hier ontrent.
    De menschen loopen voor, wanneer hy loopt en rent,
    Noch sneller dan een paert. De vrijsters ziet hy garen,
    (220) En lachtze minlijck toe, die anders van bedaren
    Noch vrientschap weet, en grimt gestadigh even nors.
    Zijn grof gebeente is ruigh bewassen met een schors.
    De handen, vingers, voet en teen gelijcken wortelen.
    Zijn eicke hielen treên de kaien zelfs te mortelen.
    (225) Hy wandelt barevoets, en spoelt de voeten niet.
    De baert is groen, als gras: de locken schijnen riet,
[p. 10]
    En biezen onder een, en lieten zich noit kemmen,
    Of scheeren, noch met strick, of lint en hairsnoer temmen.
    Hy spalckt twee uiens op, en geeft u een gezicht,
    (230) Gelijck door een lantaerne een kaers by avont licht.
    Een bondel pijlen, boogh, en knodts verstreckt zijn wapen,
    Die wappren aen den boom, waer in hy ’s nachts gaet slapen.
    Maer zeghme, bestemoêr, indien men ’t weten magh,
    Wat jaeght u hier zoo vreemt, in uwen ouden dagh,
    (235) In dit geplaeght gewest? Wie zijtghe die zorghvuldigh
    Naer onze ellende vraeght? Ghy zijt geen antwoort schuldigh,
    Doch meltme nietemin uw’ naem, en uit wat oort
    Ghy eenzaem herwaart koomt: maar spoedigh: ick moet voort.
KOM. O lantsknecht, schroom niet eens te vragen naer wat zaecken
    (240) Het u believe, en ’t geen my vry stae aen te raecken.
    Mijn naem is Kommerijn, dit lant mijn vaderlant.
    Ick zocht uit dezen twist, aen eenen andren kant,
    Nootdruftigheit en rust, gestooten uit mijn eigen;
    En teegh den Rijn op, toen de staertstar ons quam dreigen,
    (245) Gelijck een roode roede, en menigh vrouwmensch vloot
    Om ’t Leeuwendaelsch gevecht, in bittren baerens noot.
    Nu oproer my verbiet by vreemde oock stil te leven,
    Zoo koom ick dus uit noot den Rijnstroom afgedreven,
    En zoeck mijn avontuur, en oude kennis hier.
    (250) O knaep, mijn ouderdom viel zuur, en staetme dier;
    Indien ick mijn fortuin u levendigh zou melden.
    O weide, o boterkarn, o kampen, klavervelden,
    Weest hartelijck gegroet: zijt anderwerf gegroet,
    Wel eer gezegent lant, en vleck: mijn weerkomst moet
    (255) Mijn lantsliên tot geen’ last, en my tot rust gedyen.
WOU. Indien mijn korte tijt het eenighzins kost lyen,
    ’k Had lust uw avontuur wat breeder te verstaen,
    Nu jaeght mijn ampt my voort, en dwingt my om te gaen.
    Ghy Leeuwendalers rijst: de Zoendagh is geboren:
    Op op, en treckt het lot: verzoent der Goden toren.
[p. 11]
KOM. (260) Wat hoor ick hier al nieuws, och, och, maer luttel goets?
    O Kommerijn, most ghij, na zoo veel tegenspoets
    En kommers en verdriets, noch hooren d’ongelucken,
    Die uw geboorteplaets en Leeuwendalers drucken?
    (265) Waer heeft u d’ouderdom ten leste toe gespaert,
    Daer menigh zoo gerust zoo stil ten grave vaert?
    Tot noch toe hebtghe dan vergeefs met uw gebeden
    Geworstelt, en om hulp met vader Pan gestreden;
    Naerdien hy ’t vleck bezwaert met zulck een’ wreeden eisch,
    (270) En zich niet zoenen laet dan och door menschevleisch.
    Afgrijslijck zoenaltaer! ick ben mijn hoop ten ende,
    Ten zij de hemel ’t radt van ’s lants fortuine wende,
    En zette ons lantschap weêr in zijnen eersten staet,
    Verlost van nijt en twist, en bittren burenhaet.
    (275) My schrickt voor dezen dagh. Wat moet een mensch beleven!
    Wat uitkomst zal ons Pan in zoo veel jammers geven!
    Maer kijck eens, wie komt hier met zulck een blijde vlaegh
    In ’t aenzicht? ’k Wil hem gaen beluistren uit dees haegh.



ADELAERT. HAGEROOS.
    O Schoone zon, ghy rijst wel schoon
    (280) En heerlijck uit den oostertroon,
    En treckt tot u al ’s weerelts oogen;
    Maer met een krachtiger vermogen
    Verrijst mijn zon, die opgeweckt,
    Zoo vele harten tot zich treckt,
    (285) En waerdiger is aengebeden
    Van al wat ademt hier beneden.
    ’k Verwachtze nu, schier afgepijnt:
    Hoewelze slechts voor andren schijnt,
    En niet voor my, wanneerze uit jagen,
    (290) In niemant minder schept behagen
    Dan in een’ minnaer, die zoo trouw,
    Zijn zinnen hing aen zulck een vrouw,
[p. 12]
    En in een’ doolhof van gedachten
    Om haer verdwaelt geheele nachten,
    (295) Geheele dagen, op het spoor,
    Daer hyze vont, en stracks verloor:
    Gelijck een hart, dat niet te vangen,
    Den jager pijnight met verlangen.
    Ick zieze, en wilze aen dezen kant
    (300) Al stil verwachten. Zy houdt stant,
    Voor ons kappelle, als jagers plegen,
    En groet den Godt, op hoop van zegen;
    Dewijl, zoo vroegh voor zonneschijn,
    De deuren noch gesloten zijn.
    (305) Zie Hazepoot van blyschap springen.
    Zy heft haer stem op om te zingen,
    En zal gewis den voglezangk
    Ontsteken aen dien zoeten klanck.
HA. Nu ren de hazepooten,
        (310) Mijn trouwe hazewint,
    Door duin, en over slooten,
        Voorby, en grijp gezwint
    Dees hinde, die geen honden
        Grijpen konden.
ADE. (315) Mijn nuchtre Hageroos, die met den dageraet,
    Belust op koelen dauw, zoo geurigh open gaet,
    En ’t veld een’ geur verleent, die alles kan verquicken;
    Hoe wensche ick u ten dienst iet oirbaers te beschicken.
    Behaeght het u, dat ick den hont by ’t leizeel ley,
    (320) Of hazen onderscheppe, of ’t vlugge wilt verbey,
    En keere in zijnen loop, of uwen boogh help’ dragen?
    Gewaerdigh my die gunst, dat ick u onder ’t jagen
    Magh dienen, of daer ghy wat adems schept in ’t groen.
HA. Een minder dienaer kan het Hageroos wel doen.
    Neen Adelaert, ick ben om niemants dienst verlegen,
    (325) En minst met u gedient. Ick ken genoegh de wegen,
[p. 13]
    En holen, daer de haes zich heimelijck onthoudt.
ADE. Alleen en onverzelt te jagen, is ’t niet stout?
    Wie weet wat Saters, hier en daer, in duin, en kuilen,
    (330) In heggen, ruighte, en riet, zich bergen, en verschuilen?
    Wat schoonheit blijft in velt en wouden onbeloert?
    Hoe dickwils wort een maeght van Boschgoôn aengesnoert,
    Mishandelt, en gesleurt in duistere speloncken?
    Wie ’t vier te dicht genaeckt, verzengt zich aen de voncken,
    (335) Of brant zich in de vlam: men koom’ het niet te na.
HAG. Ick leedt in ’t jagen noit de minste schimp, of scha:
    ’t Is veiliger dan oit: en quaem my iet t’ontmoeten,
    Mistrouwen blijft mijn borgh: ’k verlaet my op mijn voeten.
ADE. Maer d’eerbaerheit vereischt gezelschap op de jaght.
HA. (340) Dat vinde ick aen mijn’ hont, mijn troost, mijn trouwe wacht.
ADE. Een hont, die redenloos slechts bijten kan, en bassen?
HAG. Twee eigenschappen, die ons dienen, honden passen.
ADE. Geluckigh dier, hebt ghy met haer de jaght gemeen?
HAG. Indien u ’t jagen lust, sla voort, en jaegh alleen.
ADE. (345) Helaes! ick jaech vergeefs, en vang alleen de schimmen.
HA. Ghy raeskalt, als ghy plaght. De zon is reede aen ’t klimmen.
    Zie daer hoe zy den top van bosch en boom vergult.
    De tijt verbiet dien kout. Ghy leertme vast gedult,
    Met eenen dezen hont. Ay, zie hem ’t leizeel trecken.
    (350) Hy janckt van vierigheit, en wenscht zijn padt te recken.
ADE. Ick hoop niet dat u reede een luttel kouts verveelt.
HAG. ’t Is wonder dat een zoon, gewonnen en geteelt
    Van Godtheên, zoo verblint lafhartigh blijve, en teder,
    Zich zelve tegens my zoo klein kenne, en verneder’,
    (355) En najancke eene maeght, die maegh noch moeder kent;
    Een maeght, die dagelicks door woudt en weide rent,
    En meer behagen schept in hazen, en konijnen,
    In dootsche wildernisse, en zandige woestijnen,
    Dan in de tronien van al de jonge jeught,
    (260) Die zich ten reie schickt, en noemt de min een deught
[p. 14]
    Van ’s levens lentebloem, en schept vermaeck in verven
    Van lip en wang, die ras verbleecken, en versterven.
    Ay Adelaert, my deert uw dwaes en blint bejagh.
    Verander van beraet, zoo raet u helpen magh.
    (365) Bestee den tijt voortaen in nutter oeffeningen,
    Of zie naer uws gelijck: of zoeck by jongelingen
    Gezelschap hier en daer. Beschry een brieschend paert,
    Dat geene weerga hebbe in snelheit, vlught, en vaert,
    En ren om strijt door ’t velt: of win den prijs met schieten:
    (370) Of kaets en kolf om prijs: of zwem door breede vlieten:
    Of luchtigh met een pols gesprongen over hegh,
    En slooten: of den kloot geschoten by den wegh.
    Dit past een’ helt, een’ borst, die vroom is, en rechtschapen.
    Dit voeght een’ man, als ghy, en welgebore knapen.
   (375) Een vrijster achteraen te loopen door het stof,
    En noch zoo laegh te zien, verdient geen’ krans van lof.
    Verschoon uw fiere jeught: betoom uw bijstre zinnen:
    My deert uw tijtverlies, daer niet en valt te winnen.
AD. Och, of ghy waerheit spraeckt, en deernis kreeght met my:
    (380) Ten minste zoude ick noch aen uwe slincke zy,
    Of achter op uw spoor, langs heggen, boomen, vlieten,
    Door duin en dal, uw’ troost en schaduwe genieten:
    Of lesschen uwen dorst met water, als kristal,
    Geschept uit beeck, of bron, in een gezoncken dal:
    (385) Of, daer ghy nederhuckte, een bedt van bloemen spreien,
    En decken, daerghe sliept, uw hooft met groene meien:
    Of wiegen u in slaep, met mijne Duitsche fluit:
    Of huwenze aen uw keel, een goddelijck geluit,
    Dat duizenden verruckt, die in de boomen hangen,
    (390) Of luisteren in ’t riet, van uw muzijck gevangen.
    Veranderde ’t geluck my heden in een’ hont,
    Patrijs, of snellen haes, ick vloogh u in den mont:
    Ick woude u al het mijne, en lijf en ziel en leven
    Ootmoedigh tot een’ buit en roof ten beste geven.
[p. 15]
HA. (395) Niet hooger, Adelaert: ghy houdt noch streeck, noch maet.
    Wat is ’er, dat zich niet van vryers zeggen laet?
    Ay, spaer dien roof voor u, of liever voor een andere.
    Gelijckheit paert zich best en vreedzaem by malkandere.
ADE. Gelijckheit niet van goet en staet, maer van gemoedt:
    (400) Gelijckheit van gemoedt best vrede en vrientschap voedt:
    Waer deze ontbreekt, moet vrede en vrientschap ook ontbreken;
    Waet buiten ick noch goet, noch bloet, noch afkomst reken.
    De vrede en vrientschap houdt de weerelt in den bant.
    De hemel drijft op haer: de bare kust het strant,
    (405) De zee omhelst de duin, de duiven treckebecken,
    Het dartel klimop klimt, en hart en hinde lecken
    Elckandere, op ’t muzijck van een’ gelijcken aert.
    De hemel met zijn bruit, het aertrijck, dus gepaert
    In liefde en eendraght, wint ons maght van groente en telgen,
    (410) Terwijlze gratigh is met zon en dauw te zwelgen.
    Mijn lieve Hageroos, mijn dauw, mijn lentevuur,
    Woudt ghy u spiegelen aen d’edele natuur,
    Gelijckghe met de zon u spiegelt in de beecken;
    Ick zagh een zon van troost voor my de nevels breecken,
    (415) Die nu uw aengezicht beroeren, vlaegh op vlaegh,
    Zoo menighmael ick u vergeefs om oorlof vraegh,
    En aensta om wat gunst en voordeel te genieten,
    Tot loon van trouwe min. Het zou u eens verdrieten
    Dat ick geketent sleip die zware minneboey,
    (420) Gedurigh quijne, en treure, en nimmer groey’, noch bloey’;
    Gelijck vertreden groen, of gras op muur, en pannen.
    De meit ontlast het vee zijn uiers, stijf gespannen
    Van zoete melck en room, wel tweemael alle daegh:
    En ick, die, dagh op dagh, u mijn ellende klaegh,
    (425) Wort nimmermeer ontlast van ’t juck der minnezorgen.
HAG. Het zy ghy ’s avonts kermt, of opzingt met den morgen,
    Ghy houdt al eenen toon, en gaet den zelven gangk.
    Zoo schept de koeckoeck lust in zijnen ouden zangk.
[p. 16]
    Men leitme, dagh op dagh, en kermt en klaeght aen d’ooren.
    (430) Ga zoeck een, die het lust uw jammerklaght te hooren.
    Ick houde u niet, noch acht my zulcke diensten waert,
    Noch reken het voor dienst, dat ghy u zelf bezwaert.
    Ick zoeck geen bloem of roos te plucken op uw’ doren.
AD. Ghy noopt met weigeren mijn liefde noch met sporen.
HA. (435) Verzoeckme niets, op dat u niets geweigert wert.
AD. ’k Verzoeck slechts artseny tot troost van mijne smert.
HA. Ghy zoeckt verkeert een kruit, dat elders liefst wil spruiten.
AD. De min beheerscht mijn hart: wie kan de minne stuiten,
    In ’t heetste van haer jaght? Ick ben my zelf geen vooght.
HA. (440) En wat belet u toch te doen wat ghy vermooght,
    En wilt, en wenscht?    AD. Wat ’s dat?    HA. Een andre te beminnen.
AD. Verplant dien ouden boom: verzet mijn jonge zinnen.
HA. Uw vader, door de kracht, die hem de hemel gaf,
    Verwrickte en ruckte een eick van haren wortel af;
    (445) Vertilde een’ molesteen; en dreef, vol viers, vol torens,
    Een gildos, dat hy plofte; en wrong een’ stier de horens
    Uit zijnen norssen kop, en won den naem van Helt,
    Daer niemant voor de vuist hem wachten dorst in ’t velt:
    En zoudt ghy aen een maeght, een weeskint, u verhangen?
    (450) Om my, een slechte maeght, met bleecke en dootsche wangen
    Gaen bucken naer het graf, in ’t hartje van uw jeught?
    Verkleinen uw geslacht, en ’s vaders naem, en deught?
    Ay Adelaert, ghy zult zoo wijs zijn, en bedaren
    Van deze razerny.    ADE. Wanneer de wilde baren
    (455) Niet langer tegens strant en hooge duinen slaen,
    De leeuwrick zode, en gras, de nachtegael de blaên,
    De koe de klaver schuwe, en ’t knijn de diepe holen;
    Wanneer de Noortstar verre in ’t Zuiden om ga dolen,
    De winter sneeuw en ys, de zomer zaet ontbeer’,
    (460) Dan neemt de min van my, mijn hart van u zijn’ keer.
HA. Mijn Hazepoot wil voort: hij ruckt het zeel aen flarden.
AD. Vergun my eerst een’ kus.    HA. Hoe qualijk kunt ghy ’t harden?
[p. 17]
ADE. Och Hageroos, een’ geur van uwen rooden mont,
    Een luchtje van uw ziel, mijn roos, mijn morgenstont,
    (465) Verquick mijn’ flaeuwen geest, gelijck de wint de kruiden.
HAG. Ick ga, en hope, eer ’t licht ons toestrale uit den Zuiden,
    Te keeren met een hinde, en vetten buit gelaên.
ADE. Zoo moet ick noch zoo lang in uwe stralen braên,
    Oock daer het dichte loof, of dack van riete hutten
    (470) Het schaep, dat lommer zoeckt, kan decken, en beschutten,
    Voor ’t steken van de zon, die op den middagh schijnt,
    En inzwelght al het nat, waer na de weide quijnt?
    Neen zeker, Adelaert: het velt staet voor u open:
    Het staet u vry op ’t spoor van uw vriendin te loopen;
    (475) Te volgen hare vlught, als Hazepoot den haes;
    Te wachten op haer leus, als zy den horen blaes’.
    Dat gelt heur na: z’is nu al wijt vooruit gevlogen.

KOMMERYN. ADELAERT.
    HOu stant, o jonge helt, en dienme uit mededogen
    Ten minste met een woort of twee, een enckel woort.
ADE. (480) Wel moeder, wat’s uw vraegh? wat zoeckt ghy? ik moet voort.
KOM. Ick koom hier vreemt gegaen, en had u wat te vragen.
    Wat dochter is het, die daer buiten loopt uit jagen?
    Het schijnt of ghyze kent, en zomtijts onderhoudt.
ADE. Ick kenze maer te wel: een kennis die my rouwt,
    (485) En eeuwigh rouwen zal, zoo d’onderlinge kuntschap
    Niet verder ga, en zy verstockt geen nader vruntschap
    Wil houden met een ziel, die haer zoo trouw bemint.
    En woudtghe weten wie de vader van dit kint,
    En moeder zy? Zy weet van vader noch van moeder.
    (490) De Groote Vrerick wert haer trooster en behoeder,
    En voedeze eerlijck op: men noemtze Hageroos:
    Hoe schoon de morgenstont, hoe schoon oock d’avont bloos’;
    Zy hoeft noch avontstont noch morgenstont te wijcken.
    Wanneerze in onze beeck zich toie, en ga bekijcken,
[p. 18]
    (495) En spiegelen, dan zietze alleen heur wederga.
KOM. Zoo hoor ick, z’is een wees.    ADE. Alle eere waerdigh, ja.
    Ghy zoeckt met vragen slechts haer afkomst te beschamen.
    Een zaeck vernoeght mijn’ geest: zy paert twee gaven t’zamen,
    De goelijckheit, en deught: ick schel het d’afkomst quijt;
    (500) Het zy hier meê hoe ’t wil; dies hou uw rust. De tijt
    Ontdeckt het al.    KOM. Ja wel, ick zie my zelve bijster,
    En blint en stom. Hoe vrijt ghy zulck een slechte vrijster,
    Een onbekende wees? ghy schijnt te braef van aert.
ADE. Ay moeder, laeckze niet: z’is my zoo lief en waert,
    (505) Als eenige Vorstin in vorstelijcke hoven.
    Ick hoefde een goude tong om al haer deught te loven.
KOM. Het minnende oogh bedrieght, en schat oock ’t leelijk schoon.
ADE. Ay, spreeck zoo reuckloos niet: dat gaet mijn eer, mijn kroon,
    Ja Venus kroon te na, en Venus roozetacken.
    (510) Heur gaven zagh men noit door nijt of opspraeck vlacken.
    Al wieze ziet, bemintze oock tegens zijnen danck.
    Zy houdt met eenen wenck zoo menigh oogh in dwangk
    Als haer belonckt. De felste en vreesselijckste stieren
    Bedaeren in ’t gevecht, waer zy voorby komt zwieren.
    (515) De boterbloem vergult de weide op haren tredt.
    De stroom gevoelt een’ gloet in ’t koelste van zijn bedt.
    Wat zou men van den mont al zeltzaemheên vertellen?
    Een moerbay, rijp van pas, geen moerbay, twee morellen.
    Wat zou men roemen van dat levendige git,
    (520) Of liever van de kool, die onder ’t voorhooft zit,
    En gloeit my al te heet? wat zou men van de vlechten,
    Zoo geel en eêl, als gout en barrensteene hechten,
    Verhalen, daer mijn hart en ziel zich in verstrickt?
KOM. Ick hoor, ghy hebt de bloem van ’t lantschap uitgepickt.
ADE. (525) Ja wel te recht de bloem: men praetme van geen tulpen,
    Noch van Augustus zelf. Geen parlemoere schulpen
    Zijn schooner dan dit vleesch. Zy hangt van melck en bloet
    Te wonderlijck aen een. Maer zwijgh: de horen toet.
[p. 19]
    Wat suf ick langer hier? men hoort den horen blazen.
    (530) Ick volgh mijn Hageroos, gelijck heur hont de hazen.
KOM. Het heughtme, hoe weleer mijn Koeman, als een leeuw,
    My nabrulde, in mijn jeught: nu treur ick, arme weeuw,
    En ga met eenen voet, of liever met drie beenen
    In ’t graf: zoo krimpt de tijt al lachende, of met steenen.
    (535) Hy gafme dwers bescheit, al vraeghde ick zonder ergh.
    ’t Is beter dat men dit een oude kennis vergh’,
    En omzoeck’, wie noch leef, wie doot zy, en begraven.
    Hoe breng ick noch dit schip behouden in de haven?
    Waer blijft dit oude wijf? heur oogen vallen toe
    (540) Van onlust: ’t lichaem is van ’t lange reizen moe.
    Waer ga ick in een schure, of hoibergh, of in heggen
    Best rusten dezen dagh? geen eten gaet voor ’t leggen.
    Hoe slaeptme ’t hart in ’t lijf! Nu went uw’ tragen tret
    Naer dezen huisman toe: de vaeck is ’t zachtste bedt.



REY VAN LEEUWENDALERS.

KEER.
                (545) WAt sleipt een staertstar al ellenden
                            En jammer na?
                Als Goden zulck een’ voorbo zenden,
                            Dan dient men dra
                Dees springkaêr naer te speuren,
                            (550) Te mercken uit
                            Wat bron het spruit,
                Dat vleck en volck zal treuren.
TEGENKEER.
                    Wy zagenze, als een roode roede,
                            Ten Westen staen
                (555) Van ’t Oosten; als een zwaert, dat bloedde,
                            En halve maen,
[p. 20]
                Dit lantschap dreigen, uit ons teken,
                            Den Steenbock van
                            Den Vader Pan,
                (560) Vergramt op deze streken.
KEER.
                    De zee scheen mede ons ramp te voelen,
                            En uit den bant
                Gesprongen, ’t voorspoock aen te spoelen.
                            Een walvisch strant.
                (565) De waterblazers, zijn gezellen,
                            Aen ’t blazen luit
                            Met open snuit,
                Daer zanden hem bewellen.
TEGENKEER.
                    Wy loopen vast naer vrouw Velleede
                            (570) Om troost: zy spelt,
                Maer geeft geen uitkomst op ons bede.
                            Ons vleck en velt
                Blijft quijnen: vee, geboomte en menschen
                            Een ieder klaeght,
                            (575) Een ieder vraeght,
                Maer sterreft onder ’t wenschen.

Continue

HET TWEEDE BEDRYF.

HEEREMAN. VOLCKAERT. REY.

DE maen, na middernacht, een poos met eenen nevel
    Betrocken, en vermomt, bescheen daer na den gevel
    Van onze lantkappel, veel blijder danze plagh,
    (580) En schiep uit eenen nacht (’t is vreemt) een’ klaren dagh.
    De nachtuil, vledermuis, en nachtrave, uit hun nesten
    Gevlogen, lang voor dagh, begaven zich ten westen,
[
p. 21]
    En kozen piepende de zee, en ’t zandigh strant.
    Het vee rees t’effens op. Het dorre en drooge lant,
    (585) Dat eene wijl de lucht om regen scheen te prachen,
    Zach groener, en begost de melckmeit aen te lachen.
    Wat dit bediet, versta een wijzer, die het hooft
    Op zulcke tekens slijpt, en gaerne wort gelooft
    In zijne wichelkunst: wij slaen ’er naer in ’t hondert,
    (590) En eeren ’t geen met recht de schrandersten verwondert.
    Het zy dan wat het wil; het brenge ons heil in ’t lant,
    Byzonder dezen dagh; nu Pan den wraeckboog spant,
    En daghvaert al het dorp om ’t offer te bereiden.
VOL. Het volck vergaêrt, om hier den Heemraet te verbeiden.
    (595) Wat grimmelt ’er een drang van menschen onder een,
    Zoo man, als wijf, en maeght, en knecht, en groot, en kleen,
    En oudt, en jongk. Wat raet? Hoe stillenwe die zwarmen?
    De mannen morren vast: de vrouwen hoort men kermen.
    O vader Pan, versterck den Heemraet met gedult:
    (600) D’onwetende gemeente ontzagh zich noit haer schult
    En misdaet op den hals der Heerschappen te laden.
    Zy volght haer onbescheit, en laet zich naulijcks raden.
    Dit buldrende onweêr waeit hier jaerlijcks op de kust,
    En steurt, een maent vooruit, de Raden in hun rust:
    (605) Maer gaenwe nietemin haer minnelijck gemoeten.
    De burgery genaeckt, gereet om ons te groeten.
REY. Welbore mannen, Pan behoede u lang gezont:
    Wy wenschen ’t uit ons harte, en uiten ’t met den mont.
HEE. Ghy vrome burgers, lang moet vader Pan u spaeren,
    (610) En haelen uw geluck in top met uwe jaeren:
    Ons jammert u te zien zoo jammerlijck gestelt.
    De koeien eten gras en klaver, langs het velt;
    Ghy eet uw eigen hart, beknelt gelijck met hoepen
    Van stael, zoo menighwerf de Zoendagh uitgeroepen,
    (615) Den Heemraet roept te hoop, op dat hy wijsheit schaff’,
    En langkzaem zich berade, om d’opgeleide straf
[p. 22]
    Te schutten naer hun maght, of immers te verminderen;
    Het welck men noit voorheen kost keeren, noch verhinderen.
    Betrouw ons ’t beste toe: men handelt hier ter steê
    (620) Niet ruw, en onbedacht: het kost ons kindren meê.
    Hier gelt noch goet, noch bloet, noch haet, noch gunst, noch voordeel.
    De hoofden staen gelijck: de blinde strijckt het oordeel.
REY. Welbore mannen, ghy spreeckt redelijck en wel.
    Beschuldighden wy u, zoo most de lantkappel,
    (625) Waer uit men ’t lot verwacht, met boosheit zich besmetten,
    Als ghy de lotbus laet voor vrouw Velleede zetten,
    Die eenen naem uit twee beslote ceêlen treckt,
    En noemt hem, die ten zoen des grammen Veegodts streckt,
    Voor ’t Leeuwendaelsch gewest. Neen mannen, wy betrouwen
    (630) U beter toe. Het volck, dat zich geneert met bouwen
    En karnen, past een hart zoo rein, als melck en room,
    Geen erghwaen: neen by Pan, wy achten u te vroom.
    Daer schort het niet, dat wy van daegh u komen moeien.
    Wy gaen met koeien om, maer slaghten paert, noch koeien,
    (635) Die achteruit slaen, en hun voêr met voeten treên.
    Wy zijn met Heemraets keur en loting wel te vreên,
    En komen slechts, geport door ’t huilen, en het schreeuwen
    Van ’t vrouwvolck, als ghy ziet, ons wijven, en ons weeuwen,
    En oude besten, elck voor ander dus belaên;
    (640) De vryster om een’ knecht, de moêr om ’t kint begaen,
    De zuster om den broêr, de peten om haer neven.
    Wy bidden, stelt de keur, en uwe stem te geven
    Tot loting, uit tot dat de zon de middaghlijn
    Vergulde, en loop’ voorby, en uit den zuiden schijn’.
    (645) Men heeft dan tijts genoegh om ’t offer te bereien,
    Te zuivren aen de beeck, te kranssen, te beschreien.
    Ay mannen, doet zoo veel ons vrouwluy tot gerijf.
    Al die hier huilen, rijt de doot van angst door ’t lijf.
HEE. ’t Is reden dat het bloet zijn eigen bloet beklage,
    (650) De moeder voor haer kint, haer vleesch, oock zorge drage,
[p. 23]
    Niet min dan eenigh dier, of vogel voor het jong.
    De koe bemint het kalf, en lickt het met de tong:
    De merrie, in de weide en stal, het weeligh veulen.
    De zwaluw aest het nest, en vaert ’er mede uit speulen:
    (655) En wat maeckt d’oievaêr van ’t hooge nest al werck?
    Toen over menigh jaer het oosteint van ons kerck
    Verbrande, zagh men zelf hoe d’ouden, zoo bewogen,
    Dan uit dan in den roock, rontom de jongen vlogen,
    En troosten hun gebroet, het kale en naeckte kroost;
    (660) Dat piepte vast om hulp: maer als ’er langer troost
    Noch redding quam, en ’t stroo in lichten brant geraeckte,
    Zoo vlogen vaêr en moêr op ’t nest, dat brande, en kraeckte,
    En lieten zich tot asch verbarnen met hun nest.
    Natuurlijck doet het al, wat leven teelt, zijn best
    (665) Om d’afkomst ga te slaen, te helpen, te behoeden.
    Al zweert ons niemant dit, wy kunnen ’t wel bevroeden:
    Een mensch is block noch steen; veel minder vaêr, en moêr.
REY. De Heemraet vat het recht, als mannen, wien het roer
    Van deze Vryheit past te houden, en te sturen.
    (670) Zoo lang ghy Heereman en Volckaert elck zijn buren
    Verdadight, kan ons dorp noch overende staen.
VOL. Maer ’t is geen noot, datze al zoo bijster zijn belaên:
    Het lot gelt een’ alleen, en nimmermeer ons allen.
REY. Een ieder zorght dat dit zijn bloet te beurt moght vallen.
    (675) Eer ’t lot bekent is, vreest een ieder wien het gelt.
VOL. Waer toe de keur van ’t lot dan langer uitgestelt?
    Het lotrecht ga zijn’ gangk, zoo raeckt men uit dit vreezen.
REY. Geen huisman is zoo wijs, die weet wat dit magh wezen:
    Ons vrouwvolck heeft te nacht vervaerelijck gedroomt.
HEE. (680) Het vrouwvolck is by nacht wel tienmael meer beschroomt
    Dan over dagh. Des nachts verdubblen en verslimmen
    De zorgen. D’avontzon verlengt de zwarte schimmen.
    Maer laet ons hooren: waer komt dit gedroom op uit?
REY. ’k Geloof Velleede zou niet raên wat dit beduit.
[p. 24]
    (685) Met oorlof, dat wy dus vrypostigh ’t hart uitschudden.
    Een groene weerwolf greep een lam uit al de kudden,
    En sleipte ’t by de keel al bloênde langs den wegh;
    Dit droomde Duif, en hoe, ter zijde uit eene hegh,
    Een bock, zoo root als vier, hem quam op ’t lijf gesprongen,
    (690) Dat hy dien roof terstont most slaecken, en gedwongen,
    Verandert scheen van aert, ja macker dan een lam.
    Ons Maghtelt zag den vloet nog hooger dan de Dam:
    En toenze kreet, alsof de zeesluis door wou breken,
    Zoo viel het water kort, en hielt zijn oude streken.
    (695) Maer Elsbuur zagh ons dorp belanden op een wrack
    Aen d’allernaeste duin. Een dorre tuineick sprack
    Bescheidelijck, en broght in ’t licht geheimenissen
    Van wonderlijck belang, die Godtschalck niet zou gissen,
    Noch Waermont, die by nacht, gelijck de katten, ziet.
    (700) Twee stammen, versch geplant aen weêrzy van den vliet,
    Vereenighden van zelf, voor Lutgers slapende oogen,
    En werden met een schors bekleet, en overtogen.
    Ick zwijgh van andren praet, het luide zot, of vroet;
    De wijven zien wat nieuws uit droomen te gemoet.
    (705) Zy hopen op geluck, en dat de kans kan keeren.
HEE. Wy wenschen ’t oock. De hoop op beter kan niet deeren.
    Wy zullen met de keur heel langzaem gaen te werck.
    Een ieder brenge vast geschencken naer de kerck,
    En bidde dat het naer ons wenschen uit magh vallen.
REY. (710) Dat geef, dat gunne ons Pan, behoeder van de stallen.
VOL. Hier komen Lantskroon zelf en Groote Vrerick aen:
    Die beide moeten eerst elckandere verstaen,
    En polssen, eerwe noch op ’t wightigh stuck vergaren.
HEE. ’t Valt mackelijcker vee dan menschen te bewaren:
    (715) Men stuur’ het hoe men wil, wie stuurt het elck te pas?
    Nu gaenwe, Volckert: ’k wou wel dat het avont was.



[p. 25]
LANTSKROON. VRERICK.
DE noot verdaghvaert ons in ’t jaer maer eens te zamen.
VRE. Ick wensche, kost het zijn, iet heilzaems te beramen.
LAN. Ick mede: ons onheil heeft nu lang genoegh geduurt,
    (720) En menigh jeughdigh borst dit met den hals bezuurt.
    Het zaet van tweedraght teelt zoo wrange en bittre vruchten.
VRE. Zoo gaet het, daer de buur zijn’ buurman niet magh luchten.
LAN. ’k Vervloeck het al wat zaet van twist en tweedraght zaeit.
VRE. Men heeft van wederzijde een’ oegst van ramp gemaeit,
    (725) En meer dan eens in ’t jaer: men maeit het alle dage.
LAN. Men kent den vrede best, na’et voelen van die plage.
    Wat middel om aen rust te raecken onderling?
VRE. Indien uw Zuidtzijde eerst ons Noortzijde onderging.
LAN. Maer niemant weet van schult, en schuift het op een ander.
VRE. (730) Zoo blijft men overhoop krackeelen met malkander.
LAN. Van weerzy wort vereischt een scheitsman van ’t geschil.
VRE. Het scheiden valt zeer licht, daer ieder luistren wil.
LAN. Men most elckanderen al ’t oude leet vergeven,
    En reppen niet van ’t gene aen weerzy wert misdreven.
    (735) Wat eens gedaen is, kan men nimmermeer ontdoen.
VRE. Verstont een ieder dit, wy raeckten aen den zoen.
LAN. Noch staet ons echter scherp te luistren wat het lot zeit.
VRE. Eerst onderling verzoent, en echter met de Godtheit.
LA. Ghy spreekt zeer wel: de mensch verzoen’ zich eerst met mensch.
VRE. (740) Mijn naem is rijck van vre: ’t is vrede al wat ick wensch.
LAN. Mijn naem de kroon des lants: ick help den lantvre kroonen.
VRE. Och, wenschtenze al om pais, en vrede, die hier woonen!
LAN. Mijn Heemraet Heereman wenscht hartelijck om vreê.
VRE. Mijn Heemraet Volckert wenscht uit al zijn hart dit meê.
LAN. (745) De vroomsten onder ons zijn oock tot pais genegen.
VRE. De slimsten onder ons versteuren zulck een’ zegen.
LAN. De slimsten onder ons zijn van geen’ beter aert.
VRE. De baetzucht treckt genot uit ’s anders qualijckvaert.
[p. 26]
LAN. Men banne d’eige liefde, om eenmael te beginnen.
VRE. (750) Zoo most men om ’t genot zijn’ nabuur niet beminnen.
    Maer koopen pais en vrede, oock met zijn eige scha.
LAN. Wy mercken het gebreck; maer ’t heelen komt te spa.
    ’t Gebreeckt aen vreedzaemheit: dit kruit wil qualijck wassen,
    Dewijl men sloft op ’t wiên van ’t onkruit wel te passen.
    (755) Een ieder past met vlijt zijn nabuurs hof te wiên,
    In ’s anders wooning gaeuw, en t’huis niet naeu te zien;
    Dies leggen huizen wilt en woest, en zonder zeden.
VRE. Het domme en stomme vee gehoorzaemt eer de reden.
    Men leit het zonder toom, en drijft het zonder stock:
    (760) Het vecht wel onderling, maer voedert geenen wrock:
    Het nut gemeene weide, en zal geen’ macker pramen:
    (Genaeckt de wreede wolf, het steeckt de hoorens t’zamen:
    Zoo heeft het in ’t gemeen te vyant, of te vrient,
    Verstont dit Leeuwendael, het wert ’er van gedient.
LAN. (765) ’t Is kunst zijn eigen nut en nadeel recht te kennen.
VR. De schade leer’ den mensch, die traegh tot deught kan wennen.
    Een ezel stoot maer eens zich aen den zelven steen;
    De mensch wel zevenmael, en denckt niet om zijn been.
LAN. De reuckelooze voel’ zijn jammer dan in ’t ende.
VRE. (770) Zoo varen menighten ten grave in hun ellende.
LAN. Zy wijten het zich zelfs, die niet te raden zijn.
VRE. Met reden, want zy zelfs zijn oirzaeck van hun pijn,
    Oock dat onschuldigen om zulck een woestheit lijden,
    Met recht beklagens waert, in onze ondanckbre tijden.
LAN.(775) Ondanckbaer wel te recht voor veel genoten goet,
    In pais, die neering baerde, en weelde, en overvloet;
    Die baerden hoovaerdy, verwaent, en trots, en smadigh:
    Zoo quam de tweedraght voort, te byster en baldadigh,
    In ’t midden van het feest, geviert ten roem van Pan.
    (780) Met at ’er, en verdronck de zinnen in de kan,
    Zoo dat men tot gevecht en messen quam, van woorden.
VRE. Hoe bulderde in dien storm het Zuiden tegens ’t Noorden?
[p. 27]
LAN. Den stercken Waerandier en Duinrijck stont dat dier.
VRE. Geluckigh voeren zy uit dat krackeel van hier:
LAN. (785) Wel eerelijck, maer voor hun vrouwen ongeluckigh.
VRE. De hemel zette om hen zijn aenzicht droef en druckigh,
    En bleef veel dagen staen in die bedruckte ploy.
    De koey vergat het gras; het paert zijn voêr en hoy:
    Het bosch verschoot zijn groen: de boom vergat te groeien.
    (790) Hoe zagh ’er ’t vleck toen uit, dat heerlijck plagh te bloeien,
    Gelijck een wijngertranck, die langs den gevel klimt?
    Hoe is de weerelt voort, gelijck de munt, verslimt?
LAN. Hoe wortze dagelijcks, van schalck en slim, noch slimmer?
VRE. Ten zy een Godt dit keere, ons onheil redt zich nimmer.
LAN. (795) Wie zelf zijn handen rept, die wort van Godt geredt.
VRE. Het slimste is, dat de twist al heeft zijn ploy gezet.
LAN. Men wanhoop’ niet: de tijt verandert de gemoeden.
VRE. ’t Waer lang geschiet, vergat de wrock de wraeck te voeden.
LAN. Ick ra voor eerst, dat elck den andren willigh wijck’,
    (800) En meerder minder niet om baet verongelijck’,
    Zoo kost rechtvaerdigheit den vrede haest gemoeten.
VRE. Och quaemze, en stroiden wy olijven voor haer voeten!
    Ick zaegh dit oude vleck vergroot, en uitgeleit.
LAN. Wat raet, nu ons de keur alreede is aengezeit?
    (805) Wou Pan zich met een’ bock of witten ram vernoegen.
VRE. Al eischte hy een kudde, ick riedt dat wyze sloegen.
LAN. Zou ’t oock geraden zijn te zien of ’t kon volstaen?
VRE. En quaem dat avontuur dan avrechts te beslaen?
LAN. Men gaf dan tijts genoegh het geen wy hem beloofden.
VRE. (810) En trof de wilde knodts dan ’t volck, en al de hoofden?
LAN. Het was om beters wil een stoute kans gewaeght.
VRE. ’t Is haest gewaeght, dat lang en eeuwigh wort beklaeght.
LAN. Men moght zich liever eerst bevragen by Velleede.
VRE. De Priesterin van Pan zou staen op d’oude zede.
LAN. (815) Vermagh een Godtheit niet te scheiden van haer recht?
VRE. De meester laet zich niet bedillen van den knecht.
[p. 28]
LAN. De Godtheit kan en magh den schuldigen wel sparen.
VRE. Wanneer haer dit behaegh’, dan zal zy ’t openbaren.
LAN. Maer ’t wachten valt te lang: men stort vast jeughdigh bloet.
VRE. (820) Wat middel voor dit quaet, of liever noodigh goet?
LAN. Ick raem ’er naer, en wensch dat wy een middel vonden.
VRE.De tijt is kort: wy staen aen dezen dagh gebonden
    Wel stip: de Roeper heeft ons lang te keur gedaeght,
    En ’t gansche lant rontom van ’s volcks gekerm gewaeght.
    (825) Het volck verzuimt zijn vee, en heeft noch hart, noch zinnen.
LAN. Wat baet gekerm, indien het kermen niet kan winnen?
VRE. Gekerm heeft menighmael der Goden wrock verzacht.
LAN. Maer in geen twintigh jaer: zy luistren naer geen klaght:
    Met deernis hoort de mensch het blaten van de lammeren.
VRE. (830) Onnoosle dieren, och, men moet zich uwer jammeren.
LAN. Men vint oock menschen, die niet min onnozel zijn.
VRE. Onnooslen in der daet, onnozelen in schijn.
LAN. De schijn bedrieght ’er veel, en is gewoon te liegen.
VRE. De schijn kan menigh mensch, doch nimmer Godt bedriegen.
LAN. (835) Hoe menigh zeilt den schijn en schaemte en eer voorby?
VRE. Dat leert d’ervarenheit aen uwe en mijne zy.
    De schapen laten zich van stof en vuilnis wassen;
    Daer ’t zwijn zich mest in slijck en modderige plassen.
    De menschen aerden elck naer een byzonder dier.
    (840) Wie op de troni merckt, bekent het aen den zwier,
    Oock dikwils aen ’t geluit, en zoo verscheide klancken.
LAN. My dunckt ick hoor geluit: sta vast: het wil ’er wancken.
    Hier komen Warenar en Govert naer ons toe.
    ’t Zal best zijn datwe gaen: ick ben dit buldren moe.
    (845) De Heemraet komt met hun, die magh hun klaghten hooren.
VRE. Vergeefs de rust gezocht: ick geef den moedt verloren.



VOLCKAERT. HEEREMAN. WARNER. GOVERT.
D’Een bouwt, en d’ander breeckt: wat hoop van vrede is hier?
HEE. Wy lesschen vast den brant: een ander blaest in ’t vier.
[p. 29]
VOL. Men viert den offerdagh met buldren en met razen.
WAR. (850) De knechts verguizen nu de meesters, en de bazen:
    Dat tuight dees arme haen, met zijn’ gebroken poot.
GO. En wat getuight dit lam? ick vischte ’t uit de sloot,
    Daer Warners dogh het joegh. Wat kan een lam verbeuren?
    Zoo ’t niet verdroncken waer, ick zou het feest niet steuren
    (855) Om zulck een kleinicheit: maer ieder moeit zijn scha.
    Die hont bast nacht en dagh zoo vee als menschen na:
    Hy bijtze oock wel in ’t been, en komtze al stil bestoken.
WAR. En had mijn haen zijn’ poot by ongeval gebroken;
    Ick trooste ’t my: maer nu komt Goverts knecht zoo wijt,
    (860) Dat hy moedtwillighlijck een’ eicken kneppel smijt
    In ’t hondert, in den hoop, daer al de hoenders picken
    De boeckweite op mijn werf. Zijn dit geen fraeje sticken?
    De kneppel treft den haen, die tuimelt ginder heen.
    Men loopt naer Rookam zien, en ziet ’er hoe zijn been
    (865) By ’t lijf, gelijck een slet, blijft hangen. Wie kan ’t heelen?
    Nu krijt al ’t huisgezin, en steeckt wel vijftien keelen
    En klocken t’effens op. Op zulck een buurgerucht
    Nam Goverts knecht by tijts, huis uit, huis in, de vlught.
    Het was hem oock geraên.    HE. ’t Is lang genoeg gekeven.
    (870) Laet Govert hem een’ haen gewilligh wedergeven.
    Men vechte om geenen haen, om geen verdroncken lam.
WAR. O Rookam, och, hoe hangt uw dubble kroon en kam
    Zoo slap, gelijck uw baert. Wie kan dees scha vergoeden?
    Waer vint men uws gelijck? Neen Govert, ghy zult bloeden:
    (875) Die moedtwil is te groot.    GOV. En wie vergoedt mijn lam?
WAR. Men wijte een’ dollen dogh dat dit om ’t leven quam.
VOL.De meester van den dogh moet zelf de schult vergelden.
WAR. Wie weigert hem een lam? Maer zelden, al te zelden,
    Zagh iemant zulck een’ haen, als Rookam, in ons vleck.
    (880) Wat haen, hoe bits hy was, boot hem vergeefs den beck?
    Wie was niet doof of blint, die zich in ’t perck liet hooren?
    Waer vocht oit haen zoo trots, met slaghpen, beck en sporen?
[p. 30]
    Al stack hy op zijn aêm, al quam langs ’t lijf het bloet
    Gedropen van het hooft, noch hielt de kamper moedt,
    (885) Dat ’s vyants veder stoof: dan stont hy als een muurwerck.
    Hoe trots was hy van gangk! Wat droegh die gast een uurwerck
    In zijnen kop! Hoe ficks, hoe klaer en helder plagh
    Hy lant en dorp rontom te wecken voor den dagh!
    Bezie zijn pluimen vry, die roode en goude veeren.
    (890) O Rookam, wie dit ziet, die moet zich uwes deeren.
GO. Ghy zwijght nu wat al schade ons Zuidtzy heeft geleên.
    Haer honighkorven zijn de kappen afgesneên,
    En om wat honighs ging de gansche stock verloren.
WAR. Ghy liet uw’ waterhont ons vogelkoien stooren
    (895) Om eenen teelingk, en verjoeght de gansche vlught.
    Zoo wort de koy geschent: de vogel schuwt dees lucht.
GOV. Ghy houwt van boven neêr, dat boom en stam verwatert,
    En uitgaet: is ’t niet fraey? dan lacht men, dat het schatert.
WAR. Ghy licht een anders fuick, en zinckt haer in de kil,
    (900) Of vischt in ’s buurmans sloot en wateringe al stil.
GOV. Ghy zet by schemering ’t verlaet al heimlijck open,
    En laet een’ bracken vloet in velt en ackers loopen,
    Die quijnen jaren lang, vergeven door dien wrock.
WAR. Hoe dickwils taste uw herck wel over in ons block?
GO. (905) Ghy tast wel achter om naer iemants schaer, en kouter,
    Of draeght ons koren van den molen: wie is stouter?
WAR. Ghy melckt een anders koe, by klaren lichten dagh:
    Dat bleeck niet lang geleên, toen Melcker quam op slagh.
GO. Ick wist dien buit zoo stil by avont niet te morssen,
    (910) Als Grijp, die ’s nachts wel durf op ’t velt ons gerven dorssen.
WAR. Had Gijs den springhengst korts den staert niet afgeknipt
    Om ’t paertshair? evenwel is hy ’t gevaer ontslipt.
GO. Wie stack den driescht in brant? wie queet zich lest zo wacker,
    En wierp by doncker nacht dat onkruit in den acker?
WAR. (915) Wie groef ons knijnshol op? wie dorst ons watering
    Vergeven, dat men niet dan doode visschen ving?
[p. 31]
GO. Wie zagh ter middernacht, wanneer de menschen droomen,
    Die nachtrave Eerijcks ooft afschudden van de boomen?
WAR. Waer vont men oit in ’t lant een visschers maet zoo kloeck,
    (920) Dat hy op ’t lant een’ haen kon visschen met een hoeck?
GO. Niet waer? die, toen het sneeu aen boom en tak bleef hangen,
    De duiven op het voêr kon met zijn slaghnet vangen?
HE. Waer toe dit bits verwijt? de tweedraght groeit en wast
    In top, terwijl men kijft, en bast en wederbast.
    (925) Dees droeve dagh gebiet den buretwist te staecken.
    Door schelden zal men traegh tot eenigheit geraken.
VOL. Dat ’s recht: oock is het hier geen tijt van lang te staen:
    Men zal terstont te kercke, en dan te keure gaen.



WARNER. VOLCKAERT.
DE Heemraet hoor’ my eerst: ick heb een woort te spreken.
VOL. (930) Wat zoecktghe rust, of twist, en altijt wint te breken?
    Zoo raeckt men niet gelijck: zoo wort geen dorp geredt.
WAR. Dat onrecht dient hem eerst met recht betaelt gezet.
    Hoe roept men dus om vrede? ick kan den vrede missen.
    Het spreeckwoort zeit: in troebel water is ’t goet visschen:
    (935) Want geen krackeel zoo klein, men haelt ’er voordeel uit.
    Waer slagen vallen, valt gemeenelijck goe buit.
VOL. Zoo woudtghe om eige baet den pais wel eeuwigh derven,
    Al zou ’er jaer op jaer een lantst of tien om sterven?
WAR. Men sterft maer eens. Wie sterft, die is zijn’ kost gekocht.
VOL. (940) O zotte Warner, zwijgh: wat spreeckt ghy onbedocht!
    Zou een, om by ’t verdriet van velen wel te varen,
    En om een buick vol broots, zoo menigh man bezwaren?
    Dat leert de reden niet: de domste koe van ’t lant,
    Indienze spreken kon, gebruickte meer verstant.
    (945) Zoo zal men langkzaem ’t vier van ons krackeelen lessen.
    Wat is ’er bloets gestort, en vleisch gekerft met messen!
    Hoe menigh bruicker lants vervochten by den dronck,
    Verzopen in ’t gelagh! Wat heeft dit out en jongk,
[p. 32]
    En man en wijf beklaeght! Hoe zagh men zoo veel hinders
    (950) Versterven jaer op jaer van d’oudren op hun kinders!
    De mannen eerst, en dan de wijven hantgemeen,
    Plockhairen vaêr en zoon, de vrienden onder een!
    Wat hoorde ’t een geslacht het ander niet verwijten,
    En spuwen in ’t gezicht, met krabben, slaen, en bijten!
    (955) En houdt ghy Warner noch dit kluwen in de war?
    Zoo gaf men u te recht den naem van Warenar.
WAR. Men vint ’er meer dan ick, die passen wat te hebben.
    Een ieder vlamt op winst. De spinne spint haer webben
    Om winst: om winning vlieght de bye naer beemt en bosch.
    (960) Om loutre winning zit de vliegh op koey en ros.
    Om winning zweetenze al, de kleinen, en de grooten.
    Om winst pickt d’oievaer de kickers uit de slooten.
    Om winning loopt de kat uit muizen in het velt.
    Als ick ’er vet by wordt, wat roert my wien het gelt.
VOL. (965) Ick rade u hou gemack: men zal den haen vergoeden.
    En zoo ghy ons bestaet een nieuw krackeel te broeden,
    Men stelt u lichtelijck ten spiegel van ’t gemeen.
WAR. En breng ick Leeuwendael noch heden op de been,
    Het wil de Heerschappen en al den Heemraet heugen.
    (970) Laet zien wat Warner kan: laet zien wat zy vermeugen.
    Daer gaet de pocher heen. O Rookam, arme haen,
    ’k Wil Govert noch van daegh het been in stucken slaen.



REY VAN LEEUWENDALERS.

KEER.
              BRengt vrolijck pijnloof, groene meien:
                        Brengt kaes, en boter, geel als gout:
              (975) Brengt room, en bloemen uit de weien,
                        Ter Lantkappelle, om Pan gebouwt.
              Komt herwaert: komt hem nader:
                        Vereert nu zuivel, bloem, en tack:
[p. 33]
              En looft den goeden Vader:
                        (980) Begroet hem, dien het heiligh dack
              Beschut voor wint, en regen.
              Hy gunne ons zijnen zegen.
TEGENKEER.
              O bocksvoet, geitoor, fluitevinder,
                        Gespickelt met uw lossevel;
              (985) Ghy wispelstaert dan hier, dan ginder;
                        Ghy langebaert, zoo zoet op spel
              Van dunne rieten, zeven
                        Aen een gekleeft; uw horens staen
              Op ’t voorhooft, spits en even,
                        (990) Gelijck een boogh, of halve maen:
              Root aenzicht, die uw hairen
              Bevlecht met pijnboomblaren:
KEER.
              Verdiende ghy by d’eerste Goden
                        Een achtste plaets, en most de Nijl
              (995) Zich buigen onder uw geboden;
                        Hielt out Athenen uwen stijl;
              Most Rome uw feesten vieren;
                        Begrijptghe ’t wezen van Natuur,
              Zoo veel gestarnde dieren,
                        (1000) De lucht, het water, aerde, en vuur;
              En zijt ghy ’t Al in allen,
              O Vooght van jaght en stallen;
TEGENKEER.
              Zoo blusch den brant der lantgeschillen:
                        Vereenigh Zuidt- en Noorderzy:
              (1005) En zijtghe met een’ bock te stillen,
                        Ja heele kudden; eisch het vry.
[p. 34]
              Ontslaze, die u eeren,
                        Van ’t heilooze offer, van dit bloet.
              En is het lot te keeren,
                        (1010) Ontlast ons: eisch een zachter boet,
              Ons vee, geen vleesch van menschen;
              Het ooghmerck van ons wenschen.

Continue

HET DERDE BEDRYF.

HAGEROOS. REY.

    HEt diende nader niet: ick was alree beknipt,
    Maer ben, ter goeder tijt, den schender noch ontslipt.
REY. (1015) Wat zeghtghe, Hageroos? wie droegh zo luttel kennis,
    Dat hy een zuiverheit, zoo wit als sneeuw, met schennis
    En schande smetten wou, zoo reuckloos, en ontzint?
HAG. Ick weet niet wie het was, of wat hem had verblint.
    Hy quam my stil aen boort, en speelde vast den stommen,
    (1020) Om door stilzwijgentheit zijn boosheit te vermommen,
    Een boosheit, die gewis haer straf gevoelen zal;
    Want niemant schimp’ met Pan: hy ziet ons over al,
    In hol, en achter duin, in ruighte, en onder hagen.
REY. Zoo gaet het haer, die op het zoenfeest loopt uit jagen,
    (1025) Alleen, en onverzelt; nu alle de gemeent,
    Bekommert en beducht, al hangends hoofts, beweent
    D’onzekerheit der keure, en ’t zekre lot van ’t outer.
    De Heemraet gaet te keur, verdaeght van blinde Wouter:
    En scheptghe noch vermaeck in jaght, en wilt, en duin?
HAG. (1030) Ick zoek mijn eige niet, maer Leeuwendaels fortuin,
    En had een hinde op ’t spoor, met meining, na het vangen,
    Haer voor ’t gemeene beste in ons kappel te hangen;
    Of Pan hier door vermorwt, een vrolijcke uitkomst gaf.
REY. Vergeefme dan dat ick onwetende u bestraff’:
    (1035) O deeghlijckheit, ghy zijt wel waerdigh, datze u dancken.
    Een ander zit en slijt den dagh met ydel jancken;
[
p. 35]
    Ghy slaet de hant aen ’t werck: een ander kijft en tiert,
    En steurt zijn buurmans rust; ghy draeght u vroom, en viert
    Het feest in eenzaemheit, en zonder tijt te spillen,
    (1040) Verzoeckt door offerhande en hinden Godt te stillen.
    Vergeefme dat ick u bedilde, zonder slot.
    ’k Geloof geen sterflijck mensch behoedde u, maer een Godt,
    Van wien ghy zekerlijck uw afkomst wel mooght rekenen,
    Naerdienze zich ontdeckt door geen onwisse tekenen.
    (1045) Dat hy u lange spaer’, die boven zit aen ’t roer.
    Laet hooren hoe het ging, en wat u wedervoer.
HAG. Ick wist het leger, daer een hagelwitte hinde,
    In dichte ruighte en riet, dat ’s jagers oogh verblinde,
    Zich dagelijcks onthielt, dies teegh ick derrewaert,
    (1050) Maer vont het ledigh nest. Mijn winthont, heet van aert,
    Was toghtigh om het wilt in ’t wilde na te sporen,
    En kreegh verlof, en stoof door zant, en hegh, en doren,
    En kreupelbosch in duin, en snuffelde over al.
    Zoo miste ick hem daer na, en hoorde geen geschal.
    (1055) Mijn yver voerde my terwijl naer waterplassen,
    Daer, aen den voet van duin, de beeck begint te wassen,
    En door de biezen ruischt. Hier viel ick plat ter neêr,
    En zagh, na eene poos, de hinde, die van veer
    Allengs genaeckte, en scheen heur hart te willen laven.
    (1060) Ick loofde flucks aen Pan dat puick der offergaven,
    En had den pijl al ficks op mijne pees gezet,
    Zoo dra de hinde quam, en lobberde in dit wedt.
    Maer onder ’t micken komt een onverlaet, een schenner.
    O Godtheit van de jaght, alweter, hertekenner,
    (1065) Bescherm mijn zuiverheit, en geef getuighenis
    Hoe Hageroos zich droegh; hoe zy ’t ontworstelt is.
REY. Ontstel u niet: hy zal den Rechter niet ontsluipen.
    Nu wisch de tranen af, die langs uw kaecken druipen.
    ’k Verlang hoe dit verging. ’k Geloof ghy bleeft beschut
    (1070) Door uw onnozelheit, uw toeverlaet, en stut.
[p. 36]
    De deugt behoeft geweer, noch boogh, noch pijl, noch wachter.
HAG. Hoe beeft mijn hart van angst! hy quam my op van achter,
    Gelijck een looze vos een velthoen grijpt, wel stijf.
    Hy sloegh met alle maght zijn armen om mijn lijf,
    (1075) Noch vaster dan het veil een eicke kan omvatten;
    En ick, om ’t allereelste en waertste van mijn schatten,
    Mijn eerbaerheit, in noot te bergen, nam al heel
    Mijn toevlught tot mijn stem, en stack een klock, en keel
    Zoo luide en schricklijck op, datze over hegh, en tuinen
    (1080) Ging wentelen in zee, door d’omgelegen duinen.
    Op zulck een’ luiden kreet liep Adelaert hem in,
    En greep dien onverlaet by ’t hair, by kop, en kin,
    Dat hy gedwongen wert my bange maeght te slaecken:
    En ick, zoo dootsch en wit om ’t hooft, gelijck een laken,
    (1085) Begafme herwaert aen, al omziende, en beducht
    Hoe ’t Adelaert vergingk, na mijn verbaesde vlught.
REY. O eerbre jongelingk, men zal u eeuwigh roemen,
    En vlechten krans op krans van bladeren, en bloemen,
    Met maeghdevingeren gelezen, en gepluckt.
    (1090) Ghy lijdt niet dat de deught en schoonheit wort verdruckt.
    Een Godtheit heeft van daegh u heerlijck begenadight,
    Beschoncken met dien prijs, dat ghy een Maeght verdadight.
    Hoe voeght u zulck een lof, gelijck een pijnloofkrans
    Onze Opperpriesterin. De roos verliest haer’ glans
    (1095) En geuren, maer uw lof zal nimmermeer versterven.
HAG. Hy moet’ verdienden loon naer zijne deught verwerven.
REY. Dat loonen staet aen u: dat hebt ghy in uw maght.
HAG. Mijn maght is wonder kleen. Die heusche vryer acht
    Geen loon: hy volght de deught van zelf, alleen uit reden.
REY. (1100) Hy volght oock Hageroos met zuchten, en gebeden,
    Gelijck de schaduw ’t lijf. Hy volght u waerghe gaet,
    Des middaeghs, ’s avonts spade, en met den dageraet.
    Dat weten zon en maen, en oock de morgenstarre.
    Hy volght u in het dorp, en by de straet, en verre
[p. 37]
    (1105) Van honck, wanneerghe jaeght, en stuift door ’t gulle zant.
    Vergelt nu eens zijn deught, en bie hem mont, en hant.
HAG. Ghy paert den zomertijt met onze winterbuien,
    De lely met het sneeuw, ons Noorden met dat Zuien.
    ’t Verdrietme dat hy my dus naloopt, vroegh en spa.
REY. (1110) Hoe qualijck quam het u van dezen dagh te sta?
HAG. Het quam te stade of niet, ick achtme des onwaerdigh.
    Hy houde zich gerust, en voor een rijcker vaerdigh.
    Hy zoecke een van bekent en overout geslacht.
    Zoo lang als d’overbuur zijn’ overbuur veracht,
    (1115) En dwers vall’, kan geen min en liefde op beide kleven.
REY. Hy vrijde u voor de doot: misgunt ghy hem het leven?
HAG. Neen zeker: dat hy leve, en bloeie hondert jaer.
REY. Misloonde knaep, hoe valt u ’t minnejuck zoo zwaer,
    Gelijck het ros den ploegh door vetten klay te trecken.
    (1120) Ghy ziet vol hartewee de duiven treckebecken,
    En elcke wederga genegen tot heur ga.
    De beeckzwaen bruist vol viers het witte wijfke na,
    En strengelt hals om hals: zy weet van wederkussen,
    Daer ’t kille water zelf haer’ gloet niet weet te blussen;
    (1125) En ghy, getrouwe knecht, beschermer van haer eer,
    Verwacht van Hageroos geen’ troost noch vrientschap weêr.
    O winterroos, te scherp gewapent met uw’ doren.
HAG. Hy schuw’ den dorenstruik.    REY. Hou op zijn min met sporen
    Te noopen, dagh op dagh, door ’t afslaen van een beê.
    (1130) Ick zie hem van een duin noch plompen steil in zee,
    Of worgen aen een pees, of van een eicke ploffen,
    Of van zijn’ eigen pijl, en eige hant getroffen.
    Ay Hageroos, ay, schut zijn ongeval, gelijck
    Hy u beschutte, eer ghy te vallen quaemt in slijck.
HAG. (1135) Ick ga in ons kappel my zelve danckbaer toonen,
    En zal het Adelaert, zoo dra hy koom’, beloonen
    Met danckbaerheit, gelijck een eerbaer hart betaemt,
    En een van kleine maght.    REY. Zy vint zich zelf beschaemt
[p. 38]
    Om zijn getrouwicheit. Ick zagh haer wangen blozen.
    (1140) My docht de minne doock in lommer van die roozen.
    Hoe kan een edel hart, tot alle deught bereit,
    Vergelden zulck een trouw met wederwaerdigheit?
    Z’ontveinst haer minne, en weet zich wonderlijck te wachten;
    Maer ’t mist ons, zienwe niet het pit van haer gedachten.


ADELAERT. REY.
(1145) WIe joegh ter weerelt oit geluckiger dan ick?
REY. O jongelingk, ghy zijt nu wonder in uw schick.
    Ik heb ’t verslagh al wech.    AD. Van wie?    RE. Van uw vriendinne.
AD. Och, waerze mijn vriendin! Hoe gloeit mijn hart van minne,
    Noch vieriger dan oit!    RE. Waerom?    AD. Ick hoorde, en zagh
    (1150) Haer eerbaerheit, en deught, daer zy ter aerde lagh,
    En kreet, en spoogh, en beet dien schender, dien schoffeerder
    In ’t aenzicht; maar vergeefs, had Pan haer geen verweerder
    Gezonden; had ick haer niet daetelijck ontzet.
    Waer is zy?    REY. Ter kapelle, en stort ’er haer gebedt
    (1155) Voor Pan, en heeft belooft uw trouwe daet te kroonen.
ADE. Zoo hoop ick in het hart, dat edel hart, te woonen.
    Wat tijding brengtghe my, zoo snel op ’t ongezienst!
    ’k Geloof het geen ghy zeght. Hoe kan in ’t ende een dienst
    Na vele diensten eens een vrijsters hart bewegen!
    (1160) Och Adelaert, ghy liept, door hagel, sneeuw, en regen,
    Niet ydel noch vergeefs uw Venus achter aen:
    Een uur betaelt het al.    REY. Nu blijf een luttel staen:
    Versteur haer aendacht niet: verwachtze hier ter stede.
AD. Hoe springt dit dier: sta stil. Ick breng haer’ jaghthont mede.
    (1165) Hy janckt om zijn bazin, en misteze al een wijl.
    Ay lieve, hou hem wat: ’k wil achter eenen stijl
    Aen ons kappeldeur gaen verschuilen in het duister,
    Op dat ick heimelijck d’aendachtige beluister’,
    En mercke op heur gelaet: de minne maecktme stout.
REY. (1170) Ga heen: maer geen kappel noch outer wert gebouwt
[p. 39]
    Op dat een vryer daer zijn vrijster zou beloncken.
    ’k Vergeef het hem nochtans: hy is van liefde droncken,
    En raeskalt in dien droom: men naem het anders vremt,
    Dat hy, terwijl het dorp de namen telt, en stemt
    (1175) Tot loting, op de jaght zijn harteblat ging vinden,
    Wiens ooghmerck hooger ziet, en liever Pan met hinden
    Dan menschenbloet verzoent. Bezie hem eens: hoe stijf
    Hoe stockstijf gaept de knecht? Kan niemant aen een wijf
    Geraecken, zonder dus door ’t velt te loopen brullen,
    (1180) Gelijck een wilde bors? het hair met spogh te krullen?
    Te huilen als een hont? ik nam ’er liever geen,
    Al schonck men my de keur uit al het boereveen.
    Zy hoeven ’t jawoort niet zoo byster t’overloven.
    Mijn min is vier, noch kool: men hoeftze niet te dooven;
    (1185) Al pratenze dat Pan, in Oostlant, by een’ vliet,
    Zijn mallicheden zocht, en naerpeurde in het riet:
    Dat hy, om d’oude maen by avont te begorden,
    Ging mommen, als een bock, ja zelf een bock most worden;
    Indien men ’t zeggen magh, daer ’t niemant ziet, en hoort.
    (1190) Wel vryer, wel hoe dus? heeft zy uw oogh bekoort?
AD. Bekoort? ja wel te recht: nu worde ick eerst gevoelijck.
    Al smolt menze al in een, geen schoonheit is zoo goelijck,
    Zoo degelijck als zy. Wat heb ick daer gezien!
    Een beelt van zuiver sneeuw, met neêrgeboge knien,
    (1195) Noch witter dan het vel, waer meê zich Pan bekleede.
REY. En schepte ghy geen’ troost uit haer oprechte bede?
ADE. Ja honigh, want zy badt: o Pan, beloon het hem,
    Die my te hulpe quam op mijne heesche stem.
    Hoe kan zoo groot een deught by my haer’ geur vergeten?
    (1200) Bescherm hem, nu de Raet te keure is neêrgezeten.
REY. Zoo gaet het vast, ghy spant alleen de kroon in ’t hart?
ADE. Alleen, en anders geen. De bruit is mijn. Ick tart
    Zoo menigh jongman, als by dochters oit verkeerde.
    Geen dochter vieriger oit Godt en d’ouders eerde
[p. 40]
    (1205) Als zy, gewis een spruit van goddelijck geslacht.
    Och, wist men eens wie haer ter weerelt heeft gebraght;
    Al schijnenze uit het kroost haer moeders aert te gissen.
REY. Een dochter, zoo als zy, kan licht de moeder missen.
ADE. By vlagen met gedult, tot dat d’onkundigheit
    (1210) Van haer geboorterecht, dat noch verholen leit,
    Allengs haer in den krop en in het hooft koom’ schieten:
    Dan zitze, en smilt, als sneeuw: dan gietze heele vlieten
    Langs hare wangen neêr: dan berstze in klaghten uit:
    Dan slaet de wedergalm in duin en dal geluit,
    (1215) En helpt konijn, en haes, en jaght, en wilt op hollen:
    Dan huiltze d’oogen uit, wel root en dick gezwollen.
    Dan duncktme schijnt die zon door eenen regenboogh:
    En ick, in ruighte en riet gedoken, schroom om hoogh
    Te zien, en d’eenzaemheit van mijn Princes te steuren.
    (1220) O moeder, roeptze dan, ick zie uw lijf verscheuren
    Van eenen wreeden wolf; u uitgaen, zonder troost;
    Of verre van uw vrucht, om hulp noch uitzien, Oost
    En West; of in een graft verdrincken, en versmooren.
    Dan smijtze uitzinnigh uit al wat haer komt te voren.
    (1225) Dan denck ick: zagh de zon wel oit zoo vroom een kint,
    Een weeskint, dat zoo teêr zijn moeder noch bemint,
    En niet vergeten kan?    REY. Wat noot is ’t? Groote Vrerijck,
    Een Heerschap zoo geacht, zoo lantrijck, en zoo veerijck,
    Bemintze zoo, gelijck den appel van zijn oogh.
ADE. (1230) Ja wie bemintze niet? wie zet haer deught te hoogh?
    Zy verfde noit haer wang met moerbay, of morellen.
    Zy looght noch bleickt geen hair. Zy zoeckt geen jonggezellen.
    Zy schuwt de ledigheit, al even kloeck, en kuisch;
    Het zyze jaege in duin, of neerzitt’ binnen ’s huis,
    (1235) En overpeinze al stil wie alles kan besturen.
    Dat tuight het huisgezin: dat tuigen al de buren.
    O Hageroos, uw vier ontvonckt mijn ziel, als stroo.
REY. Vat aen, daer is de hont, haer jaghtknaep, die zoo noo
[p. 41]
    Gebonden gaet, als ghy wel gaerne gingt gebonden
    (1240) Aen ’t hairsnoer van een wijf. Zy heele uw zoete wonden:
    Ick ga vernemen wien de keur hebbe uitgepickt.
ADE. Ick volgh, zoo ras als hier mijn zaecken zijn beschickt.


HAGEROOS. ADELAERT.
ZYt ghy dat, Adelaert? o Koning van de helden,
    Hoe kan ick uwe deught, uw vromicheit vergelden,
    (1245) Die minder ben van staet, en slecht, en min gezien?
    ’t Is billijck dat ick dit naer mijne maght verdien’.
    Gebruickme t’uwen dienst, uw leven lang, in eere.
ADE. Ghy Schoonste bietme meer dan ick op u begeere,
    Of oit verdienen kost. Wie zou een maeght in noot
    (1250) Verraden? dat waer schande. Ick breng u Hazepoot:
    Hy springt en janckt om u, van blyschap en verlangen.
HA. Koom hier, mijn toeverlaet: koomt herwaert: kus mijn wangen,
    Mijn lippen, mont, en hant: dat ick u strijcke, en streel’,
    En afwissch’ stof, en zweet. Geen molsvel, geen fluweel
    (1255) Is zachter dan dit vel. Hebt ghy uw vrouw gevonden?
    Waer staecktghe, toen ick riep?    AD. Geluckigh zijn de honden:
    Zy worden zelfs gevrijt, gelickt, gestreelt, gekust.
HAG. Wat zeght ghy, Adelaert?    ADE. Ick zegh, het is een lust
    Te zien met welck een gunst en liefde oock stomme dieren
    (1260) Den mensch bejegenen, en die hun weldoen vieren:
    Noch schelt de domme mensch de dieren redeloos.
HAG. De dieren zijn getrouw, de menschen overboos:
    Dat zaeghtghe, daer ick lagh verlegen, en verlaten.
    Wat dochter wandelt vry op vrye heerestraten,
    (1265) Zoo zulck een boosheit niet gestraft wert naer den eisch.
    Wy wachtten u een wijl, en keecken reis op reis
    Bekommert om. Hoe zijt ghy endelijck gevaren?
    Een schrickelijcke kreet quam dringen door de blaren,
    En baerde een nieuwe vrees: mijn voeten werden vlugh.
ADE. (1270) Ick vleugelde dien gast de handen op den rugh,
[p. 42]
    En trapte hem op ’t hart. Uw hont quam aengesprongen
    Op dat benaut geschrey. Had ick hem niet bedwongen,
    Hy had den booswicht voort verscheurt, gelijck een wilt.
HAG. Mijn toeverlaet, mijn troost, mijn boogh, mijn pijl, mijn schilt,
    (1275) Mijn Hazepoot, hebt ghy mijn ongelijck gewroken?
ADE. Het scheen als of de hont uw tranen had geroken,
    Uw kuischeit, en gekerm. Hy beet met zijnen mont
    In ’t zant, in dezen boogh, dien hy’er liggen vont.
    De booswicht zong gena. Ick dreef hem voor my henen,
    (1280) En ondervraeghde vast: waer op hy zich met weenen
    Ontschuldighde, hoe min den mensch zoo wijt vervoert.
    Hy had aen ’t Braessemmeir uw schoonheit korts beloert,
    Toen ghy met Zwaentje, daer ter jaght, u wiescht en bade;
    Hy, juist van ’t spoor gedwaelt, hier aenquam, tot zijn schade,
    (1285) En door de biezen zagh, by klare middaghzon,
    Uw schoonheit, die de zon in top verletten kon,
    En sedert in zijn brein zoo diep een voetstap plantte,
    Dat zich zijn achterdocht vergeefs hier tegens kantte,
    En uitgeborsten was tot zulck een onbescheit.
HAG. (1290) Heel fraey.    AD. Hy kermde, en kreet: de min heeft my verleit:
    Beschaem mijn ouders niet, verdien ick dit te boeten.
    Verschoon een’ mensch: een paert met alle vier zijn voeten
    Kan struickelen: zoo kreegh ick deernis met zijn smart,
    En bont hem d’armen los.    HAG. Wel edel is uw hart.
    (1295) ’k Vergeef het hem, zoo rein als of het noit geschiede.
ADE. Dien ouden kluitboogh nam ick hem, en brenge en biede
    U dien, op datghe my hier eeuwigh by gedenckt.
HAG. Ick ben te vrede, dat ghy dit een ander schenckt.
ADE. Ick bidde u, laet dien boogh in uw slaepkamer hangen.
HAG. (1300) ’t Was mijn gewoonte noit van iemant iet t’ontfangen.
ADE. Ick bidde u, weiger my zoo klein een vrientschap niet.
HAG. Ghy zijt een grooter waert. Het oogh, dat alles ziet,
    Grondeert mijn hart, en weet hoe zeer ick u bezinne.
ADE. Zoo toon ten minste blijck van ongeveinsde minne
[p. 43]
    (1305) Te mywaert; bleeck mijn trouw, zoo trouw als gout, in noot.
HAG. Al lengde ick uwen tijt door mijn verhaeste doot,
    Noch bleef uw goude deught en weldaet onvergouden.
ADE. Ick zie men zoecktme slechts aen ’t lange touw te houden.
HAG. O borst, ghy houdt u zelf: ga hene, waer ’t u lust.
ADE. (1310) Dat lijtghe niet. Helaes, ter werelt wort geen rust,
    Noch troost, noch laefenis voor mijne quael gevonden.
    Des avonts rust het wilt in nest, en hol: de honden
    Gaen rusten, na de jaght, in ’t hock: het vee op stal;
    De vogels in geboomte en heggen over al:
    (1315) Maer Adelaert, ocharm, magh rust noch lust gebeuren.
HAG. ’k Heb lust by wijlen ’t wilt zijn rust in duin te steuren,
    Met brack, en hazewint; by wijlen met een’ valck
    Te vliegen over ’t velt; daer hy, doortrapt en schalck,
    De vogels in haer vlught versteure, en weet te grijpen:
    (1320) Maer ree ten dans te staen, op al wat vryers pijpen,
    Vermaecktme niet. Hebt ghy wat stemmighs in den zin,
    Zoo breng wat stemmighs voort: ick luister naer geen min.
ADE. Een molock houd de kars voor musschen onbedorven:
    Een honighbie verjaeght de snoepers uit de korven:
    (1325) Een neske koeckoeck broet een anders eiers uit:
    Zoo vinde ick ’t ledigh nest: een ander strijckt den buit.
    Zoo heb ick deze roos vergeefs in ’t bijster weder
    Beschut. Wat baet het hoe zich Adelaert verneder’,
    Haer diene, dagh en nacht, en gaslae, en behoe?
    (1330) Zy luickt voor andren op, en sluit den boezem toe
    Voor zijn gedienstigheit. Ick wil die grijnzen schuwen,
    En eenzaem, diep in duin, van ’t wijvenäenzicht gruwen;
    Vermijdenze, als een slang, vergult en glat van vel.
    ’t Verdriet my in den gloet van zulck een schoone hel
    (1335) Te jammeren van pijne; of ’t water op de lippen
    Te vangen, daer het eb de tonge ga ontglippen;
    Of bleeck en afgevast te zien den leckren disch,
    Dewijl het nuttigen den tant verboden is;
[p. 44]
    Of zulck een boômloos vat met water op te vullen.
    (1340) Ick wil, gelijck een stier, door woudt en weide brullen.
    Maer raeze ick oock van minne? o al te wulpsche jeught,
    Betrouw geen vrouwvolck meer: zy loonen niemants deught.



WOUTER. ADELAERT.
WAer vint men Adelaert? my dunckt ick hoor hem spreken.
ADE. Wel Wouter, hebtghe blint in mijn fortuin gekeken?
    (1345) Wat brengtghe goets? Hoe na is ’t vonnis nu gevelt?
WOU. Ja wel, hoe praet ick dit? De namen zijn getelt.
ADE. Zegh op, hoe ging het toe? ’k Verlang het lot te weten.
    Hoe nu? hoe dus? my dunckt ghy ziet alree bekreten.
    Nu huil niet, slechte bloet: het sterven is ons lot.
    (1350) Een mensch is stof, en breeckt, gelijck een aerde pot.
WOU. Men kan een broke pot noch wel te zamen smeeren,
    Maer menschen niet. Ay my, kost ick dit jammer keeren.
ADE. Laet hooren hoe het ging: of viel het lot op u?
WOU. Wat zal ick praten? angst maeckt blinde Wouter schuw.
    (1355) De Heemraet had een wijl gekeven, dat het roockte,
    En ’t bloet van wederzy, gelijck een ketel, koockte,
    Wanneer men ging te keur: het was oock tijt te gaen;
    En Lantskroon zette zich met Vrerick boven aen.
    De stemmen gingen om by beurte, en broghten t’zamen
    (1360) Van weerzy twalef uit, dat ’s vierentwintigh namen.
    Men tekende de rol, al was ’t met wederzin
    Van elcke zy: toen riep men blinde Wouter in,
    Die most uit al den hoop twee cyferletters noemen.
    Ick wreef mijn handen vast, en morde al stil: gansch bloemen,
    (1365) Dit kost geen koe, noch kalf: het kost ’er menschevleisch.
    Het Heerschap graeude vast, en porde reis op reis.
    Wat zou men doen? Ghy weet ick ben gezworen bode,
    En roeper van ons dorp. In zulck een versche zode
    Van vierentwintigh maets te grabbelen zoo los,
    (1370) Zoo reuckloos naer een paer: het is geen bot of pos.
[p. 45]
ADE. Laat hooren wie ghy koost, het zy dan pos, of snoecken:
    Wie ’t wezen magh of niet: ick ben niet veer te zoecken.
WOU. Met oorlof, brave borst, ick noemde drie en tien,
    En badt terstont gena. Daer kost een blinde zien
    (1375) Wie om zijn hooft bestorf. Hoe mompelden de monden,
    De mannen om de banck? Ick wert terstont gezonden
    Om Hartman, daer hy zat, en praette by zijn moêr.
    Daer lagh een huis, gelijck een hoischuur; al de vloer
    Bezet van ’t naeste bloet, van vrienden, volck, en buren.
    (1380) Op ’t huilen loeiden stracks de stallen, en de schuren,
    En weiden om het huis. De zuster hallef doot,
    Viel Hartman om den hals, die kreet: het doet geen noot:
    Geen Hartman is zoo weeck, dat hy om ’t lot zou zwijmen.
    Toen quam ’er Maetelief, en Kees, en lange Tymen.
    (1385) Zijn oude vryster Baers die keeck onaertigh bang:
    De tranen biggelden, als knickers, op de wang.
    Hy zoendeze eens, en riep: ghy blijft geen weduw zitten.
    O schoonheit, zoo ick sterf, verklaerme met de gitten,
    Die in uw aenzicht staen: ick min u, by mijn ziel.
ADE. (1390) ’k Verlangme doot: maer zegh waer ’t ander lot op viel.
WOU. Verlang zoo niet: het wil u tijts genoegh bedroeven.
ADE. Nu blinde knecht, zegh op: waer toe dit lange toeven?
WOU. De naem, daer ’t lot op viel, is u te lief en waert,
    Misschien uw beste vrient.    ADE. Al was het Adelaert,
    (1395) Ick ben het lot getroost, en kan het leven missen.
WOU. Wat noot is ’t dat men ’t noem? ghy kunt het zellef gissen.
ADE. Zoo hoop ick dezen dagh te sterven met den krans.
WOU. Ghy moet met Hartman voort gaen loten om de kans.
    Ick daegh u uit den naem des Heemraets en hun allen.
    (1400) De Zuidt-en-Noortzy vreest op wien het lot wil vallen.
ADE. Geluckige Adelaert, schep moedt: ghy zult altoos
    Niet zuchten, onbeloont van fiere Hageroos,
    Die uwen dienst versmaet, en zultze nochtans minnen,
    Veel meer dan eenigh haen het puick van al zijn hinnen,
[p. 46]
    (1405) Beschut door zijnen beck, en pen, en spore, en poot.
    De waere liefde is taey, en overduurt de doot.
    Behaeghde ’t haer uit gunst mijn’ krans te helpen strengelen,
    En onder elcke bloem een’ druppel daeuws te mengelen,
    Die langs haer wangen druipe; ick storref waert benijt.
    (1410) Nu ’t lot des doots getart: zy wachten: het is tijt.
    Een ander trille, en beve, en hoor’ van ’t sterven noode:
    Ick hoor geen blijder maere, en volgh van zelf den bode.



REY VAN LEEUWENDALERS.

KEER.
                O zorghelijcke lotery,
                Wie van die beide treckt zich vry?
            (1415) Hier schuilen doot en leven
                In eene zelve bus al stil.
                Het lot magh vallen hoe het wil;
            Een karel moet ’er kleven.
                De Zuidtzy bidt voor Adelaert:
                (1420) De Noordtzijde acht haer’ Hartman waert.
            Hoe ’t* valle, ’t valt oneven.
TEGENKEER.
                Het bloet van beide is ongelijck:
                Maer ’t blinde lot zal arm noch rijck,
            Noch hoogh noch laegh verschoonen.
                (1425) Het bloet der Goden sneuvelde oock,
                Toen al ons vreught verdween, als roock.
            O Wout- en Veegodts zonen,
                Uw deught blijft eeuwigh buiten ’t graf:
                Uw naem neemt toe, en nimmer af:
            (1430) Geen winter schent uw kroonen.

[p. 47]
TOEKEER.
                De nederlaegh van Waerandier,
                En Duinrijcks jammer hebben ’t vier
            Van ’s hemels wraeck ontsteken.
                Hoe maecktze ’t Leeuwendael zoo bang?
                (1435) Och Ackergoden, och, hoe lang
            Zult ghy uw zonen wreken?
   
Continue

HET VIERDE BEDRYF.

WOUTER. VELLEEDE. VRERICK. ADELAERT.
VOLCKAERT.

(1305) GHy lotgebroeders, die de lotbus elck by ’t oor
    Gevat hebt, Adelaert en Hartman, ick ga voor,
    Dies volght: de Heemraet volge; en, na den Heemraet, beide
    (1440) De Heerschappen, ter steê, daer ’t bittre lot u scheide.
    Nu staet gelijck, en zet de goude lotbus zacht
    Op dezen drievoet neêr, voor ons kappelle, en wacht
    Op uwe knien de komst van Priesterin Velleede,
    Die altijt spreeckt met Pan: hy waert in deze stede.
    (1445) Als zy de derde reis den offerhoren hoort,
    Zult ghy haer zien in ’t wit verschijnen in de poort,
    En flucks, na d’uitspraeck, stil en stom naer binnen deizen.
    Verbeitze een’ oogenblick met zuivere gepeizen,
    En steurt d’orakels niet door woorden, of gebaer:
    (1450) Zy neemt niet slof en traegh het out kappelampt waer,
    En zal, gelijckze plagh, verschenen, ons ontdecken
    Des Veegodts wil en eisch, en ’t lot rechtvaerdigh trecken.
VEL. Het lot eischt Adelaert: men offre hem aen Pan.
VRE. Vertreck niet, Lantskroon, blijf: vertreck niet, Heereman.
    (1455)Gehoorzaemt ’t heiligh lot: verdraeght het lot geduldigh.
    Waer looptghe zoo verbaest? O jongeling, beschuldigh,
    Bezwaer geen sterflijck mensch: de Godtheit kiest u uit,
    En wil datghe op uw borst dit jaerlijcks onweêr stuit.
[
p. 48]
    Rijs op: ontschuldigh ons: het lot heeft u gekoren.
ADE. (1460) Ick achtme heden eerst ter goeder tijt geboren,
    En schatte zulck een doot wel duizent dooden waert.
    Wie in de bloem der jeught aldus ten grave vaert,
    Bestulpt met geenen zerck al t’effens zijn gebeente,
    En naem, die op de tong des lants, by zijn gemeente,
    (1465) Gedurigh leeft en zweeft, ja t’elckens weder groent,
    Gelijck een jonge telgh. Wat wacht men dan? verzoent
    Den hemel door mijn bloet, dat keere uw ongelucken.
    Zoo zal ick zelf mijn borst en boezem openrucken,
    En pal staen, als een pael; mijn aengezicht geen verf,
    (1470) De lindeboom zijn kleur verschieten, daer ick sterf.
VOL. Van twintigh daelde geen zoo welgemoedt ter zielen.
    De Doot joegh andren voor: ghy volght haer op de hielen,
    Zoo vrolijck, ofze u leidde op eene bruiloftsfeest.
    Men twijfelt wie van bey het meeste schrickt en vreest.
    (1475) De Doot is stout, en trots: ghy tartze, en zijt noch stouter.
VRE. Welaen dan, volgh, ’t is tijt, het spoor van blinde Wouter,
    En voegh u tusschen beide, als ’t immers wezen moet.
    Hoe raeckt onze offerwijze op eenen betren voet?



HEEREMAN. LANTSKROON.

HElaes! wat ongeluck, wat rampspoet komt u over?
LAN. (1480) Zoo treft de blixemstrael de leste telgh en lover
    Van onzen lauwerboom, den stercken Waerandier,
    Uit ’s Woutgodts struick geteelt, gesproten. Nu is hier
    Geen tack noch telgh van Wout- en Veegodt meer voorhanden,
    By alle ons wetenschap: want geen der ommelanden
    (1485) Oit tael of teken broght, waer Duinrijcks weduw bleef,
    Die zwanger van een vrucht, haer huis met hope steef,
    Dat ’s Veegodts afkomst noch in hare vrucht zou bloeien,
    Gelijck een willigh plagh aen onze beeck te groeien.
    Zoo gaet in ’t endt de boom met zijnen wortel uit.
    (1490) Wat raet? dees loting is geen menschelijck besluit.
[p. 49]
    Wie durf zich tegens Godt en zijn kappelampt zetten?
HE. Het ga zoo ’t wil, zoo ’t kan: ghy moet dien scheut beletten.
LAN. Wat middel om dien ree gespannen boog t’ontgaen?
HE. Ick hoop ons Zuidtzy zal tot uitstel noch verstaen.
LAN. (1495) De Noortzy nimmermeer: oock heeft de Godt der wouden,
    Noch Pan, noch Wildeman noit boete quijtgeschouden.
    Al stilde men het dorp, ghy stilt den Wilden niet.
HE. Ghy weet wel hoe hy lacht, wanneer hy maeghden ziet.
LAN. Wat vordert dit? hier heeft geen dochter in te zeggen.
    (1500) Die schutter zal den boogh en knodts niet nederleggen,
    Om ’t loncken van een maeght: hy is te woest en wilt.
HE. Hy zal ’t verzeker doen.   LAN. Ghy spreeckt te rijck en milt.
HE. Ay Heerschap, laet my slechts al heimelijck betyen.
LAN. Ga hene, neem een proef. Het schijnen razeryen.
    (1505) Mijn hoop verdwijnt in roock. O edelaerdigh bloet,
    Heb ick u voor een pijl zorghvuldigh opgevoedt,
    Gelijck mijn’ eigen zoon? Wat baten al mijn zorgen?
    Ontzincktghe ’s avonts my in ’t schoonste van uw’ morgen?



HAGEROOS. HEEREMAN.

HAG. Ellendige Adelaert, hoe treft het lot uw hooft!
    Beschermer van mijn eer, wat avontuur berooft
    (1510) My heden van uw hulpe, en trouwe, versch gebleken?
    Het lot schelt suffers quijt. De deughden en gebreken
    Zijn even waert by Pan, die geene kennis draeght:
    Al roept men dat de deught den Goden zoo behaeght.
    (1515) O vryers, houdt uw rust, al hoortghe maeghden schreien,
    In duin, op ’t eenzaem velt, of wilde woeste heien;
    En werpt u om geen maeght in ’t uiterste gevaer:
    Men loont u averechts. Nu zult ghy op een baer
    Den dooden Adelaert, te jammerlijck doorschoten,
    (1520) Zien dragen naer zijn huis, en alle lijckgenooten
    Zien kermen, zonder maet, op dat ontijdigh lijck,
    Daer Lantskroon zit en treurt, bemorst van stof en slijck.
[p. 50]
    Zoo treft een Noortsche buy den roem van alle hoven,
    Den bloessem, die den boom een’ rijckdom dorst beloven:
    (1525) Zoo bijt een ongedierte een wijnranck, datze quijnt:
    Zoo stickt de mist een bloem, dat al haer geur verdwijnt.
HE. O Hageroos, ’t is waer, ghy toont uw gunst met klagen,
    Maer ydel. Had men ’t hart een schoone kans te wagen,
    Ick zaegh hem ongequetst en scheutvry voor dat punt.
    (1530) Genees den vromen helt: beproef eens wat ghy kunt.
HAG. Ghy raest: hoe kan ick hem in zulck een’ schijn genezen?
    My dunckt ghy schimpt met my: ook schijnt het aen uw wezen:
    Doch ’t is geen schimpens tijt: men neem’ geen tijtverdrijf
    Uit ’s anders ongeluck: dit nootlot eischt zijn lijf.
HE. (1535) Geloofme zonder schimp, ick wenschte hem t’ontzetten.
HAG. Al quaem hier Herkules, hy kost dit niet beletten.
HE. Hier hoeft geen Herkules, maer eer een Circe toe.
HAG. De Wildeman is schalck: hoe zou dit toegaen? hoe?
HE. De schoonheit nam wel eer een schalcker gast gevangen.
HAG. (1540) Ay Heemraet, zwijg: ghy zoeckt my slechts met roode wangen
    Van hier te jagen: zwijgh: ick hoor u met verdriet.
HE. Ick bidde u luister eerst: ghy vat mijn meining niet.
    Men wil uw eerbaerheit bevlecken, noch beschamen
    Met zaecken, die noch maeght noch eerbre vrouw betamen:
    (1545) Betrouw ons beter toe, en neem den voorslagh in:
    Mishaeght het u, zoo volgh dan vry uw’ eigen zin.
HAG. Laet hooren hoe ghy meent een’ wolf in slaep te wiegen.
HE. Ulysses kost wel eer den Grieckschen Reus bedriegen,
    En aen den ramsbuick vast, ontsloop dat bloedigh hol.
    (1550) De blinde taste slechts den rugge, ruigh van wol,
    En docht niet om den gast, die hangende aen de vlocken
    Uit ’s menschevreters muil behendigh wert getrocken.
HAG. Gelijck den Wildeman by geenen blindeman.
HE. Te loozer is de vont, die hem beguighlen kan,
    (1555) Die scherp en helder ziet uit alle bey zijn oogen.
    De boschgalm heeft zelf Pan met haer geluit bedrogen.
[p. 51]
    Ga hene, ga verschalck dien onbesuisden gast.
HAG. Indien het mooghlijck zy, vooral oock buiten last
    Van eere en zuiverheit, my waerder dan mijn leven.
    (1560) Zegh op, ’k verlang wat list ghy listigh weet te weven
    In dees verlegenheit.   HE. De list gaet boven maght.
    Het vrouwvolck ringeloort en knevelt mannekracht.
    Een schoonheit, opgepronckt met aengename treken,
    Bleef zelden in ’t begin van haren aenslagh steecken.
    (1565) Verzuim niet, zeven sterck, zoo daetlijck heen te gaen,
    En treck uw bruiloftskleet en beste rocken aen,
    D’een geel, en d’ander root, of goutgeel, als de doiers,
    Of blaeuw, als korenblaeuw, of paers, of nog wat moiers.
    Dan bint de vlechten op met lint, dat gout verdooft.
    (1570) Een zilvre riem om ’t lijf: een roozekrans om ’t hooft:
    De kralen om den hals: een verschgepluckte ruicker
    Van bloemen in de hant: een doos met lecker suicker
    Beveel een andre maeght: een flesch met Rijnschen wijn,
    Een’ korf met glazen, rein en klaer van kristalijn,
    (1575) Een lietboeck en een fluit aen anderen te dragen.
    Gemoet hem dus in ’t bosch. Ghij zoudt een’ Godt behagen,
    Bekooren onverziens, in ’t heetste van zijn jaght.
    My dunckt ick zie hem staen: hij huilt van pijne, en lacht.
    De knods, de boogh, de pijl begint den Reus t’ontzijgen.
    (1580) Hy noodight u in ’t groen. Ghy zult hem binnen krijgen,
    Rontom belegeren, verovren met een’ lonck,
    En brengen glas op glas; daer zoete dronck op dronck,
    En fluit en boschgezang zijn zinnen zoo betover’,
    Dat hy in uwen schoot, of slaeprigh achter over,
    (1585) Zich zelf in ’t gras vergete, en zijn gety verslaep’.
    Hy rijze ’s morgens vry, en rispe, en geeuwe, en gaep’,
    Maer verge ons niemants bloet, als ’t zoenfeest zy verstreken,
    En d’eischer van dien eisch het gantsche jaer versteken.
    Zoo berght ghy Adelaert, dat Lantskroon zelf u verght.
    (1590) Ay, bergh den helt zijn lijf: hy heeft uw eer geberght:
[p. 52]
    Zoo zal het groene woudt, de vogel in de hagen,
    Gansch Leeuwendael, en elck van uwe deught gewagen.
HAG. Ick kocht dien jongen helt zijn leven met mijn doot.
    Maer wacht u, zoo my dit, gelijck het kost, ontschoot:
    (1595) De helt bleef ongeredt, en ick, in smaet, en schande,
    Zou ongeacht by elck, geschonden achter lande
    Gaen dolen: neen, ick ben den schender pas ontgaen,
    En wil zoo reuckeloos my zelve niet verraên.
    Die raet is vol gevaers: ick zie geen’ troost voorhanden.
HE. (1600) Zy belght zich des: ick bijt van boosheit op mijn tanden.
    De vryers zijn te heet: de vrysters veel te koel.
    Hy liep zich doot, en zy blijft zitten op haer’ stoel.



VOLCKAERT. VRERICK.

VOL. Wat raet met Lantskroon nu? dat Heerschap valt ons tegen.
VRE. Wy zijn gewisselijck om zijn fortuin verlegen.
    (1605) Indien ons Hageroos dit lot te beurte viel,
    My dunckt de wilde boogh zou eer mijn eige ziel
    Doorschieten, en mijn hart dat scherpe punt gevoelen.
VOL. De mensch is stock noch block; maer kan dit tegenwoelen
    Iet vorderen? ghy weet het vonnis leit gevelt.
VRE. (1610) Zy weten ’t oock, en best de vader, wien het gelt.
VOL. Geen vader, maer een vooght, en slechts een voestervader.
VRE. Geloofme vry, geen kint ging oit zijn oudren nader
    Aen ’t hart, als my dees spruit, mijn lieve Hageroos.
    Het opvoên wortelt diep van langer hant. Ick koos
    (1615) Geen eigen kint voor dit: zoo treft my ’t mededoogen.
    Ick houze ruim zoo waert als d’appels van mijn oogen,
    En voel by my hoe ’t hart van Lantskroon zy gestelt;
    Het hart, een naeuw begrijp, en al te klein een velt
    Voor zulcke vyanden; de noot aen d’eene zijde,
    (1620) De liefde aen d’andre zy. Hier gaet een sterck getijde.
VOL. De liefde moet in ’t endt toch luistren naer den noot.
VRE. Zoo licht niet: neen zy lijdt en waeght eerst stoot op stoot.
[p. 53]
VOL. Dan hobbelt het gemoet te langer hene en weder.
VRE. Een boom valt nimmermeer met eenen slagh ter neder.
VOL. (1625) Hoe gaet men hem dan best met klem van woorden aen?
VRE. Men moet hem minnelijck met reden ondergaen.
VOL. Heeft reden oock de maght hem over stach te werpen?
VRE. Zoo dra niet: neen, men dientze allengs wat meer te scherpen.
VOL. Hy voert zijn tegenreên, het loop’ dan hoogh of leegh.
VRE. (1630) Men wicke in redens schael wiens reden zwaerder weegh’.
VOL. Indien hy, als de tong van deze schael, wou luisteren.
VRE. Hoe zou, hoe kan hy ’t recht van ’t billijck lot verduisteren?
VOL. Maer een benevelt brein en luistert nergens na.
VRE. In ’t eerste niet: het hoort nochtans, al hoort het spa.
VOL. (1635) Wel Heerschap, het wort tijt; wy dienen werck te spoeden.
VRE. Laet my begaen, en schuw hardtneckigheit te voeden
    Door eenigh dreigement, of scheltwoort, fel en bits.
    Wie zacht een duin beklimt, genaeckt allengs het spits.



VRERICK. LANTSKROON. VOLCKAERT. HEEREMAN.

Velleedes uitspraeck klonck zoo luidt, gelijck een donder
    (1640) In d’ooren van het volck: het geef dan niemant wonder,
    Dat ghy verslagen zit om uwen Adelaert:
    Want voesterkinders zijn den voestervadren waert;
    Te meer, zoo deught en geest en gunst, hun aengeboren
    En ingeschapen, oogh en hart en zin bekooren:
    (1645) Dit leert d’ervarenheit den mensch, van hant tot hant.
    De huisman mint veel meer zijn opgequeeckte plant,
    En die hy meste en snoeide om weeligh op te komen,
    Dan aengekochten gront, bezet met oude boomen;
    Byzonder als zy tiere en voortbreng’ zulck een ooft,
    (1650) Dat alle boomgaerts tart, en strijckt de kroon van ’t hooft.
    Zoo hangen wy ons hart aen ’t geen wy zellefs bouwen.
    En zou een woeste bijl dien stam ter neder houwen;
    Zy ging eerst door ons hart dan door dien jongen stam.
LAN. Indien uw Hageroos dit onheil overquam,
[p. 54]
    (1655) Ghy zoudt dit hartewee wel levendigh gevoelen.
    ’t Valt mackelijck zijn vlack in ’s anders bloet te spoelen.
    Men voelt zijn eigen eerst, een anders weedom lest.
    Een vreemden oordeelt vreemt, een vader allerbest.
VRE. Wy strijden niet: ick heb mijn sterckheit niet te roemen.
    (1660) Mijn dochter en uw zoon zijn uitgeleze bloemen;
    Hoewel men zijn geslacht, en niet haer ouders, kent,
    Al schijntze ons ongemeen. Ick hoopte uw abele ent
    Te zetten op mijn hout: nu schijnt my dit t’ontschieten.
    Zoo loopt ons hoop in ’t riet: en wy, ocharm, genieten
    (1665) Den bloessem, niet de vrucht, van ’t lang gehoopte goet.
LAN. Ick vat dit vonnis niet: dees bloedige uitspraeck moet
    Wat anders in den zin dan in den klanck beduiden.
VOL. Wel Heerschap, vat ghy niet de woorden zoo die luiden?
HE. Leert ghy het Heerschap dan der Goden spraeck verstaen?
VRE. (1670) Nu Heemraên, luistert toe, en hoort ons reden aen.
VOL. Zal Heereman my nu der Goden spraeck vertolcken?
VRE. De Godtheit schuilt in bosch, in wateren, en wolcken:
    Indien het anders waer’, men had geen tolck van doen.
    Velleede weet en leert hoe iemant Godt verzoen’.
LAN. (1675) Velleede leert het ons, indienwe dit begrijpen.
VRE. Men hoeft, daer klaerheit is, de herssens niet te slijpen.
    De woorden brengen ’t meê: de woorden leggen klaer.
    Doch zoo ghy middel ziet hem (zonder lantgevaer
    En plagen op den hals van ’t arme volck te halen)
    (1680) Te redden; wijs het aen. Men kan maer eens verdwalen
    In zulck een wightigh stuck. Ghy hoort den eisch van ’t lot.
LAN. Ick hoor den eisch of niet. Is Godt nu tegens Godt?
VRE. Geensins: geen Godtheit sprack noch oit zich zelve tegen.
LAN. ’t Is dan noodzaeckelijck hier anders meê gelegen.
VRE. (1685) Geef reden van dat woort, indien ick ’t vatten zal.
LAN. Eischt Pan een’ ram of bock, of stier uit onzen stal?
VRE. Hy eischt ons Adelaert, dat bitter valt te zwelgen.
LAN. Hy eischt dan ’t bloet van Helt, die schoot geen andre telgen.
[p. 55]
VRE. Wat raet? wie verreght Pan een andere offerboet?
LAN. (1690) Hy eischt dan ’s Woudtgodts neef, ten zoen van ’s vaders bloet?
VRE. Wat sterflijck mensch kan Gode of durf hem wetten stellen?
LAN. Een ongevoelijck mensch kan licht een oordeel vellen.
VRE. Ick oordeel niet, maer spreeck Velleedes oordeel na.
LAN. Zoo schut men met mijn ramp een algemeene scha.
VRE. (1695) ’t Gemeen heeft deze scha nu twintigh jaer gedragen.
LAN. De bloessem van ons zijde is zevenmael geslagen.
VRE. Het lot viel twalefmael de Noordtzy fel te beurt.
LAN. Dit achtste weeght veel meer dan al wat ghy betreurt.
VRE. Men houde ons buiten schult: dat lot was hem beschoren.
LAN. (1700) Ick heb hem hierom niet tot mijnen zoon verkoren.
VRE. Al sneuvelt hy, wy staen in tal noch ongelijck.
LAN. Het scheelt slechts vier: uw zijde is ruim zoo volleckrijck.
    Dees eenige overtreft alle anderen in waerde.
VRE. Hier gelt geen waerde of bloet, of wie hem won, en baerde.
LA. (1705) Hervat de keur noch eens.   VR. Beschimp het recht van Godt.
    Dat lijdt de Noortzy niet: zy houdt zich vast aen ’t lot.
HE. Het dient haer nu: zy dorst het eertijts tegenstreven.
VOL. Toen viel het ongelijck: zy most het nochtans geven.
HE. Zy keek oock bang genoegh.   VO. Maer banger niet dan ghy.
VRE. (1710) Nu Heemraet, houdt gemack, en rust van wederzy.
LAN. Men zal de Godtheit eer door zulck een offer tergen.
VRE. Zoo most de Godtheit zelf ons niet dit offer vergen.
LAN. Zoo most men godlijck bloet niet hangen aen de keur.
VRE. Uit keurkrackeel ontstont dan licht een erger scheur.
LAN. (1715) Het ga zoo ’t kan, zoo ’t wil: men moet zich noch beraden.
VRE. Hoe lang beraên: men moet het offer niet verspaden.
LAN. Men stelle een’ onverlaet of booswicht in zijn steê.
VRE. Dat brengt het lantgebruick noch zoenrecht geensins meê.
LAN. Verander het gebruick: de noot verkeert de zeden.
VRE. (1720) Men is uit hoogen noot tot dit altaer getreden.
LAN. Wanneer geneest ons Pan van zulck een lange smert?
VRE. Zoo dra de wilde boogh hem micke naer zijn hart.
[p. 56]
LAN. Velleede spelde dit vergeefs een ry van jaren.
VRE. Te zijner tijt zal Pan verzachten, en bedaren.
LAN. (1725) En ondertusschen komt dees lantplaegh om mijn’ zoon.
VRE. En om meer anderen. Zoo wort men ramp gewoon.
VOL. Ja Heerschap recht, zoo leert een lantheer meê gevoelen
    Hoe dit een lantman smert.   HE. Ghy zoeckt uw moet te koelen
    Met schimpen op den Heer. Wat quelt ons Volckert nu!
VOL. (1730) Wat quelt ons Heereman! Hoe na zal ’t recht, om u
    Of ’t Heerschap hier van daegh zijn’ gang niet konnen krijgen?
VRE. Terwijl men handelt, laet, ay laet den Heemraet zwijgen,
    Of spreken met bescheit: men geef de reden plaets.
    Ghy waert, voor ’t lantgeschil, van outs getrouwe maets.
    (1735) Al gingh de vreê van honck, zy kan noch weder komen:
    Zy groeit wel weder aen, als afgehouwe boomen.
    Wat my belangt, ick zie de vruchten van den twist,
    En hoe men in den twist van weêrzy zich vergist,
    En door ’t vergissen elck om eige schult moet bloeden.
    (1740) Nu dient men noch by tijts het quaetste te verhoeden,
    Op dat geen boozer lucht zich in dees pleitkoorts meng’,
    En Zuidt-en-Noortzy beide om hals en have breng’;
    Dies laet ons elck met raet en daet den oirbaer ramen.
LAN. Verschoont mijn’ zoon, en brengt van wederzy te zamen
    (1745) Wat voort tot pais, en vrede, en rust gedyen kan.
    Ick geef mijn stem aen u.   VRE. Gehoorzaem vader Pan:
    Wy zullen morgen vroegh van ’t ander gaen beginnen.
    Wie andren winnen wil, moet eerst zich zelf verwinnen.
    De kudde volght den ram gewilligh op zijn spoor.
    (1750) Getroost u Adelaert, en geef het recht gehoor.
LAN. Wat baet nu al mijn zorgh, zoo menigh jaer gedragen?
    Ick rechte een’ winthont af, en worgh hem voor het jagen.
    Ick vockte een veulen aen, en jaegh het in zijn doot.
    Ick leerde een’ schoonen valck, en drenck hem in de sloot.
    (1755) Neen Adelaert, mijn zoon, ick geef u zoo niet over.
    Ick ly niet, dat men my beguighele, en betover’.
[p. 57]
    Hack beucken af tot brant: legh rijsbosch op het vier:
    Hou eick en elzen om: verschoon den lauwerier:
    Verschoon het eeuwigh groen: laet ander loof verwelcken.
    (1760) Ick voedde hem niet op om koe of schaep te melcken;
    Een kudde of ossendrift te drijven langs den wegh;
    Of braem en bes om loon te lezen op een hegh;
    Maer naer den eisch des struicks, waeruit hy is gesproten;
    Geensins om zulck een’ schat te hangen aen dit loten.
    (1765) Indien de boogh hem trof, wie heelde oit zulck een smert?
    My dunckt die droefheit viel my, als een steen, op ’t hart.
    Men sla wat anders voor: men kreuck’ dit bloedigh oordeel.
    Geen vonnis leit zoo vlack, of godlijck bloet heeft voordeel.



WOUTER. LANTSKROON. VRERICK.

OCh Heerschappen, staet by: och Heemraet, staet ons by:
    (1770) De Zuidtzijde is in roer, en al de Noorder zy.
    Men graeft de paden op: de huisman raept vast steenen.
    De meester en de knecht, het dorp is op de beenen.
    De wijven huilen vast. De koe, het kalf, al ’t vee
    Dat bulckt en blaetze na. Ick huil mijn hart in twee.
    (1775) De jongers komen voort met vorcken, schup en haecken,
    Met zeissen, stock en tang: een ieder past te raecken.
    De zonnewagen hangt en helt al steil en schuin
    Voor over in de zee, geen hantbreet boven duin.
LAN. Wat vraeght ghy naer de zon? laet ros en wagen rollen.
WOU. (1780) Och Heerschap, zinkt de zon, zoo raekt het lant aen ’t hollen.
    Men wacht den Wildeman: hy stapt al brullende aen:
    Hy weet van dit krackeel. Wie kan hem tegenstaen?
    Hy ruckt de boomen uit met aerde, en stronck, en wortel.
    Verrascht hy Leeuwendael, hy trapt het vleck te mortel,
    (1785) Of zet het al in brant wat heint is of ontrent.
    Och, komt de Wildeman, zoo loopt het op een endt.
    De maeghden staen gereet om Adelaert te leien,
    Te wasschen in de beeck, te kranssen, te beschreien:
[p. 58]
    Zy wachten slechts op ’t woort: och mannen, geef het woort.
VRE. (1790) Nu Heerschap, kort beraet: men wil ons fel aan boort.
    Ay, geef u zelven toch, om beters wil, gevangen.
LAN. Och Adelaert, mijn zoon. Zoo ga het lot zijn gangen.



REY VAN LEEUWENDALERS.

KEER.
                NU volgh ons volgens ’t lantgebruick,
                    Helaes! een hardt gelagh:
                (1795) Wy gaen met becken, krans en kruick
            U naer de zuiverplaets geleien,
            En zuivren, kranssen en beschreien.
                    Toen Oostwey *, ouder dan de dagh        * Arkadie.
                Gestarrent zon en maen,
                (1800) De zon zagh ondergaen,
            En d’eerste reis voorover rollen,
            Geraeckte al ’t lantschap aen het hollen:
                Het klonck met schup en tang
                Op beckens, en keeck bang:
                    (1805) Het huilde en kermde: o smart,
                O keer dien gouden kloot.
                    Hoe valt ons d’oude nacht op ’t hart
                Voor eeuwigh! schut den noot.
                Die lamp te derven, is een doot.
TEGENKEER.
                (1810) Out Oostwey, droef in slaep geschreit,
                    Ontwaeckte ’s morgens vroegh
                Met vreught uit zijn onnozelheit;
            Toen d’uchtend, voor den zonnewagen,
            Die nare grijnzen quam verjagen,
                    (1815) De lucht allengs wat blijder loegh,
                En ’t volleck uit de wey,
                Den doier van het ey
[p. 59]
            Der weerelt, of de schijf der schijven
            Zoo schoon vergult zagh boven drijven,
                (1820) Gelijckze ’s avonts zonck.
                Maar och, dees heldre vonck
                    Voor eeuwigh uitgedooft,
                Met eenen kouden steen,
                    Ons van die hope en troost berooft.
                (1825) Het graf verwacht het been:
                De geest zal waeren hier beneên.
Continue

HET VYFDE BEDRYF.

LANTSKROON. ADELAERT. VRERICK.

LAN. WY naecken d’offerplaets: helaes, men kan niet spader.
    Mijn waerde zoon, vergeef, vergeef het uwen vader,
    Die, als zijn eigen kint, u opvoedde in zijn huis,
    (1830) Dat hy, geperst door noot, en schricklijck lantgedruis,
    Het onverzoenbaer recht des Zoendaghs niet kan schorten.
    Godtvruchtigheit verbiet de Godtheit te verkorten:
    Medoogenheit gebiet dat ick uw leven spaer’.
    Wat voelt mijn geest een’ strijt! o wreet verzoenaltaer,
    (1835) O zode, durftghe wel het bloet der Goden lecken,
    Daer lindeschaduwen oock spin en padden decken?
    En zal dit heiligh root besprengklen ’t groene bedt,
    Dat noit met zulk een bloet gevlackt wert, en besmet?
    Wat raet, mijn kint? De zon van uwe jeught aen ’t blincken,
    (1840) En naulix opgegaen, begint in ’t gras te zincken,
    Als d’andre zon in duin: maer dees keert morgen weêr;
    Het licht van uwe jeught en jongkheit nimmermeer.
ADE. Mijn vader, langer niet mijn vader in dit leven,
    Ghy hebt uw eigendom de Godtheit zelf gegeven,
    (1845) En ick mijn zelven gansch vereert aen ’t algemeen;
    Benijme niet dien krans, een lot, dat ieder een
[
p. 60]
    Niet toevalt. Laetme gaen den schutter zelf verrassen.
    Rechtschapen karel past op dootshooft noch grimmassen
    Van grijns of schors des doots, die kinders hier vervaert.
    (1850) Geluckigh sterft hy, die zijn doot met eere paert.
VRE. Nu hoor ick Waerandier noch leven in den zone,
    En ken hem in zijn kroost. Dat vader Pan u kroone,
    Die uwen vader volght in moedigheit en deught.
    ’k Geloof zijn assche springt en huppelt nu van vreught;
    (1855) Indien de beenders noch, in hun geruste stoelen,
    Zich moeien met ons lot, en iet van ’t weereltsch voelen.
    Hy scheide met dit woort, van Koenraets arm gestut:
    Ick leefde minst voor my, en sterf om ’s anders nut.
    Ga hene, groet dien helt: vertel hem d’ongelucken,
    (1860) Die, na zijn ongeluck, niet lieten ons te drucken.
LAN. Mijn zoon, indien u noch iet weereltsch quelt, en smart,
    Ontdeck my voor het leste al wat ’er leit op ’t hart.
    De Hemel blijve op ons in eeuwigheit verbolgen,
    Indien wy uw verzoeck en jongsten wil niet volgen.
ADE. (1865) Ick heb een bede op u, en twijfel ’er niet aen
    Zy wort gewilligh van u beide toegestaen
    Aen een’, die gaerne sterft, en vrolijcker zal sterven,
    Indien hy na zijn doot ’t beloofde magh verwerven.
VRE. De lantkappel, de beeck, de lindeboom, de lucht,
    Het velt, het stomme vee, de vogel in zijn vlught
    (1870) Getuige van uw bede, en ’t geen wy u beloven.
LAN. De donder sla het ooft met vlaegh op vlaegh van boven;
    De hagel sla met kracht den bloessem op den boom,
    Houdt elck van ons u dit niet eerelijck en vroom.
VRE. (1875) De koe ga grazeloos en dor en mager quijnen;
    De vogel schuwe ons lucht; de duin verjaegh de knijnen;
    De visscher vange en vissch’ gedurigh achter ’t net;
    Indien men dezen eedt niet nakome, als een wet.
ADE. Houdt op, ick ben gerust, en zonder eedt te vrede.
    (1880) Uw woort is my genoegh: oock wil ick met geen bede,
[p. 61]
    Die hooger dan de maght, en boven reden ga,
    Belasten eenigh mensch, noch moeien tot zijn scha.
    Ghy, vader, weet het wel, en d’omgelege dorpen
    En duinen, hoe ick ’t oogh zoo vierigh had geworpen
    (1885) Op schoone Hageroos; hoe d’ongelegen tijt
    En twist my dit geluck misgunt hebbe en benijt.
    Zy blijve nietemin onschuldigh, onbesproken.
    De min is keur, geen dwang. Het werde niet gewroken
    Aen iemant, die mijn woort ter quader trouwe hiel.
    (1890) ’k Verzoeck alleen op u, indien het zoo geviel,
    Dat deze schoone bloem oock maeght quaem t’overlijden,
    (Zy leve na mijn doot) ghy woudt mijn grafsteê wijden
    Met zulck een zuiver lijck, en onder eenen zerck
    Haer zincken in mijn graf, met dit gedicht, en merck:
    (1895) Hier sluimert Hageroos, by Adelaert gezoncken:
    Haer koudt gebeente kan zijn assche noch ontvoncken.
LAN. Ick zweer, zoo dat gebeure, en hou het voor gewis,
    Een staetsi zal haer lijck, gelijckze waerdigh is,
    Gebeuren, langs den wegh, bestroit met groene meien,
    (1900) En palm en lauwerier; ick zelf de baer geleien,
    En volgen hangends hoofts, en storten overluit
    Mijn’ zegen over uwe en hare beenders uit.
VRE. Een ieder wil zijn gunst aen zulck een staetsi schencken;
    Geen huisman dan zijn vee in sloot of beke drencken;
    (1905) Geen koe zal haren mont eens zetten aen het gras;
    Dat treure, als of zijn groen verslenst verstorven was.
    Men zal uw’ zerck rontom beplanten met cypressen,
    En wenschen datze in ’t graf uw minnevier magh lesschen.
ADE. Mijn vader, laet ick u omhelzen met een’ kus.
LAN. (1910) Mijn zoon, dat geene doot d’oprechte liefde blussch’,
    Waermede ick u, een wees, uit vaderlijck ontfarmen,
    Ontfing in mijnen schoot, en druckte met deze armen
    Zoo hartlijck aen mijn hart, het welck benauwt, alree
    Dien wilden pijl gevoelt. O smert! o hartewee!
[p. 62]
ADE. (1915) De Goden loonen u al ’t goet, aen my bewezen;
    Schep moedt: rechtschapenheit behoort geen’ pijl te vreezen.
VRE. Dat ick u mede omarme, o roem van Leeuwendael!
    Ga rustigh hene: sta zoo pal, gelijck een pael.
    Uw vromicheit zal doot, en boogh, en pijl vervaren.
ADE. (1920) Dat u de Goden lang tot nut der menschen sparen.
    Ontslame: laet ick my vernedren op mijn knien,
    En voor de lantkappel noch d’uiterste eere biên
    De Godtheit, die my wacht ten offer, haer beschoren.
    O vader Pan, ben ick uit ’s Woudtgodts stam geboren,
    (1925) En eerde ick altijt vroom de Godtheên van de jaght,
    Van acker, bosch, en vee, en wat men heiligh acht,
    Zoo laet u door mijn doot voor ’t lest genadigh stillen:
    Verbie zulck offeren, dit jaerlijcks menschespillen;
    Een bloetwet al te zwaer. Vermorwt u ’s volcks geklagh,
    Zoo geef dat Leeuwendael eens adem scheppen magh.
    (1930) Hier op neem ’t offer aen, dat wy u heden schencken.
VRE. ’t Gaet wel, de Godtheit schijnt u gunstigh toe te wencken.
ADE. Nu entlijck ree gestaen voor ’t outer van den boom.
    Waer blijft de Wildeman? ick wacht hem, dat hy koom’.
    (1935) Ay, vader Lantskroon, ay, wat keert ghy ’t hooft ter zijde?
    Wat schroomt ghy het geluck, dat my fortuin benijde,
    En weigerde al te lang, t’aenschouwen? Keer u om.
    Zoo tart mijn hart den pijl, en heet hem wellekom.
    De Wildeman genaeckt: zijn schreden zijn niet verre.
    (1940) Ick zaegh mijn heil voltoit, zoo nu mijn morgenstarre,
    Mijn lieve Hageroos hier tegenwoordigh stont,
    En my gewaerdighde mijn’ geest met haren mont
    Te vangen, als de ziel ter hartewonde uit zal vaeren,
    Noch root en warm van bloet, van bloet, het welck ick gaeren
    (1945) Ten besten geve, indien ick in haer gunste sterf.
WILDEMAN.
    Hier is de Wildeman, de Lantplaegh, het bederf
[p. 63]
    Der wrevelmoedigen, die d’Ackergoôn onteeren.
    Hy liet zich van geen’ Reus noch Herkules braveeren,
    Van Moor, noch Polyfeem, noch hallef man en paert,
    (1950) Noch menschevreters, die afgrijslijck wilt van aert,
    Gebogen voor zijn’ boogh en knodts, zich lieten binden.
    Hy groeit in menschejaght, en rooven, en verslinden,
    En stapt waer hem de wraeck der Goden henedrijft.
    Het gelt nu Leeuwendael, dat noch krackeelen blijft.
    (1955) Waerachtigh dat’s het wit, het welck ons past te raecken.
    Sta vast, dit horenpunt zal door de ribben kraecken.
    Daer leit het quastigh hout, ons knodts, zoo lang in ’t gras.
    Nu stijgh dien heuvel op, en mick, en schiet hem ras.
    Welaen, mijn fixe boogh, ghy hebtme noit bezweecken;
    (1960) Mijn wollefspees, te taey in ’t recken om te breecken,
    Gedoogh dat ick u spann’ veel stijver dan voorheen.
    Nu op den nagel eerst de scherpheit van het been
    Des pijls aldus geproeft: het noodighste moet voorgaen,
    Nu aengeleit: sta vast: sta vast, dat zal ’er doorgaen.
HAGEROOS. ADELAERT. VRERICK. WILDEMAN.
HAG. (1965) MAer allereerst door my. De Wilde treff’ mijn hart,
    Dat uwent halve koen den strengen moortboogh tart.
    Mijn lief, mijn Adelaert, omhels my eens voor ’t leste:
    Uw trouw verplichte my: nu geef ick ’t lijf ten beste,
    En trede in uwe plaets. Wat toeft de Wildeman?
    (1970) Geen schooner wit dan dit. Dat hij den moortboogh spann’
    En aenlegge op mijn borst. Schiet toe, schiet toe, ghy rover.
ADE. Och Hageroos, mijn bloem, mijn troost, wat komt u over?
VRE. Wat razerny is dit? wat dolheit komt u aen?
    Vertreck, ick ly het niet.   HAG. Hoe kan ick schooner staen?
    (1975) Zoo moet een lief haer lief beschutten, en beschermen.
    Zoo sterfze, wel getroost en vrolijck, in liefs armen.
ADE. Ghy sterven? neen gewis. Dat ghy uw leven spilt
    Voor ’t mijn, en uwe borst my diene voor een’ schilt;
[p. 64]
    Ick ly het niet: vertreck, vertreck, mijn uitverkoren.
    (1980) De Goden eischen my, ten zoen van hunnen toren.
HAG. De Goden wraecken my, zoo ’t offer hun mishaeght.
VRE. Hier wort een jongelingk vereischt, en geene maeght.
HAG. Welaen, zoo laet een pijl dan twee gelieven paren,
    En recht door mijne borst in ’s minners boezem varen,
    (1985) En hechten hart aen hart, en lijf aen lijf te hoop,
    Zoo paren minnaers best: men leit geen’ vaster knoop.
WIL. Dat gelt dan man en wijf: ick zweer het by den vader.
VRE. Vertreck, mijn kint, hy schiet, hy schiet u bey te gader.
HAG. Schiet toe, ghy Wildeman, schiet toe: schiet toe: geen noot.
    (1990) Al wie uit liefde sterft, die sterft de zoetste doot.
ADE. Hou op, o Wildeman. o Hageroos, mijn leven.
HA. Doorschiet mijn’ boezem eerst.   WI. Ghy zult ’er beide kleven.
    Ick ken noch maeght, noch knecht, wie achter staat, of voor.
    De boogh en pijl zijn blint. Dat kost, dat gaet ’er door.

PAN.

    (1995) Hou op, o Wildeman: gehoorzaem ons geboden:
    Ontspan den wilden boogh; nu mickt ghy naer ons hart.
    Het huwlijck van een paer, geteelt uit Ackergoden,
    Vereenigh’ Leeuwendael, na zoo veel twist en smert.


VRERICK. LANTSKROON.

GElooft zy vader Pan, bezorger van ons allen.*
    (2000) Hoe staet de Wildeman? de moedt begint te vallen:
    Hy treckt de schouders op, en schudt zijn hooft, noch warm
    Van toren. Hy bedaert, en schort met zijnen arm
    En ocksel vast de knodts, en deist, niet zonder stenen.
    Zoo druipt een suffer af, die tusschen zijne beenen
    (2005) Den staert vast intreckt, als een dogh, hem veel te sterck,
    By d’ooren heeft geschudt, gebeten uit het perck.
LAN. Gelooft zy vader Pan, bezorger van ons allen.
    Men offre hem geen koe, noch kalf, maer heele stallen.
[p. 65]
    Hy toomt den Wildeman, verschoont het vrome bloet,
    (2010) Uit ’s Woudtgodts struick geteelt. O Leeuwendael, schep moedt,
VRE. Maer zie dit vrolijck paer elckandere nu kussen,
    En vryen, mont aen mont: wy hangen ondertusschen
    Om d’uitspraeck van Godt Pan in twijfel. Hoe? wat is
    Het hart van Pan? wie melt ons dees geheimenis?
    (2015) Wat paer, uit Ackergoôn, en goddelijcken bloede,
    Vereenight Leeuwendael? naerdien men noit bevroedde
    Waer Vredegunt belandde, of van een kint gelagh;
    Het eenigh, daer de hoop van Duinrijcks stam op zagh.
    ’k Geloof Velleede zou ’t Orakel niet ontvouwen.



KOMMERYN. VOLCKAERT. VRERICK. LANTSKROON.

KOM. (2020) Ick koom ter goeder tijt uit andere landouwen,
    Naerdien ick spreken hoor van onze Vredegunt.
VRE. Wat zegtghe, bestemoêr?   KOM. Met oorlof, Heemraet, kunt
    Ghy my berichten of de vondeling magh leven?
    Is Volckaert niet uw naem?   VOL. Het zy zoo, dat ’s om ’t even.
    (2025) Wat leit u aen mijn’ naem? men noemtme zoo van outs.
KOM. My dunckt ick kende u eer, en ken u noch, Godt woud’s.
    Berichtme toch van ’t kint, dat iemant in de heggen,
    Op uwe hofstede, eer te vondeling liet leggen.
VRE. Hoe moeder? kent ghy dat? en zijn gelegenheit?
    (2030) Of schort het u in ’t hooft?   KOM. Geen mensch kan u bescheit
    Van zijn geboortelot, en staet, en oudren geven
    Als ick.   VR. Hoe komtghe hier?   KO. Den Rijnstroom afgedreven,
    Uit eenen hoeck, daer oock de tweedraght op de been,
    De rust versteurt; en ’s nachts my Vredegunt verscheen,
    (2035) En riep: vertreck, eer u hier nieuwe ellenden drucken.
    Bezoeck ons out gewest, het zal u daer gelucken.
    Hoe heeft my d’ouderdom verandert, en mijn buurt?
VOL. ’k Vertrouw de hemel heeft haer herwaert aen gestuurt.
    Ick ken dit aengezicht: ick bidde u hoortze spreken.
LAN. (2040) Heeft iemant van ons vleck erglistigh dit besteken?
[p. 66]
    Zie voor u, bestemoêr, en stel ons niet te leur
    Met logentael, of droom: ghy staet hier voor de deur
    Der lantkappelle, en kunt de Godtheit niet bedriegen.
KOM. Laet andren vry haer tong verhuren om te liegen,
    (2045) Te beuzelen by ’t volck, dat gaerne wort gestreelt:
    ’t Is mijn gewoonte niet; hoezeer ick ben misdeelt
    Van ’t avontuur, dat my, van have en man versteken,
    Zoo lang heeft omgesolt in onbekende streken.
VRE. Ghy geeft uw zeggen schijn van waerheit, en van reên:
    (2050) Maer komt uw rede niet in alles overeen,
    Zoo wil het haperen: men zal uw woorden wegen.
    Hoe is uw naem? Hoe is ’t met uw fortuin gelegen?
KOM. Mijn eigen rechte naem is Kommerijn, en stemt
    Geheel met mijn fortuin. Ick ben hier niet zoo vremt,
    (2055) Of wert ’er opgevoedt, gewonnen, en geboren.
    ’k Heb bey mijn ouders vroegh, ocharm te vroegh! verloren.
    Het Leeuwendaelsch krackeel stont my te bijster duur,
    Het koste goet en bloet, en leerde een weeuw hoe zuur
    Men aen zijn’ nootdruft raeckt, daer luttel valt te winnen.
    (2060) Ick zworf in ballingschap rontom, en kloeck aen ’t spinnen,
    Beholpme in eerbaerheit alleen, en onhertrouwt.
VRE. Zy zworf van deur tot deur, en komt hier arm en out,
    En brouwt, om wat genots, de waerheit met de leugen.
    Heught u van ons krackeel?  KOM. Wie kan dit beter heugen
    (2065) Dan my, die ’t eeuwigh smert, dat dit krackeel ontstack,
    Gelijck een vuile pest, en sloegh van dack in dack,
    Noch feller dan een brant, onmogelijck te blusschen?
    Men raeckte hantgemeen: de vroomste schoot ’er tusschen,
    Die stercke Waerandier; (hij kreegh den naem van Helt
    (2070) Niet ydel, noch vergeefs) en Duinrijck zocht gewelt
    Te schutten, aen zijn zijde, en misverstant te scheiden;
    Maer lieten ’er den hals, dat menighten beschreiden.
    D’oprechte Godelief verscheide op dit gerucht,
    En Lantskroon nam het kint: maar Duinrijcks weeuw bevrucht,
[p. 67]
    (2075) Ontvloot benaeuwt dien moort, en quam uit noot, in heggen
    En duin, van eene vrucht, een dochter, te geleggen.
    Ick vlughte aen haere zijde, en tuige u waerze bleef.
VRE. Hoe hietze? KOM. Vredegunt. VR. Dat Pan het u vergeef:
    Getuightghe nu een zaeck, wel twintigh jaer geleden?
KOM. (2080) Ay Heerschap, steur u niet: dit heeft al meê zijn reden.
VOL. Zijt ghy met Vredegunt uit Leeuwendael gevlught?
KOM. Zoo waerlijck helpme Pan. Ick berghde zelf haer vrucht,
    Toen zy in duin beviel, en storf met deze woorden:
    O minnemoêr, de haet zal zoecken te vermoorden
    (2085) Door lagen of vergift de hoop van Duinrijcks struick,
    Dit arm onnozel wicht; dies wil ick dat het duick’,
    En schuile twintigh jaer, bedeckt voor vrient en mage.
    Dit zwoer ick haer, en ley het kint in uwe hage
    Te vondeling, heel vroegh, op eenen morgenstont.
VRE. (2090) Ghy zorghde voor de vrucht, en niet voor Vredegont?
KOM. Die storf: ick hebze in duin en onder ’t zant begraven,
    En vliedende den twist, verkoos een stille haven.
    Wat zou men doen? Ick schuwde ons lantplaegh, vol gevaers,
    En ’t vleck, daer Koeman, och mijn man, gelijck een baers,
    (2095) Gekerft wiert met een mes, van Vechter, die smoordroncken,
    Hem neêrley, daer hy zat, zoo stil, en niet beschoncken.
    Och Koeman, och, hoe dick heb ick een’ man ontzeit,
    Mijn schorteldoecken nat, mijn oogen uitgeschreit?
    Waer vont men oit een weeuw, zoo stil, en droef van harte,
    (2100) Als uwe Kommerijn, vol kommer, en vol smerte?
LAN. Maer wat verzekert ons van zulck een vondeling?
KOM. De bloetroos op den arm, en Duinrijcks merrekring,
    Die Vredegunt my schonck, om eeuwigh te bewaren:
    Nu komt hy wel te pas.  VR. Laet zien dien ring.  KO. Zeer garen.
VOL. (2105) Wat zienwe? Duinrijcks merck, een knijn in duin, een knijn.
    Dit komt op waerheit uit: hier liegt geen valsche schijn:
    ’t Verhael hangt hecht aen een: hier mangelt niet een schakel.
VRE. Nu kan ick Pan verstaen, en zie door zijn orakel
[p. 68]
    Den klaren dagh. Dit paer, uit Woudt-en-Veegodts bloet,
    (2110) Ontslaet ons Leeuwendael van jaerlijcksche offerboet.
    Dees Maeght is ’t hart van Pan, haer grootvaêr, en behoeder.
LAN. Koom herwaert, dochter, koom, omhels uw tweede moeder,
    Omhels nu Kommerijn, en onderstutze in noot.
    Z’ontvouwt ons uw geboorte, en berghde u in haer’ schoot.
    (2115) Men hylicke Adelaert en Hageroos te gader.
    Ick stel my heden in, gelijck een Vredevader,
    Op dat men haet en nijt, als in een graf, bedelf.
    De Noortzy blijf voortaen een VRYHEIT op zich zelf,
    Zijn’ Heemraet onderdaen. Dat Volckaert daer regeere
    (2120) Ten beste van het volck, en twist en onheil keere.
    Malkandren nu omhelst, en tot een vredepant
    Gezegent, en begroet, verwelkomt, hant aen hant:
    Dit paer geluck gewenscht, het bruiloftsliet gezongen,
    En met een rondendans eens in de boght gesprongen,
    (2125) Ter eere van den Vrede, en onzen Vader Pan,
    Die in verlegenheit zijn kinders redden kan,
    Hen zegent, na den vloeck, en op der vromen bede,
    Door lanttwist baent den wegh tot rust, en PAIS, en VREDE.



            REY VAN LEEUWENDALERS.

            ’t Is bruiloft in de weide:
                    (2130) ’t Is bruiloft op het lant.
            Nu danst om deze beide,
                    En huppelt hant aen hant,
                Om Hageroos en Adelaert,
                Door ongeveinsde min gepaert,
                (2135) Door reine liefde en trouw vergaert.
                    O zoete zachte bant.
            De Zuidt-en-Noortzy paren
                    Zich in dit paer te hoop.
            De tweedraght is vervaren:
                    (2140) Men leit een’ vasten knoop.
[p. 69]
                Men weet van lantkrackeel, noch nijt,
                Van wederwaerdigheit, noch spijt:
                Men zoent, omarmt, bemint en vrijt.
                    De Twist is op de loop.
            (2145) Wy zien de huisliên blijde,
                    En vrolijck, nu alree
            Vol hoops van wederzijde
                    Krieoelen onder ’t vee.
                De Heemraet leit den Haet aen toom.
                (2150) De koeien geven melck en room.
                Het is al boter tot den boôm.
                    Men zingt al PAIS en VRE.


                                PAIS en VRE.

Continue
[
p. 70]

HERDERSKOUT

tusschen

MELIBEUS en TITYR.

ME. GHy Tityr leght en duickt vast, uitgestreckt
    In ’t groen, zoo dicht van beuckenloof bedeckt,
    En tureluurt op uwe pijp, gesnede
    Van wanckel riet, een veltliet, wel te vrede:
    (5) Maer wy, ocharm, verlaten lant en zant,
    En Vaders haert. Ghy mooght aen dezen kant
    Uw Amaril, uw schoonste, in schaduwe eeren,
    En bosch en galm uw minnewijzen leeren.
TIT. O Melibees, een Godt heeft my geredt,
    (10) En dus gerust in vaders erf gezet.
    Ick zal hem oock mijn leven langk belijden
    Voor mijnen Godt, en zijnen outer wijden
    En sprengkelen met bloet van menigh lam,
    Zoo zuiver als het uit mijn schaepskoy quam;
    (15) Naerdien hy my, gelijckghe ziet, mijn ossen
    Dus weiden laet in beemden, en in bossen,
    En spelen wat mijn hart begeert en lust.
MEL. Waerachtigh ick beny u deze rust,
    Dit leven niet, maer sta voor ’t hooft geslagen,
    (20) Dewijl men ’t lant rontom van krijgh hoort wagen.
    O Tityr, zie hoe kommerlijck ick vast
    Mijn geitjes drijf, en nauwelix met last
    Dit arrem dier noch voortkrijgh, dus ongaeren,
    Vermits het korts in dichte hazelaren
    (25) Twee jongen wierp, den zegen van mijn vee,
    En liet dat paer, ocharm, met hartewee
    Op eene rots, de bloote steenrots, stenen.
    Het heught my, och (had my het hooft voorhenen
    Niet dwers gestaen) dat d’eickeboom al vroegh,
    (30) Toen dondervlaegh op vlaegh de tacken sloegh,
    Ons menighmael deze ongelucken spelde;
    Een kraey in ’t loof, ter slincke zy, dit melde.
    Maer evenwel, ay zeghme, Titermaet,
    Wat Godt is dit, daer ghy zoo rijck van praet?
TIT. (35) O Melibees, ick was zoo slecht voor dezen,
    En meende Rome al heel een stadt te wezen,
    Als Mantua, daer met zoo menigh boer
    Ick ’t zoghlam dreef, en eer te merreckt voer:
    Doch ’k hebbe daer (betrouwme dat) bevonden
    (40) Hoe ick een jong geleeck by groote honden,
    Een’ jongen bock gelijck zijn moeder schat,
    Het kleen zoo groot als ’t groot: maer deze stadt
    Ziet alle steên zoo laegh beneên zich dalen,
    Als ’t lijnen kruit by geen Cipres magh halen.
[p. 71]
MEL. (45) Wat rede porde u naer die stadt te gaen?
TIT. Mijn VRYHEIT, my met kommer toegestaen,
    Toen my de baert, als sneeuw, wiert afgeschoren;
    Maer ick verkreeghze in ’t ende, als mijn verkoren,
    Mijn Galaté my afsloegh; Amaril
    (50) Alree de kroon in ’t harte spande al stil:
    Want om recht uit en ongeveinst te zeggen,
    Zoo lang mijn zin op Galaté bleef leggen
    Verworf de hoop van Vryheit nergens steê.
    Oock kreunde ick my niet eens met lant noch vee.
    (55) En schoon mijn koy zoo menigh lam te slaghten
    Bestelde, en wij den kaes te merreckt braghten,
    En persten voor dees steeluy, vreck van aert;
    Het was ons t’huis bykans geen’ penning waert.
MEL. O Amaril, bedruckte en bleecke vryster,
    (60) Het gafme vreemt, waerom ghy toen zoo byster
    De Goden riept te hulpe, en voor wiens mont
    Ghy ’t ooft, waer van uw hof geladen stont,
    Bespaerde, en liet verrotten op de boomen:
    Want Tityr was noch niet eens t’huis gekomen,
    (65) En dit geboomte en bogert, beeck, en bron
    Om Tityr riep, wat ieder roepen kon.
TIT. Wat zoude ick doen? Hoe kon ick in dees plecken
    Mijn’ hals het juck der slavernye onttrecken?
    En nergens vont ick zulck een wisse wijck,
    (70) Een’ Godt, zoo milt, en zoo genaderijck.
    O Melibees, daer heb ick, lang miszegent,
    Daer heb ick eerst dien Iongeling bejegent
    Om wien ghy mooght ons offer op ’t altaer
    Wel twalefmael zien smoocken, jaer op jaer.
    (75) Hier stont hy eerst mijn bede toe: ghy knapen,
    Gaet, sprack hy, weit uw ossen: hoedt uw schapen.
    Gaet hene, drijft uw stieren ’s morgens vroegh,
    Gelijckghe plaght, en spantze voor den ploegh.
MEL. Geluckigh zijt ghy in uwe oude dagen,
    (80) Die in uw lant gezet wort, dat u dragen
    En voeden kan, al leit de weide en ’t gras
    Hier tusschen klip en biezen en moerasch.
    Het draghtbre vee zal hier aen ’t gras niet sterven,
    Geen nabuurs kudde en evel ’t vee bederven.
    (85) Geluckigh is hy in zijn’ ouden dagh,
    Die hier gerust in ’t groen, zich zelven magh,
    (Aen eige beeck en koele bron gezeten)
    En al zijn leedt in schaduwe vergeten.
    De heining, en uw buurmans wilgeboom,
    (90) Vol bloessems, hier van byen, zonder schroom,
    En dagelijcks al brommende uitgezogen,
    Zal dickwils u met toegelokene oogen
    Al zacht in slaep betoveren. Hier zal
    De snoeier van ’t geboomte, uit hol en dal,
[p. 72]
    (95) En onder rots en klip, u deuntjes zingen,
    Dat galm en klanck door lucht en wolck koom’ dringen.
    De tortel op den ollem evenwel,
    De ringelduif, zoo heesch van keel, uw spel,
    Uw tijtverdrijf, zal midlerwijl vast morren,
    (100) En bezigh zijn met draeien, en met korren.
TIT. Het hart zal eer gaen vliegen hemelhoogh,
    De visch in ’t lant gaen weiden op het droogh,
    De Persiaen en Duitschman, beide vreemden
    En ballingen, in veergelege beemden
    (105) Den dorst verslaen; d’een aen den oever van
    Den Tiger; gene in ’t wedt des Arars, dan
    Ick zulck een deught, en zijn gedachtenisse
    Uit mijn gemoedt, en mijn gedachten wisse.
MEL. En wy, ocharm, wy mogen henegaen,
    (110) Daer Libye zijn’ dorst niet kan verslaen;
    Een deel van ons ten Noorden, altijt droever;
    Een ander deel, daer langs den hoogen oever,
    Oäxes, die zoo vreeslijck drijft en woelt,
    Het vette klay van bey zijn kanten spoelt;
    (115) Een ander deel naer ’t krijtstrant, daer de Britten
    Zoo verre alleen van al de weerelt zitten.
    Och, zal ick wel mijn vaderlant en grens
    Na langen tijt eens weêrzien, naer mijn’ wensch,
    En ’t zodendack van mijn bekrompe hutte,
    (120) Daer zulck een oegst, vol weelde, ’t leven stutte?
    Zal een soldaet, een onverlaet, o schant!
    Bezitten dit gebouwde en nieuwe lant?
    Een vreemdeling baldadigh ’t velt bezaeien,
    En zulck een’ oegst met dolck en degen maeien?
    (125) Bezie nu wat krackeel den burger brouwt;
    Voor wie hy zweet, en ackers eert, en bouwt.
    O Melibees, plant wijngert, ent vry peeren
    Voor ’s krijghsmans mont: soldaten zijn nu heeren.
    Mijn geitjes, voort: mijn kudde, spoet u ras,
    (130) Die voortijts plaght te groeien by dit gras.
    Ick, in een hol, gemacklijck achterover,
    Zal u niet meer, van verre, kruit en lover
    Zien kabbelen en kaeuwen, even graegh,
    En hangen op een steenklip, aen een haegh.
    (135) Ick zal voortaen u geene lietjes zingen.
    Ghy geitjes zult voortaen niet henespringen
    En huppelen voor mijnen staf in ’t groen,
    Daer klaverblaên en wilgeblaên u voên.
TIT. Ghy mooght te nacht by ons wel blijven rusten.
    (140) Wy hebben t’huis rijpe appels, zooze u lusten,
    De nieuwe vrucht, kastanje, en stremsel: oock
    Betreckt de lucht daer ginder met een’ roock
    Van dack tot dack. ’t Geberght verberght de stralen
    Der zonne, en lengt zijn schaduwe in de dalen.
UIT.
Continue

Tekstkritiek:

fol. A2r: MAJESTEIT [...] BRITANJE er staat: MAjESTEIT [...] BRITANjE
vs. 1289 Hoe ’t er staat: Hoe
vs. 1867 GElooft er staat: GEelooft