| Abraham de Koningh: Maegden-spel over de gelijkenisse Christi, van ’t koningrijke der hemelen bij de 5 wijse ende 5. dwase maegden. ca. 1617. Uitgegeven door Lia van Gemert, Universiteit van Amsterdam en Betsy Wormgoor. Red. Ton Harmsen, Universiteit Leiden. Ceneton055460 - ms. KBH 74 G 12
[p. 196]
Thien maegden dewelke haere lampen namen, ende gingen den Bruijdegom te gemoete: Ende de vijve waren voorsichtich ende de andere vijve waren dwaes. De dwase namen hare lampen, ende namen geen olie met haer. Maer de voorsichtige namen hare lampen, ende ook olie in hare vaten. Ende doen de Bruijdegom vertoefde te comen, werden zij alle slaperich; ende sliepen. Ende ter midder nacht werdt daer een geroep. Siet de Bruijdegom komt, gaet uijt hem tegemoete. Doen stonden alle de maechden op ende vercierden hare lampen. Ende de dwase seijden tot de voorsichtige: Geeft ons van uwe olije, want onse lampen gaen uijt. Doen antwoorden de voorsichtigen seggende: Geenssins, op dat niet ons ende ulieden en ontbreke, Gaet liever tot de vercoopers ende coopt voor uselven, Als sij henen gingen om te coopen, quamde Bruijdegom: ende die bereijdt waren, gingen met hem in ter Bruijloft, ende de deure werdt toegesloten. Daer na comen ook de andere Maechden, seggende: Heere, Heere, doet ons open. Ende hij antwoorde, ende seijde: voorwaer segge ik ulieden, ik en kenne u niet. Daeromme waekt, want gij en weet noch den dach noch de uere, in dewelke de Sone des Menschen comen sal. [p. 197]
Wenschen wij dit lief versaem: Borger-meesters deser stede, Die hier dragen vaders naem; (5) En’ die met een iever waeken Voor de hooch bevolen saken.
En’ uijt liefd’ ons’ sonden droech, Moet ons’ ouders steedts bijwoonen; (10) Die Godt segen’ spaed’ en’ vroech, Die alleen het huijs wil bouwen, Die alleen weert druk en’ rouwe.
Dewijl dat gij dees’ handel siet, (15) Dat het u behage mede ’T geen van ons te slecht geschiedt. Haperen wij, of zijder feijlen; Denkt, ’t sijn schuijtjens na de Zeijlen.
(20) Prononceren somwijl wat: Komt, sprak zij, ik sal manierich [p. 198] U doen vinden wijsheidts schat. Wijsheidt sluijpt ons, sonder smerte, Door de leering in het herte.
Dies sij vandt een Maechden-spel: Kinders, hoort, ’t is mijn begeeren, (Zeijd’ sij) ’t geen ik u voor-stel; Dat is stichtelijk ende eerlijk, (30) Hemels-smakelijk ende leerlijk.
Hier van niet ’t geheijm begrijpt, Nochtans komt de kenniss’ binnen ’T herte, dat in wijsheidt rijpt. (35) ’T herte is gelijk de aerde, Die ’t saedt dekt’ en’ openbaerde.
Slaperich, sluijmerich, onverwacht Te laet de vijf wijse vraechden (40) (Uijt gebrek) ter midder nacht; Lieve, ijdelt uwe vaten, Komt met oli ons te baten:
Onse lampen, siet, gaen uijt. [p. 199] (45) Neen, gaet koopt; wij gaen na binnen, Zeijde d’ander: Hoort ’t geluijt! Hoort! hoort! een heijlige boode Komt ons tot de Bruijloft nooden.
(50) Zijt bereijdt, den Bruij’gom komt, Klimt op deuchdes berrech steijlich: Hij heeft al uw’ druk gesomt, Al uw’ tranen afgewassen; Komt, staet op, en’ wilt u passen.
Hij kust u vriendelijk. Ô! treedt, Haest u, rept: want ontfarmen Is zijn eijgen bruij’goms kleedt; Liefd’ en trouw, niet om vergrooten, (60) Zijn de soete speel-genooten.
Den rooden mantel heeft hij aen. Siet, hoe hem zijn vijandt schroomet! Niemandt kan zijn macht weêr-staen, (65) Niemandt kan hem weder-spreken: Satans macht wil hij verbreken.
Met zijn heijlich dierbaer bloedt. [p. 200] Ô liefste! liever als de wereldt (70) Heb ik u, als ’t waertste goedt; Gij zijt mijn duijv’ en’ mijn vriendinne, Mijn Bruijdt, mijn lief die ik beminne;
spreekt den Bruijdegom, komt in; (75) Ik min u, als mijn lief alleijne, Ik kroon’ u tot mijn koningin; Leeft bij mij, vervult met deuchde, In mijn rijk, vol hemel-vreuchde:
(80) Na uw’ komst’ de Poort men sluijt; ’T is al bereijdt men sal niet wachten. Hoort! dit’s ’t geen ons’ spel beduijdt. Wijsheidt, dwaesheidt wij vertoogen Leven beeldich voor uw’ oogen. [p. 201]
En’ ’t is heden Kermis, na d’in-gestelde wet: Ronds-om is op de straet mevrouw de weijtse wereldt. Komt, gaen wij na de staet der juff’ren, die bepeerelt* Beschermt,* gepruijkt, gesmuijkt, betrippelen ’t gesteent; (90) Soo trots als iemandt can, soo groots en’ soo verweent Als ooijt Nisbe was, soo de Poëten schrijven.
Gespeeltjens, gaen wij.
De Son die lacht ons toe, de aerde die wil Vreuchdt, (95) ’T geboomte schudt zijn hoofdt, en’ al de bracke vloeden Die murmuren soo niet. Natuer wil ons ten goeden, Om alle sufferij te weeren, in de school Gaen leeren, dat de tijdt der g’naden, als de Pool Die onbeweegelijk is, sal blijven vast en’ staende.
Onnoodich is’t door ’t werk en’ liefd’, in godes vrees’, Dat m’ooijt zijn salichheid betoonde of bewees: ’T geloof dat was genoech, bestendich en’ onwanklijk. [p. 202]
(105) Wat willen w’op het naeuwst becomm’ren onse siel, Waerom de morgen-sterr’ van Godes Hemel viel; Waer in dat ’t sondich quaedt vernielde, end’ de schennis De alder eerste mensch, verciert met Hemel-kennis? Die al-gemeijn’ genaed, na Godes wil end ’raedt, (110) Die heijlicht, roept en’ trect ons uijt het helsche quaedt.
(115) Die is gelijk de Hel in onse siel te soeken.
Wij zijn (gij weet) genoodt bij ’s wereldts lieve kind’ren
De krijchs-luij vanden dach: maer onsen soeten reij [p. 203] Die meerdert, als ’t gebloemt doet in de Lentsche Meij.
Om ons gelijker handt ter maeltijdt te gelijen.
Daer duijsenderleij lust ons’ kommer-vrije zielen De hoochste eer en’ pracht voor schild’ren met ’t pinceel, En’ maken ’t schoonst’ vertoogh op ’s wereldts groot toneel! Eij soeten Nectar wijn! Eij Ambrosijnsche spijsen! (130) Hoe kondij ’t aerdtsch gemoedt in vreuchde doen op-rijsen? Gij doet de blinde min sijn veder-pijltjens scherp Verstalen in’t fourneijs des oogs. En’ g’lijk de herp Alleen niet spelen can, dan door des meesters handen; Soo kan het blinde wicht door and’re maer doen branden. (135) Gelijk aen ’t sandich strandt de Zee haer’ rijkdom tuijcht; Soo sietmen inde feest, dat min de herten buijcht.
[p. 204]
Spreekt hij van ons (ook) niet? ’T sijn vleeschelijke woorden.
Uw’ oor en, door zijn vinger, end’ opend’ u ’thert; ’T waer dij een lust en’ vreuchdt te weten, ’t geen nu werdt (145) Door dwael-leer uw’s vernufts en’ ’t onverstandts bemorssen, Bedekt, gelijk de boom bekleedt is met de schorsse.
’T schijn-heilich witte kleedt dat mochtij licht besmeuren.
Bevestigen.
Maer secht, u doen is ’t al gegrift In ’t gulde letter-boek, dat gij ’t soo wilt beschroijen? Is uw’ werk al volmaekt? [p. 205]
Diemen in liefd’ sach bloijen, Ons’ Bruijdegom, die heeft ’t volcomen werk gewracht: (160) Gebreckich is de wil, ’t voor-nemen en’ de kracht Bij ons, ’tis Onvolmaekt al ’t gene dat wij werken. Maer dit’s ’tgeen u gebreekt, gij wilt dit niet bemerken, De feijlen zijn ons leet, die w’ uijt swakheidt begaen: Maer ’t kreunt bij u sooveel, als inde windt te slaen.
Het schub-gedierte doet.
Van uw’ onreijnicheidt, gelijk als Sal’mon schrijft.
Geveijnsthiedt op-gepronkt, met roem van heijlich leven (170) Dat zij verre van ons: wij sukk’len, en’ wij sneven Des daegs wel sevenmael, en’ staen noch weder op. Soo wie den steijlen berch, des deuchdes hoogen top Beklimmen wil, en’ soekt met zijn arm te bereijken De onverwelkte kroon; natuer gelijk de eijken: (175) Die stronkelt vaek soo dik, gelijk d’azure zee Stilt, beroert ende drijft de schepen vande ree.
Dan in haer Bruijdegom?
[p. 206] U reden die gij drijft, tot uwer (’t schijnt) verschooning.
De dwase binnen.
Gij soekt in ’s wereldts schoot, en’ wij in Gode rust.
Nu moegdij: maer te laet soo sul dij’t ernstich willen.
Die nooijt oog’ sach. Dees’ maechden hooren u, Na uwer leer; en’ komen in’t gemoedt (190) Dij: want (ach Heer!) hier vinden wij geen goedt.
En’ weert veracht de snoode Babels wijn: D’Egiptsche spijs en roeren wij niet aen. Ô wel! die wijs, kan d’hoofsche lust versmaen.
’T goudt-dradich hair en sietmen niet gekrult: ’T natuerlijk root is ons een stale wet, Want Sathan boodt eerst maechden het blanket. [p. 207]
(200) Na nardus-geur ons’ Bruijdegom niet vraegt. ’T riekend’ çivet en’ muskus is al niet. Wee! die hem set, om doen ’t geen Godt verbiedt.
O groene jeuchdt! dijn leven g’lijkt een bloem, (205) Die schielijk dort door eenen kouden windt. Wel! die dan wordt niet door de sond’ geschindt.
’Trekt ’t bruijlofts kleedt, met Christi maechden, aen. Bereijdt uw’ lamp, volcht niet uw’ eijgen hoofdt. (210) Mijdt ’s wereldts damp, die ’t ware licht verdooft.
Die ’t boose rot wilt brengen in ’t geween: Maer dijne bruijdt gij mint,* als bruijdegom. Uw deur ontsluijt: want, Heere, siet, ik kom!
Van ijdelheidts Bancket? wat is den rooden wijn, Die sotten lust vergraecht, en’ steekt daer na met pijn? Gelijk met waerheidt schrijft de Koninglijke wijse. Eij! maechden, luijstert mij, vergaept u aen geen lust, (220) vergaept u aen geen landt, met Loths onwijse vrouwe; Siet doch na Sodom niet, siet na geen Gomorr’s rouwe: [p. 208] Blijft in het Soar kleijn, en’ over nacht daer rust. Vlucht haest, met Abraham, van uw’ verdwaesde vrienden Verr’ uijt ’t Afgodisch Ur, en’ ’t vaderlijk Chaldeen; (225) Begeeft u op de reijs, trekt henen stil in vrêen: Gij zult, vertrouwet vast, u sielens ruste vinden.
Hoe hebdij mij verleijdt? Hoe hebdij mij bedrogen? Mijn zinnen waren haest in ’t listich net getogen (230) Door een verblinde schijn waer van de wereldt raest.
Die gene dragen wil, die hem gestadich minnen, Die hem hier door ’t geloof, ’t welk alles kan verwinnen, Zoeken te lieven graeg; terwijl hij roept, ik kom, (235) Terwijl hij ons verwacht met uijt-gespreijde armen, En’ lacht zo vriendelijk op zijn vercoren Bruijdt. Ô maechden, u verheuchdt! Zijn deure hij ontsluijt: Gaet vrolijk tot hem in, hij wil ons al ontfarmen.
(240) Wat is (ô lief!) het goedt dat wij u konnen geven? Wat is (ô lief!) ons’ doen? Niet dan het sondich leven, Niet dan ’t bevlekte kleedt, dat hier een vrouwe draecht. Wanneer de ronde Son den lichten Hemel cierde Die g’lijk een Bruij’gom treedt zijn gulden kamer uijt (245) Soo sachmen dat de aerd’ baerd’ loover, blaen, en’ kruijdt Die nimmer nooijt een dach van teelen milt en vierde: Maer wij (ô goedtheidts goedt!) die gij zoo waert verlicht [p. 209] Niet met een Hemel-son, vandij in tijdt geschapen, Maer van een hooger Son (ach Heer!) die blijven slapen; (250) En’ off’rendij geen vrucht; na schuldt-vereijschte plicht.
Gelijk ’t geduerich nat van d’hooge rotsen vliedt, Gelijk den windt beweecht het dun gekrookte riedt; Soo wil de snoode lust tot sonden mij vervolgen. (255) Ik wil het goede doen, ik lief u Jesu Christ, Ik soek ’t geen noodich is, en’ ’k wil mijn naesten stichten: Maer, ach! ik voel een strijdt, den geest die moet dik swichten; Ik heb den rechten spoor van uwen wech gemist. Maer nu voel ik dijn geest mijn koude ziel ontfonken, (260) Ik brand in liefdens vuer, om mijn Bruijdegoms min: Ik ga, komt gaet met mij, de hemel-deure in, Zijn liefde nu geniet die heden werdt geschonken.
Ik sie den nacht verthoont sijn droeve swarte rocken, (265) Ik sie de Son die is van d’Horisont vertrocken: Komt gaen wij t’samen in, gebroken zij ’t propoost.
Met duijsent bloemkens, die natuer op ’tschoonste maelt; Den Hemel op het soetst’ beloovert zijne tenten, (270) Soo wijdt haer licht gordijn rond om de globe praelt; [p. 210] Ons’ milde voester, d’aerd’ beset de blaeuw rivieren Nu met het groen geboomt’, tot aenden Oceaen; Siet, in het boom-rijk bosch daer hoortmen tierelieren ’T eêl pluijmich-vlug-gediert; de nat bedoude blaen (275) Beschaduwen het vee, door d’uijt-gespreijde tacken, Wiens stam ons’ moeder draecht, wiens schors natuer bemost Om sien, hoe constich ’t lieft met handen weet te placken ’T feijl aen de Piramid’. Ô Maechden! die eens kost Verstaen het diep geheijm, waerom de soute vloeden (280) Niet om te gronden zijn; waerop de aerde swaer Mach rusten alsoo lang, dewijl het woedich woeden Van ’t gram, beschuijmde meijr maekt nat de wolken klaer. Door wat wech loopt de son, dat hij de locht niet bluijstert? Dat hij met hit verhit niet ’s Hemels koude nat? (285) Hoe komtde stem tot Godt, die staech ons’ bede luijstert, Van hier in zijn Palleijs?
Hij die ’t alles vermach, vermach doch alle dingen.
’T geen’ dat den schepper stelt, geschapen door zijn handt?
Voor ons is ’t alles duijster. [p. 211] Ô klare Hemel-son, verlichter met uw’ luijster! Steurt u niet met ons’ doen, wij soeken ’s wereldts lust. Eij suster! kreunt u niet, laet Godes werk gerust: (295) Vermaken wij ons maer in dese goede dagen.
De bloos-gloeijend’-auroor’ haer net gespiegelt hoofdt Vertoonen, met den dach; benieuwing heeft verdooft Mijn licht bekoorden sin, om alles recht te weten (300) Van ’t firmamenten loop.
Is ’t niet ’t geen dat de mensch soo swaerlijk ondersoekt, Valt hem, als swaer, teswaer?
Om vinden godes wech tot ’t schepsel van zijn werken?
(305) Van al zijn wonder-daedt? Wie telt de sterren loop? Wie kromt de silv’re maen?
Ik hoor het wereldts spel, ik hoor gerekte snaren. Al veel te lang gepraet, laet al dees’ reden varen. (310) Dat’s u voor, nu gauweloose volcht.
[p. 212]
Op het wesen ’t geen voorbij Gaet, als ’s wereldts heerschappij, (315) Kroonen, ampten, hoocheidt, staten, Heirschen over Nijlus stroom; ’T is voor oogen maer een droom.
Siet eens, met een reijn gesicht, (320) D’ijdelheidt van ’t blinde wicht. ’T pondt wilt inde aerd’ niet delven, Kondij niet als Bruij’goms bruijdt, Geeft het liefs op woeker uijt.
(325) Hoe u d’ijdelheidt vermoeijt, Zoo ’t vernuft al wilder groeijt. Liefdij meer de waerheidts schennis,, Waerheidts fackel werdt verdompt, Als de waen de reden cromt.
is: maer blijft in reên bepaelt. Siet, hoe Loth in Soar faelt. Ned’richeidt leertm’ in de scholen, Daer men in Godts wetten leeft, (335) En’ geleert werdt door den geest. [p. 213]
Die gij hier, in droefheidt, siet: Anders vindij hier doch niet. D’ellende die u ooijt ontheuchde, (340) Of ’t onheijl van droeve ramp die beswalken, als een damp,
Al uw’ pracht en’ hoovaerdij, Al uw’ geijle hoererij (345) Al uw’ dansen en’ uw’ reijen, Al uw’ wellust, die uw’ ziel Hier ooijt tot uw’ deel geviel.
Snellijk vliegen van u af, (350) Eer gij u in ’t nachtsche graf Vind, te sluijmerich, vol beswaren, Als dan roept, ô waekt! ik kom! Aller zielen Bruijdegom.
(355) Uijt den acker, om zijn kleedt. Hebdij d’oli niet gereedt, Lieve wiltse dan niet koopen: T is te laet, versint! te laet, Als gij niet met hem en gaet.
Bereijdt uw’ ziel ter deuchdt: ons’ Bruijdegom mach komen. De luije traechheidt vliedt: siet hoe de sonde gaept, Gelijk een huijs-slang doet, onder de dorre boomen. Laet varen ’s wereldts vreuchdt, vergeet uw’ dans en’ reij; (365) Weer-strijdt het vaddich vleijsch, betemt uw’ broosche sinnen: Ons’ Bruijd’gom is ons’ hoofdt, den schoonen groenen Meij, In hem alleen vertrouwt, sullen wij ’t overwinnen.
Ik suckel en’ ik val, ik stronkel noch in sonden. (370) Helaas! waer blijfdij, Lief? gij hebt den doodt gesmaekt Om mij, en’ door uw’ bloedt hebdij mijn smert verbonden.
Siet, wij staen al bereijdt, om met u in te gaen. Doodt, Duijvel, wereldt, Hel en kan ons niet verslinden: (375) Wat sonde, Lief gespeel, can u dan soo verslaen?
Siet, in een kuijsche siel wil hij met zijn geest woonen.
Hij sal ’t onweerdich hoofdt, om hem selfs, weerdich kroonen.
Zij sluijt haer ooge toe voor mijnliefs klare sonne,, Sij haet hem, maer t’ onrecht; hij heeftse al verwonnen. Wat schroomdij dan, gespele? [p. 215]
Gansch verbrandt door de sond: hij wil een schoon van wesen.
’K verlichte uwen last, ik draeg met u het jok. Raekt door ’t geloof maer aen den soom van zijnen rok, Gij werdt geholpen. maegdt, waer voor wil dij (dan) suchten? Tweede w. ’K heb met ons’ moeder ouwdt, geproeft verboden vruchten,, (390) ’K heb mijn hoofdt licht gehult, om ijdelheidt ten dienste Te volgen, op haer jacht: en’ nu, op ’t ongesienste, Heb ik mijn gang gerecht, om eerst mijn lief tevolgen.
Gespeeltjen, soo beroert, sie ik, berouw uw’ siel. (395) Wie wandelde soo recht, dat hij hier nooijt en viel? Siet d’Hemel is niet reijn, in d’Eng’len vindt Godt dwaesheidt: Hoeveel te meer kent Godt des menschen onvolmaektheidt?
Laet hij hem, door Zijn liefd’, strak met zijn g’nade vinden.
Zijn eengeboren soon, gaf ’t g’loof, dat niet en ducht.
Graech luijstert. Siet, sij wil door reên uw’ siel vertroosten.
[p. 216] (405) Die ’s wereldts sot geklap en’ ijdelheidt versmaedt. Hoort, maegden! Hoort na mij! Vast in ’t geloove staet. Ik ben ’t geloof; vertrouwt door mij inden Beminden, Uw’ Bruijdegom: gaet, in de hoven suld’em vinden ’T en geddi, daer hij groeijt, als een ‚ipressen spruijt. (410) Ô schoonste, in hem schoon, en’ een vercoren Bruijdt: Hoe zijdij swert? ’T is waer, de sonne met haer gloeijen Die heeft u soo verbrandt. De wakers die hun spoeyen, die soeken mij, ’t geloof, uw’ sluijer, g’lijk ten roof Te nemen, en’ u noch te wonden. Ô! ’t geloof (415) Gelooft. Bereijdt uw’ licht: en’ spreekt in liefde brandich. ’K verwacht (ô lief!) dijn komst; versterktm’; ik blijf volstandich. Ik slape maer mijn hert dat waekt in vreed’ end’ min Gewillich is de geest, hoewel, ik kent, ’kbevin Het krank en’ knorrend vleesch onwillich, stram, weer-strevend’: (420) Maer (ach!) ’k ben niet mijn selfs, maer, door den geest, u levend’; Ik heb mijn selfs u selfs soo heijlich toe-gewijt Dees’ siele, dat ter wijl ik ’t vliende leven slijt, Soo offer ik ’t gedrang van vuerige gebeden, Op d’Altaer van mijn heijl, met ware dankbaerheden. (425) Als dan soo komt uw’ lief, hij staet (gelooft’et!) veur, En’ kloppet met den ring, uw ’sherten eijken deur. Hoe vriend’lijk spreekt hij. Lief, mijn suster werdt, mijn trouwe; Eij! siet mijn hoofdt is nat geworden vanden douwe, Mijn hairen sijn besproeijt met druppelen der nacht. (430) Uw’ vriendt is wit en’ root, van duijsenden geacht. Zijn hoofdt is ’t fijnste goudt; ’t hair croes, swart als een rave; Zijn oogen, die ooijt glans als duijven oogen gaven, Die gewassen met melk, aen d’water beken, zijn; Het aensicht is gelijk als kruijdt of roosmarijn; [p. 217] (435) Zijn lippen die, bedruijpt met vochte mirrhe, blosen, Die g’lijken bij ’t couleur van purpur roode roosen; Zijn handen zijn gelijk als gulde ringen reen; Zijn lijf dat is gelijk het gaeve elpen been, Verçiert met (blaeuw) Safier, dat men heerlijk siet brommen; (440) Zijn beenen zijn gelijk de harde marber-k’lommen, Gegrondet en’ gevest op voeten als de Son; En’ zijn gestalt’ geheel is als de Libanon; Zijn kele die is soet, en’ gansch liefelijk is hij. Gelooft, vriendinne!
(445) Steijgeren, door ’t geloof, uijt ’t aerdtsch na d’Hemel hooch: En’ achten wetens lust, die ’t eerste paer bedrooch, In ’t minst niet weerdich g’noech om dit geheijm t’ontschroeven.
Wie doolt in ’t recht verstandt, die doolt noch inden wegh (450) Der sonden, en’ hij mist door ’t missen; ja ik segh, Wie sich niet leerlijk stelt en’ haet de ketterijen, Die soekt den Bruij’gom niet, of ’s Hemels soet verblijen: Maer die, door ’t recht geloof, toe-neemt en’ dag’lijks leert, En’ door der liefden gloet zijn eijgen liefd verteert, (455) Ziel-ijvrich in de deuchdt, met sterk onfeijlbaer hopen, Verlaet al’t geen’ hij heeft, om dese peerl’ te koopen. Soo wie de uer verbeijdt, soo wie die komst verwacht,
[p. 218]
Hoe troost’lijk is de leer die g’uijt Godts woordt verhaelt!
Dat komdij selfs wêer om in dees’ woestijne soeken.
(465) Terwijl men hier vertoeft d’ al-op-weckende stem,
Want onsen Bruijdegom vertoeft. Wij zullen ons geluckich achten, (470) Bij de geen die, steedts bedroeft, Hun met veel dingen becommeren, En’ al sorgen dach en nacht: Laet Martha haer vrij beslommeren; Marija sit gerust en sacht.
Speelt op çiter en’ op de luijt.* [p. 219] Vrolijkheidt verschijnt ons heden: Siet, wij werden Christi Bruijdt. Laet violen voor ons sorgen, (480) Tijdts genoech wij zijn gekleedt: Eer verschijnt de lichte morgen, werdt de Bruijloft ons bereedt.
En’ gaen vlechten eenen hoedt, (485) Om op ’s Liefs voor-hoofdt te drucken; Eer ons’ Bruijdegom ons ontmoet. Laet ons de soetste wijnen proeven, Terwijl den tijdt ons ueren geeft, Dansen licht, of gaen wat troeven; (490) Zijn de blijdtste die daer leeft.
Noodet ons tot soete rust. Wie sal onse vreuchdt verwerren, Als het lief sijn liefste kust? (495) Gaet vrij vrolijk. Wech dees’ lampen! D’oli, sie ik, ons ontbreekt. Droevich zijn de naere dampen Eer de zon sijn hoofdt op steekt.
(500) Wij ons in des wereldts hof; En’ rusten onder d’marmor-daeken, Op ons’ bedde, vrij van ’t stof, [p. 220] Vrij van nachtse koude winden, Vrij van ’t quellijk waken moe: (505) Den Bruijdegom sal ons wel vinden, Want hij lacht ons vriend’lijk toe.
Dat ieder een van u sich tot de komst’ bereijdt, De komst’ des Bruijdegoms? De komst’ van zijne dagen (510) En’ teek’nen sien wij niet: dus wil het lang vertragen. ’T is slechte sufferij te rasen van zijn komst: Den wech die herwaerts leijt, die loopt doch aldercromst; Den Nijl en kromt soo niet, of d’wereldt bij de zee, Als ooijt de komste van uw’ Bruij’gom doet, of deê. (515) Voorheen soo riep men al, ô siele, maekt u veerdich! Veel hondert jaer geleen, was’t selfde even weerdich. Men preekt, men bidt, men schrijft, men dicht en’ disputeert; En’ in de hooge School werdt anders niet geleert, Dan dit, Een ieder maek voor-sichtich self te werken (520) Zijn eijgen salicheidt, door deuchdelijk versterken Van liefd’, die nimmer flaeut; gebonden in een knoop Met haer moeder, geloof, en’ suster sterke hoop. ’T geloof schenkt d’oli in de lamp, dat moetmen merken, De liefde doet in hoop ontfunken ende sperken (525) ’T hert, ’twelke als catoen bereijdet, vat de vlam. Maer ’t is al beusel-praet, die nooijt en gaf, of nam. ’T blijft alles, soo het was; ’t was alles, soo’t voor-henen Geweest is. Waer is ooijt een ander tijdt verschenen? Waer was ooijt eenich volk, of vreemdt geslacht soo wilt, [p. 221] (530) Dat in geslacht of bloedt van ’s wereldts reij verschilt? ’T is al het selfde volk, en’ uijt een zaedt geronnen, ’T geen sterfelijk aenschouwt het groote licht der Sonnen: ’T heeft immers ja soo wel gesien de rijpe eeuw’ Als wij, daer alle sond, wit en’ grijs als de sneeuw, (535) Zoo minn’lijk en’ soo graech het voorhoofdt werdt geboden, En’ achten roekeloos niet op de wijheidts nooden: Of schoon de waeker waekt, en’ zijne stem verheft, En’ dreijcht een langewijl al eer het ong’luk treft; Al eer den molenaer verwacht de koele winden, (540) Bij tijdts maekt hij gereedt de wieken, om te swinden; Den herder door ’t geroep, of hij schoon is vervaert, Die roept bij tijdts om hulp, wanneer den wollef naert: Den Bruij’gom sal soo licht, ’kversekert u liên alle, Niet komen on voorsiens; of haestich over-vallen (545) De gene die genoodt zijn in het algemeijn, En’ door het water-bat gewasschen zijn en’ reijn. Maechden, gij zijt zoo wel geroepen als de and’ren. Gelooft ’t geloove niet, zij ging u doen verand’ren, ’T soud’ alles soo perfect en’ heijlich moeten zijn, (550) Gij proefde nimmer meer van dwalings soeten wijn: Gij soudt uw’ groene jeuchdt haer lusten moeten derven, En’ daeg’lijks even vars u eijgen sellefs sterven; Gij moest dan na de wijs’ der wijse maechden gaen, Gij moest de brave cleen en’ al ’t cieraedt versmaen (555) En’ in het minste niet na ’t ouwdt gebruijk der wereldt Tot op uw’ muijltjens toe geborduert, en’ gepeerelt En sou’ den witten hals, of voorhoofdt sonder frons Niet mogen zijn. [p. 222]
Bij u.
(560) Wij soeken, eer den tijdt ons slibb’rich gaet ontglijden, ’T vermaek, de vreuchdt en’ lust, die ons den Bruijgom gont: Den tijdt ons’s levens duert doch maer een kleijne stont. derde d. De oochskens bruijn als get, die moesten niet meer glueren Na ’t lustich Sodom: neen, d’onvaste avontueren (565) En soeken wij, met Loth, in ’t kleijne Soar niet.
Al eer den Bruijdegom tot onswaerts wendt zijn voeten.
(570) Hoordij het ongeloove? ’T geen u rooven Hier sal de gift van d’hoochste Godt. Eij! laet u niet verdooven, Door tbeloven Van tijdelijke eer, of lust, Of schaduw’ van een valsche rust (575) Op slibberige gronden, Onveijlich door de sonden Steedts bevonden.
[p. 223] Uw’ Bruijgom is op wegen; gaet hem tegen. (580) Wee u, zij dij van deuchden naekt, Of in ’t gemoedt verslegen; Seer verlegen Om d’oli des geloofs, soo gaet En’ kooptse, eer gij komt te laet: Ziet Bruijdegoms vriendinnen, (585) Wel waerdich sijne minne, Die gaen binnen.
Dat uw’ oogen vervaken, wilt niet waeken, Gij sijt van ’s wereldts lusten mat. (590) Kondij u willich maken, Te versaken U eijgen selfs, al’tgeen uw’ is, Streckende tot uw’ scha gewis, En’ uijt-blussing der lampen, Het hoochste ramp der rampen, D’helsche dampen?
In dese boose dagen, ’T valsch behagen; En’ godes geest geen plaets en ruijmt, Die sal ’t te laet beklagen, Dat zij sagen De arme hongerich op de straet, (600) En’ seijden onbarmhertich, gaet Van hier henen in vreden, Versaedt, men sal uw leden naekt, bekleeden.
Soo hebben zij geen hope Om te koopen (605) ’T geloof, hoewel men anders gist; [p. 224] Maer neen, ’t en baet geen loopen, S’is niet open, Ik seg, de Poort, des Hemels deur; Een stemme hoordij met getreur, ’K en heb u nooijt vercoren, (610) Gaet van hier, blijft verloren In Godts toren.
Met hem? Helaes! ik sie, uw’ herten sijn beswaert: Den Hemel trekt de ziel, en’ ’t lichaem trekt de aerd’. Doch wel die sluijmer-los de oogen maer vervaken! (615) De sterren (ô!) die zijn verheuchdt, en’ siet se blickeren; De maen, de silv’re maen in volle rond’ haer stelt: De tijden zijn vergaen, de ueren zijn getelt. Eij siet, wat Hemels licht comt uijt ’t suijdt-oosten flick’ren! Waeijt herwaerts koelen windt, komt uijt het warme oosten; (620) Doorswoelt dit groote dal, en’ met uw’ adems vocht Verdrijft het swarte seijl van d’hemel-blaeuwe-locht. De wolken rollen wech.
Gaet henen, hem ontmoet buijten Jerusalem. (625) Gij docht’ren Zions hoort! hoort heden ’s Koninx stem. Hij daelt van Hermon af, als eenen soeten regen. [p. 225] Hij heeft den ijs’ren staf van Zijnen Godt gekregen, Om heerschen alsoo wijt als d’aerde werdt bevocht: ’T buijcht all in sijnen naem; ja boven inde locht, (630) Met juijgen, werdt geroemt zijn dier gekochten segen. Wee die nu ’tblijde woordt te slaperich veracht! Wee die sich niet bereijdt, terwijl den Bruijgom wacht! Siet, hij sal (laes!) met druk de poort gesloten vinden. Maer wel hem die sich nu bereijdt, en’ wacker schikt, (635) Met d’oli des geloofs, waer door de Lampe blict; Die heden waerdich maekt (siet!) Christi wel-beminden.
Mijn ziele die verlangt na mijnen Bruijdegom. Recht nu uw’ wegen recht, maekt nu geen gangen krom: Siet, ik treed’ u voor aen, om bet den wech tevinden. [p. 226]
(650) Deelt ons wat olie meê, ons’ lampen die gaen uijt: Den Bruij’gom is na bij, u sal doch niets ontbreken.
Maer mijn vat is gansch leech, niet een drop isser in.
Voor ditmael en hebben wij niet te missen: Voor ’t onseker kiesen wij liever het wisse. Of u en’ ons ontbrak? En segt, wat raedt? En weet gij niet, dat in ’t versorgen onsen prijs Leijt?
Hadt voorsichtich geweest, nu stondij niet beschaemt.
[p. 227]
De verkoopers hebben oli, hebdij geldt om betalen.
Datm’ in de noodt alder best de vrienden leert en’ kent.
Die vertoont haer clare luijster; Wandelt (ô mensch!) niet in ’t duijster, Neemt des Heeren comste wis, Laet uw’ herten niet meer sluijmen, (675) Laet dijn’ oogen niet vervaekt Wesen, maer nu vlijtich waekt. Siet, de licht-gevlokte pluijmen
Uijt de hooch-betrocken sale: [p. 228] (680) Wilt bij tijdts uw’ kleed’ren halen, Eer men u naekt vinden mocht; Of den Bruijd’gom u verraschten, En’ of d’stem u haestich riep, En’ gij laecht in slape diep, (685) Zuldij niet bij hem vergasten.
Trillend’, bevend’ op haer wachte; Op hun Scheppers woordt sij achten, Sonder van hun plaets te gaen. (690) Zal de mensch dan blijven slapen, Door de sonde, inden nacht, Daer hij Christi comste wacht; Of na Sodoms wel lust gapen?
(695) Zich bereijden, sonder toeven Met ’t geen dat hij mach behoeven ’T sij bij nacht of ’t sij bij daech. Siet zijn lampen moeten branden, Oli hem ook niet ontbreekt, (700) Eer de nachtsche stemme spreekt; Of hij moet bestaen met schanden.
Laet uw’ schoone deuchden schijnen: Sondes nacht die moet verdwijnen. (705) Eer de morgen-sterre daecht, [p. 229] Eer den lichten dach vertoonen Komt zijn helder wit Voor-hoofdt; Als sijn ware Bruijdt (gelooft!) Sal hij u met vreuchden croonen.
Uijt,, u selven (nu) treedt en’ wilt na mijn liefd’ haeken; Waken,, wilt (doch) voortaen, den langen slaep is uijt; ’T geluijt,, van vreuchden hoort, ’t geen uw’ siel kan vermaken. Gelijk den wandel-gast des wereldts woudt door-kruijst, (715) En’ soekt zijn Vaderlandt, zonder ergens te rusten; Alsoo (ô waerde Bruijdt!) uw’ siel willich verhuijst, Om in uw’s Vaders huijs eeuwichlijk te verlusten. Verlaet de wereldt valsch, verlaet d’Egiptsche pracht; Wacht,, uwe kuijsche siel voor vreemd’ uijtheemsche minne. (720) Vriendinne!,, gij sijt mijn, ik heb u, door mijn kracht, Gebracht,, uijt Leeuwen muijl. Ô komt! komt graech hier binnen. ’K verkoos u voor ’t begin, eer dat de globe was; Eer dat de aerde sonk op’t centrum, sterk gedrongen; Eer dat het firmament was g’lijk een duijster glas, (725) En sterren, Son, en’ maen uijt ’s Hemels venst’ren sprongen; Eer ik de dulle zee haer palen heb gestelt, ’T gewelt,, van haer gedrang beteugelden dees’ handen. Vanden,, op-gang des Sons heb ik haer reijs getelt. [p. 230] Vermelt,, mijn heerlijkheidt niet selfs d’ontelbaer zanden? (730) Wanneer den dolfijn vocht in ’t grimmich meijr mij klaecht Zijn honger, en’ de raef tot mij schreijet verlaten; ’K doe op mijn milde handt, en’ maek dat hem niet graecht: Maer mijn liefd’ tot u, Blom, ô! die strekt boven maten. Komt Roos’ van Jericho, comt uijt uw’ dorren hof, (735) Lof,,- singt uw’ Bruijdegom, schoon Lelije soet-geurich; Treurich,, (en) sijt niet meer; ’t is hier maer aerd’ en stof Of,, een beswaerde vreuchdt, gelijk m’ op ’t lest is speurich. Gij Sathans Bruijdt, comt aen, bestrijdt mijn schoonste schoon; Maer denkt, dat ik getelt heb al haer droeve vluchten: (740) Haer bede is verhoort, zij krijcht een Hemel-loon In vreuchden; maer uw’ deel is ’t helsche eeuwich suchten. Gij dochter Sijons, hoort en’ siet, siet dit’s mijn Tent: Wendt,, uwen gang tot mij, komt in mijn wooning woonen. Schoone!,, ik blijf bij dij, blijft maer in mij geënt, (745) Bekent,, is mij uw’ liefd’: comt in, ontfangt de Kroone.
Noodde ons op den wech; al eer het haentje craeijde, (750) Eer den lichten dach aen-brak, Al eer dat het droeve bleeke maentje schaeijde Van het schoone marmordak. [p. 231]
Verlieten wij soo haest, met al ons soete lusten; (755) Ja eer dat Aurora rees; Was ieder veerdich (ô lief! die u ooijt kusten): Komen schreumelijk, met vrees.
’T duchten is vergeefs; ’t en sijn maer ijdel droomen, (760) Datmen hier soo vreest en’ beeft. Vrolijk, gespeeltjen. Waer voor soumen schroomen? ’T lief ons uijtvercoren heeft.
Wij zijn doch zijn Bruijdt. ’T kleedt dat is ontfarmen (765) Daer hij onse sond’ mêe dekt, Als sijn liefste soo wil hij ons beschermen, Door zijn minne hij ons trect.
Siet, wij sijn bereijdt, wij hebben’t al begeven, (770) ’S wereldts lusten zijn wij moe; Wij soeken met u in vreuchde steedts te leven: Want uw’ Rijke komt ons toe.
De deur van sijnder genaden.
[p. 232]
Wie kan zijn liefd’ tot ons vergrooten?
Wie in hem gelooft, en blijft niet beschaemt.
’T gewisse knaecht u: wee dat ik ’t getuijge!
Gespeeltjen, Eij stil, ik klop eens aen de deur. Den Bruydegom spreekt binnen, (785) Wie klopt daer?
’T is uw’ lief, een de schoonste maechdt.
(790) Zij is door ’t water en’ den geest herboren.
[p. 233] Gaet van hier. Gij hebt mij niet verwacht.
Die onverdacht ons over-viel! vierde d. Helaes! edele siel, naekt van deuchden, waer suldij blijven? Isser geen ontfermen, Heer?
Ach Heere! is’t mogelijk, u gramschap t’ onswaerts viert. Opent ons de deur. Vergetelheidt onbestierich Heeft ons genoech beschaemt.
’T ong’loof de lichte schooij te licht hebben gelooft.
En’ de kaekskens bloosden, terwijl ging ons ontslippen Den tijdt der boete. Laes!
Brengt ons den aconiet in uwen looden kelk, Doet ruijmen dese siel, dewijl dat ik verwelk: [p. 234] ’T besturven doodts couleur, is mij veel aengenamer Dan al de cierlijkheidt en’ pronk uijt Faroos kamer. (815) Is al ons’ hoop’ gemist, is al ons’ geloof verdomt; Soo wensch ik dat de doodt ons’ droeve klacht verstomt
Hoe staen wij nu beschaemt? Ha, al ’t onsalich suchten! Ha! vervloekt (zij de) uer datw’ eerstmael met geschreij, (820) Bepeerelden ’t corael
Snel-vervlogen tijdt, gunt ons, maer ’t hervatten Van onse tijdt wed’rom.
Soo slecht en’ soo gering, onsalich, hebben g’acht: En’ leefden sorgeloos en’ dwaselijk bedacht! (825) Fij ijd’lheidt! dit’s uw’ doen: voor eerst hebdij verwildert Ons’ lust des vleeschs en’ eer des wereldts voor-geschildert Hier toe hebdij de wil ons sellefs soo geneijcht.
Ik riep u over lang* tot boete en’ bekeering: (830) Maer neen, gij weder-spraekt door dwaesheidt wijsheidts leering. Gij wildet: nu wil ik. Gij socht: nu soek ik u. Gij wildet uwen wil vol-brengen: maer alsnu Vol-breng ik Godes wil. Uw’ willen socht ’t verderven: Nu is ’t verderf al hier. Gedenkt, soo menich werven (835) Als u de wijsheidt socht te nooden tot haer mael, [p. 235] Soo waerdij hier of daer genoodt in pronk en’ prael. D’hoovaerdicheidt uw’s siels, uw’s herten dertelheden Die deden al uw’ tijdt in ijdelheidt besteden. Uw’ leven was, gelijk doen Noah in de Erk (840) Ging: en’ niemandt en sach, of letten op Godts werk. De wijse hebben u geleert, als Noah leerden: Maer gij hebt u bekeert, gelijk alss’ hun bekeerden. Gij dachtet in uw’ hert, de tijdt der boete nood’t; Geduldich is ons’ lief, sijn g’nade is te groot, (845) Hij wil ons’ aller heijl, en’, na sijn liefd’, ontfermen; Wij komen tij genoech, hij sal ons wel erbermen. Te recht sijdij mis-leijt. Denkt, bij Godts rechter-handt Sit de barmherticheidt; ter slinker sit ik; want Barmherticheidt en straf, twee sust’ren bij malcand’ren, (850) En konnen nimmer niet haer oude plaets verand’ren. Godt noodt, maer niet altijdt; hij roept, maer na een wijl Zoo spant hij sijnen boogh en’ scherrept zijnen pijl Op hun die sorgeloos en’ achteloos verachten Boetveerdicheidt, geloof en’ liefds gevlamde krachten. (855) Ô maechden! ’t is uw’ schuldt, uw’ schuldt is ’t, hoe gij ’t drijft; Dat gij beschaemt, veracht, gesloten buijten blijft. Den tijdt die u belast was ijv’rich te verwachten Die hebdij (laes!) verquist. Wat dagen, of wat nachten (Eij dwase!) waerdij wis, dat uwen Bruijdegom (860) Zoud’ comen? D’wijl hij seijt, ô toeft, verwacht, ik kom Gelijk als inder nacht de dieven ’thuijs door-graven En’ rooven d’huijs-heer ’t goedt, sijn geldt of and’re have;* [p. 236] Gelijk de ranke hindt verwert werdt in het net; Of g’lijk de herfstsche vink aen-lockend’ werdt geset (865) Zijn aes, waer door het werdt verschallekt en’ gevangen; Zoo onversiens alleens soud’ d’uer van uw’ ontfangen Verborgen en’ bedekt voor uwen oogen zijn. Maer neen, te roekeloos verkoosdij Babels wijn. Die hoofsche leck’re spijs’ van ’s wereldts Pharaöne (870) Met Esau, was u liefst, dan Isax jongste sone Den segen was, die hem nochtans g’luksalich maekt’. Gij jaechd’ in d’wildernis, wanneer als Jacob waekt’. Gij soekt uw’ willens wildt in ’s wereldts beemd’ en klippen, Terwijl gaet u de uer der segening ontslippen. (875) Den Bruij’gom die u laet waerschouwen dach op dach, Die geefdij geen gehoor, gelijk men klaerlijk sach. D’oli die u ontbrak (gij dwaelt in al uw’ meenen) Die is (ô neen) die is van and’re niet t’ontleenen: ’T staet ieder voor een gift. Een onverdiende gaef (880) Is ’t g’loof; men laet door haer die tijdelijke haef; Al wat de wereldt prijst en’ groot acht, weerdt te loven Veracht zij, om hetgeen dat eeuwich is, hier boven. Maer nu dewijl gij koost, met ’s wereldts dwase reij Uw’ vreuchdt; gaet heen, en’ blijft met haer nu in ’t geschreij. (885) Verloopen is uw’ glas. Versturven is uw’ hopen. De g’nade Godes staet voor u nu niet meer open. Siet hier, rechtveerdicheidt die vindt u in ’t gewicht Te ijdel van geloof, van liefd’ en’ hoop’ te licht.
(890) Den tijdt, die (dobbel dier bij ons) verloopen is!
Helaes, dat wij, verwert in ’s wereldts wildernis, Sochten de ijdelheidt en’ schijn van waerheidts logen! Bedroch en’ selfs vernuft met haer verstrikte leer (895) Die hebben onse ziel verleidt en’ vals bedrogen.
Die noch de bet’ring nood’t, versorrecht met der daedt Uw’ lamp met olij van onstortelijk geloove. Laet u van ’s wereldts reij, noch ongeloof verdooven: (900) Vollecht de wijse na, begeeft u op de reijs; Versaekt u eijgen selfs. De lusten haren eijsch. derde d. Te doen is enkel moeijt en’ slaefsche slavernijen. Ô! sagen wij het niet! al ’t vreuchdichste verblijen ’T geen ons de wereldt gaf in desen grooten al, (905) Dat mengden corte vreuchdt in honichbittr’e gal.
Ter deuchdt. Den regen valt soo wel op onse ack’ren, [p. 238] Als op de gene die, vol-herdich in ’t gebedt, Hun oeff’nen na de plicht van Godts beschreven wet.
Ô dochters die hier sit, wilt uwen Bruijgom wachten: Uw’ Bruijgom, die uw’ siel beminnet en’ begeert. Ô leert! Zijn min is meer dan al de wereldt weerdt. De wereldt die verslimt en’ in’t boos’ gelegen, (915) S’is valsch en’ trouweloos berooft van eer en’ segen: Nu sien wij ’t, met ons’ scha; nu sien wij’t, al te laet.
Ter wijl ’t tijdt is, (tot hem;) soo suldij hem (ook) vinden.
(920) Verciert u hier met deuchdt van reijne kuijsche min. Wel salich is de maechdt, die met Christo gaet in; Die sal in Hemel-vreuchdt van eeuw tot eeuwe leven.
Die voor uw’ deure klopt: ô! vlijtich open doet. (925) De boelsche minn’ is brak: maer echte liefd’ is soet. ’T werdt voor uw’ oogen hier soo levendich beschreven.
Zij leven sorgeloos, gekoestert in de sonde. Sij kiesen voor het gout het vuijl Egipti slijk. (930) Ô keert; en’ kleedt uw’ siel, eer gij werdt naekt gevonden. [p. 239]
Dat u niet en ontbreekt, gelijkt ons heeft gedaen. Of gij uw’ deuchden roemt, ’t en mach u al niet baten. Wie niet vol-standich blijft, sal met de dwase gaen.
Dewijl zij vinden vast des Hemels deur gesloten
Nu werdense in druk, in smaedt en’ schand’ verstooten.
(940) Wilt om een vreemde plaets bij and’re dwase loten.
Die door uw’ eeuwich woordt de Hemelen bereijdde, Die d’onstuijmige zee omringde met een wal, En’ die de globe rondt met ’t firmament bespreijde. (945) Soo haest gij maer en spraekt, daer was de schoone Son; De blickerige Maen sprong half uijt ’s Hemels salen. Door uw’ alscheppend’ woordt de sterren niemandt kon Noch nu, dan gij alleen, doen aen den Hemel pralen. [p. 240] Wie telde haer getal? Wie telde haer geswier? (950) Wie hechte ’t krullich hair van water-swanger wolken Aen dijne sold’ring vast: eer ’s hemels tranen dier Besloten waren in de swarte droeve kolken? Doen onse moeder d’aerd’ wierdt door den dauw bevocht, En’ stikte na van dorst, eer sij haer vruchte baerde. (955) Wie isser dij gelijk, die met u roemen mocht Dat hij den nachtsen nacht met den lichten dach verklaerde? Gij vult het grimmich meijr met velerhande vis. Gij maelde met uw’ handt de groene vruchtbaer boomen Rontom in d’aerdes schoot. De water-rijke stroomen (960) Die sprongen uijt een rots, door uwe kracht gewis. De mensch, dijn even-beeldt, begaefdij met dijn gaven. De mensch, ach Heer! de mensch verliest dit weerdich goedt; Veracht al dees’ genaed’, om doodeskuijl te graven, Voor hem en’ voor ons al hij de hel open doet. (965) Wat raedt, ô grooten Godt? Wie sal u hier in raden? Wie sal uw’ raedts-man sijn, om voord’ren ’s menschen heijl? Heer, zijn ’t d’Engelen? Neen. Siet, door mijne genade Ik reed’ den hoochmoedts val van ’t op-getrocken seijl. Ik geef mijn eenich kindt, om voor zijn schuldt te sterven: (970) Op dat soo wie hem siet, en’ door ’t geloof, gelooft, In hem sal door de doodt mijn eeuwich rijke erven. Ik kroon’ met d’Hemel-kroon hem die is ’tweerdich hoofdt. ô groote goedtheidt Godts! ô groote Hemel-minne Die nimmer onse tong op ’t duijsenst en verhaelt. [p. 241] (975) Siet hier dijn Maechden, Heer, siet hier dijns soons vriendinnen Die singen; Lof zij ’t lam, dat voor ons heeft betaelt.
Die quam, en’ was voor abraham.
(980) Lof sij den Leeuw uijt Juda verheven: Hem zij lof en’ eer in eeuwicheidt gegeven.
|
| 4.en |
| 5.en |
| 6.en |
| 7.en |
| Eerst.en |
| 2en. |
| 3.en |
| 4en. |
| 5.en |
| 6.en |
| 7.en |
| 1.en |
| 2.en |
| 3.en |
| 4.en |
| 5.en |
| 6.en |
| 7.en |
| 1.en |
| Grooten Engel. |
| Vreuchde-liedt der wijse maechden, op de wijse vanden hondertsten Psalm. |
| 2. |
| 3. |
| 4. |
| 5. |
| De chooren seggen ’t Besluijt. 1.en |
| 2.e |
| 1.e |
| 2e. |
| 1.e |
| Finis. |
 |
Tekstkritiek: |