Joan Blasius: Lysander en Kaliste. Amsterdam, 1663.
Bewerking van een passage uit de Histoire des Amours de Lysandre
        et de Caliste door Vital d’Audiguier
Uitgegeven door Dionne Boekestijn, Sophie Lust en Olga Veldhorst.
Redactie A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
Ceneton010910 — UBA
In deze uitgave zijn evidente zetfouten gecorrigeerd en gemarkeerd met een asterisk.

Continue

[p. 1]

LYSANDER

EN

KALISTE,

Bly-eyndend-Treur-spel.

EERSTE DEEL.

Door

Mr. JOAN. BLASIUS,

Rechts-geleerde.

Quod sequitur, fugio: quod fugit, ipse sequor.

[Vignet: Perseveranter].

t’Amsterdam, By Jacob Lescailje, op de Middeldam,
naast de Vismarkt, 1663.


[p. 2]

INHOUD.

Een Ridder, wuft van aârt, geëchte Schoonheyt minde.
Hy kan noch door verdienst, noch liefde uytkomst vinde’.
Nu jaagts’ hem, als Diaan; nu vluchtse self, als Hinde.
Twee Mede-vryers sijn nu vyanden, dan vrinde’.
Elk durft om mins-genot sich alles onderwinde’.
Min-veynsen van een vrouw doet Minnaars oog verblinde’.


[p. 3]

Op de Bootseersels

van Me-Iuffer

CATHARINA QUESTIERS.

Edidit innumeras species, partimque figuras
     Rettulit antiquas, partim nova monstra creavit.

WEg Myron, weg met uw vergulde kalven;
    Uw kopre kunst quam door Ausoon in eer.
Gy gelt by ons aan d’Amstel maar ten halven.
    Gy waart’er eer alleen, nu synd’er meer.

(5) Een Maagdlijk breyn gaat ’t manlijk vaak te boven:
    Of gelt in sneeg vernuft al even duur.
Hier moet de glans van Myrons naam verdoven.
    Syn lof voor u verdwynt als was voor ’t vuur.

Wie kan ’t bootseerde werk naar eysch beogen?
    (10) ’t Uytwerksel en de kunst stemt over een.
’t Is al volmaakt, het buygen of verhogen
    Is juyst gevormt na ’t beeld der mensche leên.

’t is ongequetst van wesen. ’t sy ik onder,
    Of opwaarts sie, of boven, elk is best.
(15) Wyl ’t ongequetst Questiers gevalt, is ’t wonder
    Dat Pafos wicht noyt heeft haar borst gequest.

Doch sie ’k een reex van veelderhande kind’ren,
    Die s’ongehuwt, als Moeder op moet voên.
Dees teeling doet haar Maagdom niet vermind’ren.
    (20) ’t En staat geen Maagt so veylig na te doen.

Wie dunkt ’et vreemt, dat ik ’t bootseerde werk,
Schoon sieleloos, met naam van kinders sterk?
De Moeder self, die Maagt is, Catharijn,
Gelooft, en seyt, dat dit haar kinders sijn.
JOAN. BLASIUS,


[p. 4]

PERSONAADJEN.

Henrik de Groot, Koningk van Vrankrijk, &c.
Dorilas, Vader
Orante, Moeder		}van Lidian en Kaliste.
Kaliste, Gemalin van Kleander, Dochter van Dorilas en Orante, Suster van Lidian.
Olinde,
Algire,
Ambrise, Suster
    van Lysander		}
}		Fransche Edel-Iuffers.
Kleander, Gemaal van Kaliste.
Lysander, Minnaar van Kaliste.
Lidian, Soon van Dorilas en Orante, Broeder
    van Kaliste, Minnaar van Olinde.
Klairange, Minnaar van Olinde.
Beronte, jongste Broeder van Kleander.
Alcidon, Minnaar van Argire.
}
}
}
}		Fransche Ridders.
Kloridan, Edelman van den Koningk.
Polidoor, Hoveling, Neef van Kloridan.
Klarinde, Staat-Iuffer van Kaliste.
Tyro, Dienaar van Dorilas.
Krispijn, Dienaar van Lysander.
Garint, Dienaar van Lysander.
L’Armes, Dienaar van Kloridan.
Pagie van den Koningk.
Bode.
Filoe, geheyme Briefdrager tusschen Lysander en Kaliste.
Toskano
Dion		}Worstelaars.
Hartog
Batalje,		}Braves.

                                    Swijgende.

Gevolg van den Koningk.
Drie Worstelaars.
Vier Braves.

                    Het Tooneel is in en om PARYS.

Continue

[p. 5]

LYSANDER

EN

KALISTE.

HET EERSTE BEDRYF.

Lysander in jagers kleding.
IK sag bequamer tijt dan dese noyt mijn dagen
Om borstelige Swijns en Harten na te jagen.
Daar komt Kleander. ’k veyns.
Kleander in jagers kleding. Krispijn.
Lys. Heer Ridder sijt gegroet.
Kle. Den Hemel u beschut. Mijn Heer sijt gy gemoet,
    (5) Om op de Iagt te gaan in Hartenrijke bemde’?
Lys. De tijt sulx niet en lijt, ’t geen ik wel eer bestemde,
    Doch daadlijk treê ik na, en sal ’t bejaagde spoor
    Vervolgen. Kl. Spoey wat aan, wy gaan u yvr’rig voor.     bin.
Lysander.
    Ik jaag ook wel een Hart, maar leyder! heel een ander.
    (10) Mijn Hartejagt en d’uw verscheelt veel van elkander.
    Gy jaagt een hart in ’t woudt: Ik jaagh dat suyver Hart
    ’t Welk in het Frans gewest staag aangebeden wart.
    Uw Hart, uw’ Gemalin; die praal van minlijkheden,
    Die eerbare Kalist, die net gestelde leden,
    (15) Het parelrijke Oost noyt so veel parels geeft,
    Als dese schone vrouw een hoop van schoonheyd heeft.
    Wie sach oyt schoonder licht dan hare gitte ooghjes,
    Geset in marmer wit met net besnoeyde booghjes?
[p. 6]
    Haar kaakjes als een roos. haar halsje als een swaan.
    (20) Haar voorhooft als de Son. haar borsjes als de Maan,
    Haar mondje als koraal. haar Alabaster tantjes.
    Haar lipjes als robijn. haar poesle blanke hantjes.
    Elk haartjen op haar hooft schijnt fijn getrokken gout.
    Wien of soo’n schoone vrouw niet stark gekluystert hout?
    (25) Ik voel mijn hart ontmant door liefde tot die Schone.
    ’t Is best ik wildschud soek. ô Dochter van Latone
    Versel mijn blaakend hart. Kaliste gamy voor,
    Gy sijt het rechte Hart, toon my het rechte spoor.     Bin.
Kaliste. Beronte.
Kal. Hoe wort het vlug gediert op desen dach bestreden
    (30) Door dienaars van Diaan. Ik wouw eens derwaarts treden
    Om ’t jachtgetier te sien: Beronte gaat gy mee?
Ber. Ia suster, ’k wilde wel so ’k u geen hinder dee.
Kal. Ik sal’et my voor eer. Ber. Ik my voor vriendschap achten.
Kal. Ik hoor gebas. Ber. En ik een stem. Kal. Laat ons hier wachten.
Lysander uyt ’et bosch komende.
    (35) Ik dool en dwaal van ’t spoor; Ik voel mijn siel ontstelt.
    Mijn hart is by Kalist, en ’t lichaam is in ’t velt.
            Waterdrifjes, groene bomen
                Met uw koel en swoel geruysch,
            Most Lysander herwaarts komen?
                (40) Most Kaliste blyven thuys?
            Moet ik dan mijn jonge leden,
                En het bloeyen van mijn tijt,
            In vrouw-Venus choor besteden
                Met een aangewende vlijt?
            (45) Moet ik dan my self verdelgen
                Door mijn eygen hartenleet?
            Kan Kaliste sulx verswelgen
                Die mijn trouwe liefde weet?
[p. 7]
            Uwe schoonheyd, ô Kaliste,
                Geef ik hier de oorsaak in.
            Dat ik vaak mijn leven miste,
                Doet de derving van uw Min.
            Kan hy noyt uw hart verweeken
                Die d’er doet al ’t geen gy hiet?
            Past gy niet op minlijk smeeken?
                Acht gy uw Lysander niet?
            Ay Kaliste laat my voelen
                D’alderwreetste helsche pijn,
            Laat my eens mijn min verkoelen
                Dat ik mag uw dienaar sijn.
            Gy die my mijn Hart doorgriefde
                Door uw schoonheyd sonder ga,
            Ay! gedenk doch aan mijn liefde,
                Eer ik meer en meer verga.                                        bin.
Ber. Lysander so het schijnt moet noch in liefde smoren.
Kal. Dat bleek wel aan sijn klacht. Ber. Kost gy die duydlijk horen?
Kal. Ik hoorden iets, niet veel. Ber. Het was een bang geluyt.
    Kaliste ’t was op u, en op uw min geduyt.
Kal. Beronte hoe! op my? dat sult gy noyt betoonen.
Ber. Hy is op u verlieft, gy kunt u niet verschonen.
    Uw liefde doet ’et, dat Lysander mager wort.
Kal. Uw snode spijtigheyt mijn siel tot gramschap port.
Ber. Hoe ! is het dan een schand in minnebrand te blaken?
Kal. Somtijts, somtijts weer niet. Ber. Ay... Kal. So gy niet wilt slaken
    Uw terginge, ik sweer dat ik ’t vergelden sal.
Ber. Nu houwt u niet so vreemt, men weet ’et immers al.
Kal. Beronte snoer uw tong: gy sult ’et noch besuren,
    Ik wouw ik middel wist hem uyt de stad te sturen,
    Gy soudt mijn onschult sien. Ber. Vrouw suster, kan ik u
    In d’een of d’ander saak iets dienen, seght het nu.
    So gy gevallen hebt in ’t afsyn van Lysander,
    Schrijft hem een stuurse brief, terwijl uw man Kleander
    Noch uyt is. geeftse my. ’k beloof u by mijn eed
[p. 8]
    Dat ik s’hem geven sal daar niemant af en weet.
Kal, Ik keur die raat voor goet. Ber. Men most dan hier niet blijven.
Kal. Ik spoey my voort na huys, en salse daatlijk schrijven. bin.

Kleander. Lysander.
Kle. Mijn Heer de jagt was goet. Lys. Voor u, maar niet voor my:
    Diaan maakt my bedroeft, maar u verheught en bly.
Kl. Hoe so mijn Heer? Lys. Hoe so? Gy hebt een hart gevangen,
    En ik liep gins en weer met grotelijx verlangen,
    En vont ’er echter geen. Kle. Ik hebt Krispijn gedaân,
    Die brengt het na mijn huys. Kom laat ons samen gaan,
    So kunt gy ’t eens besien. Lys. Ik volg’ uw goet begeren.
    Kalist, gy sijt ’et Hart, gy doet my t’uwaarts keren.    bin.

Kaliste. Beronte.
Kal. Beronte, daar ’s de brief, maar geeftse stil aan hem.
Ber. Ik sal uw wil voldoen. Ik hoor daar al sijn stem:
    Nu raakt Lysander voort, daar ik so lang na trachte;
    Want Vrankrijks Adeldom hem stedig op wil wachte,
    En ik word niet geëert, het geen my vaak verdroot.
    Ik help hem dan van hier, waar door mijn eer vergroot.

Lysander. Kleander. Kaliste. Beronte.
Lys. Heer Ridder, sijt gedankt voor ’t vriendelijk onthalen,
    En voor bewesen eer. Kl. Ik kan u noyt betalen
    De vrientschap en de gunst, die gy my staag betoont.
Lys. ’k Verdiende noyt die eer waarmeê gy my bekroont.
    Uw dienaar Heer Beront.             Beronte steekt stilswygens
Ber. Ik d’uwe Heer Lysander.         Lysander de brief in de sak.
Lys. Mevrouw ik blijf uw slaaf. Uw dienaar Heer Kleander.
Kal. Mijn Heer uw dienares. Kl. En ik uw dienaar blijf.
Lys. ’k Beveel my in uw gunst, voogdesse van mijn lijf.


[p. 9]
Lysander weghgaande trekt met syn neus-
doek de brief uyt de sak.
    Wat valt hier? ah? een brief. Wie heeft die brief geschreven?
    Hy sy van wien hy sy, dees kus sy hem gegeven.
    Beronte is ’t van u? o neen! ik heb gemist.
    Ik breek hem siddrend op. ’t Is van Mevrouw Kalist.
    Ik kus die lettren die my in lust doen swemmen.
    Welaan. Ik lees. Ik kan mijn vreugdig hart naeuw temmen.

BRIEF van KALISTE.
            Een minnaar die d’er klaagt in ’t bosch,
        De wreetheyd van een lieve Vrouwe,
            Die klaagt veeltijts te vry en los
        Het geen hem namaals moet berouwen
            Hy meent dat hem daar niemand siett,
        En dat hem niemand daar kan horen.
            Maar ach! Den Hemel hem verspiet,
        En brengt ’et yder een ter oren.
            Geen Mensch heeft my iets toegevoert,
        ’t Geen gy de Bossen voor dorst smyten,
            Ik heb uw klachten self beloert,
        Die schenen my in ’t hart te byten.
            De telgen tuygen altesaam
        Hoe gy mijn kuysheyd hebt gelastert;
            Gy sijt een Ridder wel van naam,
        Maar sy! Uw daden sijn verblastert.
            Fy! Dat gy soekt een echte Vrouw
        Tot over speeldery te brengen,
            Vrouw Vestaas rey bewaart mijn Trouw,
        En wil uw voorneem noyt gehengen.
            Den Hemel met uw schand bevlekt
        Die vaak uw klachten heeft gespeten,
            Houdt voor mijn man, uw seyt bedekt.
        En doet ’et my alleenig weten.
            Indien ’t mijn vrienden komt ter oor,
[p. 10]
        Sy sullen ’t ongelijk voort wreken,
            Uw leven gy gewis verloor,
        Men souw uw hart- aâr af doen steken.
            Lysander, ’k ra u als een vriend
        Wilt in uw geyle liefde deysen;
            Maak dat men u hier nergens vint,
        Maar wilt terstont van hier verreysen.
    Is dit die minne-brief? O hemel! moet ’t geschiên,
    En moet ik, schone vrouw, om uwe liefde vliên?
    Doen ik u so feel schand, en so veel hoon en hinder?
    Acht gy Lysander niet, ik acht u noch veel minder.
    Swijg, swijg vermeetle tong! Gy kunt haar niet versmaân,
    Sy heeft u duysentwerf haar vriendschap kond gedaan.
    Wel aan ik volg uw last en dreygende geboden.
    Ik reys terstond van hier. niet dat men my souw doden;
    Dat is myn vrees niet; neen! Al quammer uyt een wel
    Opborlen vreemt gespuys, ja duyvels van de hel,
    En wouden my alleen om uwent wil ontlijven,
    Ik souw hun onverstaagt weêr in haar afgrondt drijven.
    Ik reys daar me dan heen tot vord’ring van mijn min,
    Al sijt gy uyt mijn oog, noyt komt gy uyt mijn sin.         bin.

Kleander. Crispijn.
Kl. Sal ik mijn waarde vriend so schichtelijk ontberen.
    Hoe sal my sijn vertrek en assijn t’elkens deren.
    Maar is ’t al waar Crispijn? Crisp. O ja, ik sweer ’t uw Heer.
    Beront heeft ’t my geseyt, ik seyt ’t u daadlijk weer.
Kl. O noodlot al te wreed! Men heeft noch naauw gesproken
    Van vriendschap os se wort flux door de nijt gebroken.
    Mijn dienaar, voort ga heen, gy weet wel waar hy woont,
    En bid Lysander, dat hy my die eer betoont,
    En my noch eens besoekt eer dat hy wil vertrekken.
    Ik moet hem iets geheyms en sonderlings ontdekken.
Crisp. Mijn Heer ik volg uw last. Kle. Nu wort my wel ontdekt
    Waarom mijn goede vriend Lysander so vertrekt.
    Ik ga, en wacht hem t’huys.

[p. 11]
Lysander, Crispijn, in en uyt.
Ik sal so daadlijk komen.
Ik ben met nieuwe vrees op ’t nieuw weer ingenomen.
Lysander hoe! wat’s dit?befwijkt gy?neen. Houw moed. ’t Is geen manhafte fiel, die fich felf vrefen doet. Wat of er gaanden is? ik word van angst geprikkelt. Kalifte heeft misschien my nu in schand gewikkelt Door ’t melden van de klacht tot mijn en haar berouw. Daar woont die eerbaerheyt. Hy klopt. Lyf. O overschone vrouw! Uw dienaar heeft my fusuyt last van Heer Kleander Ontboden. is hy t’huys Mevrouw? Kal. Ia Heer Lyfander. Maar stelt u wat gerust, hy heeft terstont gedaan. Een Ridder hem befoekt en die fal daadlijk gaan. Lyf. Ik wacht heel garen, en ten kan my nimmer rouwen Wanneer ik ben verfelt met fo een fiere vrouwe. Ik fouw al fijn verreyft en uyt et land gegaan, Ten waar uw liefste Man my had de weet gedaan Noch eens te spreken. Kal.Hoe! woud gy fo van ons wij- ken? Lyf’Ik word gedwongen. Kal.Gygedwongen?door wat blij- Lyf Sie daar, door defe brief gy weet er mooglijk van.(ker? In haar f: Kal. Dit is mijn eygen hand. Ik bend’er schul- - dighan. O he: Lyf’Hoe Mevrouw heb ick ufo verschrokken Door ’t toonen van dees brief?hoe wort gy fo betrokken Met schaamroot op’t gesicht ? Is ’t ook misschien uw Kal. Lyfander, braven Helt, te reyfen uyt et land, (hand? En dwaalen als Ulys in andere gewesten, Behoud my by mijn eer, en is voor u het beste. Veel kibblen gelt hier niet. doch hing de faak aan my. Ik dacht er niet meer aan, maar sprak u daadlijk vry, [p. 12]
Ik heb u niet alleen, doen gy waart harten jagen In’t bosch,maar and’re meer,feer droevig horen klagen. Die trachten anders niet dan uwen eed’len roem En mijne eerbaarheyt te plukken, als een bloem, Sy gaan Kleander na, uw klacht hem aan te brengen, Maar d’hemelfy gelooft die wil het niet gehengen. Doch Heer, gy hoont mijn man die u te eeren placht, En mijne huwlijx-trouw wort vuyl van u veracht. Lyf. Mevrouw, mijn vyand felfenfal niet kunnen feggen, Dan dat ik alletijt getracht heb te weerleggen Kleanders vrintschaps-gunst met fuyv’re vriendlijkheyd, Noch dat ik teengeruur uw schone eerbaarheyd Veracht heb, maar ik heb u als een Afgodinne Standtvastelijk geviert, en met oprechte finnen Gedient, tot fpijt van veel. En heb ik niet alleen Met onvervalsten ernst uw godheyd aangebeën? Belijt’et vry. maar ach ! kon Icarus beteug len De hitte van de Son voor ’t fmelten van fijn vleug len? O neen Mevrouw ! Ö neen ! veel min kan uw :: Het welk door gulde glans verdooft het Sonne-licht, Van iemand fijn gefien, die niet terstont moet blaaken Totfpijt van Cytheré, op uw vergulde kaaken. Heb ik dan iets geklaagt, ik wiert er toe getergt, uw schoonheyd had de schult, die heeft ’et my gevergt. Den listigen Cupid heeft my in ’t bosch getrokken, En daar in eenfaamheyd de woorden uyt doen lokken. Hakleyne guyt, ik fweer, ik faluw eenfaamheyd Noyt weder foeken. neen! gy hebt my eens verleyt. Men kan Mevrouw niet meer dan feggen, dat ik minne. Ik volg die oude wet van goden en :: Is ’t minnen schellemftuk ? en noch foo’n schone vrouw? Dat Pafos Koninginfo schoon wel wefen wouw. Indien den dondergod Iupijn noch was te vinden, Ikfweer Mevrouw, ik fweer, dat hy u wel beminde; Ik wed hy wierd hervormt, door ’t prikklend minnevier, In Regen, en in Gelt, in Satyr, Swaan, of Stier. [p. 13]
Verand’ring van gedaanten fou hem niet verdrieten Als eertijts, om alleen uw liefde te genieten. So dit die schande is daargyfo over peynst, So ken ik grote schult; en feg noch onbeveynst Dat my mijn leven lang die schande niet fal rouwen. Ik wil mijn leven niet dan tot uw dienst behouwen. En fo’k meer levens had door goden gunst, dan ien, Dan fouwt gy trouwe dienst van my, uw dienaar, fien. Ik liever ’t leven mis, dan gy fouw ’t eerloos leven. Ik wil my dan Mevrouw uyt uwe stad begeven, Niet dat ik als een guyt dan toenemaal de eer Van u te dienen mis, maar dat ik flechs ontbeer Een wijl uw lief geficht, ik fal u ondertuffen Met een gewenschte dienst versellen, ende kuffen De stralen van de Son, en prenten my vast in, Dat die de schaad’wen fijn van d’uwe, mijn Godin. Gyfult u midlerwijl dan over my, och arme ! Wen gy uw dienaar mist, wel weder eens erbarmen. Kal. Mijn Heer, uw gulle gunft die gy te mywaarts toont Moet met een dankbaar hart en vriendschapfijn beloont. Leert nu na defe tijt Kalifte beter kennen, Die niemant kiefen fouw(ofd’hemel moet my schennen) En niemandt minnen dan allenig u mijn Heer, Indien ’t my wierd vergunt door wetten van de Eer. Sijt hier dan me getrooft, ik falu noyt verachten, Maar houden lief en waart, de droefheyt van uw klachten Salmy na defendag gestaag fijn ingeprint. Ik fweer, dat u : eerbaarheden mint. Nu is de beste raad dat gy wilt elders dwalen, Beronte fouw uw klacht Kleander licht verhalen, Hy heeft die meé gehoort, gy weet dat hy u haat, Beronte is u vals, hy alles onderstaat Om uwen Adeldom en vrome naam te krenkken. . Daar komen fy juyft aan. nu wilt hier aan gedenkken, Gar.Obroek men vecht daar fo. Lyf wat is er aan bedreven? Gar.’k Wou noch mijn eyerkorf niet graag ten beste geven. Lyf. Verraders voort van hier, dat u de donder fla. Gar. Sla toe mijn Heer, flatoe, men vraagt eraars niet na. Lyf: Leg daar vervloekte guyt.Gar. Syfetten’t op een lopen. Hart. Ia’t lopen is ons best, ons leven fou t bekopen. bin. Lyf: Mijn Heer, ik sta voor u. Gar. Monfieur ik ben u vrient. Dor. Ik ben aan uw verplicht. Tyro.Gy hebt mijn dienst verLyf’Hoe is ’t?fijt gy gewont?wilt gy ons nu begeven? (dient. Dor. Waar of mijn vrienden fijn? die fijnd’er licht gebleven. Lyf. Houw moed mijn Heer, houw moed, uw volk komt wel te recht. Dor. De moed befwijkt my, ach ! Iyf. Hoe quam ’t gy aan ’t gevecht? Dor. Mijn Heer ik weet ’et niet, den hemel moet et feggen. Ik wil u wel in ’t kort mijn levensloop ontleggen. Normandjen heet het landt, daar mijn geboorte was. Mijn woonplaats is Belair, mijn naam is Dorilas. Ik heb in vreemt gewest mijn leven opgehouwen, Tot ik noch eyndelykin Vrankrijk quam te trouwen. Orante heet mijn vrouw. Ik ben een vader van Twee kinderen, met naam Kalift en Lidian. Op huyden trok ikuyt de koninglijke wallen, En word hier met mijn volk foschellems overvallen. Gar. Die luy die hy daar noemt die fijnd’er noch wel aan. - Tyro. Hoe weetje’t. Gar.Hoe ik ’t weet? wy komend er van Wy warenhuyden noch ten huyse van Kleander. (daan. Tyro. Wie is uw Ionker dan? Gar. Men noemt hem Heer Lysander. - (waagt? Tyro. Dien Held van welkers naam het gantsche Vrankrijk Dor. Maar Ridder, fomen my nu moogelijk eens vraagt Wie dat : byftand bood, ’k wouw gy my kondschap deede, Dat ik’t haar feggen kon. Ly/Men kent my in geen steden. Ik ben een slecht foldaat, by yder een gehaat. - Doch laat wy elk ons reys vervorderen, ’t wortfpaat. Ik fal u onderweeg van d’uwe iets verhaalen. Dor. Ik kan noyt na verdienst uw dienstbaarheyd betalen. Lyf: Hou dienaars ! sleept die guyts wat verder in het bosch. En loop ter vlug voor uyt, en schaf ons elk ons Ros, binAlcidon, Alcidon. Lidian. Alc. Mijn Heer ik fal de faak Klairange wel ontvouwen. Lid. Ik fal my midlerwijl hier in ’t geboomte houwen. Alc. Hier woont hy. Hy klopt. v Klairange. Alc. Goede vriend, den Hemelu behoed’. Kl. U meede. Alc. Lidian u vriendlijk groeten doet, En wacht u hier in ’t bosch om in gevecht te treden. “ ’t Souw u van hem al lang gefeyt fijn, maar om reden Heeft hy ’t van dag tot dag al willens uytgestelt. Nu wort ’et u door my uyt sijnen naam gespelt. Gelieft dies op uw zy noch ymandt te verkiesen Tot hulp, of gy de kamp quam’t mooglijk te verliesen; Hy heeft ook een tot hulp. Al. Ik neem de kampvecht aan. My is mijn leven noyt een blyder maar gedaan. Ik sal in’t open velt mijn vriend te vrede stellen; Maar dat my noch tot hulp een twede souw versellen Sulx acht ik niet van noôn.’k vertrouw my op uw woort. Alc. Gy antwoort my, gelijk een Edelman behoort. Ik meede uytgedaagt souw ’t selve antwoort geven. Doch echter Heer, gy weet ’t gebruyk is hier gebleven, Dat niemandt oyt en vecht een degen tegen een, Maar heeft een twede hulp; souw ick dan nu alleen , " - - Lyfander, stil uytkomende, luyftert. Met händen in de fak u twe fo vechten laten? Ogoôn! hoe foumen my in ’t affijn al bepraten. Kl. De hulpers helpen noyt, maar fien hoe ’t al volend. Alc. Wy fouden mee fo doen, men is hier fo gewent. Wilt dies een trouwe vriend aan uwe zy vervoegen. Soluyt fijneysch;gy kunt hem licht daar mee vernoegen. Lidian uy ’et bosch. . . . Lid. Mijn Heer! - Alc. Hy fal met noch een vriend fich daadlijk hier doen vin- Geef acht op uw pistool en degen. Lid.Vrouw Olinde (de. Die ons tot dit gevecht door uwe liefde pord, Bescherm my, ay! dat ik fijn overwinnaar word. En dat ik,,, Alc. Stil, houw op. ik siese herwaarts tredens