Pieter Elzevier: Klucht, van de gestoorde vreught. 1664.
Uitgegeven door Marti Roos
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton025840 - Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een
asterisk. De tekst is grotendeels gezet in de fractuurletter. Deze is in een
aparte kleur weergegeven.

Continue
[ fol. A1r]

Klucht,

Van de

GESTOORDE

VREUGHT.

Gerijmt door

P. E.

[Vignet: typografisch ornament]

t’AMSTERDAM.
_______________________

By Abraham van Lanckom, Boeckverkooper, in de Nieuwe
Brugh-steegh.   Anno 1664.



[fol. A1v: blanco]
[fol. A2r]

OPDRACHT,

Aen Monsjeur A. V. Lanckom.

MONSJEUR en Vrient, op heden kome ick U E. opofferen ’t gene daer onse Vriendtschap en familiare kennis my toe verplicht: Schoon het niet uyt het breyn der beste Poëten gevloeyt is, verwerpt het daerom niet, maer aenvaert ’t selve met sodanige vergenoeginge, als het met genegentheyt en volmaeckte Vriendtschap U E. werdt opgedragen, beschermt het voor de bitse Nijdt, op dat zy haer tanden daerop vergeefs meugen wetten. VAERT WEL.
U E. Dienaer en Vriendt,
P. ELSEVIER.

Den Autheur aen de Liefhebbers.
MESSIEURS, Hier hebt ghy de Verstoorde Vreugt, dewelke U L. Vertoont wert, door een bedrooge Joodt, Hoer, Waerdt en Waerdin, alleen door versierde namen vermomt: laet het U L. hoewel waerachtig, niettemin voor een Klucht verstrecken: gebruyckt het tot u voordeel, en verleent ’t selve een gonstich oordeel: Zoo bemercke dat het U L. aengenaem is, sal my dan verplicht houden, om U L. wel haest met wat aengenamers te komen besoeken.
VAERT WEL.

[fol. A2v]

PERSONAGIEN.

Arias de Joodt.
Sophroone,
Antonia,		 } Hoeren.
Jochim, de Waerd.
Waerdin.
Sibille, de Meyt.*
Schout.
Drie Diefleyers.
Trijntje, de Moer van Sophroon.

Continue

[fol. A3r]

KLUCHT,

VAN DE

Gestoorde Vreught.

Arias de Joodt, al zingende, uyt.

La Coquille.
                SPot ghy Cypres Godinne met mijn Liefde?
                Ach Minne Godt, zoo is ’t mijn leedt,
                Dat ghy mijn hart oyt met uw schigt door griefde!
                Wat maeckt u Godlijckheyt zoo wreedt?
                (5) Sal ick dan eeuwigh moeten derven
                ’t Geen dat ghy mijn geven kont?
                Gunt my veel liever dat ick sterve
                Door de smerte van mijn wont!

    IS dat niet moy geseyt? wat dunckje van mijn Sangh?
    (10) Trots ick niet met mijn stem, het beste Snaar geklang?
    Is ’t niet zo as ’t behoort vrienden, je moet dencken, dat ick noyt Mi fasol
            geleert heb,
    ’t Sou noch wel beter gaen, maer wijl ick mijn keel te seer gesmeert heb,
    Met France, en Rijnse vocht, ben ick te gruwlijk hees,
    Want in plaets van Singen, piep ick als een jonge Mees
    (15) Die honger heeft, daerom is ’t gien wonder, en ick heb soo akrements
            gesopen,
    Niet aers dan of men veur ien duyt, ien hiele pint kon kopen,
    Doch ick mach gaen wandelen: soet! wie komt mijn hier aen boort,
    Voorseecker, doen ick strax songh, heeft de Godin Venus mijn verhoort.
Sophroon, en Antonia, uyt.
    Daer sie ick haer gestoet, en se dragen de levrey van dese Godinnen,
    (20) ’t Zijn Nimphjes uyt Waterlant, na mijn dunckt, of zoo as hier de
            Brackjes sinnen.
    Ick heb ’er beck op, bloet! ’t ien is ien nobel Dier!
    Ick voeghme naest haer zy.
Sophr.                                     Wel Smous, wat doeje hier?
[fol. A3v]

Arias. Ick wacht hier vast op jou, om mit mekaer te wand’len,
    kom Buysjes, laet ons gaen.
Anton.                                     Ick laet me zoo niet hand’len,
(25) Loop heen jou Smous, loop heen,
Arias.                                                     Gort is dit ien Goddin?
    Dat’s abuys, stracx seyd’ ick datse God’lijck was, maer nu duncktme
            steeckter de duyvel in!
    ’t Is volckje van Deus-aes, diese niet ken, souse veel betrouwen,
    Om datse soo stout in de beck zijn, spijt d’eerlijckste Vrouwen:
    Trouwens me kent genoegh de Hoeren an ’er neus;
    (30) Maer ken ick dien niet, laet sien, ja, ’t is Sophroon.
Sophr.                                                           ’K hoor hy geeft ons al de leus.
    Hou stant Antonia, kom, laet ons noch wat praeten.
Anton. Struyf, struyf, kom, gaen wy maer, hy het mier duyten as Ducaten.
    Ick ken die Specken wel, se deugen niet en bruy,
Arias. Maer hoor iens Meysje maets, ey segh, waer gae je Luy?
Sophr. (35) Na huys toe malle geck, is ’t niet laet genoegh?
Arias.                                                                                     Praetjes, praetjes,
    Gaet alle bey met mijn,
Ant.                                     Holla, dat’s niet geseyt.
Arias.                                                                         O Lieve maetjes!
    Ick weet wel watje seggen wilt, kom, kom, Sophroon, ick weet wel je
            weygert me gien tocht,
    Veel minder ien glas Wijn, al wiertje niet gebrocht,
    Hoor, soo je mee wilt gaen, we sullen iens lustigh in de bocht springen,
    (40) En as we de Wijn in ’t hooft hebben, braef van moy Aeltje singen,
    Sel dat niet Keunincklick gaen? kom, geeftmen iens ien soen!
Sophr. Neen, spaertse dan tot flus, ick hebber noch gien van doen.
Arias. Hou daer, dat’s ien begin.
Sophr.                                         Hoe staeje dus te reutelkutten, en te temen,
    Hebje wat in ’t sin, je moet te minsten wat patiency nemen.
Anton. (45) Me dunckt hy wilder al staende in, hier Smous, geeft ierst wat
            speldegelt.
Arias. De Duyvel, isser op ien soen al mee ien prijs gestelt?
    Soo is dese Coopmanschap wel schielick op geslagen,
    Hier weet ick noch niet van, en nochtans pleeg ick dese neering alle dagen.
    Want voor ien voelwerckje op straet dickwils in ’t passant,
    (50) Geef ik me leven niet meer as twie blancken, of ien stooter contant.
    Somtijts wel minder, na dat ick het best kan passen,
    En daer hebje dan noch veur haegnevelt van Rondassen.
    Sou ick nou voor ien soen gelt geven, soo souwer by loo de duyrte wel in slaen.
Anton. Wat bruytmen dese Geck, mienje dat wy hier veur jou Sottinnen staen?
Sophr. (55) Neen, mijn lieve Vrient, we sinnen van die Hoeren niet die so mager
            smeren,
    ’k Heb also wel als jy ien Ducaet of twie te verteeren,
    En als dat op is, en geeft me Moer me gien gelt genoech na me sin,
    So neem ick ien Rock of twie van me gat, en peurder mee de Lommert in,
    En hael ’er gelt op, as dat dan verteert is, en wy niet meer hebben om te
            verspillen,
    (60) Zoo verdiene we mit ien snap weer losgelt mit ons billen.
Arias. Laet voelen, hebje dan geen eelt in jou vuysten daerje op sit?
Sophr. Al soetjes wat, Sinjeur.
[fol. A4r]
Anton.                                       Mijn lieve Vaer we sinder in verhit,
    Al krijg’ we eens een steeck of twie op sen oudt Romeyns, men krijgt daer
            af gien hinder.
Arias. ’t Sou oock al te veel over stuyr zijn, want je naers is je al te kostelijcken
            broodtwinder.
    (65) Want raeckteje zoo haest in ’t voetsant, je quamt je leven niet weer te recht,
    Trouwens, dan binje noch goet veur ien Coppelaerster, maer dat ambacht is
            soo slecht,
    Dat ick niet en weet hoe dats’er drooch broot mee kunnen winnen,
    Of se moeten ’er ien schoft of twie daegs onder haspelen of spinnen.
    Maer wat daer of is, weet jy luy best.
Sophr.                                                     Heb je aers niet in je sin Sinjeur,
    (70) Ick sie wel ’t is maer Snyers werck, kom gaen we deur.
Arias. Neen by me sieterna.
Anton.                                 Ick hoor wel ’t is maer scheeren.
Arias. Ick heb waerachtich noch in ’t sin van avent ien moy stuck gelts mitje
            te verteeren,
    En springen lustigh in de bocht. Ick bidje gaet maer mit mijn,
    Want ’k weet wel die ’t mieste geven daer wilje ’t liefst by zijn,
    (75) En na dat ick onthouwen heb Sophroon, of so ickje recht ken van outs,
    Soo ben je liever by ien kale Jeud als by een Christen mit ien hant vol gouts.
    Kom wilwe? Ick sel in ’t midden gaen, so hebje niet te krakelen,
    Nou, weest soo weygerich niet, want ick mag die krommeçinken in mijn kop
            niet veelen.
Sophr. Waer selwe nou gaen, weetje ien bequame kroeg,
    (80) Daer we sonder vrees en perijkel mogen intreen,
Arias.                                                                         Ja genoegh.
Sophr. Want zoo de Schout ons beyde op ien kamer of bed quam te betrappen,
    We souwen tegen wil en danck na de Boejen moeten stappen:
    Maer hoor, ick weet raet, indien we willen seecker zijn,
    Zoo gaen we tot Iochem de Mof, die het puyck van Franse en Rijnse Wijn,
    (85) En wilje daer eens de Wolvedans dansen mit de start tussen de bienen,
    Hy selje wel ien kamer, mit ien sacht bedt, veur ien nachje lienen.
Arias. Dat ’s gang, kom gawe maer.
Sophr.                                               Soet, ’t is hier dichte by,
    Laet sien, waer is het huys? staet soo lang aen ien zy.                         klopt.
Sibille roept van binnen.
    Wie klopt daer aen de deur?
Sophr.                                       Al vrient Sibille, doet maer open.
Sibil. (90) Dat ’s wat te seggen, dat men hier soo laet an komt lopen:
    Wat sinje veur Volck, seg, of ick doe van avont niet op.
Arias. Wel schijtkont, vraegje dat? dat hoorje te kennen weten an de klop.
Sibil. Nou je soo beleeft spreeckt raeckjer van avont niet binnen,
Al konje preeken as Brugman.
Anton.                                     Weetje wel wat voor luy wy sinnen?
Sibil. (95) Ja, as je ’t me segt.
Sophr.                                     Doet op, Sibil, ick sin Sophroon
    Iochem die kentme wel.
Sibil.                                   Wel dat komt seecker schoon
    Hoe droes kom jy hier noch soo laet in den avont aenkloppen?
[fol. A4v]
    Hadje niet eseyt wieje was, ’k hadt niet op edaen, al gingje met voeten op de
            deur schoppen,
    Maer nou je Sophroon sint, spijt ’et me datje niet eer sint in eraeckt,
    (100) Doch ’t is jou eygen schult datje jou niet eer heb bekent emaeckt,
    Want als mijn Miester en Vrou uyt sinnen, doe ick niet graeg open,
    Of ’t moet veur de Vrienden zijn, maer aers al quammer ien Burgemeester
            selfs anlopen,
    Of d’hielen Amsterdamse Adel mit ien rammelende beurs,
    Ick houme of ick doof was, en laetse buyten ’s deurs.
    (105) Schoon dat sy bidden, of driegen met voeten op de deur te willen lopen,
    Ick speul, volckje ick kenje niet, ick doe soo laet niet open.
    Al vloekense noch so seer, en of s’al vragen na bier, of na wijn.
    En asse al lang enoech estaen hebbe na ien moye Trijn,
    Ick vraeg mit een stadige trony, of sy mienen dat we hier Hoerhuys houwen?
    (110) Loop, loop me vaer het jeuckje daerje niet en kunt klouwen,
    Ons wijn, en bier is of, bruy heen, dat ’s kort en goet,
    Willese wat hebben veur ’t mes, datmen dat op ien aer soecken moet;
    Want soo ’k de deur altijt op dee, ’k sou somtijts in ongelegentheyt raeken,
    En as dat gebeurde, mocht ick me wel ier mijn Miester t’huys quam an de balck
            vast maecken,
    (115) Hoe licht kan ’t beuren datter iens ien haen betrapt wordt op het nest.
    Jochum kreeg zijn ses weeken, en ick slagen, daerom is ’t best
    Dat ick me deur toe hou, soo krijgt me Miester geen schaden.
    De Meysjes hebben doch altijt schult, se hoeven noyt quaet te doen op hoop
            van genaden.
    Soo se ’t verbruyen mit de Vrouwen, se hebben an de Miester geen heul,
    (120) Want die zijn gemenelick zo barmhartigh as de Haerlemmer Beul.
    Nou Sinjeur gaet daer wat sitten daer is ien stoel mit ien kussen.
Arias. Geeft me eerst ien pijns Roemer of twie op mijn tanden om me dorst
            te blussen.
Sibil. Alrie Man!
Sophr.                 Maer hoor Sibil, komtje Miester en Vrou haest weer?
Sibil. Se sellen in ien amery hier wesen dat weet ick wel, setje terwijl wat neer.
    (125) En drinck iens ront, soo sel je luy de tijt niet lang vallen.
Anton. Om de tijt te passeren sellen we mekaer sproockjes vertellen, of wat uyt
            ’t Naymantje kallen.
    Want je weet wel Sibil dat hoorwe altemael even graeg.
Sibil. Jy voornamentlijck, want ’t is jou hanteering alle daeg.
    Maer sie daer, nou sel ’t wel gaen, daer komt me Miester en Vrou al anstappen.
Arias. (130) Hy komt net van pas, ’k loof hy het onse Wijn-kan hooren klappen.
Iochem de Waert en Waerdin uyt.
Sophr. Goeden avont Jochum.
Ioch.                                       Goen avont volckje altemael, genavent Sinjeur.
Arias. Daer breng ickje iens op, avous.
Ioch.                                                       Ick danckje daer veur,
    Treck stijf Sinjeur, treck stijf, wat dunckje van die klaeren?
Arias. s’Is goet by me keel, maer soo ’k de wijsheyt van avondt wil bewaren,
    (135) Selt best wesen dat ’k my niet te droncken suyp, of ’t wercke sou niet gaen.
Joch. Ick weet wel watje seggen wil, of ’t mes van avont iens veur den dach quam,
            je souder mitje droncken kop, wel schaerden in slaen.
[fol. B1r]
Waerd. Je hetter gien noot of Sinjeur, de saeck sel sulck ien last niet lyen.
Arias. Al laet ick mijn mes iens tot et heft toe in ien stuck mense vleys glyen,
    Daer vraeg ick niet een honsfot na as ick vol bin.
Ioch.                                                                         Dat mach gien quaet,
    (140) As ’t maer gien bloet en laet, of de steeck niet aen ’t hert en gaet,
    Je sint al een Duyvel van een Smit, die pit achter d’ooren het.
Arias.                                                     Maer noch meer in mijn kuyten.
Ioch. Asje doot sint meugje die an de Musicanten verkoopen, om op te fluyten.
Arias. Daer Zijnse puyck toe Hospes, maer suyp iens an, hoe staje dus en preeckt
            met de kelck* in je handt,
    Breng iens voort Super Bagulum, en set het glas op sen kant.
Ioch. (145) Daer is kans toe.
Sophr.                                   Brengt ten minsten iens voort.
Ioch.                                                                                     Avous Sophroone,
    An dese half pijnts Roemer moetje me je miesterstuck eens toone.
Sophr. Dat sel wel gaen.
Ioch.                                 Hou vast.
Sophr.                                               Avous Antonia.
Anton. Ick danckje kammeraet.
Sophr.                                         Dats uyt, doet jy het my nou na.
Anton. Wy konnen oock altijt niet drincken. Jochum hebje niet ’t ien of ’t aer
            te eten.
Ioch. (150) Genoegh.
Arias.                         Schaf op.
Ioch.                                         Maer Sinjeur ick moest eerst weten
    Wat datje hebben wilt.
Arias.                               Het is mijn even veel.
Waerd. Geliefje wat neuten, krakelingen, suycker-koeckjens of wat aers dat soet
            is in de keel,
    Ien confijtje, kapittel-stockjes, wat lusje, je moet maer commandeeren?
Arias. Wat lusje Joffertjes?
Anton.                               Laetse wat soets geven, om de keel te smeeren.
Arias. (155) Geefse wat datse liefts meugen Waerdin, hoorje dat wel.
Waerd. Al goet Sinjeur.                                                                       binnen.
Ioch.         Ja geeftse wat soets, ’k wed dat ick ’t hem duyr genoch anschrijven sel,
    ’t Mach van die Speck wel of, want ’t lijckt al ien rijcken Duyvel,
    Het hy wat Speck ’t is goet, ’k selder mijn magre beurs me lardeeren, dat geeft
            puyck van suyvel,
    De Keerel staet me wel an, maer zijn beurs noch beter, want soo ick die krijg in
            de klem;
    (160) Akrement dat hy van desen avont haer laten sel dat sweer ick hem.
Arias. Wat duyvel schortje te kijven Hospes? Hebje ’t op mijn geladen?
Ioch. Holla!
Arias.           Wat praetje dan?
Ioch.                                       Ick seg dat ick de hooghte van 37 graden
    Al ruympjes weg heb, na ick sie an mijn Compas.
Arias. Soetjes Vent, alsje soo begon te praten sou ’t volck mienen datje
            droncken was.
Ioch. (165) Dat scheelt de helft niet, want ick bin begort schier droncken,
[fol. B1v]
    Ick kom so effen van me Wijnkoper, die het me ien mingele twie drie
            geschonken.
Arias. Dan waer ’t al gien wonder al hadje jou pijtjen haest vol.
Ioch. Mijn Wijf was by me, aers hadt me kop hiel eraeckt op hol!
    Daer komt se an mit de versnapering.
Arias.                                                         Sie soo, dat mach ick lyen.
Anton. (170) Nou heb we tant-gebaer.
Sophr.                                                   Kom, voegje hier mee ter zyen,
    Soo krijgje oock wat van dees soetigheyt, Sinjeur.
Arias. Ick mag dit kosje wel, maer noch liever een Pijp Toback daer veur,
    Dat’s Mannen kost, dat selme beter an de ribben kleven.
    Kom Jochum, je moet me iens ien Burgemiesters Pijp, mit een schoteltje
            Verrinis geven.
Ioch. (175) Al goet, mijn Heer.
Arias.                                       Maer geeft me van jou beste Rol.
Ioch. Sibil, Sibil, hoor hier, langh een papiertje vol.
Sibil. Van wat, Miester?
Ioch.             Sinje doof, of hebje speck gevreten, ’k seg van de beste Knaster.
    Gae voort, en repje wat. Men Heer, gien beter waster.
    In hiel West-Indien, dat weet ick wel, want ’t is kras van goet,
    (180) Je seltse prijsen as je se geproeft hebt, soo lieflijck en soet
    Isse op de tong, in hiel Amsterdam sel je me gien beter halen,
    ’t Is oock gien wonder, want ick moet 4 guld. voor ’t pont, schoon ick se in
            ’t gros koop, betalen.
Arias. Dan dientse al goet te wesen, Hospes, want ’t is veel geldt.
Ioch. Dat beken ick.
Sibil.                       Sie daer, Miester, daer is ’t.
Ioch.                                                                   Je selt
    (185) Wel haest konnen oordeelen wat kruyen het sinnen, aen dit staeltje.
Sibil. Sie daer is vuyr, Sinjeur.
Ioch.                                         Proefse nou.
Arias.                                                           ’t Is puyck van ien Orientaeltje.
Ioch. Dat mien ick.
Arias.                     Ick bekent Jochum, ’t is een leckere mont vol roocks,
    Gien beter kost in de hiele werelt, as soo ien pijpje smoocks,
    Dat ’s kost voor de maets, en dat gelardeert mit ien soopje soen-water,
    (190) Weg Rijstenbry mit Suycker en Pijpkniel, ick laeter
    Het beste Bancket veur staen, weg Koffi, weg Chocolate en Tee,
    Weg Hasen, Konijnen, Patrijsen, ick kies Toback in de stee,
    Dat smaeckt as Koeckjes mit Kees, daer is gien bien in, men kander oock iens
            op drincken,
    Is ’t niet waer Jochum?
Ioch.                       Je sout wel dorst krijgen van praten, ick magje iens schincken.
Arias. (195) Dat ’s wel gedaen, kom brengme iens.
Ioch.                                                                         Avous, mijn Heer.
Arias. Danck heb, avous Juffrouw Sophroon.
Sophr.                                                             Ick danckje seer.
Arias. Kom soen me iens, Hartje.
Sophr.                                           Hoe ken ickje dat weygeren Mallegeckje.
Ioch. Soo, raeck wat maets.
Arias.                                   Geef jy me oock iens ien minnebeckje.
[fol. B2r]
    Dat zijn lieflicke vergulde montjes, so vars as soete melck,
(200) ’k Wedt ’er ien Paep liever spog uyt drincken sou, as Spaense Wijn uyt ien
            gouwe kelck.*
    Jou hiele backesje is eel Sophroon, maer je tong wat slordig.
Ioch.                                                                         Daer magse, as se is verlegen,
    By gebreck van papier, mit verlof, heur gat an vegen.
Arias. Se kense niet missen, Keereltje.
Ioch.                                                     Se doet, want se spreeckt altijt te veel,
    Daer en boven verdientse eer ien Pont-groot mitter neers, as ien stuyver mitter
            tong of keel.
Arias. (205) Ick verstae ’t soo niet, groote maet, de tong is de rechte saus, die Venus
            werck moet larderen.
Ioch. Poepillen, die het ’er niet by van doen, se kunnen die wel ontbeeren.
Arias. ’t Is gien arbeyts loon by ien Vroumens te leggen die niet en spreeckt.
Ioch. Sijn se stom, se meugen met ’er vinger wijsen, waer zy ’t liefst hebben
            dat men steeckt.
Arias. Akrement Hospes je praet soo levendig van dese saeken,
    (210) Je soudt ien mens, die ’t gaeren doet, de tanden wel waterig maeken.
Ioch. ’t Was al een lutje te hoog.
Arias.                               Maer hoor Jochum, ’k heb ien woortje te seggen allien.
Ioch. Seg vry watje te seggen hebt, al wodjer tien.
Arias. Dewijl ick van avondt hier gekomen ben om ten goet gelach te verteeren,
    Soo woud ick wel dat je ons ien braeven kamer beschickten om te logeeren,
    (215) En ien sacht bedt en schoone laekens.
Ioch.                                                                 Dat sel ick jou bestellen, Sinjeur,
    Daer sel gien falikant an wesen, ’k heb gelegentheyt genoech.
Arias.                                                                                             En datjer veur
    Hebben moet dat selje geworden.
Ioch.                                                 We sellen wel accordeeren,
    Daer is gien noot of, en wilje dan de Meyt een steeckpenning geven, se sel de
            veeren
    Soo veel te beter om schudden, datje noch te sachter legt.
Arias. (220) Daer sel ick niet iens op sien, gae maer heen en segt
    Datse alles riet maeckt, dat, as we willen beginnen,
    Niet hoeven te wachten, maer alles slegts klaer vinnen,
    De laekens op geslagen, ien Spaense Spiegel veur ’t Bedt,
    Ien Roo Wijntje op tafel, en ’t ien of ’t aer Hoere Bancket.
Ioch. (225) Maer selje deuse twie Veugels wel op meugen?
Arias.                                                                                     ’k Mag ’t gissen,
    En maekense me te veul doen, ’k selse niet meer geven as ick ken missen.
Ioch. Ick sel dan alles wel besorgen Sinjeur, laet ’et maer op me staen.
Arias. Goet, Hospes, we sellen ondertussen ien glaesjen ront laeten gaen.
Iochum binnen.
    Nou is mijn Pijpje uyt. Jy eet soo smakelijck, je sout ien mens wel graeg maeken,
    (230) Ick mag wat dichter by je luy komen sitten, soo sel de vaeck uyt ons ooge
            raeken,
    En op datje om gien slapen dencken sel, moetje me elck een deuntje singen op
            sen beurt.
    Wat dunckje daer of Antonia? hoe! sitje stil? Ick denck niet datje treurt?
Anton. Sou ’k treuren? o neen, Sinjeur, daer hoefje niet veur te vresen,
    Wie sou, daer men wel eet en drinckt, kenne droevig wesen?
[fol. B2v]
    (235) Neen, neen! hebje in ’t sin ien deuntje te singen, begin maer an,
    As je gedaen heb, sel ick oock wel iens laeten hooren, wat ickkan.
Arias. Dat’s puyck, Waerdin, voor eerst moetje me drie kleyne Glaesjes geven.
    En dan sel ick je iens laten sien, hoe datwe sellen leven.
    Voor ierst sel men elck ien deuntje singen, mit ien Glaesje in de hant,
    (240) En as je Lietje uyt is, sel je ’t uyt suypen, en setten ’t op zijn kant,
    Daerom sel ick, al die dese misstelling niet willen na komen,
    De hiele Wijn-kan, plotselijck over ’t lijf laten stromen,
    En begieten je moje kleeren van onderen tot bovenen so nat,
    Datjer sel uyt sien, aers noch aers as ien versoope kat,
    (245) Nou, ick selje veur gaen, en so je me noet na doet, je meugt vresen.
Anton. Begin maer, werckt.

Singt: Valencienne, of Lalande.

I.
                        NOu dan ien Glaesjen,
                        Om gedroncken in het ront,
                        Ben ick niet een Nobel Baesje?
                        (250) Hey ick set het aen mijn mont,
                        ’k Sal ’t uytvegen as ien Man,
                        Al was het ien hielen Kan,
                        As wy sullen vrolijck wesen,
                        Komt het op ien stoop niet an.
2.
                            (255) Dickwils droncke drincken,
                        Is het beste dat ick kan,
                        Kannen leegen, glaesen klincken,
                        Ken ick seecker as ien Man,
                        Ick hou meer van Wijn as Bier,
                        (260) Altijt maeck ick goede Cier,
                        Dobbelen, Speelen, Nayen, Steecken,
                        Ken ick as ien Cavalier.
3.
                            Wat sal dit nachje,
                        Ons al geven veel geneucht,
                        (265) Meenigh Kusje, meenigh Lachje,
                        Tot de billen toe in de vreugt,
                        Ick sal staen tot aen mijn keel,
                        In Vrou Venus Lustprieel,
                        Daer wy Vruchten sullen plucken,
                        (270) Van een eyndeloos gestreel.

                                                Sophroon, nou sel het jou beurt wesen,
    Dat was uyt geveegt, dat sagje veur je oogen, dat ’s gien toovery.
[fol. B3r]
Sophr.                                                                           Dat gaet ’er oock na toe.
Arias. Holla, je moet ierst singen Cammeraet, en de Wijn verdienen gelijk als
            ik doe.

SOPHROON Singt: Gavot Anjou.

I.
                        AVous, avous, mijn Cammeraet,
                        ’t Is schande dat het Glas soo lange staet,
                        (275) En dat het niet rasser over gaet,
                        Wilt om gien treuren dencken,
                        ’t Glas sel je droefheyt krencken.
                        Avous Vrienden, dat gat gaetje veur,
                        Ick doe gelyck als jy Sinjeur.
2.
                        (280) Goon, het Wyntje smaeckt soo soet,
                        Ma Foy my dunckt sy is seer goet.
                        Tap Waerd, tap, ick hou noch moet,
                        Ha laet ons lustich drincken,
                        Laet maer de Glaesen klincken,
                        (285) Alle drie zijn wy even graegh,
                        Dit en beurt niet alle daegh.
3.
                        Hey nou zijn we vol vermaeck,
                        ’t Is nou de rechte tijdt datmen treuren staeck,
                        O Goon! wat is ’t ien braeve saeck!
                        (290) Te mogen dus plaisieren.
                        En Bacchus Feesten vieren,
                        Hey vergeetje druck en pyn,
                        En wilt, als ick, nu vrolyck zijn.

Anton. Je hebter of Moer.
Arias.                       Wat sellen we van jou hebbe?
Anton.                                                     Seecker ’k wil liever drincken as singen.
Sophr. (295) Daer hebje gelijck in Schaep, Suycker en Wijn zijn meugelijcke
            dingen.
Anton. Wat je segt.
Arias.                     Maer as we een deuntje hebben sellen, soo is ’t tijt datje begint.
    Driegt niet lang, lustigh.
Anton.                                 Wagt wat vaer, mienje dat ick soo datelijck geriet bin,
    Ick sel me sinnen vast by mekaer roepen, en sien iens in wat gat dat se steecken.
    Letter nu iens op, ick sal ien Veersje of twie den hals gaen breeken.
[fol. B3v]
A BOIRE.
                            (300) DIe Bacchus oock als ick beminne,
                        Die set het glas al stortend’ binnen,
                        Versmaet niet dit gezegent nat,
                        En laet gien droppel gaen verlooren;
                        Maer suypje liever vol en sat.
                        (305) Ha, ha, Monsjeur: Du vin à Boire, à Boire,
                        A Boire, à Boire, à Boire.
2.
                            Wie kan dit Godtlick vocht verachten,
                        Dat ons herschept door nieuwe krachten?
                        ’t Veroorsaeckt vreugt, verdrijft den haet,
                        (310) En doet ons droeve pijn versmooren,
                        Soo dat sy in den afgront gaet,
                        Daerom wenst niet as: Vin à Boire, à Boire,
                        A Boire, à Boire, à Boire.
3.
                            Ay sit hier niet as drooge sullen,
                        (315) Is ’t glaesje leeg, laet het weer vullen,
                        ’k Hou wel niet veel van Dronckenschap,
                        Maer ’k mag ’t geklanck van ’t glas wel horen,
                        Gepropt met dit vergode sap,
                        Daerom sing ick: Du vin à Boire, à Boire,
                        (320) A Boire, à Boire, à Boire.

Arias. ’t Is goet te sien datje veul van ’t glaesjen houdt.
Anton.                                                             Dat hoorje wel aen me sang,
    En hoe ick grooter dorst heb, hoe ick ’er mier na verlang.
Arias. Est il possible, krabbelde kous, meugje wel rook-vleys?
Sophr.                                                               Wat droes is dat te seggen.
Arias. Dat ick van dese nacht sel boven, en jy selt onderleggen,
    (325) Verstaeje dat nou beter.
Sophr.                                       Ja hiel wel, Mallegeck.
Arias. Hoor hier iens, alle bey.
Anton.                             Wat nou weer?
Arias.                                             Daer, dat is veur je wang, en dat is veur je beck.
Sophr. Twie vliegen mit iene lap.
Anton.                                     Dat ’s je Meniste streeck.
Arias.                                                                         O die Vrouwen, die Vrouwen,
    Kon ick ’er in kruypen,’k sou as ien twiede Diogenes met zijn ton daer in mee
            huys houwen.
[fol. B4r]
Sophr. Bon, sey Bril.
Anton.             Hy het gelijck, want as hy daer in was, soo was hy beschut veur
            regen en wint.
Arias. (330) Vat je ’t jou Duyveltjes, hoe vaert hy al?
Sophr.                                                                           Soet je staet of je mal sint.
Arias. Dat beurtme wel meer as Sondaegs, o bloet! wat selje van dit nachje
    Al haver hebben Sophroon? slapperement wel mach ’er niet een lachje
    Of? Hoe dus staetich? Set je montje pruym, mienje ’t, of mienje ’t niet?
Sophr. Wie sou niet lacchen, die dien mallen dief maer ansiet?
Arias. (335) Mijn Duyveltje, mijn Engeltje, mijn Hartje, mijn Liefste, mijn Troosje,
    Mijn Hemel, mijn Hel, mijn Paradijs, mijn Vagevier, mijn Suyckerdoosje.
Anton. Get, hoe scherp is hy.
Sophr.                         Dat mien ick.
Arias.                                     Voel, voel mitje handt,
    Je selt waeratje seggen, dat mijn hiele lijf als een Ethna brandt,
    En dat so heftig, dat al quamen al de Amsterdamse Waterspuyten op mijn
            Corpus, se souwen dese vlam niet slissen.
Sophr. (340) Je hebt gien noot van je lijf, je selt die brandt noch wel uytpissen.
Arias. Daer is gien remedy ter werelt beter as jou suycker soete mont,
    Dat is de rechte Nectar-balsem, tot versachting van mijn wont.
Sophr. As je dat helpe ken, Sinjeur, dat sel ick je genoeg geven.
Arias. Daer mee souje me gewis, al was ick half doot, weer doen leven.
Anton. (345) De droes, hoe hanig benje.
Arias.                                                     As ien Keuning. Maer nou,
    Wanneer wilje Sophroone?
Sophr.                                     As ’t jou belieft.
Arias.                                                                 Hou, Jochum, Jochum, hou.
    Waer is de schel?
Anton.                 Hy hetje al gehoort.
Arias.                                       ’t Is goet te sien dat we hier in ien Motkas sinnen,
    Want daer is ’t de mode, datmen met de voet stampt, wijl men daer zijn leven
            gien schel ken vinnen,
    Waer blijft de kruck soo lang? ’k sel by den akrement kloppen wat ick kan!
    (350) Hou, Hospes hoorje niet? Waer blijfje?
Ioch.                                                                   Alrieman!
Iochum uyt.
    Wat ’s jou believen Heer?
Arias.                                     Dat sel ick je wel seggen,
    Dat je me wijst waer ick van dese nacht sal leggen,
    Het scheelt my niet, Sophroon, of met Antonia.
Ioch. Wilt ghyse allebey, soo volgenze jou na.
Arias. (355) Wel an, ick ga voor uyt, kom wijs men iens de trappen.
Ioch. Fiat, ick weet de weg, en sal veur uyt gaen stappen.
Arias. Is boven alles riet, seg Jochum?
Ioch.                                                     Bier, en Wijn,
    Een Spaense Spiegel, en wat meer kan nodig zijn,
    Is klaer, en soo u noch iets anders sal ontbreecken,
    (360) Soo hebje, maer ien woort, as ’t jou belieft, te spreecken,
    En veur de na dorst, heb ick daetlijck veur je bedt,
[fol. B4v]
    Ien hiele mingels kan Dors Engels neer geset.
Arias. Je bent ien Vrome Ziel, ’k sel jou recommandeeren.
Ioch. Die sulcke neering doet, moet passen op de Heeren.
    (365) Dat gaetje veur.
Arias.                               Stap weg.
Ioch.                                                 Ick kom stracx weer beneen,
    Wacht nou wat, allebey.
Sophr.                               Ja, ja, gaet jy maer heen.
Arias en Iochum binnen.
Anton. Gants lijden, hoe sel Jochum dese Voogel plucken,
    Hy sel hem soo kael scheeren, as ien luys, en al de veeren uyt zen gat trecken.*
Sophr. Daer is geen kreuck an, Jochum slacht al de Hoerewaerden, hy sel wel
            maken dat hy niet te kort schiet,
    (370) Laet hy al zijn best doen, dees Smous en schaet het niet.
    Laet sien, waer hangt zijn gelach?
Anton.                               Hier achter.
Sophr.                                       ’t Lijckt wel ien ladder, met vijfentwintig sporten,
Anton. En ’t sel van deuse nacht ier verdubbelen, als verkorten.
    Praetje van vijfentwintigh gulde, daer staender noch wel soo veul, en mier.
Sophr. Wat, laeter hondert staen, het schaet hem niet een sier.
Anton. (375) Daer komt de Waert weer an.
Ioch.                                                             Hy wacht jou vast Sophroone.
    Ick sweer dat hy je veur je moeyten, wel sel loonen.
Sophr. Ick mach hem stricks, stracks volgen, of aers wordt hy licht quaet.
Ioch. En jy Antonia, ’t scheel my niet of jy* gaet,
    Dan of je van de nacht, hier in mijn Huys wil blijven,
    (380) Seg watje liefts wil doen.
Anton.                                           Mijn Besje sou niet kijven,
    Al bleef ick op ien aer, of hier van dese nacht,
    Maer wijl ick misschien, op ien aer plaets wort verwacht,
    Zoo heb ick liever te gaen.
Ioch.                                       Wy moeten ierst iens drincken,
    Ick selje een Aqua Vita of ien Rosoly schincken,
    (385) Wacht noch ien weynig hier.
Ioch binnen.
Sophr.                                                 Antonia ’t schijnt wel
    Dat ick van deuse Smous, noch gelt verdiene sel.
Anton. Dat ’s wis, je kenje mit mekaer wat vrolijck maecken,
    En Segt de Speck, dat hy, past lustig wat te raecken.
Sophr. ’t Sel hem evenveul kosten, ’t zy dat hy wat raeckt, of niet,
    (390) Hy selmen Specy Manibus van te veuren geven, ier ’t werck iens geschiet,
    Kaelissen bedriegen maekaer niet Kammeraet.
Iochum uyt.
Ioch.                                     Hier heb ick den rechten, onvervalsten Canis Marynis.
    Wat raeje? dat het Genever, Roosoly, Anys of Brandewijn is?
Sophr. ’t Is by me swiep Brandewijn mit Suycker, wat bruyme dese Vent,
    Avous, dat gaeje na je gat.
[fol. C1r]
Anton.                                   Sie soo mijn Moer, je kent.
    (395) Avous Jochum. Nou Sophroon, gaet lustig op de jacht.
    Jy Iochem, pluckt de Vinck, ick wensje goede nacht.
Ioch. Ick peurder mee op of, hoor, hoor, me dunckt hy klopt om jou, Sophroone,
    Legt wat schrap, as je by hem legt, voor al moetje jou gerieflijck toonen.
Sophr. Adieu, genacht.
Ioch.                             Genacht.
Beyde binnen.
Antonia uyt.
                                                    Nu weet ick goede raet,
    (400) Om Sophroon, dat loose Varcken, dat snoo ritzige Hoertje, veur al
            de smaet,
    Diese van desen avont, en op andere tyen het anedaen, recht schapen uyt
            te strijcken.
    En die Hoerewaert, Waerdin, en Smous al mee, dat se sellen staen kijcken,
    As ien kous veur ien scheermes, en se sellen begort
    Niet weeten waer van daen dit onweer komt, of waer ’t, er schort,
    (405) Soo snoo sel ick dit hiele sootje gaen bedriegen.
    Se sellen ’t soo onmeuglijck achten dattet van my komt, as dat ien luys spreken
            sou, of ien koe vliegen,
    Se sinnen op gien quaet verdacht, en sy mienen ick sin haer Vrindin,
    Maer se sellen wel haest gewaer worden, maer ’k mien tot heur schae, dat ick niet
            mal sin.
    Al heb ik wat lang ewacht, dat ’s niet een bit, lang borgen is gien quijt schelden,
    (410) Nu heb ick gelegentheyt, om ’t heur wel tien dubbelt te vergelden,
    Want ick sel tot wraeck van die ritse Teef, mit ien volle zeyl na de Schout gaen,
    En seggen, dat ick hem, doch op belofte van naem te swijgen, ien Haen
    Van d’ouwe wet, noch op ien vreemt nest sal doen betrappen,
    En de Hen, Waerdin, en Waert mit alles gaen beklappen,
    (415) En onderrichten hem, van stuckje tot beetje, tot dat hy perfect weet wat
            ick seg,
    En zoo hy zelfs de Kroeg, wijl ’t duyster is, niet kan vinnen, soo wijs ick hen och
            selfs de weg,
    Licht sel hy me noch veur me moeyten, wel iet schencken,
    Al doet hy ’t niet, daer ’s weynig an gelegen, ’k sel dencken
    Dewijl mijn revengie heb genomen, nu sin voldaen,
    (420) Hou daer, dat ’s gang, ick sel niet rusten, veur dat ick by de Schout sel
            staen,
    Nou sel ick volbrengen, daer ick soo lang op ging loeren,
    Roer jy je gat nou maer, ick sel mijn beck wel roeren.
binnen.
Schout en drie Diefleyers uyt.
Sch. Laet sien, hoe hiet de Waert!
Diefl.                                             Jochum, mijn Heer.
Sch.                                                                               Dat ’s waer,
    Jochum de Mof, ick weet, ’t is hier ontrent, sie daer,
    (425) Maer sacht, swijgt alle stil, ick sel allienich spreecken,
    Op dat veur soo veel stemmen, ons aenslach niet sou breecken.
    ’k Sel hem bedriegen, en kloppen soetjes met mijn knockel an de deur,
[fol. C1v]
    En als hy open doet, soo dringt stracx na mijn in, ick ga veur.
Iochum van binnen.
    Wie klopt daer an?
Sch.                           Al Vrient.
Ioch.                                         Wel Vrient, wat ’s jou begeeren?
Sch. (430) Wat ’t eten, en te drincken, en als ’t jou belieft te logeeren.
Ioch. Ick tap van avent niet, het is te laet mijn Vrient.
Sch. Doe op, hoe staeje dus.
Ioch.                                     Ick heb niet dat je dient.
Sch. Wat Duyvel, hebje dan gien Wijn of Bier, voor Borsten diese lusten?
Ioch. Ja genoech, maer ’t is nu gien tijt van drincken, maer van rusten.
Sch. (435) Wilje dan niet op doen?
Ioch.                                                 Ja, maer seg me eerst wie je bent.
Sch. Ick seg dat ickje Vriendt ben, Jochum, en datje me wel kent.
Ioch. Nou je Jochum segt, soo hoor ick wel dat je kennis moet wesen,
    Maer dat ick niet eer op doe, moetje niet belgen, want wij vresen
    Dat d’Onderschout ons mocht verrassen, want die Akrementse Vent
    (440) Die bruyt ons als de Duyvel Job, en daer wat te doen is, is hy staeg ontrent.
Sch. Neen ick bent, doe maer op, je hoeft nou niet te vresen.
Iochum doet op.
    Komt volgt me alle drie, dat ’s goet, hier moet ick wesen,
    Hier Jochum, geeft de keers, ghy twee bewaert de deur.
    Ghy neemr u bloot Rappier, en volgt me, ick ga veur.
Ioch. (445) Neemt de moeyten niet Heer Schout, want daer is niemant binnen.
Sch. Ick weet datser zijn, daerom sel ick soo lang soecken, dat ickse sel vinnen.
Ioch. O bloet, nou is ’t verbruyt! wat raet.
Waerdin.                                                   Wat raet? o lieve Man!
Ioch. Dat weet ick niet, maer ’k seg, Sophroon isser qualijckst an,
    En wy niet veel beter, want by ien Jeudt te leggen, sel heur, en onse saeck niet
            weynich beswaren,
    (450) Maer loop, en spreeck de schoonste woorden dieje oyt geleert heb, dat
            hy de Meyt wil sparen,
    Want ick hoor wel, hy hetse al evonden, loop Wijf, je best loop heen,
    Ick sel dese Maets terwijlen iens schencken, en blijven hier beneen.
    Avous Maets, je kunt al mee ien woort as ’t je belieft in ’t goe spreecken.
Diefl. Ick beloofje, je selt om ien glas Wijn onse stemmen wel winnen, asje die
            sel ontbreecken.
Ioch. (455) Een goet woort, as ’t de noot vereyst, en kan niet schaen,
    Suypje maer lustig an, ick sel na boven gaen,
    En sien of ick mee wat goets kan doen, hy selse aers allebey na de Boeyen
    Toe sleepen, of se sellen Duyvels moeten bloeyen.
    O doot, wat sel de Schout hier een vetjen uyt haelen, maer daer komt al weer
            me Wijf.
Waerd. (460) Och Man! komt toch boven, want Sophroon het van de schrick de Koors
            schier op ’er lijf.
Ioch. Ick sin schier doot van vrees!
Waerd.                                             Nu raeckense wis allebey in schanden,
    Want hy hetse op het Bedt evonden, en de Jeudt staet noch mit sen broeck in
            sen handen,
[fol. C2r]
    En siet soo onnoosel, as ien Schaep, en de Meyt huylt snot en quijl.
Ioch. Dat is gien wonder, maer daer komtme iets in ’t sin, terwijl
    (465) Sy boven mit mekaer noch doende sinnen, en staen draelen,
    Sel ick de Meyt heen stuyren, om haer Vaer, of Moer te haelen,
    Sibil, Sibil, op op!
Sibil.                         Wat belieft je Miester?
Ioch.                                                           Benje daer
    Dat ’s goet, weetje waer Sophroon woont?
Sibil.                                                               Neen Miester, waer?
Ioch. Tussen de Papen en Ouwenbrugh, ’k mien datser, Citroenen, Neuten, Kannen,
            en Aerdewerck verkopen.
Sibil. (470) By de Kooren-beurs, niet waer?
Ioch.                                                             Ja ja, je moet vliegen, en niet loopen,
    En segt heur Moer, soo se beletten wil, datter Dochter niet komt in schant,
    Datse sonder uytstel mit jou me komt, mit ’er Beurs in ’er handt,
    Om daer de Schout voor ierst, zijn oogen mee te verblinden.
    Loop, schoon het duyster is, je selt het nou wel vinden,
    (475) Maer ’k verbieje wel expresselijck, datjer van de saeck aers niemendal
    Openbaert.
Sibil.             Hiel wel, dat ’s gang.
Ioch.                                               Kom gaenwe Wijf.
Waerd.                                                                           Daer komt hy al.
Ioch. Heer Schout, ey wacht noch wat.
Sch.                                                 Voort, voort!
Ioch.                                                             Soo is de Meyt aller leven eschonden.
Sophr. Mijn lieve mijn Heertje.
Ioch.                                         ’k Heb daetlijck om ’er Moer gesonden.
    Die stracx hier sel zijn, Heer Schout, blijft noch soo lang staen,
    (480) Je kent ondertussen iens drincken.
Sch.                                                 Ick weet van gien Moer, se moet nou me gaen.
Arias. Sy selje niet ontlopen, Schout, en je kunt sonder je schade wel na haer
            Moeder wachten,
    En asje die heb hoore spreecken, dan kunje noch doen, datje best sel achten.
Ioch. Avous, Heer Schout.
Sch.                                   Ick danckje Waert, avous Waerdin.
Ioch. Drinck uyt mijn Heer, drinck uyt, daer is doch miet veul in.
Arias. (485) Hoor, Heer Schout, dewijl ick jou perfeckt heb opschrift gegeven
    Waer ick woon, en daer en boven een obligacy geschreven
    Van sulcken somme gelts morgen te betalen, en ick ien Borger ben van Amsterdam,
    Soo bid ickje datje me wilt laten gaen, eer haer Moeder quam,
    Die me van boosheyt licht d’oogen uyt de kop sou haelen,
    (490) Al laetje me kos, je hoeft niet te vresen, dat ickje niet en sou betalen,
    Want je gelt is al geriet, komje maer morgen vroeg.
Sch. Wel nou, je kunt wel gaen, dit Briefje geeftme versekering enoech.
Arias. En jy Hospes Maet, wilje me oock wel soo lang borgen?
Ioch. Ja hiel geern, maer datje ’t wel verstaet, niet langer as tot morgen.
Arias. (495) Adieu dan, Altemael. Je lickt me gat niet meer
    Jochum en Schout, want ick kom mijn leven daer niet weer.
Binnen.
[fol. C2v]
Ioch. Waer blijft de Meyt soo lang?
Waerd.                                       Sie daer Man, daer kommense allebey al anstappen.
Sophr. Ey lieve Jochum, stae wat veurme, want as me Moer boos is, selse me
            seecker veur me beck lappen.
Ioch. Het sel gien noot doen, je moet slegts hiel onnosel sien.
Trijntje, haer Moer, uyt.
Trijn. (500) Wel wat is hier te doen datje me zoo laet doet hier ontbien?
Sch. Dat ’s omje Dochter.
Trijn.                         Om mijn Dochter!
Sch.                                                 Ja, die datelijck mee na de Boeyen sel wandelen.
Trijn. Wodje met Ingesetenen, en Burgers Kinderen soo handelen?
    Soo seecker, dat sel ick niet lyen, sin ick aers heur Moer!
Sch. Soo jer mit gewelt wilt tegen setten, ’k wedje selfs niet een haer beter voer.
Trijn. (505) Je wod ’er dan al mee nemen hoor ick wel! sulcke iereloose Vrouwen,
    Sulcke Hoerewaerden, en Waerdinnen, die eerelijcke luy heur Kinderen anhouwen!
    Sulcke Uytsuypsters as hier woonen, sulcke Bedriegers in ’er gat,
    Behoorden in plaets van ierlijcke luy, te zijn by de kop gevat,
    Maer die laetme loopen!
Waerd.                               Sulcke ierlijcke Kinderen as de jouwe, is ’t niet waer,
            weetje wel iens watse van avent het bedreven?
    (510) Daer sel se wel haest, in dat groote Huys dat ’er op den Dam staet van
            moeten reekenschop geven,
    ’t Is gien kunst de luyden te schelden, bewaer nou je eygen Dochters eer,
    Is dat veur me danck, dat ick ten besten spreeck, jou hier laet haelen om se
            te verbidden? Ick segje gien meer.
    Maer ick vrees, dat men se tegen je wil en danck, na de Boeyen sel lyen,
    Siet nou of je se mit jou schelden van de schande ken bevryen.
Trijn. (515) Wat hetse dan edaen, me lieve Kindt?
Waerd.                                                                     Watse edaen het?
    Vraeg dat de Schout iens, diese daetlijck op het Bedt
    Moedernaeckt gevonden het, niet by een Christenmens, maer by ien Heydense
            Joode,
    Dat van de Kerck, en Justicy by na op den hals is verboden:
    Nou je kent sien hoeje het mit den Onderschout maeckt.
Trijn. (520) O Hemel, in wat schant sin ick, en mijn gants geslacht eraeckt,
    Waer is de jonge Hoer? die ritse Teef? ick selse met mijn eygen hande
            vermoorden!
Sophr. Och, bergme Jochum, bergme!
Ioch.                                                     Stil, stil, het sinne maer woorden.
Trijn. Och! ick bidje mijn Heer, laet dese reys vry gaen, en heb mee lyen mit mijn
            Ouwe Vrou!
    ’t Kan je gien profijt, datwe in schande komen.
Sch.                                                                         Ick sou
    (525) Soo ’t mijn Officy toeliet, haer voor dese reys wel laten passeren,
    Maer ick kan ’t niet doen, de fout is groot, ’k moet het doen, ondancks mijn
            begeeren,
    Me jammert zelfs je Dochter: Ick sel de fout wel verbloeme, so veel as ick kan,
    Maer hiel vry laeten, is onmogelijck.
Trijn.                                                       O Godt, soo sin ick’er qualijck an!
    Och, och, wat komt mijn, Ouwe Vrouw, over!
Ioch.               Nou Heer Schout, ick souse van deuse reys slechts vry laten,
[fol. C3r]
    (530) Je het Borgtocht genoech, en wy sullen getuygen van ’t werck zijn.
Sch.                                                                                 ’t Is mit gien praeten
    Te doen, me lieve Man, ’t leyt hier anders.
Waerd.                                                             Je liet de Jeudt wel vry,
    As sy jou oock te vreen stelt, waerom zy dan niet so wel as hy?
    Doet ’et om dese Ouwe Vrou.
Trijn.                                           Je weet doch wel waer we woonen,
    Je kent ons altijt vinden, en ick selje deuse weldaet rijcklick loonen.
    (535) Ick geefje dat vast op de handt, en komje morgen weer
    Tot onsent, ick selje al geve datje begeer,
    Ey laetse nou mee gaen, we sellen dan wel verder accordeeren.
Ioch. Nou mijn Heer, me dunckt, dat se je niet veel beter kan presenteeren.
Sch. Dewijl ick oock met de Joodt op soodanige conditie heb geaccordeert,
    (540) Sel ick voor dese reys, op de selve voorwaerde, mee doen datje begeert:
    En morge sellen wy mekaer wel verder spreecken.
Trijn. Kom, gae nou voort, jou Pry! Komje t’huys ik selje den hals breecken!
    Jou Hongdaes, jou breinstige Merry.
Sophr.                                                   Och! bedaerje wat lieve Moer.
Trijnt. Durfje me noch Moer noemen? Jou Karonje, jou leelijcke Hoer,
    (545) Ick loof niet, ofje Vaer het jou, by ien aer gewonnen,
    Want van mijn Vlas en is jou Geeren niet esponnen,
    ’k Heb veur niet edocht, waer machse altijdt soo lang zijn?
    Dan hetse in de Kerck eweest, seydtse, dan hier, dan daer, en dat tochtige Swijn
    Is altijdt ’t gat uyt, en in huysen daerme wat goets leert isse noyt te vinden
    (550) Maer wel in de Kerck, daer de twalef Apostelen an ’t kannebort hangen, of
            daerse de Heyl’gen met hoepen binden;
    Van wie hebje deuse stucken elierdt, jou Varcken? Heb ickje daer toe groot
            emaeckt?
    Had ick mijn Handen niet mier eroert, as mijn Billen, ick was soo ver, as ien
            Vrou mit ieren niet eraeckt.
    Voort, voort, jou Vuylneus, jou Ondier, de Hongden selleje noch bepissen,
    De Jongens selle je noch mit stront smyten, en de Duyvel sel sen gat noch an
            je wissen,
    (555) Jou Sletvinck, jou vunse Pry, jou Basiliseus, jou mongt van de Hel,
    Ick wet, spaert Gort me leven, dat ickje haest op sluyten sel,
    Jou Vullis-schuyt, ja wel as ick ’er om denck, ick wordt me sinnen byster,
    Voort, voort, hebje gien bienen onder je gat, seg, Colryster?
    Jou Crokodil, jou Zeemonster, jou Pockige Teef,
    (560) Ick selje niet kennen, veur me Dochter, soo lang as ick leef.
binnen.
Schout, Diefleyer, Iochum uyt.
    Nou Jochum, vaert dan wel, tot morgen as ’t geseyt is,
    Dan selwe samen de Jood gaen vinden, en sien of hy bereyt is
    Om ons te betalen, en maeck ondertussen jou reeckening gereet.
Ioch. Ick sel wel maeken dat ick in’t reeckenen, de Multiplicaty niet en vergeet.
Sch. (565) ’t Gaetje wel Jochum, je kunt dan op me wachten, morgen.
Ioch. Ick sel ier geriet zijn as jy Heer Schout, je hoefter niet veur te sorgen,
    Komt zoo vroeg as ’t je gelieft.
Sch.                                               Nou, vaert wel.
Ioch.                                                                       Jy alsoo.
[fol. C3v]
    Alsje soo quam as van avent, had ik liever datje achter bleef, maer de droes, wat
            is de Vent snoo!
    Soo sin ick waerachtigh van me leven niet bedrogen,
    (570) As van deusen avent, en deur zijn afgerechte logen,
    Ick sprack van de Schout, je hoefter niet veur te vrese seyd hy, en ’t was juyst
            de selfde Man!
    Hier moet ick wesen, sprack dien Duyveljager, en doen ick zijn Degen sag, keeck
            ick hem iens an,
    Hy nam mit ien veeg, de Keers uyt men handen, en ick most lijen datse allebey
            na boven traden:
    Maer hoe of hy dit in de neus kreeg? Ick loof wis dat wy sinnen verraden,
    (575) Wie ’t bestelt het, weet ick niet, en of icker al na ra,
    Ick denck niet dat ’et yemandt anders eclaert het as Antonia,
    Nou ick sel’er wel achter kommen, en op ien aer tijt wel voorsichtiger wesen,
    Om mijn te wachten veur dese Schout, daer alle Drinckenverkoopers, en
            Hoerewaerden veur vresen,
    Doch veur dese reys sin ick ’er noch genadich of ekomen, hoewel ick flus half
            doot was van schrick,
    (580) Hy het me niet een duyt geeyst, en daerom dunckme niemant is geluckiger
            as ick,
    Maer of hy morgen iets sal willen pretendeeren,
    Daer sin ick bang veur, doch den tijt sal ’t ons wel leeren,
    Nou! mijn oogen mienen, dat mijn lijf al te Bedt is, want ’t is middernacht,
    Daerom sel ick by me Wijf gaen liggen slaepen, die men al met goe patiency
            verwacht.

UYT
Prudens Esto.*
Continue

Tekstkritiek:

fol. A2v Meyt. er staat: Mey.
vs. 143, vs. 200 kelck er staat: kelok — in het laatste geval rijmt het op
            melck, dus het is geen uit de hand gelopen svarabhaktivocaal
Wij hebben het halve vers 246 en het halve vers na vs. 270 als één vers
            gerekend; na vs. 270 komt dus vs. 246b
vs. 368 rucken er staat: trecken Dit is om wille van het rijm in het ex.
            UBL 1256 B 27 met de pen verbeterd.
vs. 378 jy er staat: j
na vs. 584 Esto er staat: Esta