Pieter Adriaanse Codde - De bedrooge schaakers

Pieter Adriaanse Codde: De bedrooge schaakers Amsterdam, 1672.
Naar Les Corrivaux (1573) van Jean de La Taille.
Uitgegeven door Marti Roos.
Red. dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton019700 — Facsimile bij Ursicula
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

[p. 1]

DE

BEDROOGE

SCHAAKERS,

KLUCHTSPEL.

Vertoont op d’ Amsterdamsche Schouwburg.

[Vignet: Perseveranter]

t’ AMSTERDAM,

By Jacob Lescailje, Boekverkoper op den Middel-
dam, naast de Vismarkt. 1672.

[p. 2]

Persoonaadjen.

Hillegond,	Jonge Dochter.
Brecht,	haar Minnemoêr.
Erigh,	een Jongman.
Bruyn,	Knecht van Erigh.
Everhardt,	een Jongman.
Emmerens,	Jonge Dochter.
Ioris,	een Geldersman.
Els,	Dienstmaagt van Ioris.
Fokel,	Moeder van Hillegond.
Mr. Lubbert,	een Doktoor.
Vechter,	Wachtmeester.
Rochus,	Knecht van Ioris.
Ioost,	}
Goossen,	} Knechten.
Frank,	}

Eenige stomme Soldaten van de
Wachtmeester.

De Klucht speelt t’ Amsterdam, begint met den
morgenstont, en eindigt des avants.

[p. 3]

DE BEDROOGE

SCHAAKERS.

EERSTE UITKOMST.

Hillegond, jonge Dochter. Brecht, haar Minnemoêr.

Hill. IK heb oprecht gebiecht van alle mijn secreten.
Bre. Ia moêr', ’t was wel hoog tijt, zou ik het immers weten.
Hill. Ik bender toe geparst om ’t jou te dienen an.
Want ik, schoon of ik wil, ’t niet langer helen kan.
Bre. (5) De stomme zouwen ’t uit ebrocht hebben hadje langer ezwegen.
Hill. Een zaak daar eer en goedt, en meer is aan gelegen,
Dunkt jou dat vreemt dat ik dat zoo lang heb bewaart,
Verkroppende en jou niet eerder geopenbaart?
De schaamte bondt mijn tong.
Bre. Dat ’s daar de mosselen leggen.
(10) ’t Was nergens na zoo pijnlijk te doen als te zeggen.
Hill. Maar nu ik mijn geheim aan u heb toevertrouwt,
Zie toe dat gy ’t bedekt en zwijgend’ by u houdt:
Ia dat ik wist dat iemant hier maar af zou denken,
Krankhoofdig werk was het, om mijn te verdrenken.
(15) Doch in tijdt van noodt moet gy my behulpsaam zijn.
Bre. Als ’t is kijndt, of ’er iemant was die jy beter mocht betrouwen als mijn.
’k Verwonder mijn nou niet meer dat jy zulken swarigheit maakten
Om ’t mijn te zeggen; wist ik wat wagen datter kraakten,
Of waar jou de schoen wrong? want nou alsints een maant
(20) Had jy jou deegh niet, en waart om een haverstroo betraant,
[p. 4]
En jy zuchten dat men ’t t’Ouwerkerk zou hebben konnen hooren.
Dan woudt gy my wat zeggen, dan had jy jou spraak verlooren.
Hoe dik veranderde jy van verruw en van zinnen op een dagh,
Ik docht altemet, ’t magh wezen dat ik niet zeggen en magh.
(25) En als ik dan overleyde de ouwe tijt daar in wy zoo vrolijk waren,
Dat gy de vreugt van de buurt waart, ontvillen al mijn snaren:
Wel, docht ik, isze of zalze een begijntje worden of klopje, neen,
En al efter isze als een Santin, of een Marie Maddaleen.
Ook hadden al jou kennissen en bloetvrienden dat gevoelen
(30) Van jou eenvoudigheit en stilheit. Noch zey Barber Roelen,
Hillegond is de wijste, de rekkelijkste vrijster die over twee voeten gaat,
Zy is niet mal van lachen, zy loopt niet zwieren achter straat.
Hoe nedrigh met eerbare oogen dat zy my lestent toe sprak.
Zy is vol van geest, ik wou in onze Dochter ook zoo wat stak,
(35) Dat zey zy waarachtigh; maar had zy hier of geweten,
In plaats van swijgen had zy het de Viswijven wel toe ekreten:
Maar nou weetze van jou niet anders te zeggen als alle eer en deugt,
Als gy de naam van vroeg opstaan hebt, zoo weetje wel datje wel lang slapen meugt.
’t Zijn al gien maagden daarmen palm voor strooit, geen heiligen dat santen schijnen,
(40) Daar schuilt zoo veel onder ’t kleet en achter de gardijnen.
[p. 5]
Daar zijnder wel meer, Hillegondtje, als gy, die ook wel houden stil
Haar negenmaantige ziekt’ die ’k om eerbaarheit niet noemen wil.
Maar hey, jy moet daarom zoo terstont niet schreyen,
Ey lieven jy bent met kint, daar zel niet een haan te min om kreyen;
(45) Dat is niet nieuws, ’t gebeurt alle daag, die mode is gemeen,
’t Schaadt niet als het niemant weet als wy onder ons tween,
Gy zult de werelt niet verminderen, maar wel vermeeren,
Ik heb meê jong geweest, en gaf ook gelt van leeren,
Ik heb ook mijn deel zoo wel gehadt als de best,
(50) Ia om mijn sestiende jaar vong ik al een jong vogeltje in mijn nest;
Maar ik kon mijn reputacy en dat wel hiel vroom,, houwen,
Doet ook zoo, of de vryers zouwen jou veur een weet-niet, en voor door loom,, schouwen.
Hill. Vervloekt zoo zy de uur.
Brecht. Och kijndt, dat is al windt,
’t Is algien nieu-jarig pruis-vlas daar men garen af spint.
(55) Maar hoe ben jy toch tot dit ongeluk gekomen?
Hill. ’t Is Erigh die mijn hert en maagdom heeft benomen.
Brecht. Watte dingen! die preekstoelbijter? die pylaar van de kerk?
Ik sla een gat in den hemel; hoe quam hy tot dit werk?
Deed’ hy ’t al willens?
Hill. Hey, dit lijkt wel scheeren.
(60) Na dat hy t’onsent quam door vrients recommandeeren,
Stelden hy al zijn liefde en zinlijkheit op mijn.
Ik mocht hem ook wel zien.
Brecht. Dat blijkt wel malle Stijn.
Maar ’t is wonder boven wonder dat ik niet kon bespeuren....
[p. 6]
Dan dat ’s alliens, praat voort.
Hill. Het mocht hem niet eens beuren
(65) Na d’Illustre School in de lessen te gaan,
Of te doen daar hy hier om gezonden was, de lust was gedaan,
De boeken raakten achter de kist, hy taalde na geen Academy,
Ik was zijn lust, zijn les, zijn school....
Brecht. Zijn schoolbordt mienje, jemy:
Ik hoor wel de discipel heeft zijn les zoo wel opgezeyt,
(70) Dat hy de Matres over ’t hooft geleert heeft, en onder geleyt.
Hill. Hem walgde dans- en schermschool, hy had geen vermaak in een kaatsje,
De meeste tijt brocht hy met mijn deur in ’t kleyn kamertje voor ’t achterplaatsje.
Doch laas, wat baat het mijn dat ik mijn ramp vertel,
Als gy, noch niemant mijn kunt helpen uit de knel.
(75) Ach ongelukkige, waar toe zijt gy gekomen!
Brecht. ’t Ontset dat komt te laat als ’t slot is ingenomen.
Ik hebje meening en den inhoudt wel verstaan.
Hill. Daarom moet ik met u alhier te rade gaan
Wat ’t beste is gedaan.
Brecht. Maar zwijgen, zwijgen, zwijgen.
(80) Als wy de draad hebben zellen wy ’t klouwen wel krijgen,
De rest die wijst hem zelfs, de zaak en lijdt geen last.
Hill. Maar ik ben dieze draagt, ik ben aan ’t hondtje vast
Dat my gebeten heeft, ach! waar ik maar gehulpen.
Brecht. Maar de oester moet gapen eer men hem haalt uit zijn schulpen.
(85) ’t Zal wel gaan. Maar hebt gy niet een teyken, of een pandt,
Of trouwgift, of beloften, of een schrifje van zijn handt?
Of hebt gy niet met al?
Hill. Wat wilt gy daar meê zeggen?
[p. 7]
Brecht. Wel, dan zouden wy ’t met krijt en houtekool overleggen;
Want of (dat ik niet wensch) de zaak wierd’ openbaar,
(90) Zou hy jou moeten trouwen, waar d’obligacy klaar,
En zoo zoudt gy uw eer onder de mantel van ’t hijlik bedekken,
Zoo die by avontuur bekladt is door deze en diergelijkke schandvlekken,
Gelijk nu de manier is. Maar waarom schudje jou hooft?
Hoe na heeft hy jou trouw noch niet een sier belooft,
(95) Veel min gegeven?
Hill. Neen, ik docht ’er niet om, ’k had doe wat anders in mijn zinnen.
En had ik al een briefje by hem onderteykent, wat zou ik ’er meê beginnen?
Brecht. Wat gy doen zoud schaap, acht gy dat niet een leur?
Dat is transpoort, meer als Schepekennis, gy gingt altoos veur,
En wou hy niet met dank, gy zoud hem konnen dwingen,
(100) En leeren de waggelgat een ander liedtje zingen.
’t Is geen gekspul dat men eerlijke dochters dus listig verleydt,
En als men zijn wil gedaan heeft, ’t meysje de zak geeft, en van haar scheydt.
Dat hy het loochenen zou, om dat gy geen vreemde getuygen by ’t werk naamt:*
Of gelijk hy een uytlander is, mocht tyen aan der heyden,
(105) En zoo hy hier door onweer gekomen is met stank van daan zou scheyden,
En laten jou bestruyft?
Hill. Neen, dat en vrees ik niet,
Hy zal hem wel wachten van hier te trekken.
Brecht. Wat zoo ziet,
Lijs jy bent mal, en gy weet het niet.
Hill. Zoud gy dat van my meenen?
Brecht. Ik werp een kneppel in ’t hondert, elk wacht zijn scheenen.
[p. 8]
Hill. (110) En evenwel kan ’t geensins komen in mijn zin
Dat Erigh my zal trouwen.
Brecht. Om wat reên?
Hill. Zijn min,
Zijn vuur is al geblust; nu dat hy heeft verkregen
’t Begeeren van zijn lust, staat hem ’t vergunde tegen;
Hy haat my nu meer als hy my ooit minde.
Brecht. Ia
(115) Wel, ’t is niet vroom gedaan, och kijndt mijn moeit jou scha.
Hill. Kent gy Emmerensje buur?
Brecht. Iorissen dochter, wilt gy die zeggen?
Die keerel het ook zijn landt geruymt, en komt hier zijn eyers op ’t droog leggen.
’t Is een moy meysje.
Hill. Die zelfde vrijdt nu Erick.
Maar ’t zal hem noch dapper zuur opbreken, dat zweer ik.
(120) Ik zalt ’er niet by laten, al zou Amsterdam
Daar af wagen.
Brecht. Wort hy de Bruygom, zo gaat zijn geboden schutten, of ’er een kijndt of quam.
Hill. Wis, dat zal ik doen; maar nou hoort gy wat ik al moet verdragen.
Brecht. Maar met onwillige honden is ’t quaat hazejagen:
(125) Dus om de behoudenis van jou en van je vrucht,
Gaat by jou moeder, en zegt dat d’Amsterdamsche lucht
Ie valt te zwaar, en dat jy die niet kent verdragen,
Zegt dat gy niet wel en bent.
Hill. Als ik zeker doe.
Brecht. Gy zult haar vragen,
En verzoekt dat zy voor eenige weken wil toestaan,
(130) Dat ik met jou na ’t landt in de Purmer mach gaan.
Hill. Om wat te doen?
Brecht. Om de Merry te ontzalen,
En de diepe spijker al krakende uit jou voet te halen,
=== [p. 9]
Verstaat gy ’t nu? ik zal daar een proef doen van mijn meesterschop.
Hill. Die raadt gevalt my wel.
Brecht. Gaat henen, past ’er op,
(135) En neemt jou moeder waar, zegt dat jy bent wat slapjes.
Hill. Gelijk ik zeker doe.
Brecht. Stap wegh dan, haast jou knapjes.
Binnen.
TWEEDE UITKOMST.
Erigh.
HEt is mijn schuld,’k beken’t, bedrukte Hillegond,
Uw fakkels oogen hebben Erigh eerst gewondt,
Die in de minnekunst noch jong en onervaren,
(140) Niet wist wat vryen was, gy bracht my tot bedaren;
Mijn diensten hebt gy al te kennelijk geloont:
Maar ziet, wat dankbaarheit u Erigh hier voor toont,
Die u verlaat nadat hy jonste heeft ontfangen,
En gaat zijn liefde aan een and’re Iuffrouw hangen.
(145) Is ’t mijn schult? neen, want ik ben nu my zellefs niet,
De mingodt heeft my heel en al in zijn gebiedt.
O min! wanneer zal ik eens komen tot mijn wensch,
En drukken lippen aan de monde van Emmerens.
Maar holla, ’t is nu tijdt dat ik my spoey na Rochus heen,
(150) Haar Vaders huysknecht, of ik loop een blaauwe scheen;
Ik vrees het, dan mijn hoop steunt alleen op de knecht,
Die, zoo hy wil, mijn zaak kan redderen te recht.
Dit werk bestaat in haast, hier dient geen tijdt verlooren,
Of anders staat het met mijn heel qualijk geschooren,
(155) Vermits mijn Vader schrijft dat hy hier haast zal zijn,
En dan is hoop en hof en alles uit met mijn.
Doch ’t geen my ’t meeste port, dat is een medevryer
Die haar wel heftig vrijdt, en na ik hoor, is zy ’er
A5
[p. 10]
Zoo gantsch niet tegen, dus zo moet ik voor hem reedt,, zijn,
(160) En vroeger op het werk, of ’t zou my anders leedt,, zijn.
Maar ziet, ter goeder uur komt hy die ik ga zoeken.
DERDE UITKOMST.
Rochus, Erigh.
Rochus. ’K Bewaarde daar mijn tong, zeer wel te pas, voor ’t vloeken
Dat ik van zins was, om dat ik deze Ionker nergens vinden kost.
Erigh. Wel Rochus, wat ’s ’er gaans?
Roch. Wat goets, een blijde post
(165) Voor u, ziet hier den dagh daar gy plag na te haken,
Ziet hier de uur waar in gy by uw lief zult raken.
Erigh. Ach hemel! is het waar? hoe kan toch zulks geschiên?
Roch. Die van den huize is, wat kan hy niet verspien!
Hoe kan het hem ontstaan van alles te doorbooren?
(170) Ik heb den baas zoo lang gelelt flus aan zijn ooren,
Dat hy heeft toegezeit te komen in een kroeg
By een oude kornuyt van achternoen heel vroeg,
Dit kan my niet ontstaan: ik heb hem zoo belezen,
Dat hy niet beter weer of ’t moet noodzakelijk wezen;
(175) En dan is ’t onze beurt. Zoo haast hy uit zal zijn,
Zult gy ’er wezen in, wat wilt gy meer van mijn?
Dan kunt gy tot uw wil het dochtertje bepreeken,
Indien zy maar gehoor wil geven aan uw spreeken.
Als ik ’er u by breng, heb ik dan niet voldaan?
Erigh. (180) Als gy dat brengt te weeg kan het zoo wel bestaan.
Roch. Dan montje toe byget, heer gy most my niet melden.
Erigh. Dat niet alleen, maar ’k zal ’t ook rijkelijk vergelden,
Betrouwt daar op, hoewel dat ik ’t onmooglijk houw
Dat ik het alderminste van uw diensten zouw
[p. 11]
(185) Beloonen konnen.
Roch. Pots hondert, ’k loof jou zonder eden,
Daar is goet doen meê heer, ik ben met jou te vreden,
Ik hou mijn aan ’t toezeggen datter is geschiedt,
Dat is by ja en neen, koopluy en zweeren niet.
Erigh. Maar Rochus, hoe zal men den aanslag best aanleggen?
Roch. (190) Al wel, maar deze zaak aan niemant toch te zeggen,
Als aan uw medebroêrs die gy besproken hebt;
Want anders indien gy met uw tongklepel klept,
Zoo is het spul verbrodt, en Rochus mach dan vreezen,
Oostindien of het Tuchthuis zou mijn veurlandt wezen.
Erigh. (195) Heb ik u niet belooft, dat ik ’t stil houden zal?
Roch. Zoo niet, zoo vil ik plompverlooren van de wal.
Erigh. ’t En zal geen noot doen, gantsch niet.
Roch. Hoe zou men het weten?
Als ’t Heerschop uitgink heeft hy nimmermeer vergeten
Emmerensje aan ons te bevelen op hals en keel,
(200) En vindt hy ’t leege nest, bloet! dan dat ’s evenveel,
Wist hy dat ik een handtje hier aan hadt ehouwen,
Hoe elements zou hy mijn beste huydt aftouwen.
Erigh. Weest vry gerust van mijn.
Roch. Wel aan dan, doet jou best,
En laat jou vinden met jou volk in dit gewest;
(205) Doch houdt jou stil, en let alleen maar op mijn streken,
Onthoudt dit tot een leus, en tot de intreedts teken:
De achterdeur die zal los ongegrendelt staan,
Een fakkel zal ik houden, die ik als een vaan
Zal slingeren om ’t hooft, rukt dan vry stout na binnen,
(210) En doet her gene dat jou best dunkt in jou zinnen.
Erigh. ’t Is wel gezeidt. maar zegt mijn, is ’er t’uwent geen
Die my mocht hinderen in mijn voornemen?
Roch. Neen.
Weest daar niet in belaên, daar ’s niemant die de macht,, het;
Daar is een ouwe meidt, die ik goet koop onzacht,, zet:
[p. 12]
(215) Dan dat zeit’er niet in, gaat met jou zaken voort,
Ik zie ’t gelagh gemaakt. maar goude heerschop, hoort,
Wat zijn ’t voor gasten die gy in ’t werk hebt besproken?
Erigh. Gy kentze niet, mijn lantsluy.
Roch. Hupse bazen. stroken
Van roode vossen kan veel doen.
Erigh. Wat snakje?
Roch. ’k Zeg
(220) De zaak dient aangeleidt met een rijp overleg.
Erigh. Daar zal geen mangel zijn, ik zalder wel op letten.
Maar jy moest mijn byloo alzoo balde geen toot zetten.
Roch. Betrouwt mijn dat niet toe.
Erigh. Hou op, het is genoeg.
Ik ga na ginsse straat, daar in de nieuwe kroeg,
(225) Daar zitten mijn getrouwe spitsbroêrs, en verwachten
Mijn komste met gedult.
Roch. Die blijven wel tot achten,
’t School gaat zoo vroeg niet uit, en die daar zijn besteet
In ’t avontschool die blijven langer als gy weet.
Erigh. Dat mocht wel. Maar en hebt gy noit van mijnent wegen
(230) Uw Iuffrouw iets gezeit, of quam het niet gelegen?
Roch. Ik dorst niet.
Erigh. Wel, waarom, hoe na is zy zoo stuur?
Roch. Neen, vriendelijk genoeg, maar ik ken haar natuur,
Indien ik haar begon van jou in ’t oor te tuiten,
Zou ’t wezen nescio vos, wech lekkers, honden buiten.
Erigh. (235) ’t Is wonder, ben ik dan zoo leelijk en mismaakt,
Dat zy tot geender tijt zou konnen zijn geraakt
Van wederliefd’ tot my, ’k ben zoo wel niet geschapen
Als zy, in wien al dat schoonheit kan t’zamen rapen
Te zien is.
Roch. Wel, jy bent ook niet lelijk van muyl,
(240) Gy lijkt malkaar zoo wel als de Uyl in den Uyl.
Erich. Ben ik haar ongelijk van aart, of staat, of zeden,
Of ben ik haar te boers zonder bevallijkheden?
[p. 13
Roch. Wat daar of is heb ik met haar gehadt noit reên.
Zy lijkt u of zy uit uw aanzicht waar gesneên;
(245) ’t En waar, gelijk gy zegt, uw zuster was gesturven,
Zou ik met stijve kaken wel uitzeggen durven,
Dat het jou zuster was. Zy zy dan wie zy zy,
In minder als een stond zult gy daar wezen by.
Speelt gy maar stommetje, ik zal onnozel spelen,
(250) En de rest an een aâr en de meulenaar bevelen.
Ik zal zoo onwetend zijn als ’t winterkooren is,
Onnoozel als een kindt dat eerst gebooren is.
Gy zult een wonder zien hoe ik my aan zal tieren,
Onnoozel in mijn reuzel, kakdarm, pees, en nieren,
(255) In mijne spieren, in mijn blaas, mijn mildt en vel,
Belieft u ook iets anders?
Erigh. Neen, dan evenwel
Hebt gy mijn dienaar niet ontmoet, die ’k had gezonden
Om u te stommelen ор?
Roch. Ik heb hem niet gevonden,
Noch niet gezien, hy zal hem wisselijk vergeten
(260) In d’eene kuf of d’aâr by andere bierneten. Binnen.
VIERDE UITKOMST.
Bruyn, dienaar van Erigh. Erigh.
Bruyn. Het voegt wel en ’t betaamt ook dat een eerlijk knecht
Gelijk zijn meester is, wel, heb ik dan onrecht
Dat ik zijn voetstap volg, en aassem op zijn gapen,
En naboots al zijn doen als ongesteerte apen?
(265) Gaat hy te wijn met grooten, ik met kleynhans te bier,
Als hy zijn darmen vult, dan maak ik ook goet çier,
Is hy vryens gezint, ik ga m’er ook na schikken.
Maar ’k wil ’t byloô zo nau niet als mijn Ionker mikken,
Die al zijn zinlijkheit op een maar heeft gestelt.
(270) Maar ik zoo niet, ik ben een haagh-ende-veldt,
Overal t’huys, van dat euvel noit ziek gelegen,
[p. 14
Verandering van luyffel voor ’t ontschuilen van de regen.
Een houdt alleen brandt niet lang zey Jan Soet,
Die maar op een plaats vrijdt dat is een rechte bloet.
(275) Zou ik om een meyt zoo veel jaren loopen?
’k Zat liever in een kroeg voor twintig vaan verzoopen.
’k Ben zeker zoo niet bezeten met minnekramp,
Als mijn Heer, wiens hart brandt als koedrek in de lamp,
En dat om een persoon, en om een Emmerensje,
(280) Om zulken proper dier, om zulk een engels mensje
Dat het te wonder is. wel is de key niet gek?
Heeft iemant van jou lust? ik weet spek tot jou bek:
Wilt gy mijn arbeitsloon en makelgelt betalen,
’k Zal jou d’er een dozijn van die naam en mooyheit halen
(285) Om reed’lijk loon: wel, is mijn meester dan niet dul,
Dat hy om een meysje aanrecht zulk een spul:
Nou flusjes noch, wanneer hy my om Rochus uit,, zond,
Quam ik noch op mijn slag, alwaar ik weymans buit,, vond.
Erigh. Holla! daar is mijn knecht, ik wil my wat versteken,
(290) En hooren met gemak hem van zijn daden spreken.
Bruyn. ’t Quam hiel onverwacht op doe ik ’er minst om docht,
Wat heb ik noch vandaag menigen kroeg bezocht,
Ik heb niet alleen in steê, maar ook buiten ’t beste Rotterdammer lopen opsnoffelen,
Ia al over in Waterlant tot de groene ridder, en tot ouwe toffelen,
(295) Dat was voor de middag om mijn tongetje te maken los,
Om ’s achtermiddags niet by de meyt te staan als een Drie-os-klos.
Nou na den noen zandt my mijn edele Ionker buiten
Na Rochus, maar ik ging recht toe na Veddelaar in de drie fluiten,
En maakten ’t kroegje vaats; van daar na ’t witte kruys;
(300) Van daar na ’t bonte hart; van daar by Aal de stopster in ’t pothuys.
Maar doe ik zag dattet nieuwers met den eersten aanval wou gelokken,
[p. 15
Ben ik van lieverlee in de naaste tavaren vertrokken.
Erigh. ,,’t Is juyst gelijk ik docht, de rekening komt net uyt.
Bruyn. Zoo haast ik binnen quam, schoot ik met ’er haast in mijn huyt
(305) Zes a zeven bier, doe begost ik in de kelder te geraken,
Want ik meer vreugde schep om mijn daar te vermaken,
Als den Salamander in ’t vuur, en daar vondt ik een meydt
Zoo schoon gelijk een beeldt, of zelfs de schoonigheyt,
En zoo jentjes en effen van vel, en zoo goelijk van wezen,
(310) En zoo tengertjes als een munniksmouw zou konnen wezen:
Om ’t kort te maken, wy worden de zaak iens, de koop klaar,
De palmslagh gegeven, de wijnkoop gedronken, en waren te vreden met mekaar.
Erigh. ,,O onbeschaamden fiel, ’k zweer dat ik my zal wreken
,,Voor al uw guytery, en al uw schelmse streken.
(315) ,,Hy weet niet dat ik ’t hoor, en meent hy is alleen.
Bruyn. ,,Holla, den baas die komt, ’k verander nu van reên,
,,En zal mijn houden of ik hem niet eens gezien,, hadt.
Erigh. Hier galgenaas, flux hier.
Bruyn. ,,Kon ik hem nu ontvliên,, wat.
Erigh. Van waar, zeg stukkeschelms, waar is de komst van daan?
(320) Bruyn. Van Rochus te zoeken, ik ben zoo moê gegaan.
Erigh. Wel hebt gy Rochus dan gevonden?
Bruyn. Ia Heer.
Erigh. Ia je?
Dat liegt gy schrobber, zoo strax vraag ik Rochus na je.
Hy heeft u niet gezien, zeyt hy.
Bruyn. Maar ik hem wel,
En mits gy met hem spraakt, zoo had ik geen bevel
(325) Om u te stooren, dus ben ik wat af gescheyden.
Erigh. Wat zegt gy duyvelskop, meent gy my te verleyden
[p. 16
Met uwe leugens, fielt? dees eervergeten guyt
Dat is een stuwevaan, en dronkaart in zijn huyt,
En die niet stuyten wil: gy zult zoo schoon niet kallen,
(330) Of ’t zal van dezen dagh noch dapper jou beurt vallen;
En stont my rechtevoort wat anders niet te doen,
’k Ging u een bet te keer.
Bruyn. „Ik hoop ’t zal wel doot blôen,
,,Eer ik een meysje wort; de wol blijft ongesponnen
,,Als ’t zoo lang leutert; aan de tijdt is veel gewonnen.
Erigh. (335) ’k Verquist hier noodeloos mijn noodelijke tijt.
Waarom maak ik my deze boef van daag niet quijt?
Dit ravens ontbijt heeft bykans my doen vergeten
’t Geen ik hem zeggen wou, de gramschap heeft bezeten
’t Verhemelt mijns verstants. Gaat daatlijk na de zwan,
(340) De herbergh hier dicht by.
Bruyn. Of ik de kroegen kan.
Erigh. En vraagt daar na Klement en Bastiaan in Roomen,
En zegt haar, dat de tijt en uur nu is gekomen,
Om uyt te voeren ’t geen daar ik hun laatst af sprak,
Dat zy haar rusten toe behoorlijk, en al strak
(345) My komen vinden in de naaste straat, voor Ioris
De Geldersman zijn stoep.
Bruyn. „Wat haas of daar op ’t spoor is?
Om wat te doen?
Erigh. Doet gy maar ’t geen men u belast,
En vraag niet meer.
Bruyn. Een rechte boodschap die my past,
,,Te kroeghwaarts.
Erigh. Spoeyt uw gang, maakt dat gy my gezwinder
(350) Nu als voor dezen dient. Wel zijt gy noch niet ginder?
Bruyn. ,,Bey, holla, al zoetjes, al zachjes, het meysje is jong,
,,Verhaast je niet mijn vaar.
Erigh. Wat zegje?
Bruyn. Niet, ik zong.
Erigh. Gy ezelskop behoort hier al weêrom te wezen.
Wat kalt gy binnens monts, rabaut? Wat quelt my dezen
[p. 17
(355) Recht onbescheyden droch, ’k roskamje strax de huyt,
Bruyn. ,,Maar die van dreygen sterft wort met veesten beluyt.
,,Die wolk drijft wel over.
Erigh. Wilt my hier vertoeven
Tot dat ik wederkom, gy schuym van alle boeven.
Wat gaat my aan, dat ik dees lafbek iet beveel.
(360) Die qualijk wil gedient zijn die houdt boden veel,
Een maakt my moê genoeg: dat men hem wil verlaten
Op dienstmaagt en op knecht is luttel t’onzer baten.
De meesters oogh alleen maakt ranke paarden vet,
Het geen men zelfs beschikt daar heeft men af te bet.
(365) ’t Is best ik zelver ga, en kont doe aan mijn vrinden.
Verziet u van geweer, en komt my hier voort vinden,
Op dat gy ons niet dient als d’O in ’t cijffer doet.
Bruyn. Hoe, zal men monsteren?
Erigh. Te run en te viervoet
Na de zwaartveger toe.
Bruyn. Ik zal my wel bedossen
(370) Met eenen helbaart die heugt van Marten van Rossen.
Erigh. Wel aan, doet zoo gy zegt.
Bruyn. Alreeman. Baas, ik zweer
Dat ik de leste niet zal wezen, looft ’et mijn Heer.

VYFDE UYTKOMST.
Everhardt een Iongman. Ioost zijn vaders dienaar.

Everh. Moet dan den Esmeraud door gulde banden schijnen?
En zal de schoonheyt van mijn Emmerens verdwijnen,
(375) Om dat het goude floers haar vlechten niet en dekt,
Zy, wiens waardy meer als goudt en juweelen strekt?
Meer strekt als ’t opscheep dat Pactool en Tagus venten,
[p. 18
Wiens schim verdroogt de zon van d’opgespanne tenten
Des tempelbouwers, wiens prachttroon werdt aangebeên,
(380) En noyt genoegh beschouwt van ’t Hof der Sabaëen.
By dees gelijk ik d’onverlijkbaar Emmerens,
Wiens ongemeen’ verdiensten dat een karig mensch
Niet kent, om dat de geldtgodt met zijn zilverregen
Haar huys niet heeft bestort, gelijk als ’t ons, waar tegen
(385) Ik zeg dat beter is een Iuffrouw die de schat
Van doen heeft, dan de schat de Iuffrouw.
Ioost. Ionker, wat
Belieft u van uw knecht?
Everh. Ik had om u gezonden,
Doch nu heel recht te pas heb ik u hier gevonden.
Ioost. Maar wat is d’oorzaak, Heer, dat gy u zoo beklaagt,
(390) Dus in uw eenigheyt?
Everh. Vermits dat my mishaagt
Mijn vaders gierigheyt, ’t zijn oude liêns gebreken.
Ioost. ’t Mishaagt my zeker ook, is hy niet te bespreken?
Everh. Wat ik op hem verzoek, hy ziet ’er even vies,, uyt.
Ioost. Hy geven? wat een praat, trekt hem zijn achterste kies,, uyt.
(395) Everh. Maar nu, indien gy my getrouw wilt zijn en stil,
Zal ik u zeggen waar ’k u in gebruyken wil.
Ioost. Gy hebt het zeggen maar.
Everh. Zoo weet dan dat de oogen
Eens goddelijke maagts tot haar hebben getoogen
Mijn ziel, mijn wil, mijn al; zoo dat ik niet en ben
(400) Mijn zelfs, en ik niet aârs dan haar verdiensten ken.
Dees Iuffrouw, wiens gezicht en flikkerblonde hairen
De zon beschamen, is nu out ’k zeg vijftien jaren,
Daar by zoo eerbaar en zoo deftigh opgebracht,
Dat zy den opspraak krenkt, en nijders staal veracht,
(405) Schoon boven wondering, en dat zoo uytgelezen,
Dat zy my alle daagh noch schoonder schijnt te wezen,
[p. 19
En heden schoonder is dan als zy gistren was,
En morgen weder schoonder.
Ioost. Laat klinken de bas,
Zy moet van ’t aartje wezen van de jonge apen,
(410) Die ’s morgens schoonder opstaan als zy ’s nachts gaan slapen,
En dommelijke daagh in mooyheit wassen op,
Contrary als het wijf van onze schipper Iop
Aal Bullebax, die zoo in schoonheyt toeneemt, die Angelika,
Datze van al de buurt wordt geheeten. Iuffrouw Lelyka.
(415) Maar worden dan jou zoetert hondert jaren out,
Zy zou zoo euvel mooy wezen, dat gy ze zelfs niet kennen zoudt.
Everh. Zwijgt van die malligheyt, ’t Is ongevaar geleden
Twee maanden dat ik my aan dat schoon beeldt besteden,
En sedert heb ik alle vlijt en spoedt gewendt
(420) Om ’t werk te brengen tot een goet gelukkigh endt,
’t Heeft aan mijn naarstigheyt noch gauwheyt niet ontbroken;
Haar vader zelven heb ik mondeling gesproken,
En wettelijk zijn dochter tot mijn bruydt verzocht:
Maar mits mijn vader zich heeft t’eenemaal verkocht
(425) Aan gierige begeert, en merkte dat haar haven
Van geldt zoo niet en vloeyt als ’t zijne, dat de staven
Haars vaders meer van yzer blinken dan na goudt,
Dat hedensdaags alleen is dat de menschen trouwt;
Dus zegt hy, dat hy met zijn wil nooit zal gehengen,
(430) Dat nu of immermeer ik my met haar zal mengen.
In ’t echte bedt zoo lang zijn oogen open staan;
Zoo dat mijn hoop van haar te krijgen is gedaan
Op dees manier, waarom ik dus ga quijnend klagen,
Dan ’t oploopend gemoedt kan ’t langer niet verdragen.
(435) Dus heb ik by my zelfs een middel nu bedocht,
Dat ’t wildt my niet ontsnapt, in voorgenomen tocht.
[p. 20
Ioost. Spreek, Heer, uw meening uyt.
Everh. De zaak leyt dus gelegen,
Ik heb van langer handt goê kennisse gekregen
Met haar vaders huysmeydt.
Ioost. En is haar naam geen Els?
(440) Een vale trony, met een korte ruyge pels,
Daar by goet outs?
Everh. Zy heeft wel veertigh jaar gesponnen.
Ioost. Zoo kan zy ’t fix.
Everh. Dees heb ik op mijn zijd’ gewonnen,
Zoo zy my heeft belooft, zoo zal ik Emmerens
Genieten, of daar zal geen peper op de pens,
(445) Of boter op de sop, of spek tot hammen wezen.
Ioost. Gy noemt een heel ontbijt. Item, dat zou genezen
In minder als een uur, of anders ’t vuur daar in,
Dat zey de man, en stak een kool in ’t hout.
Everh. Ons min
Is door dees meydts bedrijf zoo veer geraakt ten deelen,
(450) Zy heeft mijn vrijsters gunst tot mywaarts konnen steelen:
Haar vlijt is my bekent, ’t is noch geen week geleên
Dat zy my heeft belooft tot haar huys in te treên
By Emmerens, zoo haast haar vader Ioris uyt,, was,
En dat tot mijn geval dan alle prijs goe buyt,, was.
(455) Ik ben van meening met de Iuffrou deur te gaan,
Daar kom af wat het wil. Els dienden my flus aan
Met een bequame trek, door een van haar kornuyten,
Dat Ioris noch dees dagh voorzeker gaat na buyten;
Maar tot verzekertheyt heeft zy my uur gestelt
(460) En plaats, dewelke hier zal zijn op’t marriktvelt:
Ik wensch en ik verlang zeer hertelijk dat deze
Gelegentheyt van dezen dagh te doen mocht wezen;
Want nu, gelijk gy weet, is vader uyt de stadt,
En ’t moet ’er nu meê deur, al had ’t een bordt veur ’t gat.
(465) Indien dit zoo gevalt moet ik uw hulp ontleenen
[p. 21
Ioost. Die is tot uwen dienst, maar principaal de beenen
In ’t loopen afgerecht. Maar of nu jou party
Of Corrivaal, ik kan ’t woordt in Duyts niet vinden, hy,
Iou contra-vryer Erigh ook al reedt mocht wezen?
(470) Everh. Zoo moeten wy Govert in ’t veurste tochtgat wezen.
Ioost. Daar dient dan op gelet.
Everh. Laat my daar meê betiên.
Ioost. Wy moeten dan niet gaan, maar als een havik vliên.
Men zeyt gemeenelijk, daar twee aan ’t net staan heugelen,
Den een klopt op den Haagh, en d’ander vangt de veugelen.
(475) Maar dunkt u dat wy twee dees zaak wel machtigh zijn?
Everh. De derde man zal wezen Ionker Augustijn.
Gy moet u in der yl na zijnent dan begeven,
Maar wat gy doet, en zegt ’et niemant op uw leven
Als hem alleen, of anders was de kaarte vals:
(480) Begeeft u in zijn huys, hy zal u daar van all’s
Bezorgen dat dees tocht zal komen te vereysschen,
Vertoeft daar tot dat gy verneemt als Ioris meyssen
De deur zal open doen, houdt dan niet langer stal.
Ioost. Maar wat ik zeggen zou, gaan wy zoo zeker al,
(485) En is ’er niemant niet die ons dat zou beletten?
Everh. Wie drommel zou dat zijn, en tegen ons verzetten,
En ’t blank van ons geweer? ik acht niemant zoo koen
Die zullix zou bestaan, of Erigh moest het doen:
En of het zoo al quam, zoo most ik daar by wezen.
(490) Ioost. En ik daar veer van daan, indiender woorden rezen,
’k Laat slagen staan.
Everh. Ik zweer hy van de zoete meydt
Niet meer geniet, ’t zy van gunst of genegentheyt,
Als broeder van zijn zuster.
Ioost. Daar voor zijn goe wetten,
Ergo niet. Maar zullen wy nieuwers een gelagh op zetten?
(495) Everh. Kom ik tot mijn begeert, ik zal u zoo beschenken
[p. 22
Met wijn en geldt, dat gy my eeuwigh zult gedenken.
De slemp zal ’t minste zijn, en alles zal wel gaan.
Ioost. Op zoo een hijlik sluyten magh een vaantje staan.
Everh. Spoeyt u dan derwaarts, treedt lustigh over uw kooten.
(500) De oude torrentoffel komt ginder al anstooten,
’k Zie ’t aan haar montje wel, zy heeft een woort te lien,
Met gelt te geven weêr.
Ioost. Ik laat u bey betiên.
Daar is ons oude baas flus na zijn landt gevaren
Om oude zielen, en om veergelt te besparen
(505) Is hy in een turfpont gaan zitten, maar ik wedt
Wy in zijn afzijn zullen speelen keeltje vet.
Hy zel in een maandt met zijn sparen niet beheeren,
Dat wy wel machtigh zijn in een dagh te verteeren.
binnen.
ZESTE UYTKOMST.
Els, en Everhardt.
Els. O lieve deught! wat of my noch wel overkoomt,
(510) Ik heb te nacht zoo naren visioen gedroomt,
Ziet, mijn leven droom ik ’s nachts niet van zulke zaken,
Of kort daar aan zoo komen d’ongelokken naken.
Wat weet ik wat onweer ons nu hangt over ’t hooft,
Maar zy zeggen dat het quaat is dat m’er in gelooft;
(515) Doch ik ken ’t evenwel niet uyt mijn zinnen zetten.
Everh. Wel Els, gy daar, wat kalje, leesje de donkere metten?
Of telt gy d’Almenak, dat ’er Eclipsis is
In jou verweende trony?
Els. Neen ik, schellevis.
Iy en jous gelijken gekken altijt met de vrouwen.
(520) Everh. ’k Doe niet, nu dat ik merk dat gy uw woort komt houwen.
Els. Zoo hoort ’et, luyster toe, zoo strax op staande voet
[p. 23
Zal meester uytgaan.
Everh. Hoe verblijdt gy mijn gemoedt:
Is ’t waarheyt, of bedrogh?
Els. Het zijn flitsen noch fluyten,
Ik zeg eer een quartier uur is de baas al buyten,
(525) En dan breng ik u voort ter plaatse daar zy is,
Die zoetert die uw hart zoo vast heeft als een klis,
En daar kont gy noch vaster aan malkaâr geraken,
Everh. Maar steelswijs, want ik moet de maagd en maagdom schaken.
Nu, hoe zal het toegaan?
Els. Past gy maar op de klink
(530) Van onze achterpoort, daar zal ik u de wink
In dees manieren doen: hoort; ik zal mijn spinrokken
Dus driemaal keeren om, dan luyen de steeklokken
Om binnewaarts te treên.
Everh. Ik maak my dan gereet.
Allijkkewel, en is ’er niemant, dat gy weet,
(535) Tot uwent, die my mocht in mijn voornemen steuren?
My dunkt daar is een knecht, die, na ik kan bespeuren,
Is Erigh toegedaan, ik wou dat deze quant
Was voor den drommel in Noorwegen aan een kant,
’k Zou te geruster zijn.
Els. Weest daar niet in verlegen,
(540) Om hem te worden quijt zoo weet ik hondert wegen,
’k Zal hem wel loozen zonder wormkruyt: ook moet hy
Zijn meester halen t’huys.
Everh. Ey goude Els, wilt gy
Die vriendschap voor my doen, ziet daar, ik zal u geven
De fraayste onderriem die gy zaagt van uw leven,
(545) Een mof, en een paar messen van de nieuwe bril.
Begeerje meer? ik geef u de keur na uw wil,
Is dat qualijk gezeyt?
Els. O neen, je spreekt heel eerlijk,
Doet uw belieften Singjeur, ik ben niet begeerlijk
[p. 24
Van anders als van ’t geen dat redelijkjes is.
(550) Maar buyten dat doet my noch een beloftenis.
Everh. Te weten?
Els. Als dat gy dit zult verhoolen houwen.
Everh. ’k Heb ’t eens voor al belooft, hoe zeldzaam zijn de vrouwen?
Moet ik het zweeren Els, ik denk schier dat gy meent
Datje jous gelijk voor hebt, van ’t klapschools gemeent.
(555) Els. ’t Is wel met jou, ygut hoe drooghjes ken jy ’t zeggen.
’t Is gien wonder dat het meysjes zinnen tot jou leggen,
Zoo keunje praten vaar, jy zoud een Koningin
Uyt haar stoel vryen, en zittender zelver in.
Iou woorden ik geloof, en dat ook zonder zweeren.
(560) Everh. Al klaps genoeg voor ’t gelt, ik magh geen tijdt ontbeeren,
Ik ga.
Els. Gaat henen; want my dunkt ik meester hoor.
ZEVENDE UYTKOMST.
Ioris. Els.
Ior. NOu Els ik ga dan heen, raag terwijl mijn kantoor.
Het huys, de wacht, en wijsheyt zal ik jou beveelen.
Els. ,,Op dat men flus de koe mooy afdrijft zonder ceelen,
(565) ,,Is dat niet wel bewaart? Meester het zal wel gaan.
Ioris. Maar boven alle moetj’ op Emmerens acht slaan.
Els. Ia, zonder zorgen, daar zel geen actie wezen.
Ioris. Ik weet niet wat my schort, gewisselijk ’k zou deze
Dagh niet gaan uyt ’et huys, ’t en waar het noodigh was,
(570) Zoo klopt mijn hert, zoo steekt de likdooren, zoo ras
Iaagt my de pols, zoo vreemt mijn ooren tuyten:
Ik weet niet wat ik uyt dit werrik zal besluyten,
Of eenigh ongeval dreygt my. Wel Elsje, let
Dat Emmerens van daagh uyt ’t huys haar voet niet zet.
[p. 25
(575) Els. Warafter Meester, had gy my willen gelooven,
Gy waart lang uyt de vrees, daar in gy steekt bedooven
Om Emmerensjes wil, had gy haar uytbesteedt
Aan die ’k jou noemde; dan dat is zoo lang als breedt,
’k Heb niet te zeggen, gy hebt ’t na uw zin gedreven.
(580) Maar aan wien meent gy doch het meysjen uyt te geven,
Is ’t aan een Princenzoon, of Koning van zijn hals?
Dat visje vangje niet, of wis de kaart is vals.
Ioris. Wat meent gy dat ik my zoo lange zou beraden,
Als batting en hooge troef waren in de bladen?
(585) ’k Wil zeggen als ’er maar een deeglijk vryer quam,
Zoo wel van buyten als burgers zoon t’Amsterdam,
Die bont had voor de kouw, en bordtjes voor zijn scheenen,
Hy had het jawoort lang: ’k wil mijn ook niet verkleenen,
Dat ik mijn dochter aan haar minder zouw besteên.
(590) ’t Is waar, ik daag’lijx word verzocht, en stark gebeên.
Van d’eene zijd’ of d’aâr; maar niemant was zy nader
Als Evert, doch dat ’s niet, om reden dat zijn vader
Zoo hondts en karigh is, en ’t gantsch niet toe wil staan.
Els. Als het dan altemaal na uw zin toe zal gaan,
(595) Zult gy het arme schaap veel te lang laten wachten.
Ioris. Het schijnt of jy meent dat al de vrouwen jouw slachten.
Dat overgeslagen, indiender iemant vraagt
Na my, zegt dat ik zal zijn in d’Enkhuyzer maagt,
Doch dat ik meen by tijts van daar wel te geraken.
(600) Els. Zeer wel.

[p. 26

ACHTSTE UITKOMST.
Fokel. Brecht.
Fok. NU Hillegontje, wiltje wat vermaken,
Dat ’s mijn begeeren, ziet, ik wil nou zoo als gy,
Dus zet zwaarmoedigheit en quelling aan d’een zy,
En doet jou wat te goedt; en wilt doch niet verkouwen,
Gy moet van daag het warme bedtje noch inhouwen.
(605) Brecht. Neen Fokeltje, gy hebt daar wijslijk aangedaan
Dat gy de Purmer reys aan haar hebt toegestaan.
Fok. Maar een ding wensch ik te weten wat mijn kint mach letten,
Anders en zal ik my tot geen gerustheit zetten.
Brecht. ’t Is wel een vreemde zaak dat u dat wonder geeft,
(610) Dat die zoo opgeslooten van de menschen leeft,
En als men altijd in een kamer of een kerk,, is,
Meent gy dat Iuffrouw, dat het geen ziek wordens werk,, is?
Die by geen luy en komt by dagen noch by nachten,
Die raakt aan ’t dutten, en vervalt in quâ gedachten,
(615) En die ontstellen de mensch, en maken zwaar bloedt,
Waar uit melancoly en ziekte wort gebroedt.
Fok. Ik hoop den hemel zal mijn lieve kindt bewaren,
En door zijn groote goetheit in gezontheit sparen.
Wat zou ’t my zijn een kruis dat haar iets overquam!
(620) Want, niemant te na gesproken, hier in Amsterdam
Zijn weinig haars gelijk. Ik zou wel durven roemen
Dat men ter nauwer noot schier drie zou konnen noemen
Die haar deugt ophalen: wat is my dit een troost,
Daar anderen haar moeders maken zoo krank als kroost,
(625) Van wien men dagelijks moet hooren zoo veel ranken,
En zoo veel ongeneugt. Ik moet den hemel danken
Dat by mijn heeft verleent zoo een gehoorzaam kindt,
[p. 27
Die daarom van haar bloet en vreemden wort bemint;
Zoo bezig op haar werk, zoo naarstig in het lezen:
(630) De buuren oord’len haar een heilig mensch te wezen,
Dat zy vol is van vroombeit ieder openbaar,, is.
Brecht. Dat liegje niet, want zy van een goê vrucht mooy zwaar,, is.
Fok. Wat zegt gy Brecht?
Brecht. Maar dat ik u gelukkig acht.
Fok. ’t Slaagt wel, de Dokter komt, daar ik na sta en wacht,
(635) Ik heb om deze meester dadelijk gezonden.
Brecht. Waarom toch?
Fok. Maar om dat ’k geraden heb gevonden,
Eer gy van hier vertrekt, dat hy eens zou bezien,
Wat dat mijn dochter deert, en ginder is ’er gien;
Of jou wat overquam, men kanze daar niet krijgen
(640) Als men die hebben wil; hy zal ons niet verzwijgen
Wat letsel dat zy heeft, en ’k ben niet eer gerust,
En dan meugt gy uw reys aanvaarden als ’t u lust.
Brec. Mijn lust is al gedaan, na dat hier deze quant,, komt,
Hoe schoon hy met zijn ring en lubben op zijn handt,, bromt.
(645) De nikker speelt ’er meê, die help hem hier van daan,
Ik zorg dat ’t spel voor my op ’t best niet zal vergaan.

NEGENSTE UITKOMST.
Mr. Lubbert. Fokel. Brecht.

Lubb. NA alle teikenen die my de jongen zeide
Zoo zal dit het huis wezen daar ik ben bescheiden,
En zie ik wel, zoo staat de Iuffrouw voor de deur.
(650) Ben ik aan ’t rechte huis?
Fok. Ia Dokter heer.
Lubb. Waar veur
Hebt gy my hier ontboôn?
Fok. Mijn dochter is wat wieklijk.
[p. 28
Lubb. Hoe na slap van natuur?
Fok. Neen, maar acht maanden zieklijk.
Zoo veel natuur belangt die heeft zy wel te baat,
En afgank zal zy krijgen zonder meesters raat.
(655) Lubb. Hoe zegt gy dat?
Fok. Maar ik heb haar van al mijn dagen
Over geen slappigheit of zwakheit hooren klagen,
Zy is wel in haar vleys, en vroom.
Lubb. Wat schort ’er dan?
Brecht. ,,Dat weet ik wel.
Lubb. Zeg op, waar ik u helpen kan,
Ik ben tot uwen dienst.
Fok. Zoo veel ik weet door vragen,
(660) Zoo zeit zy dat haar maag geen spijs en kan verdragen,
Ook dat zy daar of daar ontrent wel steken lijdt.
Zy koort en braakt doorgaans, en zwijmt de halve tijdt.
Haar appetijt is wegh.
Lubb. ’T zal niet bezonders wezen,
En is ’et anders niet, zoo hoeft gy niet te vrezen.
(665) Fok. Met snijding in haar lijf.
Brecht. ,,Met zwelling in haar buik,
,,Zoo ik haar daar af help, ’k verdien een nieuwe huik.
Lubb. De zwarigheit is klein, maar ik kan niet besluiten
Voor ik ze zelver zie; men gaat hem licht te buiten
Als men de zieken, die men zelfs niet gezien heeft,
(670) Op aâr luy zeggen raadt en consultacy geeft.
’t Kan wezen dat zy noch wel ander quaat vergaart,, het.
Maar weet gy niet of zy haar water ook bewaart,, het?
Dat dien ik wel te zien.
Brecht. ,,En waarom niet heur drek?
Lubb. ’t Is voor al noodig om t’oordeelen haar gebrek;
(675) Als ik dat heb gezien, zoo zal ik u ontknoopen
Haar accident, of ik door haar lijf had gekroopen.
Brecht. ,,Mijn dunkt dat deze vent de raadkunst in zijn zak,, het,
[p. 29
,,En aan de stoel wel zien zou dat het kindtje kak,, het.
Fok. Uw raadt is haar van noodt, ik liet u hier ontbiên,
(680) Om dat gy haar, en ook haar water zoude bezien,
Want zy meent met haar Min flus na het landt te varen,
En of par avontuur daar geen Doktoren waren,
Zoo wil ik, en gebiê, dat zy haar reguleert
Na ’t geen U E. tot haar gezontheit ordineert.
(685) Brecht. ,,Wat haast heeft zy om na den Dokters raadt te leven?
„Hy hoeftze besar noch worremkruidt in te geven;
,,Zy zal ’t wel zetten af, het is maar kinderwerk,
,,Maar ’k wed men zal daar af niet preken in de kerk,
’T zal maar onder ons meisjes een klein vergaring wezen.
(690) Fok. Ervaren Domine, kondt gy het kindt genezen,
Hoe zoudt gy my en haar verblijden, arme sloof.
Brecht. ,,’K wou dat den Dokter blindt, en dat mijn vrouw was doof,
,,Want dat zy zwanger is dat zou een schaap wel merken,
,,Ik laat dan Dokters staan, en de Apteekers klerken.
(695) ,,Het huis wort ons te bang, ik voel ’t wy zijn verraân.
Fok. Belieft ’et dan mijn heer dat wy na binnen gaan?
Lubb. Mejuffrouw die gebied’.
Fok. ’K zal de vryheit gebruiken,
En wijzen u de weg.
Lubb. ’K zal aan dees balssem ruiken,
Dat ’s voor een goede lucht, ’t is nu een veege tijdt,
(700) Sic est, maar hoe gaat dit, mijn bril die ben ik quijt,
Ik mis mijn glaasde oogen. Binnen.
Brecht. Misje geen kaproen?
Om ’t meisje te bezien hebt gy geen bril van doen,
Zy is toonbaar genoeg, zy zal wel rondtjes toonen
Aan dieze schouwt. wel hey, ben ik nou in de boonen
(705) Dat ik hier buiten blijf; waarom ga ik niet in,
En hou een oog in ’t zeil? want ’t valt my in den zin,
[p. 30
Dat Hillegondt dit zoo niet zal konnen verstoppen,
Of hy zal metten eerst de spijker op ’t hooft kloppen,
De eerste slag die kraakt: wie was op hem verdacht?
(710) Hy komt al eveneens als een dief in der nacht.
Ik had met hem voor af wel wat alleen gesproken,
En met stilzwijgend duimkruit mondt en oog geloken,
Had ik ’t geweten flus het geen ik nu wel weet.
Dat is te laat, want nou zoo zal hy lang en breedt
(715) Uitleggen waar ’t by toe komt dat zy geen deeg en is,
Om ’t kort te maken hoe ’t met haar gelegen is.
Voor mijn of Hillegondt, wy zullen ’t wel niet klappen,
Want ’t zijn quâ vogels die haar eigen nest beklappen:
Dus om te hooren wat hy zeggen zal of doen,
(720) Als ’t al ten quaatsten komt, zal ik my derwaarts spoên.
Binnen.

TIENDE UITKOMST.
Rochus. Els.

Roch. NOu dat onze Els by de buuren aan de praat,, is,
En dat om ’t mistige weer niemandt aan de straat,, is,
Zoo is ’t hoog tijdt dat ik Erigh met een zwink
Naar binnen lok, en toon hem de beloofde wink,
(725) Zoo anders hy in zijn beloften ook zoo pluis,, is
Als ik ben.
Els. Aangezien dat baas en knecht uit den huis,, is,
En alles zoo ’t behoort, en dat de lucht is klaar,
Zoo hapert het aan mijn, en aan het teken maar,
Waar meê ik Evert wijs de rechte wegh na binne
(730) Na zijn hertsliefste, wel, ’t is tijdt dat ik beginne.
Roch. Ik heb nu propertjes en zonder groot getier
De deur gereedt gemaakt, die mooitjes staat in kier.
Els. ’t Slaagt wel, alzoo ik aan de achterdeur zou komen,
Bemerkt’ ik datme een aâr de moeit’ heeft afgenomen,
[p. 31
(735) Om die t’ontgrendelen.
Roch. Wat pleyster hoor ik daar?
De nikker speelt ’er mee, of ten minsten zijn snaar,
Ia ’t is van ’t maagschap, nou en ben ik niet bedroogen,
Hoe komt dit akkereersche monster hier vervloogen,
Dees vale zog, de oude duivels lagenoot,
(740) Dit heintjes mangeltoert, dit drop van ’t helsche quijlebroodt,
Dit Satans pekelspek, dit bierenbroodt der kollen:
De droes mach met haar kop zijn donderkloten rollen,
En ’t ingewandt door Negromantsche Chirurgy
Ontleden in de verdoemde Anatomy.
(745) Dees drommels vroemoêr zal het hele werk verknoejen.
Els. Zie ik daar Rochus niet? nu mach ik my verfoejen,
Hoe komt de luysbos hier? voorwis dat deze guit
Is om my te verrassen en bedriegen uit.
Roch. Ik moet my deze pry te post af handig maken,
(750) Of anders mach ik mijn begonnen werk wel staken.
Wat hebt gy daar te doen?
Els. Wat maakt gy zelver hier?
Antwoort.
Roch. Gy eerst.
Els. Gy zelfs Ian Trijntjes.
Roch. Niet een sier.
Zegt wat beduit dees hooge scepterstaf van spinnen?
Els. En wat zoudt gy hier met dit fakkellicht beginnen?
Roch. (755) Mijn meester halen.
Els. Waarom gaje dan niet heen?
’t Is hier geen tijdt om staan, of heen en weer te treën.
Roch. En waarom loopt gy zelfs niet hasp’len by de buuren
Na uw gewoonte, of de pottebank afschuuren?
Els. Om dat ’t mijn niet belieft.
Roch. O bloet ! dees slimme meer
(760) Die zal mijn maken noch.... ’t is best ik niet en zweer,
Dan dat ’s alliens.... hoort Els, ik wil my niet verstooren
Op u; maar gaat en klaart uw dingen na behooren,
[p. 32
En doet dat ik u zeg.
Els. Maar Rook, ik zeg rond uit,
Dat ik ’t niet doen en zal.
Roch. Gy niet, gy vuile bruit,
(765) Niet doen? jou vod, jou teef, jou belzebubsche pensmoêr,
Jou schans, jou stronts, jou allemans, jou regiments hoer;
Gy niet doen tovenaarster?
Els. Neen ik, by mijn ziel,
Jou hangebast, jou fielen afgerechten fiel,
Jou nikkers eerswis.
Roch. Gaat gy heen piskous, en brust ’er
(770) Voor ien en zeventien, de gallig hiet jou zuster,
Gedenkt jou wel dat gy voor dezen plag te zijn
Gerrit en al de werelts roerpot, gy hoort mijn
Wel wat ik zeggen wil, gy waart ’t gemeenlants pakhuis,
Stoepshoer, geutshoer, beurshoer, pothuishoer, hoer op ’t kakhuis,
(775) Jou Portegys en Heyens afgesleten kladt.
Els. Dat zel jy my waar maken, is ’er recht in de stadt.
Ik ben en geef mijn uit voor een dochter met eeren,
En by mijn eerbaarheit zoo zal ik ’t jou verleeren,
Iy zelt mijn al die woorden halen in uw nek,
(780) Eer ik jou noch van avont voor mijn Heeren trek.
Ik zal, dat loof ik jou, op een geley doen zetten,
En water laten drinken, en droog broot toe vretten,
Of gy zult dadelijk kort snoeren deze bek.
Roch. Al hoog genoeg, al lang genoeg geroert den drek,
(785) ’t Is my niet eers genoeg hier tegen u te kijven.
Alle maats goê maats, laten wy de woorden blijven.
Ik bidje Els gaat wegh, en laat my blijven hier.
Els. Gaat zelver deur, dit is van avont mijn quartier.
Roch. Zoo gy my deze fakkel uit mijn handt laat slippen....
(790) Els. Zoo gy my nader komt, weegluis ik zal jou knippen.
Dees maatstok is van passen tot jou rugh gemaakt,
Ik zal jou dorschen, zoo gy my maar eens genaakt.
Roch. Gants meyen! zoo dy my tot gramschap gaat ontsteken,
[p. 33
Zal ik u malle kop tot gruys en morsel breken.
(795) ,,Maar ben ik niet onwijs dat ik hier blijf by heur?
,,Wat doodt pas ik ’er op, het moet ’er nu meê deur:
,,Zou ik om harent wil zoo fraayen zaak uytstellen?
,,Dat doe ik nimmermeer.
Els. De prevoost van der hellen
Die wil jou leydtsman zijn: ik wou gy hingt, ik wou ’t
(800) Aan d’hoogste boom die staat te Haarlem in den Hout.
Het kan niet anders zijn, of hy heeft voorgenomen
D’een schelmery of d’aâr; want wat heeft hy te komen
En mijn te jagen van de deur? dat is gewis.
Maar ’k wil wat toeven tot dat hy wat verder is
(805) Uyt mijn gezicht, eer ik kan doen dat ik belooft,, heb.
binnen.

ELFDE UYTKOMST.
Brecht.

’k WEns den Doctor zoo veel nikkers als ik hairen op mijn hooft,, heb.
Dacht ik het niet dat deze socsus oenetuyt
Het niet bewimp’len zou, maar bondigh brengen uyt
Aan Fokel, dat haar dochter Hillegondtje zwaar,, is?
(810) Wat ik hem winkt’ of wees, de botte drommedaris
Verstond noch ’t ien noch ’t aâr, ik lonkte met mijn oogh,
Hy voelde niet dat ik hem by zijn tabbert toogh,
Die meester Uylebus, die sneege Bolephemus,
Die neskebol, die halfgehangen Nicodemus:
(815) Ik klopte voor mijn mondt, ik tradt hem op zijn toonen,
Dat meer is, ik gaf hem een kopstuk om zijn koonen,
Hy had geen meer bewegen als een doode hondt
Van al dit nijpen, maar te radder ging zijn mondt;
En snakte voor de Prins hoe alles was gelegen.
(820) Ons zoete Purmerreys die blijft, eylaas! achterwegen,
En goê raadt is ’er duur. Had ik nou Erigh hier,
Ik trapte hem zoo plat, zoo plat gelijk een pier.
Dus maagden, wie gy zijt, neemt hier een exempel aan,
[p. 34
Zy strompelen veeltijts eerst van de sullebaan,
(825) Die meenen dat zy ’t vast en ’t zekerst gaan van allen.
Ja een beslagen paart dat ziet men dikmaals vallen.
Diegene die voor u althans zijn kniën buygt,
Die zelfde is de geen, die morgen met u guygt.

TWAALFDE UYTKOMST.
Brecht, Goossen, Emmerens, Everhardt, Erigh, Frank, Vechter, Rochus, en eenige Stommen.

Emm. OCh help! help! help!
Brecht. Wat ijsselijker krijten!
(830) Emm. Ik zeg u, laat my los, of ’k zal in uw vingeren bijten.
Brecht. Wel wat gewelt is daar? die slag en is niet mis,
’t Is best ik my versteek, tot dat dit spul wat over is.
Gooss. Ha! zoo moet men de rotten en de boeren plagen,
En wil ’t varken niet t’huys gaan, zoo moet men ’t t’huys dragen.
(835) En als het merry-paart geen slagen van de roe
Wil volgen, hoort ’er rotting en de spooren toe,
Gelijk als deze meydt, die nimmer ja wou zingen,
Die zal men met een gard daar trouwelijk toe dwingen.
Everh. Nu, ellik doe zijn best, en past op zijn rapier.
(840) Gooss. Wat doller vent komt daar, wel hey, hoe lijkt het hier?
Everh. Sta-vast, wy hebben op jou lading wat te zeggen.
Erigh. En wat ?
Everh. Maar in goet Duyts dat gy die af zult leggen.
Erigh. Noch zoo niet maat.
Everh. Zoo al.
Erigh. Daar moet ik dan by zijn.
Gooss. En ik was liever daar ik tansjes was, by Trijn.
(845) Dit spel gaat heftigh aan, my dunkt dat ik zal moeten
My van de wegh wat mijden uyt de paardevoeten,
Zy zijn allebey zoo dol als een bul die stooten wil.
Wat haast heb ik dat ’k zoo mijn bikkels en kooten spil.
Ik ga veel liever heen als Iacob met zijn schelpen,
[p. C2r]
[p. 35
(850) Ik laat jou in jou doen, ’t luk wil de winner helpen. bin.
Frank. Ik schey ’er uyt, dat was een heel onzachte zoen.
Holla! daar komt ontzet.
Vech. Wel, wat is hier te doen?
Frank. Daar gaat de slagh weêr aan, blaas op trompetters wangen.
Vech. Als mannen, valt haar in, gy, geeft u flux gevangen.
Frank. (855) Mijn altoos niet vrient.
Vech. Ieder hou zijn man gewis.
Hier is ’er noch een.
Frank. Ging die greep na mijn, zoo is ’t mis. bin.
Vech. Leg ’t wildt aan bandt, en brengtze t’onzent na het hok,, toe.
Tot booze honden past de ketting of de stok,, toe.

Alle binnen.

DERTIENDE UYTKOMST.
Brecht, Goosen, Frank.

Brecht. MAar burgers kijkt toch, wat komt hier een karpoes,, aan,
(860) Gestormhoet en gespeet,'t lijkt wel een wilde snoeshaan.
Wie of het is?
Gooss. Wat ben ik daar een spul ontsnapt,
Een spul daar schijf, noch kaart, noch peerkan in en klapt
Als men de winner brengt; want vrient daar smaakt een dronk,, op,
Dat zey de boer, en kreegh een vuyst in ’t oog van Ionkop.
(865) Hier was wat aârs te doen, hier wankte bloot geweer,
Ia in een maant krijg ik mijn oude verf niet weêr.
Brecht. ,,’t Is Goossen, dat slaagt wel, van hem zal ik wel weten
Waar dat zijn meester is.
Gooss. Die graag is die magh eeten
Van dat gebraân en saus, die lust heeft, dat hy plokt.
(870) Brecht. Wat of hem letten magh dat hy dus staat en gnokt?
[p. 36
Gooss. Ik had geen appetijt om met die stoet te pleisteren,
Dat zy mijn Ridder zouden slaan, en schoon afteisteren,
Daar hadj’et niet Kees, al te arg, ik ley my neêr.
Brecht. ,,Hier komt het mal reedts boven, en zijn buyen weêr.
(875) Wel Goossen, waar van daan, dus warrem van der speten?
Hebje in maskerade geweest, of albade, hoe zal ik ’t heten?
Gooss. Van waar? uit een tornooy, by gordt uit een kruël,
Hoe noemt men ’t in den Haag? gansch masten, een duël,
Daar stontmen als moffen schrap met houwen en steken:
(880) In dat schermutsel is mijn manlijkheit gebleken,
Daar haperde weinig, by mijn ziet ’er na Peet,
Of ’k had een levende hazekop hier aan gespeet.
Brecht. Ia maar hoort, zeght my met jou beste meeningh lanssert,
Hoe komt gy aan die rusting en verweende pansert?
(885) En aan dees zwijnspriet?
Gooss. ’K mach jou niet geheims betrouwen,
Iy bent wijdtmondig, en dat ’s ’t aardtje van de vrouwen,
Al voort te praten wat in ’t heimlijk heur ezeit,, is,
Ik heb het zelf bezocht, ik weer wat vrouw, en meit,, is,
Iy bent niet dicht. Maar wilt gy ’t niemant openbaren,
(890) Ik zal u zeggen wat het Heerschop is weêrvaren.
Brecht. Zeg op.
Gooss. Zoo haast als ons de leus gegeven was,
Wy binnen, daar de Iuffrouw in een spulboek las,
Den baas neemt flux de maagt, en vatze in zijn armen,
Zy roept, hy gaat zijn gang, en had gantsch geen erbarmen
(895) Van haar geklagh, mits quam daar op een hekelhoer,
Een oude taye best, die schreeuwde, en die zwoer,
En maakten ’t arger als de meit met huilebalken,
Mits quamen daar op ingeloopen twee schijtvalken,
En meenden ons par fors t’ontweldigen de buit,
[p. 37
(900) In ’t kort, dit misten, want het quam op vechten uit.
Brecht. Hoe liep het of?
Gooss. Hoe? met malkander wat te klouwen
Met talhout, daar Malchus wierdt het oor meê afgehouwen.
Brecht. En wat deê jy doe knecht?
Gooss. Ik hieldt my buiten schoot.
Brecht. Dat is te zeggen dat gy schandelijk wegh vloodt,
(905) En hebt jou meester in de pekel laten steken.
Gooss. Houdt op, niet hooger Brecht, zoo en moet gy by gort niet spreken.
Een wie vlucht als ’t noodt doet, en de vyandt plaats maakt, heeft eer,
Die ’t nu ontloopt die vecht op een ander jaar weêr.
Brecht. Hoe komt de ruiter dus te praten van verloopen,
(910) Die terstont zoo veel hazen wou het vel afstroopen.
Gooss. ’t Is boven jou verstant te spreken van de krijgh,
Praat van jou spinnewiel, of van een paardevijgh,
Dat is jou nutter.
Brecht. Ia wel, ’k zeg al dat het reutje
Wil pissen aan de wandt, wat! dit Bastiaans Ieudtje.
(915) Gooss. Wel tegen wie spreekt gy, waar ziet gy my voor aan?
Brecht. Voor een manneken pis of Luykas Labberdaan.
Gooss. Waar by gelijkt gy my, onwetend’ Hagedis-vel?
Brecht. Ia, Ian tap een pijntje, gy gelijkt ’t manneken pis wel.
Dit nebbelings-hooft, dit kreeft, jou rechte Ioris slob,, gat,
(920) Ie bent zoo beus en root, of je een paartjen op,, had.
Gooss. Ik zeg jou datje zwijgt, wel wat gebras is dit,
Of ik rijg jou terstont met ’t heele lijf aan ’t spit;
Doch ’t vleis en is het spit niet waard, noch het lardeeren.
Frank. Waar zijn die guiten nu ? ik zal het haar verleeren
(925) Mijn meester te bespringen, is ’er niemant niet
[p. 38
Die staan durf?
Gooss. O wat raadt! my dunkt ik ben verspiet,
Ik ben een doodt man, dit ’s een van de Schouts trawanten:
Waar vlie ik best na toe? ik weet niet aan wat kanten,
Ha! ’t is mijn lagenoot, mijn makker slimme Frank,
(930) De leste in de kerk, de eerste op de bierbank,
Met hem zal ik wel haast een goede peys besluiten.
Frank. Komt hier gezel zonder G, wisselaar in duiten.
Gooss. Wat is jou begeeren?
Frank. Antwoordt op mijn vraag,
Of gy dees bardisaan, dit borst-stuk, en ringkraag
(935) Tegen mijn meesters zoon van avondt hebt gedragen?
Indien ’t zoo is, zoo maakt u vaardig tot mijn slagen.
Wat zou mijn letten dat....
Brecht. Ey jongman slaat die borst,, niet,
Hy zou wel meê gevochten hebben, maar hy dorst,, niet;
En ook was hy ’t die de voortocht had in de vlucht.
(940) Gooss. Ik redderde mijn lijf, en gaf de schermers lucht;
En Frank, als ik de rechte waarheit uit zal zeggen,
Meen ik dat gy ’t op die voet ook hebt aan gaan leggen.
Frank. Daar zijn noppen aan, komt broêr, en reikt my eens de vijf,, snel.
Brecht. De koopman vindt zijn klant, en Pieter kent het wijf,, wel,
(945) En d’eene boef den aâr.
Gooss. Hoe is het afgeloopen
Met onze Sinjoors.
Frank. Maar die lezen aan de knoopen
Van Paternosters, die zy dragen aan de handt.
Gooss. Zijn zy gevangen dan?
Frank. En weet gy dat niet quant?
Gooss. Mijn meester in de knel? ik loof ’t niet, gy moet razen.
(950) Frank. Ia, in een gyzeling, of ’t huisje zonder glazen,
[p. 39
Met Rochus Ioris dienstknecht.
Gooss. My zeer wel bekent.
Maar wie heeft haar gevat?
Frank. Die lange scheele vent,
De Wachtmeester, terwijl dat wy kapten en kurven,
Quam met zijn stoet, en greep de Schaakers by de lurven,
(955) En nam haar meê, dan ik heb noch geen recht bescheidt,
Of hyze in her kot of t’zijnent heeft geleidt.
De and’ren, die quansuys de bazen selschip hilden,
Die kozen ’t hazepadt, doe ’t teefje honden wilden:
En ik bleef ook niet staan, hoewel ik was de lest,
(960) Ik docht gelijk het Weeuwtje, ongebonden best:
Ia vriendt, tot zulke scheuren komen zulke stoppers.
Gooss. Een zulken afterna schaftmen op zulke koppers.
Frank. Weet gy een eerlijk huis, waar hen of kuiken, komt,
En daar het mannevolk met vrouwe-huiken ,,momt?
(965) Gooss. Daar is goê raadt toe, laat mijn slechs mijn tuyltje tuylen,
Ik weet een brokje dat niet is om te vermuylen.
Frank. Kom, gaan wy daar na toe.
Gooss. Ik meen het zal daar beter
Te harden wezen daar men is by de bierveter,
Als by ons meesters in de stokbewaarders kouw.
(970) Frank. Dat is zoo klaar dat het wel een schaap merken zouw.
Mijn blijven was niet lang, doen ’t aanquam op een nijpen;
Ik zag den eenen voor en d’ander na vast grijpen.
Op mijn was ’t ook gemunt, maar ik was in voorraat,
En op mijn hakken volgden al voort een Soldaat.
(975) Bey, holla, docht ik, schiet dees adelborst zijn roer,, los,
Hy maakt goet koop van mijn in d’eerste schoot een boer,, os.
Dan dat ’s tot daar en toe, gaan wy maar licht verleidt.
[p. 40
Gooss. Daar ben ik al te oudt toe, rondt uit hier gezeidt,
Ik word niet meer verleidt, maar ik verley nu and’ren.
(980) Als ’t jou belieft willen wy daar op of. Binnen.
Brecht. Daar wand’ren
Twee liefjes heen, twee puikjes van de Venus-buurt,
Twee handen op een buik, zy zijn wel gepartuurt;
Zoo doen haar meesters ook. Hoe nieuw zal Vrouw ophooren
Als haar de vangenis van Erigh komt ter ooren?
(985) En wat raadt wil haar Vaders, d’oude luy, aangaan,
Als zy de ranken van haar kinderen verstaan?
En onze dochters eer leidt ook heel in der asschen,
Ik weet geen wapeling om dit vuil af te wasschen.
Ik ben hier uit geleert, ’t is best ik dit krakkeel
(990) En uitkomst aan het lot en meulenaar beveel.

EINDE.

Tekstkritiek:

vs. 103 weesrijm (waarschijnlijk ontbreekt hier een vers)
vs. 120 weesrijm
vs. er staat:

DEBEDROOGESCHAAKERS,KLUCHTSPEL.Vertoont op d’ Amsterdamsche Schouwburg.

t’ AMSTERDAM,By Jacob Lescailje, Boekverkoper op den Middel-dam, naast de Vismarkt. 1672.

Persoonaadjen.

DE BEDROOGESCHAAKERS.EERSTE UITKOMST.Hillegond, jonge Dochter. Brecht, haar Minnemoêr.

VYFDE UYTKOMST. Everhardt een Iongman. Ioost zijn vaders dienaar.

NEGENSTE UITKOMST.Mr. Lubbert. Fokel. Brecht.

TIENDE UITKOMST.Rochus. Els.

ELFDE UYTKOMST.Brecht.

TWAALFDE UYTKOMST.Brecht, Goossen, Emmerens, Everhardt, Erigh, Frank, Vechter, Rochus, en eenige Stommen.

DERTIENDE UYTKOMST.Brecht, Goosen, Frank.