Continue

Gedichten van Johannes Vollenhove, Amsterdam 1686.
Uitgegeven door dr. A.J.E. Harmsen, Universiteit Leiden.
UB Gent
Continue

J. VOLLENHOVES

POËZY.

[Vignet: Tandem fit surculus arbor].

TE AMSTERDAM,
BY HENDRIK BOOM EN DE WEDUWE VAN
DIRK BOOM, BOEKVERKOPERS, MDCLXXXVI.


Continue
[p. 599]

ALTHEA WREEKT HAAR ZOON MELEA-
GERS DOOT AANZICH ZELVE.

UIT HET VIII BOEK VAN OVIDIUS HERSCHEPPINGEN.

    DE vader smet met stof zyn rimplig aangezicht
    En gryze haren, legt in ’t stof, verwenscht het licht
Des levens, hem te lang. De moeder, van ’t moortdadig
En gruwlyk stuk bewust, neemt wraak al t’ongenadig.
    Zy straft uit naberou zich zelve met haar hant,
    En priemt zich met een punt van staal in ’t ingewant.

                                                                MDCLXXXV.

DEIANIERS MISTROOSTIG OPZET.

UIT HAREN BRIEF AAN HERKULES BY OVIDIUS.

MAar och wat hale ik op? myn man raakt droef om ’t leven,
    Vermoort door myn geschenk, zo my ’t gerucht bediedt.
Och wat bestont ik? waar heeft min my toe gedreven?
    Heiloze DEANIER, toeft gy noch? sterftge niet?
(5) Ziet Eta Herkules van lit tot lit verscheuren?
    En blyft gy over, die dit aanrecht met uw hant?
Ben ik noch Herkles vrou? mag my dees eer gebeuren?
    De doot verstrekt dan best een zeker huwlyxplant.
O Meleager, dit ’s uw onveraarde zuster.
    (10) Heiloze DEIANIER, toeft gy noch, sterftge niet?
O huis, alom gevloekt! heerscht Agrios geruster?
    Zit Eneus kinderloos en out in dit verdiet?
Myn broeder Tydeus zwerft in onbekende landen:
    En d’ander storf van ’t vier, dat levendig hem briedt.
(15) Myn moeder nam zich zelf het leven met haar handen.
    Heiloze DEIANIER, toeft gy noch, sterftge niet?
[p. 600]
Een schandvlek bidde ik af, om ’t recht der bondgenoten:
    Beticht me niet, als waar uw bedt van my belaagt.
Maar Nessus, met uw’ pyl in ’t razend hart geschoten,
    (20) Sprak valsch; dit bloet herstelt de min, zoo ze oit vertraagt.
Ik zont hierop ’t gewaat, met Nessus bloet bestreken.
    Heiloze DEIANIER, toeft gy noch, sterftge niet?
Vaar wel o vader, en gy vaderlantsche sterken
    Met zuster Gorge, en broêr, die ’t vaderlant verliet.
(25) Vaar wel, ô daglicht, dat ik lest zie met myne ogen,
    En zoon, en man: och kost ge, en waar myn vrees bedrogen!

                                                                MDCLXXXV.

[...]
[p. 610]

FILLIS MOORTBESLUIT.

IN HAREN BRIEF AAN DEMOFOON BY OVIDIUS.

EEn inham schiet hier krom en boogsgewys naar binnen:
    Twee scherpe rotsen slaan, als horens van weêrzy.
Hier dacht ik my in zee te smyten, los van zinnen.
    En steltge my voortaan te leur, ik blyve ’er by.
(5) De zeevloet mag voor ’t lyk in ’t zant een grafstê delven,
    Of slingren ’t naar uw kust, versteken van het graf.
Al tartge steen en staal in hartheit, en u zelven,
    Och Fillis, zegtge dan, gy volgtme dus te straf.
By wylen kryge ik trek tot wrede moortvergiften:
    (10) Of ’t lustme door een kling te korten myn verdriet.
Ik worg veellicht den hals, die los in minnedriften,
    Trouloze, zich te dwaas van u omhelzen liet.
’t Staat vast myn eerverlies te boeten met myn leven:
    De keur van stervens wys valt kort van duur en licht.
(15) Dan staat gy op myn graf met luttel eers geschreven,
    Befaamt door dit, of door een diergelyk gedicht:
Demofoon gaf reên, dat Fillis hant haar griefde:
En loonde, wel onthaalt, met zulke ene doot haar liefde.

                                                                MDCLXXXV.

[...]
[p. 648]

KATOOS GRAFSCHRIFT.

UIT EEN OUT POEET.

HIer legt de heilige asch van KATOOS lyk besloten,
    Die voor de vryheit trots van moedt, en sterk van hant,
    Ter werelt uitgereist door ’t Libiaansche zant,
Alleen veel kloeker dan al ’t heir der togtgenoten,
    (5) Zyne onverwinbre borst, heel schuw van slaverny,
Al t’ ongenadig met zyn lemmer heeft doorstoten,
    Om ’t lastig juk t’ ontgaan van Cesars dwinglandy.

ANDERS.

ACht KATOOS heilig graf niet klein, hoe slecht het schyn’,
Geen kleine grafstê schenkt de grootheit van Jupyn.


[p. 649]

ANDERS.*

ACht KATOOS heilig graf niet klein, hoe slecht het schyn.
Geen kleine grafstê schenkt de grootheit van Jupyn.

ANDERS

UIT ZANNAZAAR.

HIer legt met KATOOS lyk de vryheit, droef beweent.
Och hoe veel nutter lag ’er Cesars kout gebeent!

ANDERS UIT DEN ZELVEN.

’t ZAnt, daar de vryheit, die den geest met KATO gaf,
Met hem begraven legt, io Cesar, trotst uw graf.

[p. 764]

JAGTLUST.
UIT HORATIUS LIERZANGEN, I, I.

DE jager schroomt, van huis noch dak
Voor kou beschut, geen ongemak;
En denkt niet om zyn lieve vrou:
Het zy de jagthont, snel en trou,
Een hinde ontdekke, en volge op 't spoor
Of 't wilde zwyn het net deurboor'.

[p. 770]

DE GEMAKKELYKSTE HEERSCHAPPY.
UIT SENEKAAS THYESTES.

            WIe zich zelven overmag,
            Voert het hoogste ryxgezag.
        Om dit ryk valt niet te vechten:
        Ruiters hoeft men hier, noch knechten
            (5) Paart, noch harnas, noch geweer,
            Dat de Parther schiet van veer,
        Als hy valsch, en meest te duchten,
        In den veltslag veinst te vluchten;
            Noch geen slingerschut, dat met
            (10) Steen de grootste steden plet.
        ’t Is een vorst, die, vry van schromen,
        Zyn begeerte weet te tomen.
            Elx gemoet, dus vroom en vry,
            Helpt zich zelf aan heerschappy.

GOUDE MIDDELMAAT.

UIT HORATIUS SCHIMPDICHTEN, I, I.

ELk ding bestaat in mate, en heeft gezette palen:
Wie verder uitspat, of te kort schiet, slaat aan ’t dwalen.

Continue